Οι φιλελεύθεροι στηρίζουν το Ισραήλ

814

του Ν. Τσόμσκι, από το Άρδην τ. 33-34, Φεβρουάριος 2002

Ό­πως δεί­ξα­με πιο πά­νω, οι “Πρώ­σοι” κυ­ριάρ­χη­σαν σε γε­νι­κές γραμ­μές στη δια­μά­χη για τις κα­τευ­θύν­σεις της α­με­ρι­κα­νι­κής πο­λι­τι­κής. Αλ­λά το ζή­τη­μα εί­ναι πιο πο­λύ­πλο­κο. Ο α­με­ρι­κανι­κός φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός ή­ταν αυ­τός που έ­παι­ξε η­γε­τι­κό ρό­λο στη δια­μόρ­φω­ση αυ­τής της “τυ­φλής, σο­βι­νι­στι­κής και στε­νό­μυα­λης” υ­πο­στή­ρι­ξης της ισ­ρα­η­λι­νής πο­λι­τι­κής που οι­κτί­ρει ο στρα­τη­γός Πέ­λε­ντ. Έ­τσι, την ί­δια μέ­ρα που οι Η.Π.Α και το Ισ­ρα­ήλ βρέ­θη­καν μό­νες ε­να­ντί­ον ο­λό­κλη­ρου του πλα­νή­τη στα Η­νω­μέ­να Έ­θνη, η ε­θνι­κή συν­διά­σκε­ψη του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος υ­ιο­θέ­τη­σε μια δή­λω­ση υ­πο­στή­ρι­ξης στις πρό­σφα­τες ε­πι­θέ­σεις του Ισ­ρα­ήλ στον Λί­βα­νο, με­τριά­ζο­ντάς την μό­νο με μια α­να­φο­ρά στις “α­δι­κο­χα­μέ­νες ζω­ές και α­πό τις δυο πλευ­ρές”. Α­ντί­θε­τα, οι υ­πουρ­γοί Ε­ξω­τε­ρι­κών της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Κοι­νό­τη­τας “α­πο­δο­κί­μα­σαν τη νέ­α ει­σβο­λή του Ισ­ρα­ήλ στον Λί­βα­νο …ως μια κα­τά­φο­ρη πα­ρα­βί­α­ση του διε­θνούς δι­καί­ου και των θε­με­λιω­δέ­στε­ρων αν­θρω­πι­στι­κών αρ­χών”, προ­σθέ­το­ντας ό­τι “αυ­τές οι α­δι­καιο­λό­γη­τες ε­νέρ­γειες” κιν­δυ­νεύ­ουν “να ε­κτρα­χύ­νουν την κα­τά­στα­ση προς την κα­τεύ­θυν­ση μί­ας γε­νι­κευ­μέ­νης συρ­ρά­ξε­ως”.1 Και βέ­βαια δεν πρό­κει­ται για με­μο­νω­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση.

Ο α­με­ρι­κα­νι­κός “προ­ο­δευ­τι­σμός” ή­ταν πά­ντο­τε ι­διαί­τε­ρα φι­λι­κός προς το Ισ­ρα­ήλ. Υ­πάρ­χει ό­μως μια α­ξιο­πρό­σε­κτη με­τα­βο­λή στη συ­μπε­ρι­φο­ρά του με την ε­πί­δει­ξη της στρα­τιω­τι­κής ι­σχύ­ος του Ισ­ρα­ήλ το 1967.

Η ά­νο­δος της α­πή­χη­σης του Ισ­ρα­ήλ μέ­σα στους κύ­κλους των φι­λε­λεύ­θε­ρων δια­νο­ού­με­νων, μ’ αυ­τή την ε­πί­δει­ξη της στρα­τιω­τι­κής ι­σχύ­ος του Ισ­ρα­ήλ, εί­ναι έ­να εν­δια­φέ­ρον ζή­τη­μα. Εί­ναι λο­γι­κό να το α­πο­δώ­σου­με, σε με­γά­λο βαθ­μό, στις α­νη­συ­χί­ες που εί­χε ε­γεί­ρει η α­νι­κα­νό­τη­τα των Η.Π.Α να συ­ντρί­ψουν τη γη­γε­νή α­ντί­στα­ση στην Ιν­δο­κί­να. Δεν εί­ναι πε­ρί­ερ­γο το ό­τι η α­στρα­πιαί­α νί­κη του Ισ­ρα­ήλ υ­πήρ­ξε για πολ­λούς η α­φορ­μή στο να συ­νη­γο­ρή­σουν στη χρή­ση βί­ας για την ε­πί­τευ­ξη των ε­θνι­κών στό­χων, μα υ­πάρ­χουν πολ­λές ψευ­δαι­σθή­σεις γύ­ρω α­πό τη στά­ση της φι­λε­λεύ­θε­ρης δια­νό­η­σης στο θέ­μα αυ­τό. Σή­με­ρα πολ­λές φο­ρές ξε­χνιέ­ται το γε­γο­νός ό­τι η φι­λε­λεύ­θε­ρη δια­νό­η­ση εί­χε υ­πο­στη­ρί­ξει το 1967 την ει­σβο­λή των Η.Π.Α στην Ιν­δο­κί­να­– και συ­νέ­χι­σε να την υ­πο­στη­ρί­ζει, πα­ρό­λο που πολ­λοί έ­φθα­σαν να α­ντι­τα­χθούν για τους ί­διους λό­γους που ώ­θη­σαν και τους ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες να α­ντι­τα­χθούν: το κό­στος α­πέ­βη πο­λύ υ­ψη­λό σε σχέ­ση με τα κέρ­δη. (Α­ντί­θε­τα, το ει­ρη­νι­στι­κό κί­νη­μα α­ντι­στε­κό­ταν για λό­γους αρ­χής. Αυ­τά τα γε­γο­νό­τα έ­χουν συ­σκο­τι­στεί α­πό την με­τα­γε­νέ­στε­ρη ε­πα­να­συγ­γρα­φή της ι­στο­ρί­ας της ε­πο­χής ε­κεί­νης). Πα­ρό­λα αυ­τά, το πα­ρά­δειγ­μα του Ισ­ρα­ήλ πα­ρέ­μει­νε ελ­κυ­στι­κό. Το ό­τι οι άν­θρω­ποι χα­ρι­το­λο­γού­σαν λέ­γο­ντας ό­τι πρέ­πει να στα­λεί ο Μο­σέ Ντα­γιάν για να βά­λει τα πράγ­μα­τα στη θέ­ση τους στο Βιετ­νάμ, ή­ταν κα­τά το ή­μι­συ α­στεί­ο.

Η ε­ξαι­ρε­τι­κή δη­μο­τι­κό­τη­τα που κέρ­δι­σε το Ισ­ρα­ήλ ε­πι­δει­κνύ­ο­ντας τις στρα­τιω­τι­κές του δυ­να­τό­τη­τες προ­σέ­φε­ρε ε­πί­σης έ­να ό­πλο για την α­ντι­με­τώ­πι­ση των α­ντι­δρά­σε­ων στο ε­σω­τε­ρι­κό των Η.Π.Α. Έ­γι­νε με­γά­λη προ­σπά­θεια για να πα­ρου­σια­στεί ό­τι η Νέ­α Α­ρι­στε­ρά του ’60 ή­ταν αλ­λη­λέγ­γυα στην α­ρα­βι­κή τρο­μο­κρα­τί­α και ε­πι­θυ­μού­σε την κα­τα­στρο­φή του Ισ­ρα­ήλ, πα­ρό­λο που κά­τι τέ­τοιο α­πο­τε­λεί σα­φή δια­στρέ­βλω­ση των γε­γο­νό­των (Η Νέ­α Α­ρι­στε­ρά, ό­πως α­πο­δει­κνύ­ουν τα ντο­κου­μέ­ντα, έ­τει­νε μάλ­λον προς την υ­πο­στή­ρι­ξη των θέ­σε­ων των ισ­ρα­η­λι­νών “πε­ρι­στε­ρών”)2.

Έ­να α­πό τα πολ­λά πα­ρα­δείγ­μα­τα α­πο­τε­λεί μια α­να­κοί­νω­ση του ορ­γα­νι­σμού των Α­με­ρι­κανών Κα­θη­γη­τών για την Ει­ρή­νη στη Μέ­ση Α­να­το­λή –ε­νός εύ­πο­ρου ορ­γα­νι­σμού που εν­δια­φε­ρό­ταν για την ει­ρή­νη στη Μέ­ση Α­να­το­λή ό­σο εν­δια­φε­ρό­ταν και το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα για την ει­ρή­νη στο Αφ­γα­νι­στάν–, που στάλ­θη­κε τον Μάρ­τιο του 1983 σε κα­θη­γη­τές και πρυ­τά­νεις της ε­πιρ­ρο­ής της ορ­γά­νω­σης. Η α­να­κοί­νω­ση προ­ει­δο­ποιεί για έ­να “ορ­γα­νω­μέ­νο, κε­ντρι­κά συ­ντο­νι­σμέ­νο, σχέ­διο α­πό την α­ρα­βι­κή πλευ­ρά” που δια­σπεί­ρει ψεύ­δη σχε­τι­κά με την ισ­ρα­η­λι­νή πλευ­ρά. Οι α­νη­συ­χί­ες τους προ­κλή­θη­καν α­πό μια “ο­μά­δα ο­μι­λη­τών που πε­ριο­δεύ­ουν στην α­κα­δη­μα­ϊ­κή κοι­νό­τη­τα προ­σπα­θώ­ντας να προ­ω­θή­σουν τις α­ρα­βι­κές α­πό­ψεις”, με­τα­τρέ­πο­ντας “την εκ­παί­δευ­ση σε προ­πα­γάν­δα”. Με­ρι­κοί α­πό τους ο­μι­λη­τές αυ­τούς, “κα­τά σει­ράν φα­να­τι­σμού εί­ναι οι Hatem Hussaini, Edward Said, Noam Chomsky, Fawaz Turki, Stokely Carmichael, James Zogby, Hassan Rahman, Chris Giannou, M.D., Israel Shahak και Gail Pressberg (…)”.

Ο τό­νος δί­νε­ται α­πό τον Ε­λιά­χου Μπεν-Ε­λι­σάρ, πρό­ε­δρο της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ε­πι­τρο­πής ε­ξω­τε­ρι­κών της Ι­σα­ρα­η­λι­νής Βου­λής (Κνε­σέτ) που κα­τα­χει­ρο­κρο­τή­θη­κε στο συ­νέ­δριο της B’nai Brith ό­ταν δή­λω­σε ό­τι “Έ­χου­με δε­χθεί ε­πι­θέ­σεις, κρι­τι­κές, συ­κο­φα­ντί­ες, λά­σπη… Δεν θα ή­θε­λα να κα­τη­γο­ρή­σω ό­λο τον υ­πό­λοι­πο κό­σμο για α­ντι­ση­μι­τι­σμό, αλ­λά πως αλ­λιώς να ε­ξη­γή­σω αυ­τό το βί­αιο ξέ­σπα­σμα;”3. Μια πα­ρό­μοια δή­λω­ση εί­χε γί­νει δια στό­μα­τος του υ­πουρ­γού Α­μύ­νης, Α­ριέλ Σα­ρόν:

“Σή­με­ρα βρι­σκό­μα­στε μέ­σα στην α­ρέ­να, ε­να­ντί­ον του υ­πό­λοι­που κό­σμου. Εί­μα­στε ε­μείς, ο λα­ός του Ισ­ρα­ήλ, έ­νας μι­κρός και α­πο­μο­νω­μέ­νος λα­ός, ε­νά­ντια σ’ ό­λο τον κό­σμο.”4 

Η α­λή­θεια στην υ­πό­θε­ση αυ­τή εί­ναι ό­τι το Ισ­ρα­ήλ βρί­σκε­ται στο α­πυ­ρό­βλη­το α­πέ­να­ντι σε ε­πι­κρί­σεις και κρι­τι­κές, πράγμα που αντανακλά την υ­πο­στή­ρι­ξη που του πα­ρέ­χουν οι Η.Π.Α. Δυο πα­ρα­δείγ­μα­τα σκια­γρα­φούν τον χα­ρα­κτή­ρα αυ­τής της α­τι­μω­ρη­σί­ας: Οι ισ­ρα­η­λι­νές τρο­μο­κρα­τι­κές ε­πι­θέ­σεις στην Αί­γυ­πτο, ε­νά­ντια σε αι­γυ­πτια­κές και α­με­ρι­κα­νι­κές ε­γκα­τα­στά­σεις (η υ­πό­θε­ση Λα­βόν), αλ­λά και η ε­πί­θε­ση με ρου­κέ­τες, να­πάλ­μ και τορ­πί­λες στο α­με­ρι­κα­νι­κό α­ε­ρο­πλα­νο­φό­ρο U.S. Liberty που, πα­ρά τις δι­καιο­λο­γί­ες πε­ρί λά­θους, ή­ταν σα­φέ­στα­τα προ­σχε­δια­σμέ­νη, α­φή­νο­ντας 34 νε­κρούς και 75 τραυ­μα­τί­ες “στο πιο τρα­γι­κό ε­πει­σό­διο του Ναυ­τι­κού κα­τά τον 20ο αιώ­να εν και­ρώ ει­ρή­νης”.

Και στις δυο πε­ρι­πτώ­σεις, ο τύ­πος σιώ­πη­σε ή πα­ρα­ποί­η­σε τα γε­γο­νό­τα. Αυ­τά πο­τέ δεν κα­τα­χω­ρί­σθη­καν σαν τρο­μο­κρα­τι­κές ή βί­αιες πρά­ξεις, ού­τε την ε­πο­χή που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν ού­τε αρ­γό­τε­ρα. Στην πε­ρί­πτω­ση των βομ­βαρ­δι­σμών στην Αί­γυ­πτο, ο ισ­ρα­η­λι­νός λο­γο­τέ­χνης Ά­μος Όζ, α­νέ­φε­ρε το γε­γο­νός ως “κά­ποιες τυ­χο­διω­κτι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις των Ισ­ρα­η­λι­νών μυ­στι­κών υ­πη­ρε­σιών”, σ’ έ­να άρ­θρο του στους New York Times που πε­ριέ­γρα­φε την ει­δυλ­λια­κή ει­κό­να του “Ισ­ρα­ήλ πριν τον Μπέ­γκιν”5. Ό­σον α­φο­ρά την ε­πί­θε­ση στο U.S. Liberty, τό­σο ο τύ­πος ό­σο και η κυ­βέρ­νη­ση και το γρα­φεί­ο τύ­που του Ναυ­τι­κού α­πέ­κρυ­ψαν το γε­γο­νός, πα­ρό­λο που υ­ψη­λά ι­στά­με­να πρό­σω­πα, ό­πως ο ναύ­αρ­χος Thomas H. Moorer για πα­ρά­δειγ­μα, ε­πι­ση­μαί­νει πως η ε­πί­θε­ση “δεν θα μπο­ρού­σε να προ­κλη­θεί α­πό μια λαν­θα­σμέ­νη α­να­γνώ­ρι­ση” ό­πως υ­πο­στη­ρί­χθη­κε ε­πι­σή­μως6.

Θα μπο­ρού­σε κα­νείς να φα­ντα­στεί κα­μιά άλ­λη χώ­ρα που πραγ­μα­το­ποί­η­σε ε­πι­θέ­σεις σε α­με­ρι­κα­νι­κές ε­γκα­τα­στά­σεις και α­ε­ρο­πλα­νο­φό­ρα, σκο­τώ­νο­ντας ή τραυ­μα­τί­ζο­ντας α­τι­μώ­ρη­τα 100 αν­θρώ­πους, δί­χως να δε­χθεί κα­νέ­να ε­πι­κρι­τι­κό σχό­λιο για πολ­λά χρό­νια;