Μεταλλάξεις της Νέας Τάξης

442

από το Άρδην τ. 31, Σεπτέμβριος 2001

Από τις εκ­δό­σεις Κά­κτος, στη σει­ρά “Πα­ρα­βά­σεις”, Νο 3 και 5 εκ­δό­θη­καν δύ­ο βι­βλί­α του Θύ­μιου Πα­πα­νι­κο­λά­ου, Η Νέ­α Τά­ξη και οι χρή­σι­μοι η­λί­θιοι και Μυ­θο­λο­γί­ες και με­ταλ­λά­ξεις, α­πό τα ο­ποί­α πα­ρα­θέ­του­με τα ακόλουθα α­πο­σπά­σμα­τα.

Η “α­ρι­στε­ρή” δια­νό­η­ση
Η “α­ρι­στε­ρή” ελ­λη­νι­κή δια­νό­η­ση, θε­ω­ρη­τι­κά α­νε­παρ­κής και ι­δε­ο­λο­γι­κά ρα­χι­τι­κή α­πό τη γέν­νη­ση της, έ­χει σή­με­ρα πλή­ρως α­πο­συ­ντε­θεί και η πο­λι­τι­κή της σκέ­ψη α­πο­χρω­μα­τι­στεί. Ριγ­μέ­νη μέ­σα στο σί­φου­να των γε­γο­νό­των της ε­πο­χής, δί­χως κα­νε­νός εί­δους προ­πα­ρα­σκευ­ή –ι­δε­ο­λο­γι­κή, πο­λι­τι­κή, η­θι­κή– έ­νιω­σε πε­ρισ­σό­τε­ρο α­στα­θής και πιο έ­ντο­να το αί­σθη­μα της α­να­σφά­λειας. Έ­τσι, γο­νά­τι­σε α­ξιο­λύ­πη­τα μπρο­στά στις δυ­σκο­λί­ες και τους κιν­δύ­νους της Ι­στο­ρί­ας.

Σή­με­ρα, πολ­λοί α­πό αυ­τούς τους πρώ­ην α­ρι­στε­ρούς δια­νο­ού­με­νους (…) βά­ζουν λα­θραί­α στο σύ­στη­μα του “εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού” νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού το κύ­ρος των α­ρι­στε­ρών ι­δε­ών. Βρι­σκό­μα­στε ε­δώ μπρο­στά σε έ­να α­πό τα θλι­βε­ρά φαι­νό­με­να της Ι­στο­ρί­ας και σε έ­να α­πό τα πιο α­πο­κρου­στι­κά συ­μπτώ­μα­τα της αν­θρώ­πι­νης ψυ­χο­λο­γί­ας: “α­ρι­στε­ροί” δια­νο­ού­με­νοι να ε­ξαρ­γυ­ρώ­νουν την ι­στο­ρί­α τους στο χρη­μα­τι­στή­ριο των κα­πι­τα­λι­στι­κών α­ξιών, να προ­σκυ­νά­νε την ε­ξου­σί­α και την πιο α­κραιφ­νή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση, και ταυ­τό­χρο­να να εμ­φα­νί­ζο­νται με ι­σό­βιο πι­στο­ποι­η­τι­κό α­ρι­στε­ρών φρο­νη­μά­των για κά­ποια πα­ρελ­θού­σα δρά­ση.

Αυ­τό το “κο­σμι­κό ιε­ρα­τεί­ο” (…) ε­πι­χει­ρεί, με θρά­σος α­πύθ­με­νο, να πα­ρου­σιά­σει την κα­τε­στη­μέ­νη η­θι­κή και νο­μι­μό­τη­τα και τη δι­κή του “κουλ­τού­ρα” σαν τις υ­πέρ­τα­τες α­ξί­ες της κοι­νω­νί­ας.

Ή­ταν αυ­τοί οι πρώ­ην α­ρι­στε­ροί που με με­λο­δρα­μα­τι­κή α­φέ­λεια και κο­μπά­ζου­σα ει­ρω­νεί­α συ­κο­φα­ντού­σαν το μα­θη­τι­κό κί­νη­μα. Ή­ταν αυ­τοί που συ­γκρό­τη­σαν το μέ­τω­πο των δια­νο­ου­μέ­νων υ­πέρ της κυ­βέρ­νη­σης στην υ­πό­θε­ση Ο­τσα­λάν με τις ε­πι­νο­ή­σεις του τρό­μου έ­να­ντι της πα­τρι­δο­κα­πη­λί­ας και του ε­θνι­κι­σμού. Εί­ναι αυ­τοί, Ιά­γοι μα­κι­για­ρι­σμέ­νοι, που ε­ξω­ρά­ι­σαν τη ΝΑ­ΤΟι­κή θη­ριω­δί­α κα­τά της Γιου­γκο­σλα­βί­ας και ε­πι­χεί­ρη­σαν να μας πεί­σουν, κα­τά την ε­πί­σκε­ψη του Κλί­ντον, ό­τι πρέ­πει να υ­πο­τα­χτού­με στη “νο­μι­μό­τη­τα” της “Νέ­ας Τά­ξης”.

Α­πο­τε­λεί, συ­νε­πώς, ι­στο­ρι­κή αλ­λοί­ω­ση του πνεύ­μα­τος και φα­σι­στι­κό σύ­μπτω­μα ό­ταν α­ρι­στε­ροί δια­νο­ού­με­νοι με­ταλ­λάσ­σο­νται, γί­νο­νται οι­κό­τρο­φοι της ε­ξου­σί­ας και πρω­το­πό­ροι κή­ρυ­κες της πα­θη­τι­κό­τη­τας και της υ­πο­τα­γής στη “νο­μι­μό­τη­τα” και τα “α­ξιώ­μα­τα” της κα­πι­τα­λι­στι­κής τά­ξης, της “Νέ­ας Τά­ξης”…
Α­πρί­λιος 2000

(Μυ­θο­λο­γί­ες και με­ταλ­λά­ξεις, σσ. 82-84)

Η ανήμπορη αριστερά
Η ση­με­ρι­νή τρα­γω­δί­α της πα­ρακ­μής δεν έ­χει την πη­γή της στην α­πο­σύν­θε­ση του υ­πάρ­χο­ντος, αλ­λά στο γε­γο­νός ό­τι δεν υ­πάρ­χει κα­μιά πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που να προ­ω­θεί και να α­γω­νί­ζε­ται για κά­τι το α­λη­θι­νά και­νού­ργιο. Αυ­τή η κα­θυ­στέ­ρη­ση της γέν­νη­σης του νέ­ου (νέ­ων ι­δε­ών και νέ­ων μορ­φών ορ­γά­νω­σης) κά­νει ώ­στε οι α­πο­συν­θε­τι­κές συ­νέ­πειες της πα­ρακ­μής να μην πε­ριο­ρί­ζο­νται α­πο­κλει­στι­κά στο τμή­μα ε­κεί­νο της κοι­νω­νί­ας που έ­χει συ­νταυ­τί­σει την τύ­χη του με το κυ­ρί­αρ­χο κα­θε­στώς, αλ­λά να ε­πε­κτεί­νο­νται σε ο­λό­κλη­ρη την κοι­νω­νί­α.(…)
Η ση­με­ρι­νή Α­ρι­στε­ρά (και αυ­τό ι­σχύ­ει και για την ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Α­ρι­στε­ρά) δεν δί­νει τί­πο­τα το και­νού­ργιο (α­να­μά­ση­μα δογ­μα­τι­κών θέ­σε­ων και ε­πα­να­στα­τι­κών φρά­σε­ων κά­νει), δεν πα­ρά­γει και­νού­ργια τρα­γού­δια, και­νού­ργια συν­θή­μα­τα, και­νού­ρ­γιες ι­δέ­ες και μορ­φές ορ­γά­νω­σης, δεν ξε­φεύ­γει α­πό τις α­γκυ­λώ­σεις της και τα συ­ντε­χνια­κά συμ­φέ­ρο­ντα της στιγ­μής, δεν ξε­περ­νά­ει το πα­ρελ­θόν και δεν μπο­ρεί να δια­κρί­νει τα ι­στο­ρι­κά κα­θή­κο­ντα της ορ­γουε­λι­κής ε­πο­χής της Νέ­ας Τά­ξης.

Σε μια ε­πο­χή που ο υ­πε­ρε­θνι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός έ­χει ε­πι­φέ­ρει τε­ρά­στιες ο­πι­σθο­δρο­μι­κές α­να­τρο­πές σε οι­κο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό, πο­λι­τι­κό, πο­λι­τι­σμι­κό και πνευ­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο (α­πει­λεί α­κό­μα και τους “μη­χα­νι­σμούς” της σκέ­ψης), η Α­ρι­στε­ρά, α­πό ε­μπρο­σθο­φυ­λα­κή που ή­ταν κά­πο­τε, έ­χει με­τα­βλη­θεί σε ο­πι­σθο­φυ­λα­κή, σε θλι­βε­ρό ου­ρα­γό που φω­το­γρα­φί­ζει τα ο­πί­σθια των γε­γο­νό­των.

Κα­ταγ­γέλ­λει στα λό­για τη “Νέ­α Τά­ξη” και στην πρά­ξη λει­τουρ­γεί σαν άλ­λο­θί της. Μι­λά­ει α­πό τη μια για τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση και ορ­γά­νω­ση του προ­λε­τα­ριά­του και α­πό την άλ­λη στέ­κε­ται α­μή­χα­νη μπρο­στά στους μα­κά­βριους μη­χα­νι­σμούς της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­γο­ράς ερ­γα­σί­ας που α­κρω­τη­ριά­ζουν την τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση και δια­λύ­ουν τις ερ­γα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Για ποια ορ­γά­νω­ση της τά­ξης και ποια τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση μπο­ρεί να μι­λή­σει κα­νείς, ό­ταν η α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας έ­χει κα­τα­κλυ­στεί α­πό τις στρα­τιές των λα­θρο­με­τα­να­στών και αλ­λο­δα­πών; Και ό­ταν η Α­ρι­στε­ρά πρω­το­στα­τεί στα νε­κρά δόγ­μα­τα του α­ντι­ρα­τσι­σμού, ποιον ε­ξυ­πη­ρε­τεί; Την τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση και την ορ­γά­νω­ση της τά­ξης ή τη Νέ­α Τά­ξη, την α­πο­διορ­γά­νω­ση της τά­ξης και τη γε­νι­κή της ε­ξα­θλί­ω­ση;

Μή­πως, ό­μως, δεν γί­νε­ται και το α­ρι­στε­ρό δε­κα­νί­κι της Νέ­ας Τά­ξης, ό­ταν α­νά­γει στους με­γά­λους κιν­δύ­νους της ε­πο­χής τον ε­θνι­κι­σμό και τη θρη­σκεί­α; Α­πό τον ε­θνι­κι­σμό και την Εκ­κλη­σί­α κιν­δυ­νεύ­ει η Ελ­λά­δα και γε­νι­κά η αν­θρω­πό­τη­τα ή α­πό το υ­πε­ρε­θνι­κό, πλα­νη­τι­κό τέ­ρας της Νέ­ας Τά­ξης, που θέ­λει να κα­ταρ­γή­σει κά­θε ε­θνι­κή συ­γκρό­τη­ση και συλ­λο­γι­κή υ­πό­στα­ση και να μας ρί­ξει πί­σω σε ι­στο­ρι­κά στά­δια προ πολ­λού ξε­πε­ρα­σμέ­να, σε μορ­φές α­ποι­κιο­κρα­τί­ας με σύγ­χρο­νο μαν­δύ­α;

Πώς μπο­ρεί αυ­τή η Α­ρι­στε­ρά, κα­λου­πω­μέ­νη μέ­σα σε ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα και νε­κρές πο­λι­τι­κές ο­ριο­θε­τή­σεις που σή­με­ρα α­πο­τε­λούν ι­δε­ο­λο­γι­κά ό­πλα της Νέ­ας Τά­ξης, να ε­μπνεύ­σει τις λα­ϊ­κές μά­ζες και να γί­νει γεν­νή­το­ρας του νέ­ου; Πώς μπο­ρεί να γί­νει εκ­φρα­στής και ορ­γα­νω­τής της λα­ϊ­κής ορ­γής, ό­ταν σε ζη­τή­μα­τα που κο­χλά­ζει η λα­ϊ­κή ορ­γή γί­νε­ται ου­ρά της ση­μι­τι­κής νέ­ας Δε­ξιάς; Η πε­ρί­πτω­ση των ταυ­το­τή­των εί­ναι εν­δει­κτι­κή…

Αυ­τή η Α­ρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να δώ­σει τί­πο­τα, για­τί έ­χει πά­ψει να εί­ναι Α­ρι­στε­ρά. Εί­ναι έ­να γρα­νά­ζι του συ­στή­μα­τος, που συ­νη­θί­ζου­με να το α­πο­κα­λού­με Α­ρι­στε­ρά λό­γω του νό­μου της α­δρά­νειας.

Φυ­σι­κά, μέ­σα στους κόλ­πους αυ­τής της Α­ρι­στε­ράς, αλ­λά ό­χι και α­πο­κλει­στι­κά, κυο­φο­ρού­νται τα σπέρ­μα­τα του και­νού­ργιου: οι δυ­νά­μεις που θα συ­να­ντη­θούν και θα δη­μιουρ­γή­σουν το νέ­ο δυ­να­μι­κό ε­πα­να­στα­τι­κό πό­λο. Και σή­με­ρα δια­κρί­νου­με κα­θα­ρά ό­τι ό­σο τα συ­μπτώ­μα­τα της πα­ρακ­μής γί­νο­νται φα­νε­ρά σε ευ­ρύ­τε­ρους κύ­κλους,