Άγιο Όρος και ιμπεριαλισμός

του Θ. Στοφορόπουλου, από το Άρδην τ. 11, Δεκέμβριος 1997

Το Ά­γιο Ό­ρος βιώ­νει και συμ­βο­λί­ζει τα εκ δια­μέ­τρου α­ντί­θε­τα ε­κεί­νων που θέ­λουν οι ι­σχυ­ρό­τε­ρες διε­θνώς δυ­νά­μεις.

Στο κέ­ντρο του με­τα­ψυ­χρο­πο­λε­μι­κού κό­σμου βρί­σκο­νται οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες -και γε­νι­κό­τε­ρα η Δύ­ση- που α­κο­λου­θούν ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή συ­νι­στα­μέ­νη στην προ­σπά­θεια αύ­ξη­σης, σε βά­ρος των άλ­λων, της οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής ι­σχύ­ος των Δυ­τι­κών. Οι ο­ποί­οι κα­λώς γνω­ρί­ζουν πρώ­τον ό­τι προ­ϋ­πό­θε­ση πραγ­μά­τω­σης αυ­τής της ε­πι­δί­ω­ξής τους εί­ναι η α­πό­λυ­τη ε­πι­κρά­τη­ση συν­θη­κών που να τους πα­ρέ­χουν συ­γκρι­τι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα και δεύ­τε­ρον ό­τι δεν υ­πάρ­χει α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρος τρό­πος για να συμ­βεί αυ­τό α­πό την υ­πα­γω­γή της σκέ­ψης των άλ­λων στη δι­κή τους, μέ­σω της προ­πα­γάν­δας και της ε­νί­σχυ­σης του μι­μη­τι­σμού (πο­λι­τι­στι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός). Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο κη­ρύσ­σουν και προ­βάλ­λουν, με τέ­τοια ζέ­ση, τις αρ­χές του «νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού» και της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», τασ­σό­με­νοι σα­φώς υ­πέρ της υ­λο­φρο­σύ­νης και του α­το­μι­κού συμ­φέ­ρο­ντος, του ε­γω­ι­σμού και α­ντα­γω­νι­σμού, της συσ­σώ­ρευ­σης ι­διω­τι­κού πλού­του, της αυ­το­νό­μη­σης του χρη­μα­τι­στι­κού το­μέ­α, της με­γα­λύ­τε­ρης δυ­να­τής προ­σω­πι­κής οι­κο­νο­μι­κής ε­ξα­σφά­λι­σης.

Ό­λα, ό­μως, αυ­τά εί­ναι α­πορ­ρι­πτέ­α για το Χρι­στια­νι­σμό και ι­δί­ως για την Ορ­θο­δο­ξί­α, λό­γω των θε­ο­λο­γι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων της Ορ­θό­δο­ξης ζω­ής και του Ορ­θο­δό­ξου α­σκη­τι­κού πνεύ­μα­τος. Στον πυ­ρή­να του πνεύ­μα­τος αυ­τού βρί­σκε­ται το Ά­γιον Ό­ρος.

Δεν πρέ­πει, συ­νε­πώς, να εκ­πλήσ­σει το γε­γο­νός ό­τι η Δύ­ση αι­σθά­νε­ται για την Ορ­θο­δο­ξί­α, τον α­σκη­τι­σμό της και το Ά­γιον Ό­ρος έ­ντο­νη α­ντι­πά­θεια, η ο­ποί­α, πα­ρά τις υ­πο­κρι­σί­ες των κυ­βερ­νή­σε­ων, εκ­φρά­ζε­ται με τρό­πους ό­πως οι δη­μο­σιο­γρα­φι­κές ε­πι­θέ­σεις ε­να­ντί­ον του «ορ­θο­δο­ξι­σμού» (κα­τά το δαι­μο­νο­ποι­η­θέ­ντα ι­σλα­μι­σμό), οι προ­τά­σεις για κα­τάρ­γη­ση του α­βά­του, κ.λ.π.
Για τους ί­διους λό­γους, οι Δυ­τι­κοί δεν μπο­ρεί πα­ρά να α­πορ­ρί­πτουν και άλ­λα στοι­χεί­α της πα­ρά­δο­σής μας (καί­τοι ε­πι­κα­λού­νται την κλα­σι­κή Ελ­λά­δα ως πη­γή του πο­λι­τι­σμού τους). Διό­τι, η νο­ο­τρο­πί­α των ι­μπε­ρια­λι­στών, την ο­ποί­α θέ­λουν να δια­δώ­σουν, συ­γκρού­ε­ται τό­σο με ό­σα γρά­φουν οι με­γα­λύ­τε­ροι δια­νο­η­τές της αρ­χαιό­τη­τας, ό­σο και με το ελ­λη­νι­κό το­πί­ο, με το ύ­φος της λα­ϊ­κής μας τέ­χνης ή με ε­κεί­νο της ποί­η­σής μας α­πό τον Ό­μη­ρο μέ­χρι σή­με­ρα. Με τη γε­νι­κή, δη­λα­δή, προ­σέγ­γι­ση που συ­να­ντά την ι­δε­ο­λο­γι­κή α­τμό­σφαι­ρα των α­γώ­νων της ελ­λη­νι­κής α­ρι­στε­ράς, ό­πως και θε­με­λιώ­δεις συ­νι­στώ­σες κύ­ριων φά­σε­ων της σκέ­ψης του Μαρ­ξ: τις α­φο­ρώ­σες την α­πο-αν­θρω­πο­ποι­η­τι­κή αλ­λο­τρί­ω­ση που προ­κα­λεί η ι­διω­τι­κή ι­διο­κτη­σί­α και το φε­τι­χι­στι­κό τρό­πο με τον ο­ποί­ο οι α­στοί οι­κο­νο­μο­λό­γοι α­ντι­λαμ­βά­νο­νται τη φύ­ση των α­ψύ­χων α­ντι­κει­μέ­νων.