Μια συζήτηση για το κίνημα νεολαίας στην Κύπρο

Η συ­ζή­τη­ση έ­λα­βε χώ­ρα έ­να καυ­τό Λευ­κω­σιά­τι­κο πρω­ϊ­νό στο βι­βλιο­κα­φε­νεί­ο “Για­λού­σα”. Πή­ραν μέ­ρος κυ­ρί­ως φοι­τη­τές α­πό την αυ­τό­νο­μη φοι­τη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη “Ε­θνι­κή Πα­λιγ­γε­νε­σί­α” (Ε­ΠΑΛ) αλ­λά και μα­θη­τές λυ­κεί­ου και σπου­δα­στές του Α­νώ­τε­ρου Τε­χνο­λο­γι­κού Ιν­στι­τού­του (Α­ΤΙ). Ό­πως ή­ταν και α­να­με­νό­με­νο και ε­πι­θυ­μη­τό η συ­ζή­τη­ση άρ­χι­σε τυ­πι­κά και κα­τέ­λη­ξε ε­ντε­λώς ά­ναρ­χα με τον Τά­σο Φι­λα­νιώ­τη α­πό το ΑΡ­ΔΗΝ να προ­σπα­θεί αλ­λά να α­πο­τυγ­χά­νει πα­τα­γω­δώς να παί­ξει το ρό­λο του συ­ντο­νι­στή. Η κα­τα­γρα­φή της ζω­ντα­νής αυ­τής συ­ζή­τη­σης
δεν μπο­ρεί να την α­πο­δώ­σει πραγ­μα­τι­κά. Κατ’ α­νά­γκην λοι­πόν θα με­τα­φέ­ρου­με ε­δώ
ό­σα θα μπο­ρού­σαν να με­τα­δο­θούν με τον γρα­πτό λό­γο!

Ας μας πουν κατ’αρ­χήν τα παι­διά της Ε­ΠΑΛ λί­γα λό­για για την ο­μά­δα τους. Πρό­κει­ται για πα­ρέ­α, για ορ­γά­νω­ση ή για κά­τι πιο ορ­γα­νω­μέ­νο ό­πως μί­α πα­ρά­τα­ξη;
ΜΑ­ΡΙ­ΝΟΣ: Η Ε­ΠΑΛ (έ­τος ι­δρύ­σε­ως: 1995) εί­ναι ου­σια­στι­κά και τυ­πι­κά πα­ρά­τα­ξη, η μό­νη αυ­τό­νο­μη πα­ρά­τα­ξη στον φοι­τη­τι­κό χώ­ρο α­φού δεν α­νή­κου­με ού­τε στον Ε­νιαί­ο Φο­ρέ­α των Αυ­τό­νο­μων Φοι­τη­τι­κών Πα­ρα­τά­ξε­ων (Ε­ΦΑ­ΕΦ­Π) που έ­χουν ι­δρύ­σει το Δρά­σις-ΚΕΣ της Α­θή­νας, η ΠΕ­ΟΦ της Θεσ­σα­λο­νί­κης κ.α. Υ­πάρ­χει στο Α­ΤΙ η Ο­ΠΕΚ που α­νή­κει στον Ε­ΦΑ­ΕΦ­Π με την ο­ποί­α συ­νερ­γα­ζό­μα­στε σε κά­ποια θέ­μα­τα. Ε­μείς ό­μως προ­τι­μού­με να μεί­νου­με αυ­τό­νο­μοι κι έ­τσι δεν έ­χου­με να α­πο­λο­γού­μα­στε για το τί κά­νει πχ το Δρά­σις ή αυ­τοί για ε­μάς κλπ.
Δώ­στε μου μί­α ει­κό­να του κυ­πρια­κού φοι­η­τι­κού χώ­ρου. Ο κό­σμος συμ­με­τέ­χει στα κοι­νά, ορ­γα­νώ­νε­ται σε πα­ρα­τά­ξεις και ψη­φί­ζει;
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Ε­δώ ψη­φί­ζει το 90% πε­ρί­που. Οι μα­θη­τές εί­ναι ή­δη κομ­μα­τι­κο­ποι­η­μέ­νοι α­πο το σχο­λεί­ο. Συ­νή­θως βέ­βαια ε­ντάσ­σο­νται στις κομ­μα­τι­κές νε­ο­λαί­ες των κομ­μά­των των γο­νιών τους. Σπά­νια κά­νουν δι­κές τους ε­πι­λο­γές.
ΧΡΗ­ΣΤΟΣ (μα­θη­τής λυ­κεί­ου): Α­πό το σχο­λεί­ο μπαί­νουν ό­λοι σε πα­ρα­τά­ξεις. Ε­γώ και κά­ποιοι φί­λοι μου δεν συμ­φω­νού­με με αυ­τό που γί­νε­ται. Προ­σπα­θού­με να τους ε­ξη­γή­σου­με πώς δεν εί­ναι σω­στό να τους εκ­φρά­ζουν άλ­λοι αλ­λά δεν μας α­κούν. Στα κόμ­μα­τα πη­γαί­νουν, έ­νας τους λέ­ει τί θα πουν τί θα κά­νουν και δεν μπο­ρείς να δια­φω­νή­σεις.
Πεί­τε μου πώς λει­τουρ­γεί η Ε­ΠΑΛ και πώς την α­ντι­με­τω­πί­ζει ο κό­σμος και οι άλ­λες πα­ρα­τά­ξεις.
ΜΑ­ΡΙ­ΝΟΣ: Ε­μείς στις ε­κλο­γές παίρ­νου­με το 6% των ψή­φων και έ­χου­με μί­α έ­δρα στο 21με­λές Δ.Σ.. Δεν εί­μα­στε σί­γου­ροι για τη συμ­με­το­χή μας στις ε­κλο­γές, ε­άν πρέ­πει να κα­τε­βαί­νου­με ή ό­χι, πά­ντως συμ­με­τέ­χου­με. Η Ε­ΠΑΛ λει­τουρ­γεί χω­ρίς προ­ε­δρεί­ο, έ­χου­με έ­να 7με­λές συμ­βού­λιο στο ο­ποί­ο προ­ε­δρεύ­ου­με ό­λοι εκ πε­ρι­τρο­πής αλ­λά στις ο­λο­μέ­λειες συμ­με­τέ­χου­με ό­λοι. Οι ο­λο­μέ­λειες μας εί­ναι α­νοι­κτές σε ό­λους, ό­ποιος θέ­λει μπο­ρεί να έρ­χε­ται να συμ­με­τέ­χει. Δεν έ­χου­με εγ­γρα­φές με­λών και τέ­τοια. Οι άλ­λες πα­ρα­τά­ξεις μας α­ντι­με­τω­πί­ζουν ε­χθρι­κά. Δε θέ­λουν μί­α αυ­τό­νο­μη πα­ρά­τα­ξη για­τί υ­πάρ­χει ο κίν­δυ­νος να τους στε­ρή­σει κά­ποιους ψή­φους.
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Και οι εκ­δη­λώ­σεις μας εί­ναι α­νοι­κτές και φι­λο­ξε­νού­με ό­λες τις α­πό­ψεις. Αυ­τό το χρό­νο κά­να­με μί­α εκ­δή­λω­ση για τα γε­γο­νό­τας της Δε­ρύ­νειας με τους μο­το­συ­κλε­τι­στές, μί­α εκ­δή­λω­ση για την ά­μυ­να της Κύ­πρου, για τις βρε­τα­νι­κές βά­σεις και για την Βό­ρειο Ή­πει­ρο ό­που κα­λέ­σα­με μί­α βο­ρειο­η­πει­ρώ­τι­σα μα­θή­τρια που συμ­με­τεί­χε στη Βου­λή των Ε­φή­βων.
ΜΑ­ΡΙ­ΝΟΣ: Στην ε­πέ­τειο της α­να­κή­ρυ­ξης του ψευ­δο­κρά­τους, στις 15 Νο­έμ­βρη κά­να­με δι­κή μας εκ­δή­λω­ση για­τί δια­φω­νή­σα­με με το πλαί­σιο των κομ­μα­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων. Κά­να­με και αρ­κε­τές λα­μπα­δο­φο­ρί­ες για διά­φο­ρα θέ­μα­τα. Μί­α άλ­λη εκ­δή­λω­ση έ­κα­ναν οι γυ­ναί­κες της ορ­γά­νω­σης για τους α­γνο­ού­με­νους.
Θα ή­θε­λα να μου πεί­τε πε­ρισ­σό­τε­ρα για τη δι­κή σας γε­νιά. Βλέ­που­με πως η ση­με­ρι­νή νε­ο­λαί­α της Κύ­πρου δια­φέ­ρει α­πό τις προ­η­γού­με­νες γε­νιές, εί­ναι πιο μα­χη­τι­κή και δεν δι­στά­ζει να θυ­σια­στεί για τη υ­πό­θε­ση της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης της Κύ­πρου. Τί έ­χει αλ­λά­ξει;
ΓΙΩΡ­ΓΟΣ: Ε­μείς δε ζή­σα­με το δι­χα­σμό.
ΓΙΑΝ­ΝΟΣ: Ε­μείς δεν έ­χου­με το φό­βο των Τούρ­κων που έ­χουν οι πα­λιό­τε­ροι, αυ­τό το σύ­μπλεγ­μα της ήτ­τας.
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Με την πο­ρεί­α των μο­το­συ­κλε­τι­στών δια­φά­νη­κε το χά­σμα με­τα­ξύ λα­ού και η­γε­σί­ας. Ας πού­με δη­μο­σιεύ­τη­κε μί­α δη­μο­σκό­πη­ση για την ά­μυ­να και φά­νη­κε πως ο κό­σμος σε με­γά­λα πο­σο­στά εί­ναι υ­πέρ της αύ­ξη­σης της ει­σφο­ράς για την ά­μυ­να, υ­πέρ της ο­λο­κλή­ρω­σης του δόγ­μα­τος του ε­νιαί­ου α­μυ­ντι­κού χώ­ρου. Οι α­ντι­κα­το­χι­κές πο­ρεί­ες ή­ταν έ­να δείγ­μα της διά­θε­σης του κό­σμου. Τα κόμ­μα­τα που ο κό­σμος τα ψη­φί­ζει εί­ναι ό­λα υ­πέρ της λύ­σης της Ο­μο­σπον­δί­ας ε­νώ η πο­ρεί­α εί­χε για σύν­θη­μα την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση.
ΠΟ­ΛΗΣ: Γε­νι­κά ο κό­σμος άρ­χι­σε να δρα και να σκέ­φτε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο αυ­τό­νο­μα έ­στω και αν δε φεύ­γει α­πό το κόμ­μα του.
Σε σχέ­ση με τα γε­γο­νό­τα στη συ­ναυ­λί­α του Ρου­βά. Έ­χει αλ­λά­ξει το κλί­μα με­τά α­πό τα ε­πει­σό­δια με την α­στυ­νο­μί­α; Εί­ναι γνω­στό ό­τι α­πα­γο­ρεύ­τη­καν οι πο­ρεί­ες των μο­το­συ­κλε­τι­στών.
ΜΑ­ΡΙ­ΝΟΣ: Κοί­τα­ξε τα ε­πει­σό­δια ή­ταν προ­σχε­δια­σμέ­να. Ε­μείς πή­γα­με συ­γκρο­τη­μέ­νοι στην α­ντι­κα­το­χι­κή εκ­δή­λω­ση της Πλα­τεί­ας Ε­λευ­θε­ρί­ας, και τα ε­πει­σό­δια άρ­χι­σαν με­τά τη λή­ξη της εκ­δή­λω­σης. Αυ­τοί που άρ­χι­σαν τα ε­πει­σό­δια ή­ταν ά­σχε­τοι με την εκ­δή­λω­ση. Ή­ταν οι φα­να­τι­κοί ο­πα­δοί του Α­ΠΟ­ΕΛ, οι πα­ρα­πά­νω 16-17 χρο­νών.
ΓΙΩΡ­ΓΟΣ: Να σκε­φτείς η α­στυ­νο­μι­κοί κά­θο­νταν α­κί­νη­τοι, έ­τρω­γαν τις πέ­τρες και ό­ταν εί­δαν ό­τι έ­πε­φταν έ­νας έ­νας και πή­γαι­ναν στο νο­σο­κο­μεί­ο, λύσ­σα­ξαν και άρ­χι­σαν και αυ­τοί να ρί­χνουν δα­κρυ­γό­να, πέ­τρες και να δέρ­νουν. Έ­δει­ραν και κό­σμο που κά­θο­νταν στις κα­φε­τέ­ριες και χά­ζευε τα ε­πει­σό­δια.
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Η εκ­δή­λω­ση ή­ταν πο­λύ κα­λή, εί­χε κό­σμο και τώ­ρα ό­λοι μι­λούν για τα ε­πει­σό­δια, για α­ναρ­χι­κούς και χού­λι­γκαν­ς.
ΠΟ­ΛΗΣ: Το να στρε­φό­μα­στε ε­να­ντί­ον της κυ­πρια­κής α­στυ­νο­μί­ας δεν εί­ναι σω­στό.
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Ε­μέ­να με φο­βί­ζει το ό­τι ό­λα αυ­τά εί­ναι ση­μά­δια εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου, αν συ­νε­χί­σου­με έ­τσι συ­γκρού­σεις με­τα­ξύ μας.
Απ’ ό,τι βλέ­πω υ­πάρ­χει μί­α η­θι­κή που δεν ε­πι­τρέ­πει να θε­ω­ρη­θούν οι μπά­τσοι ε­χθροί ε­πει­δή εί­ναι ο­μο­ε­θνείς μας. Ας ρω­τή­σου­με ό­μως και τον Χρή­στο που ως μα­θη­τής εί­ναι πιο κο­ντά στην η­λι­κί­α αυ­τών που συμ­με­τεί­χαν στα ε­πει­σό­δια. Ποιά εί­ναι η δι­κή σου γνώ­μη;
ΧΡΗ­ΣΤΟΣ: Ε­γώ συμ­με­τεί­χα με τους φί­λους μου στα ε­πει­σό­δια και με συ­νέ­λα­βαν. Τα ε­πει­σό­δια δεν τά έ­κα­ναν δυο τρί­α ά­το­μα αλ­λά πε­ρί­που χί­λια. Ε­μείς θέ­λα­με να πά­με με τους μο­το­συ­κλε­τι­στές και κά­να­με μα­ζί τους έ­να γύ­ρο δια­δη­λώ­νο­ντας κα­τά μή­κος των τει­χών. Η­ταν ω­ραί­α για­τί μας εί­δε πο­λύς κό­σμος, ό­ταν ξαφ­νι­κά κα­τα­λά­βα­με ό­τι άρ­χι­σαν ε­πει­σό­δια με την α­στυ­νο­μί­α και ό­λοι μα­ζί κα­τευ­θυν­θή­κα­με προς τα ε­κεί και πή­ρα­με μέ­ρος. Αυ­τοί που τα έ­κα­ναν αυ­τά δεν ή­ταν μη συ­νει­δη­το­ποι­η­μέ­να ά­το­μα, ό­πως εί­πώ­θη­κε, α­φού συ­γκρού­στη­καν με την α­στυ­νο­μί­α που α­ντι­προ­σω­πεύ­ει την κυ­βέρ­νη­ση κι ε­μείς δια­μαρ­τυ­ρό­μα­στε ε­να­ντί­ον της κυ­βέρ­νη­σης. Ού­τε ή­ταν μό­νο 16-17χρο­νοι. Υ­πήρ­χαν και με­γά­λοι και σα­ρα­ντά­ρη­δες. Η α­στυ­νο­μί­α α­πέ­κλει­σε κό­σμο στα στε­νά και ό­σους έ­πια­νε τους μαύ­ρι­ζε στο ξύ­λο και σχε­τι­κούς και ά­σχε­τους. Έ­δει­ραν και έ­ναν 12 χρο­νών.
Ε­ΝΑΣ ΦΟΙ­ΤΗ­ΤΗΣ: Εν τά­ξει και ε­γώ που δια­φω­νού­σα και δια­φω­νώ με τα ε­πει­σό­δια, ό­ταν εί­δαν να χτυ­πούν τον κό­σμο οι μπά­τσοι άρ­χι­σα να ρί­χνω και ε­γώ πέ­τρες.
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Η κυ­πρια­κή α­στυ­νο­μί­α εί­ναι πά­ντα το πρώ­το ο­δό­φραγ­μα. Πρώ­τα εί­ναι οι δι­κοί μας, με­τά εί­ναι οι Ο­Η­έ­δες και με­τά οι Τούρ­κοι. Έ­τσι α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται σαν το πρώ­το φράγ­μα σε κά­θε α­ντι­κα­το­χι­κή εκ­δή­λω­ση που ε­μπο­δί­ζει τους δια­δη­λω­τές.
Τώ­ρα λοι­πόν που έ­χει δια­μορ­φω­θεί έ­να αρ­νη­τι­κό κλί­μα για τους μο­το­συ­κλε­τι­στές, πώς θα ε­ξε­λι­χθεί η κα­τά­στα­ση; Η κυ­βέρ­νη­ση ή­δη έ­δει­ξε πως εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να κα­τα­στεί­λει κά­θε α­ντι­κα­το­χι­κή εκ­δή­λω­ση.
ΓΙΑΝ­ΝΟΣ: Η κυ­βέρ­νη­ση θα πά­ρει μέ­τρα αλ­λά και το α­ντι­κα­το­χι­κό κί­νη­μα δε θα στα­μα­τή­σει.
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Αυ­τό που λεί­πει εί­ναι ο συ­ντο­νι­σμός. Δεν υ­πάρ­χει έ­νας φο­ρέ­ας να ορ­γα­νώ­νει τον κό­σμο. Έ­τσι ό,τι ξε­κι­νά­ει σκο­ντά­φτει στο ό­τι τα κόμ­μα­τα στέλ­νουν τους ε­γκά­θε­τους τους και το ε­λέγ­χουν.
ΠΟ­ΛΗΣ: Λεί­πει η στρα­τη­γι­κή.
ΜΑ­ΡΙ­ΝΟΣ: Εί­ναι και ο τρό­πος που λει­τουρ­γεί ο κό­σμος. Η εκ­παί­δευ­ση μας δια­μορ­φώ­νει πα­θη­τι­κούς χα­ρα­κτή­ρες που τους χα­ρα­κτη­ρί­ζει η ητ­το­πά­θεια. Χρειά­ζε­ται να δου­λέ­ψει ο κα­θέ­νας στον το­μέ­α του έ­τσι ώ­στε να δια­μορ­φω­θούν δια­φο­ρε­τι­κοί αυ­τό­νο­μοι χα­ρα­κτή­ρες. Ας πού­με οι πε­ρισ­σό­τε­ροι στην Ε­ΠΑΛ εί­μα­στε δά­σκα­λοι, να δου­λέ­ψου­με σ’αυ­τόν τον χώ­ρο.
ΓΙΑΝ­ΝΟΣ: Αλ­λά και ε­μείς δεν εί­μα­στε συ­γκρο­τη­μέ­νοι, δεν έ­χου­με ξε­κα­θα­ρί­σει τί α­κρι­βώς θέ­λου­με. Ε­γώ – και φα­ντά­ζο­μαι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ε­δώ – εί­μαι ε­νω­τι­κός. Αλ­λά ε­άν μας μι­λή­σει ο κα­θέ­νας και μας πει για­τί θέ­λει την έ­νω­ση, θα α­κου­στούν δέ­κα δια­φο­ρε­τι­κές γνώ­μες.
Α­ΝΤΩ­ΝΗΣ: Εί­ναι γε­γο­νος πως κά­θε κομ­μά­τι ελ­λη­νι­σμού που έ­μει­νε έ­ξω α­πό το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έ­χει ε­ξα­φα­νι­στεί. Αυ­τή θα εί­ναι και η μοί­ρα της Κύ­πρου αν συ­νε­χι­στεί αυ­τή η κα­τά­στα­ση. Γι ‘αυ­τό εί­μα­στε ε­νω­τι­κοί.
ΠΟ­ΛΗΣ: Ό­ταν ό­μως τε­θεί το ζή­τη­μα της λύ­σης της ο­μο­σπον­δί­ας σε δη­μο­ψή­φι­σμα ο κό­σμος δεν θα έ­χει άλ­λη στρα­τη­γι­κή και θα ψη­φί­σει θε­τι­κά.
[Η συ­ζή­τη­ση ή­δη άρ­χι­σε να γί­νε­ται ά­ναρ­χη και στη συ­νέ­χεια έ­γι­νε τό­σο α­συ­ντό­νι­στη που ή­ταν α­δύ­να­τον να α­πο­δο­θεί με κά­ποια τά­ξη στον γρα­πτό λό­γο κα­θώς ξέ­σπα­σαν τρεις ταυ­τό­χρο­νες συ­ζη­τή­σεις, α­νά δύ­ο, α­νά τρί­α ά­το­μα, μί­α για το θέ­μα που τέ­θη­κε για την εκ­παί­δευ­ση, μί­α για το θέ­μα της ε­θνι­κής στρα­τη­γι­κής ε­νώ ξέ­σπα­σε και “καυ­γάς” για τα ε­πει­σό­δια της συ­ναυ­λί­ας του Ρου­βά. Και κά­ποια στιγ­μή οι συ­ζη­τή­σεις στα­μά­τη­σαν, ό­ταν έ­νας έ­νας πα­ραι­τού­νταν για να συ­νε­χί­σουν τις δια­φω­νί­ες τους σε άλ­λο χώ­ρο και ί­σως για να τις λύ­σουν με έ­να παι­χνί­δι τά­βλι.]

Λευ­κω­σί­α, 30 Μα­ϊ­ου 1997