Οι αγνοούμενοι ως πολιτικό πρόβλημα

510

της Αυ. Διομήδους, από το Άρδην τ. 9, Αύγουστος 1997

Σχε­δόν πά­ντο­τε, ό­ταν γί­νε­ται α­να­φο­ρά στο θέ­μα των α­γνο­ου­μέ­νων, αυ­τό που προ­βάλ­λε­ται προς τα έ­ξω εί­ναι μαυ­ρο­φο­ρε­μέ­νες γυ­ναί­κες που κλαί­νε κρα­τώ­ντας τις φω­το­γρα­φί­ες των παι­διών τους.

Φαί­νε­ται ό­μως πως οι μα­νά­δες των α­γνο­ου­μέ­νων δεν κλαί­νε μό­νο. Πα­ρό­λο που τα ΜΜΕ δεν το προ­βάλ­λουν καν, οι συγ­γε­νείς των 1619 α­γνο­ου­μέ­νων στέ­κο­νται κά­θε Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο στο Ο­δό­φραγ­μα του Λή­δα Πα­λάς ε­νη­με­ρώ­νο­ντας τους του­ρί­στες που θέ­λουν να πε­ρά­σουν στα κα­τε­χό­με­να, για το που πά­νε. Στέ­κο­νται μπρο­στά α­πό τις φω­το­γρα­φί­ες του Σο­λω­μού Σο­λω­μού, του Τά­σου ι­σα­άκ και του θε­ό­φι­λου Γε­ωρ­γιά­δη, προ­σπα­θώ­ντας να πεί­σουν τους του­ρί­στες ό­τι ε­πι­σκε­πτό­με­νοι τα κα­τε­χό­με­να ε­νι­σχύ­ουν τον στρα­τό ε­νός φα­σι­στι­κού, δο­λο­φο­νι­κού και κα­το­χι­κού συ­στή­μα­τος.

Οι μά­νες των α­γνο­ου­μέ­νων στέ­κο­νται κά­θε Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο στο Ο­δό­φραγ­μα, α­γα­να­κτι­σμέ­νες, ορ­γι­σμέ­νες, με τη στά­ση της Κυ­πρια­κής Α­στυ­νο­μί­ας που δεν τις θέ­λει ε­κεί, για­τί χα­λά­νε την ει­κό­να που πα­ρου­σιά­ζει την Κύ­προ ως Του­ρι­στι­κό Πα­ρά­δει­σο. Συ­γκρού­ο­νται με την α­στυ­νο­μί­α, για­τί σε αυ­τή την φά­ση που βρί­σκε­ται το Κυ­πρια­κό η πα­ρου­σί­α τους δεν βο­η­θά ού­τε τα Μέ­τρα Οι­κο­δό­μη­σης Ε­μπι­στο­σύ­νης ού­τε τα δείγ­μα­τα Κα­λής Θέ­λη­σης που η Ε/κ πλευ­ρά πρέ­πει να ε­πι­δεί­ξει μέ­σα στα πλαί­σια της ε­περ­χό­με­νης λύ­σης-πα­κέ­το του Κυ­πρια­κού.

Ή­δη ο νέ­ος Γ.Γ. των Η.Ε. Κο­φι Α­νάν με ε­πι­στο­λή του για το θέ­μα των α­γνο­ου­μέ­νων στον Πρό­ε­δρο Κλη­ρί­δη, α­φού έ­κα­νε έ­να αυ­θαί­ρε­το ξε­κα­θά­ρι­σμα α­φή­νει α­πό τους 1619 μό­νο 600 να θε­ω­ρού­νται ως α­γνο­ού­με­νοι και ζη­τά η ε­ρευ­νη­τι­κή ε­πι­τρο­πή που θα διο­ρι­στεί να ε­ξε­τά­σει το θέ­μα των 600 μό­νο.
Ο Πρό­ε­δρος της πα­γκύ­πριας Ε­πι­τρο­πής Α­γνο­ου­μέ­νων κ. Νί­κος Θε­ο­δο­σί­ου, πα­ρό­λα ό­σα γί­νο­νται, πα­ρό­λη την νε­κρο­λο­γί­α του Κό­φι Α­νάν, πα­ρό­λες τις εκ του σύ­νεγ­γυς συ­νο­μι­λί­ες, τα «πα­ρά­γω­γα δί­καια», του κ. Κρα­νι­διώ­τη, κ.λπ., κ.λπ., εί­ναι αι­σιό­δο­ξος. Ό,τι και να κά­νουν δη­λώ­νει υ­πάρ­χουν 1619 α­γνο­ού­με­νοι πλη­γές που δεν τις κλεί­νουν ού­τε τα α­νοίγ­μα­τα Πά­γκα­λου ού­τε οι ε­πα­να­προ­σεγ­γι­στι­κές συ­ναυ­λί­ες του Θε­ο­δω­ρά­κη.

Το θέ­μα των α­γνο­ου­μέ­νων του ’74 μας λέ­ει ο κ. Θε­ο­δο­σί­ου, αυ­τή τη στιγ­μή βρί­σκε­ται σε μί­α φά­ση που φαί­νε­ται πως θυ­σιά­ζε­ται στον βω­μό των νέ­ων πο­λι­τι­κών ε­ξε­λί­ξε­ων. Το θέ­μα των α­γνο­ου­μέ­νων α­ντι­με­τω­πι­ζό­ταν ως αν­θρω­πι­στι­κό πρό­βλη­μα μέ­χρι τώ­ρα α­πό ό­λους τους πο­λι­τι­κούς μας η­γέ­τες σε Ελ­λά­δα και Κύ­προ. Αν ό­ντως αυ­τή τη στιγ­μή βρι­σκό­μα­στε ε­νώ­πιον του τε­λευ­ταί­ου α­διε­ξό­δου στο Κυ­πρια­κό τό­τε το θέ­μα θα πρέ­πει να πά­ρει κι άλ­λες δια­στά­σεις, θα πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πι­στεί ως πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα. Και τό­τε, ό­λοι πρέ­πει να α­να­λά­βουν τις ευ­θύ­νες τους, και σε Ελ­λά­δα και σε Κύ­προ, πα­ρό­λο που η Ελ­λα­δι­κή πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α προ­σπα­θεί ε­σκεμ­μέ­να να πα­ρα­γνω­ρί­σει την ύ­παρ­ξη Ελ­λα­δι­τών α­γνο­ου­μέ­νων. Και αυ­τό για­τί η ε­κά­στο­τε Ελ­λα­δι­κές κυ­βερ­νή­σεις προ­σπα­θούν να πα­ρα­γνω­ρί­σουν την συμ­με­το­χή της Ελ­λά­δας στον πό­λε­μο του ’74. Ε­δώ πέ­ρα υ­πάρ­χουν στρα­τιώ­τες (της ΕΛ­ΔΥΚ) που έ­δω­σαν την ζω­ή τους σε τού­τον τον τό­πο και ό­μως εί­ναι γραμ­μέ­νοι ό­τι πο­λέ­μη­σαν το ’40, των δε Ελ­λα­δί­των α­γνο­ου­μέ­νων -δεν θέ­λω να α­να­φέ­ρω ό­νο­μα- θα α­να­φέ­ρω μό­νο, πως υ­πουρ­γός της κυ­βέρνη­σης Ση­μί­τη, σε καί­ριο μά­λι­στα υ­πουρ­γεί­ο που α­σχο­λεί­ται με το θέ­μα, δεν γνώ­ρι­ζε καν την ύ­παρ­ξη 83 Ελ­λα­δι­τών α­γνο­ού­με­νων εν έ­τη 1996!!!

Εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει, συ­νε­χί­ζει ο κ. Θε­ο­δο­σί­ου, φαί­νε­ται πως έ­χου­με πε­ρά­σει στη φά­ση ό­που οι πα­ρα­βιά­σεις των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, το πρό­βλη­μα των α­γνο­ου­μέ­νων, των προ­σφύ­γων, των ε­γκλω­βι­σμέ­νων, α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται ή­δη α­πό την δι­κή μας κυ­βέρ­νη­ση ως ε­πί μέ­ρους προ­βλή­μα­τα, α­σχέ­τως των δια­κη­ρύ­ξε­ων ό­τι βρί­σκο­νται στην πρώ­τη θέ­ση. Φαί­νε­ται ό­μως πως πα­ρα­γνω­ρί­ζουν το γε­γο­νός πως κα­μιά λύ­ση, κα­μιά μορ­φή λύ­σης του Κυ­πρια­κού προ­βλή­μα­τος δεν μπο­ρεί να εί­ναι στα­θε­ρή έ­χο­ντας το θέ­μα των α­γνο­ου­μέ­νων να λει­τουρ­γεί ως α­πο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κός πα­ρά­γο­ντας. Ο λό­γος εί­ναι α­πλός. Μια ο­μο­σπον­δί­α, ό­πως μας την πε­ρι­γρά­φουν, θα έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα τις προ­σω­πι­κές πια προ­σπά­θειες, εκ­δί­κη­σης. Κι αν ό­χι εκ­δί­κη­σης (αν η λέ­ξη ε­νο­χλεί), του­λά­χι­στον Δι­καιο­σύ­νης. Κι αυ­τό θα λει­τουρ­γή­σει ως μπού­με­ραν­γκ της λύ­σης. Γνω­ρί­ζουν ό­λοι πο­λύ κα­λά τι συ­νέ­πειες θα έ­χει κά­τι τέ­τοιο σε μια τά­χα­τες Δι­ζω­νι­κή Ο­μο­σπον­δί­α…

Ας ξα­να­δια­βά­σουν την Ι­στο­ρί­α του ’63.