Αρχική » Η ά­πο­ψη ε­νός νέ­ου

Η ά­πο­ψη ε­νός νέ­ου

από Άρδην - Ρήξη

από το Άρδην τ. 9, Αύγουστος 1997

Α­γα­πη­τή Σύ­ντα­ξη,


Ο λό­γος που γρά­φω αυ­τή την ε­πι­στο­λή εί­ναι για να θέσω ο­ρι­σμέ­νες α­πό­ψεις προ­σω­πι­κές, οι ο­ποί­ες εί­μαι σί­γου­ρος ότι α­ντι­προ­σω­πεύ­ουν έ­να με­γά­λο α­ριθ­μό α­τό­μων της ί­διας η­λι­κί­ας με ε­μέ­να.


Πρώ­τα-πρώ­τα, ε­γώ πι­στεύ­ω ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να α­πο­κα­λεί τους νε­α­ρούς που α­ντέ­δρα­σαν κα­τά της Α­στυ­νο­μι­κής Δύ­να­μης και Μ.Μ.Α.Δ. ως α­νεύ­θυ­να τα­ρα­χο­ποιά στοι­χεί­α.


Ή­μουν πα­ρών στη δια­δή­λω­ση της Δευ­τέ­ρας. Και ο­φεί­λω να ο­μο­λο­γή­σω ό­τι ο α­ριθ­μός αυ­τών των α­τό­μων ή­ταν με­γά­λος και δεν μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί ως α­με­λη­τέ­α πο­σό­τη­τα. Τα ά­το­μα αυ­τά α­ντι­προ­σώ­πευαν μια με­ρί­δα αν­θρώ­πων οι ο­ποί­οι α­ντέ­δρα­σαν βί­αια κα­τά των α­στυ­νο­μι­κών ορ­γά­νων, οι ο­ποί­οι α­ντι­προ­σώ­πευ­σαν την κυ­βέρ­νη­ση.


Δη­λα­δή, οι δια­δη­λω­τές α­ντέ­δρα­σαν κα­τά της πο­λι­τι­κής γραμ­μής που α­σκεί η κυ­βέρ­νη­ση πά­νω σε συ­γκε­κρι­μέ­νο θέ­μα. Οι νε­α­ροί αυ­τοί για κά­ποιο λό­γο αμ­φι­σβή­τη­σαν την ε­ξου­σί­α της κυ­βέρ­νη­σης.


Μπο­ρεί η α­ντί­δρα­ση να ή­ταν βί­αι­η, ό­μως δεν εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που α­ντι­δρά ο κό­σμος βί­αια. Ας μην ξε­χνού­με ό­τι ο κό­σμος α­ντέ­δρα­σε βί­αια και στις δια­δη­λώ­σεις του 1974-75 και άλ­λα­ξε την τρο­πή ό­λων των πο­λι­τι­κών πραγ­μά­των στην Κύ­προ. (Δεν συ­ζη­τεί­ται η ορ­θό­τη­τα αυ­τής της πρά­ξης αλ­λά η σο­βα­ρό­τη­τα της). Τα ά­το­μα τα ο­ποί­α έ­σπα­σαν βι­τρί­νες και έ­κα­ναν άλ­λες υ­λι­κές ζη­μιές, εί­ναι συ­γκε­κρι­μέ­να ά­το­μα τα ο­ποί­α εί­ναι α­δι­καιο­λό­γη­τα. Ε­ξάλ­λου, υ­πήρ­χαν με­ρι­κοί ΜΜα­δί­τες οι ο­ποί­οι ξυ­λο­κό­πη­σαν α­θώ­ους που α­πλώς βρέ­θη­καν ε­κεί και σε μια πε­ρί­πτω­ση έ­να μι­κρό α­γό­ρι.


Εί­μαι μα­θη­τής, 18 χρο­νών, και ε­γώ προ­σω­πι­κά, δεν ρω­τή­θη­κα πο­τέ α­πό κα­νέ­να αν πράγ­μα­τι συμ­φω­νώ με την ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση. Πώς μπο­ρώ να ε­πι­ζη­τώ ε­γώ μια τέ­τοια λύ­ση, τη στιγ­μή που δεν έ­ζη­σα πο­τέ με Τουρ­κο­κύ­πριους και με­γά­λω­σα με την αί­σθη­ση του μί­σους προς ό­λους τους Τούρ­κους, χω­ρίς αυ­τό το συ­ναί­σθη­μα να εμ­φα­νί­στη­κε α­πό μό­νο του μέ­σα μου;


Πι­στεύ­ω ό­τι οι πο­λι­τι­κοί μας πρέ­πει να λά­βουν σο­βα­ρά υ­πό­ψη τις α­πό­ψεις και α­ντι­δρά­σεις των νε­α­ρών σε αυ­τό το θέ­μα.


Α­κό­μα και αν αυ­τές οι πρά­ξεις θε­ω­ρού­νται α­δι­καιο­λό­γη­τες και α­ψυ­χο­λό­γη­τες, δεν παύ­ουν να εί­ναι μια σο­βα­ρή α­νω­μα­λί­α η ο­ποί­α προ­έρ­χε­ται α­πό τους μελ­λο­ντι­κούς πο­λί­τες – ψη­φο­φό­ρους του τό­που.


Πώς μπο­ρεί έ­νας 60χρο­νος και 70χρο­νος πο­λι­τι­κός, να α­ντι­προ­σω­πεύ­ει ή έ­στω να κα­τα­νο­εί και να γνω­ρί­ζει τις α­πό­ψεις και τα πι­στεύ­ω των νέ­ων σή­με­ρα;


Δεν προ­σπα­θώ να φα­νώ α­πό­λυ­τος στις α­πό­ψεις μου. Α­πλώς κα­τα­γρά­φω αυ­τά που νιώ­θω και πι­στεύ­ω. Θα το ε­κτι­μού­σα ι­διαί­τε­ρα αν κά­ποιοι πο­λι­τι­κοί μου έ­κα­ναν την τι­μή και α­σκού­σαν κρι­τι­κή στην ε­πι­στο­λή μου.

Χρίστος Χατζηϊωάννου
Μα­θη­τής.

(Δη­μο­σιεύτη­κε στη στή­λη ε­πι­στο­λών της ε­φη­με­ρί­δας Φι­λε­λεύ­θε­ρος )

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ