του Θέμου Στοφορόπουλου από το Άρδην τ. 1 Μάρτιος 1996
Η επικύρωση. απὀ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, της Τελωνειακῆς Ένωσης της Τουρκίας ήταν χαρακτηριστική της πάγιας αντίθεσης. οπτικής μεταξύ των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων αφ’ εγός και της πλειοψηφίας των δυτικών αφ᾽ ετέρου, λόγω των ασυμπτώτων εκατέρωθεν συµφερόντων. Επιβεβαιώθηκε, επίσης, ότι η Δύση ολόκληρη έχει τις ίδιες βασικές απόψεις για την Τουρκία και ότι δεν ισχύουν, στη περίπτωση αυτή, τα παλαιά στερεότυπο περί ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών Οι αμερικάνικες προσπάθειες, υπέρ της σύσφιγξης των σχέσεων της Άγκυρας µε την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να έπεισαν όσους διατηρούσαν περί αυτού αμϕιβολίες να τις εγκαταλείψουν.
Ἡ Τελωνειακή Ένωση, παρά τις υποχρεωτικές δηλώσεις από τις οποίες συνοδεύθηκε συνιστά πολιτική ενίσχυση του τουρχικού καθεστώτος και το ενθαρρύνει να εντείνει τη φασιστική του πολιτική. Αποτελεί, συνεπώς αρνητική για τον Ελληνισμό εξέλιξη την οποία δεν μπορούν να υπεραντισταθμίσουν τυχόν θετικές για την πλευρά µας οι οικονομικές επιπτώσεις.
Τόσο που έχει καταστεί πλέον φανεί πόσο δίκαιο εἴχαν όσοι επέµεναν ότι το αντάλλαγµα που πήραμε στις 6 Μαρτίου έναντι της άρσης του ελληνικού βέτο, ὁχι µόνον δεν θα ωφελήσει την Κύπρο αλλά και θα την βλάψει σοβαρά. Διότι η κοινοτική απόφαση, που τότε αποσπάσαµε, να αρχισουν έξι µήνες µετά τη Διακυβερνητική διαπραγματεύσεις για την εισδοχή της ΚΎπρου στην Ε.Ε., ὠθεί τους εταίρους µας να επισπεύδουν την εφαρµογή των ανθελληνικὠν τους σχεδίων, σε στενή, πάντοτε, συνεργασία µετις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τους τελευταίους µήνες, οι Δυτικοί έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν δέχονται να συμπεριληφθεί η Κυπριακή Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν “λυθεί” το Κυπριακό. Απαιτούν, συγχρόνως, να µετάσχουν στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις οι Τουρκοκύπριοι, δηλαδή, στην πραγματικότητα, οι διαµένοντες στο ψευδοκράτος, η πλειοψηφία των οποίων αποτελείται πλέον απὀ εποίκους. ενώ όλους, εποίκους και Τουρκοκύπριους, ελέγχει απόλυτα η Άγκυρα.
Αλλά η επιθυμία μας να ενταχθεί η Κύπρος στην κοινότητα χρησιμοποιείται εναντίον μας και με άλλους τρόπους. Για να δεήσουν να παράσχουν οι “Τουρκοκύπριοι” την κατ’ αρχήν συγκατάθεσή τους στην ιδέα της ένταξης, η Δύση ζητεί από την πλευρά µας να αυτοχειριασθεί δεχόµενη ότι, στο πλαίσιο µιας “δικοινοτικής-διζωνικής οµοσπονδίας (την εγκαθίδρυση της οποίας δεν θα έπρεπε καν να συζητούμε), οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν χωριστή κυριαρχία. Έτσι, βέβαια, θα προβαίναµε και σε αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Ἡ Λευκωσία και η Αθήνα επιδιώκουν την εισδοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσδοκώντας πως η εφαρµογή των ευρωπαϊκών αρχών ελεύθερης εγκατάστασης, περιουσίας και διακίνησης, όπως και η όλη περαιτέρω ενοποιητική διαδικασία, θα απαλύνουν τις συνέπειες επιβολή της ομοσπονδίας στην Κύπρο. Μετά, όµως, την απόφαση της 6ης Μαρτίου, οι εταίροι µας, µε προεξάρχουσα τη Βρεταννία, έχουν εντείνει τις προσπάθειές τους να βρουν προηγούμενα, στην κοινοτική πρακτική, που να επιτρέψουν, στην περίπτωση της Κύπρου, νοµικά απρόσβλητες παρεκκλίσεις. Ενδεικτική είναι η συνέντευξη, προς την κυπριακή εφηµερίδα. “Φιλελεύθερος”. (10/12), του καθηγητή του Πανεπιστηµίου του Κέημπριτζ, κ. Ντάσγουντ, ειδικού σε θέµατα κοινοτικής νοµοθεσίας και συμβούλου του βρεταννικού Ύπουργείου Εξωτερικών για τη μελλοντική εφαρμογή τῆς στην Κύπρο. Αποκαλύπτει πως οι εταίροι µας προτίθενται να επιµείνουν ότι το κοινοτικὀ δίκαιο µπορεί να επικυρώσει απαγόρευση, στους Έλληνες Κυπρίους να εγκαθίστανται και να αποκτούν ακίνητη περιουσία ἠ να δημιουργούν οικονομικές επιχειρήσεις σε ένα τουρκοκυπριακό! ομόσπονδο. κρατίδιο, κατά το “προηγούμενο” της εγσωµάτωσης, στη νοµοθεσία της Κοινότητας, τέτοιων απαγορεύσεων ως προς τις φινλανδικές νήσους Ώλαντ, οι κάτοικοι των οποίων έχουν σουηδική πολιτιστική ταυτότητα, εδώ και πολλούς αιώνες. Στην ίδια συνέντευξη, χοησιμοποιείται το “προηγούμενο” των γερμανικών lander για να υποστηριχθεί πως η Ε.Ε. µπορεί να δεχθεί ότι, για ορισμένα θέµατα, το ομόσπονδο κρατίδιο των “Τουρκοκυπρίων” θα εκπροσωπείται, στα κοινοτικά όργανα, απὀ υπουργούς του και όχι απὀ υπουργούς της κεντρικής, ομοσπονδιακής, κυβέρνησης. (Βλέπετε πόσο επικίνδυνο είναι να νομιμοποιήσουν την τουρκική εισβολή και κατοχή οι “διακοινοτικές” συνομιλίες για. δηµιουργία ομοσπονδίας, στίς
οποίες συναινούµε τόσα χρόνια).
Η προσπάθειά µας να “ανταλλάξουμε” την Τελωνειακή Ένωση µε πλεονεκτήματα υπέρ της Κύπρου κάνει τους Δυτικούς να αποκαλύπτουν πλήρως την ταύτισή τους µε την Άγκυρα. Ταύτιση που καθιστά ανεξήγητη την αποδοχή, από τις κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθήνας, της πρότασης των Δυτικών να ενταχθούν στρατιωτικές µονάδες της Ελλάδας και της Τουρκίας σε µία «ασφαλώς δυτικοκρατούμενη- πολυεθνική δύναµη. στην Κύπρο, η οποία είναι προφανές ότι θα προστατεύει τα συμφέροντα του τουρκικού καθεστώτος και τῆς Δύσης, αφαιρώντας απὀ την Ελλάδα τη δυνατότητα να υπερασπίζεται τον Κυπριακό Ἑλληνισμό. Απορία προκαλεί και το αίτημά µας να αποστρατιωτικοποιηθεί η Μεγαλόνησος (µε τη σημαντικότατη εξαίρεση των βάσεων και των άλλων αποικιοκρατικών στρατιωτικών. “δικαιωμάτων” της Βρεταννίας). Μια τέτοια διευθέτηση, συνδυαζόµενη και µε το συζητούµενο σύστηµα ψευδο-εγγυήσεων, που και αυτό θα ελεγχόταν από τους Δυτικούς, θα άφηνε τους Κύπριους αδελφούς µας στο έλεος της Άγκυρας. Ανάλογα ισχύουν για την επικείμενη αμερικανική μεσολάβηση, κατόπιν, όπως φαίνεται, επίµονων παρακλήσεων της Αθήνας.
Θα πρέπει δε επίσης να τονισθεί ότι θα αποδειχθούν µάταιες οι ελπίδες όσων αναμέγουν πως η εφαρµογή της Τελωνειακής Ένωσης θα οδηγήσει σε εκδημοκρατισμό, της γείτονος χώρας, µείωση της επιθετικότητάς της ή αποδυνάμωση των ισλαμικών ρευμάτων. Διότι δεν υπάρχει, στα κράτη-μέλη της Ευρώπαϊκής Ένωσης, αρκετό γνήσιο ενδιαφέρον για την υπόθεση της δημοκρατίας στην Τουρκία, το καθεστώς εξάλλου της οποίας είναι ανεπίδεκτο βελτίωσης. Μόνο να καταρρεύσει µπορεί. Και διότι, όπως συνέβη και στην Περσία του τελευταίου Σάχη, η προσπάθεια τῆς Δύσης να ενισχύσει το τουρκικό καθεστώς, που περιλαμβάνει και την Τελωνειακή Ένωση, θα προκαλέσει αὔξηση. των. εναντίον του αντιδράσεων των οργανώσεων που επικαλούνται το Ισλάμ ἡ εμπνέονται από αυτό.
Ἡ έξαρση τέτοιων αντιδράσεων, προστιθέµενη στον. εθγικοαπελευθερωτικό, αγώνα τῶν Κούρδων και στην αγανάκτηση των εξαθλιωμένων λαϊκών τάξεων, ενδέχεται να δηµιουργήσει στους Τούρκους στρατοκράτες, τους οποίους θα συνεχίζουν να στηρίζουν οι Δυτικοί, τον πειρασμό αποπροσανατολισμού των αδικούµενων και καταπιεζόµενων (που θα υφίστανται και την οδυνηρή γι’ αυτούς εφαρμογή, τῆς Τελωνειακής Ένωσης) µε µία στρατιωτική επίθεση εναντίον της Ελλάδας ἡ των ελευθέρων περιοχών της Κύπρου. Δεν αποκλείεται το ίδιο να συμβεί και αν επικρατήσει το σωβινιστικό ισλαμικό ρεύμα.
Οι κίνδυνοι αυτοί δεν αποτελούν νέο στοιχείο. Και υπό τις µέχρι τώρα συνθήκες, ο βαθμός πιθανότητας να µας επιτεθούν οι Τούρκοι, στην Κύπρο ή στο Αιγαίο, ἦταν τόσος ώστε να µας υποχρεώνει να μεριμνούμε για την αύξηση της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος, ώστε να αντιστραφεί και η συνεχιζόµενη σταδιακή συρρίκνωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ἑλληνισμού και αυτής της φυσικής. παρουσίας του.
