Από το Άρδην τ. 7 Μάρτιος-Απρίλιος 1997
Πόσοι Βρίσκεστε εδώ στις κατασκηνώσεις του Αγ. Αντρέα και από πότε;
Πριζγκάρ: Είµαστε συνολικά 1300, που έχουµε έρθει τον τελευταίο καιρό από το ιρακινό Κουρδιστάν λόγω του εμφυλίου πολέμου που ξέσπασε εκεί το περασμένο καλοκαίρι. Από αυτούς, 1200 βρισκόμαστε εδώ, στον Αγ. Αντρέα, ενώ άλλοι εκατό – 20 περίπου οικογένειες- βρίσκονται σε µια κατασκήνωση του Ερυθρού Σταυρού στη Νέα Μάκρη. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν έρθει από τον Ιούλιο, ενώ αρκετοί έρχονται σταδιακά µέχρι τώρα. Η Κατασκήνωση του Υπουργείου Παιδείας µας φιλοξενεί από τα τέλη Αυγούστου. Τον Νοέμβριο άρχισε ένα πρόγραµµα του ελληνικού κράτους, διασποράς µας στην επαρχία. Έστειλαν 950 άτοµα σε διάφορα µέρη της Ελλάδας. Κυρίως στην Κρήτη και την Πελοπόννησο. Από αυτούς µόνο 200 κατόρθωσαν να βρουν δουλειά, ενώ οι υπόλοιποι επέστρεψαν στην κατασκήνωση. Μετά, το πρόγραµµα αυτό σταμάτησε. Κανείς δεν µας είπε τον λόγο. Έτσι τώρα βρισκόμαστε εδώ. Κατά τα τέλη του Φλεβάρη θα µας μεταφέρουν στο Λαύριο.
Από την πρώτη µατιά καταλαβαίνει κανείς ότι οἱ συνθήκες εδώ είναι άθλιες. Πείτε µας συγκεκριµένα ποιά είναι η πολιτική του κράτους απέναντίσας, ποιες οι οργανώσεις που σας βοηθούν Και ποια τα αιτήµατά σας.
Τζαµάλ: Το ελληνικό κράτος εκτός, από την παραχώρηση της κατασκήνωσης, δεν έχει βοηθήσει σε τίποτα. Μας έχει δώσει εξάµηνη άδεια παραμονής. Δεν θέλει να δει το πρόβλημά µας και να δώσει µόνιµη λύση. Ζητάµε να µας αντιµετωπίσει ως πολιτικούς πρόσφυγες και να βρούμε δουλειά. Το κράτος δεν απαντά καν στα αιτήµατά µας, γνωρίζει ότι µε αυτόν τον τρόπο θα αναγκαστούμε να φύγουμε από την Ελλάδα, παρά το γεγογός ότι δεν έχουµε ταξιδιωτικά έγγραφα και διαβατήρια. Αυτό επιδιώκει.
Βοήθεια δεχόμαστε από τον Ερυθρό Σταυρό. 700 μερίδες φαῖ την ηµέρα, αποτελούμενες Κυρίως από ψωμί. Η Ερυθρά Ημισέληνος βοηθά κι αυτή όσο µπορεί. Το ίδιο και διάφορες εθελοντικές οµάδες από την Αθήνα. Έρχονται και κάποιοι εθελοντές δάσκαλοι και µας μαθαίνουν τη γλώσσα. Για μας είναι πολύ σηµαντικό αυτό. Την ιατρική υποστήριξη µας την παρέχουν οι Γιατροί χωρίς Σύνορα. Εξαιρετικά µεγάλη είναιη βοήθεια από Ιδιώτες που έρχονται εδώ και γνωρίζουν το πρόβλημά µας. Οι ανάγκες είναι τεράστιες. Έχουμε ελλείψεις σε τρόφιμα, παπούτσια, παλτά, ρούχα και είδη καθαριότητας.
Πώς φτάσατε στην Ελλάδα χωρίς διαβατήρια και πώς αντιμετωπίζετε το μέλλον σας;
Πριζγκάρ: Φύγαμε λόγω του πολέμου στην πατρίδα µας. Οι περισσότεροι ξεκινήσαµε από τα σπίτια µας µε τα πόδια. Στα σύνορα µε την Τουρκία, µετά από αρκετές µέρες ποδαρόδροµο, µας περιμένουν, πάντα Τούρκοι μαφιόζοι-δουλέμποροι. Αυτοί εκμεταλλεύονται την ανάγκη µας και µε 1500-2000 δολάρια αναλαμβάνουν να µας μεταφέρουν στην Ελλάδα. Εκεί ξεκινά µια τρομακτική περιπέτεια. Για 10-16 µέρες περιφερόµασταν στην Τουρκία µέσα σε κοντέινερ. Μετακινούµασταν συνήθως νύχτα, από µέρος σε µέρος. Την ηµέρα, µας Κλείδωναν σε αποθήκες, χωρίς νερό, χωρίς φως και τουαλέτες. Δεν γνωρίζαμε καν που βρισκόµασταν. Συχνά µας χώριζαν σε οµάδες, µε αποτέλεσµα να κόβονται οικογένειες στα δύο ή και στα τρία. Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται εδώ, δεν γνωρίζουν τί απέγιναν τα παϊδιά τους, οι οικογένειές τους. Η πληροφόρηση και η επανένωση των οἰκογενειών αποτελεί βασικό αίτημά µας. Αρκετοί, στη διάρκεια της περιπλάνησης, χάνονται. Ποτέ δεν μαθαίνουμε γι΄ αυτούς. Στο τέλος, µας περνάνε τα σύνορα µε βάρκες, είτε από τον Έβρο είτε από τη θάλασσα στα νησιά. Όσοι αρρωσταίνουν στο δρόµο, αφήνονται πίσω. Μάλιστα, κάποιες φορές, αδίστακτοι δουλέμποροι µας πετούν στη θάλασσα Καῑ.. όποιος επιβιώσει.
Το µέλλον µας, όπως καταλαβαίνετε, είναι μαύρο. Αυτό είναι το µεγαλύτερο πρόβλημά µας. Το ψυχολογικό. Το κρύο χωρίς ρούχα και την πείνα τα αντέχουµε. Ακόμα και αυτοί που έχουν συγγενείς στη Γερμανία γνωρίζουν ότι, εάν πάνε εκεί, δεν πρόκειται να ζήσουν Καλύτερα. Εκεί µας αντιμετωπίζουν ρατσιστικά. Είναι αφιλόξενοι. Πίσω δεν μπορούμε να γυρίσουµε. Πίσω µας περιμένει ο θάνατος.
Τζαμάλ: Ευχαριστούμε τους Έλληνες πολίτες και τις εθελοντικές τους οµάδες. Ελπίζουμε να συνεχίσουν να µας βοηθούν. Θέλουμε να ζήσουμε εδώ. Θέλουμε δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά. Οι Έλληνες είναι πιστεύουμε ο πιο φιλόξενος λαός. Από το ελληνικό κράτος έχουµε να ζητήσουμε µεγαλύτερη κατανόηση. Να καταλάβει ότι και εµείς υπάρχουµε και είµαστε άνθρωποι.
