Από το Άρδην τ. 9 Ιούλιος – Αύγουστος 1997
Αγαπητέ Λεωνίδα,
Ελπίζω να µου δικαιολογείς τον τρόπο προσφώνησης καθ᾽ όσον, όπως γνωρίζω, ανέκαθεν επιθυμούσες να σε ᾱποκαλούν µε το μικρό σου όνοµα (ένδειξη φιλικής οικειότητας). Ελπίζω επίσης να µη σε απασχολώ από τους έντονους προβληματισμούς που εσχάτως αναπτύσσονται περί του μέλλοντος της Κέντρο-αριστεράς και στη χώρα µας και στους οποίους απ᾿ ό,τι βλέπω διαθέτεις τον πολύτιμο χρόνο σου.
Σπεύδω να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, µιας και το γράμμα µου αυτό φιλοδοξεί να σε επαναφέρει σε ατραπούς, τις οποίες σχετικά πρόσφατα ακολούθησες.
Δείχνοντας την απαιτούμενη προσοχή, και ομολογώ µε αρκετή έκπληξη, διαπίστωσα ότι, πολύ πριν οι ενασχολήσεις περί την Κεντροαριστερά σε συνεπάρουν, αφοσιώθηκες στα περί της προᾶγωγής της ελληνικής εκπαίδευσης, στα περί της ανύψωσης του επιπέδου μόρφωσης των ελληνοπαίδων- Και όχι µόνο.
Ήταν λοιπόν, αγαπητέ Λεωνίδα, ό,τι έλειπε από αυτόν εδώ τον τόπο και το εκπαιδευτικό σύστημά της, αυτό που µε παρρησία πρότεινες προ Καιρού (λίγο µετά τα Ίμια, λίγο αργότερα, η µνήµη µου είναι κακός σύμμαχος).
Να ιδρυθεί, µας είπες, το «Παγεπιστήµιο του Αιγαίου» που θα έχει έδρα δισυπόστατη. Μισή από δω και µισή από κει. Μισή στη Μυτιλήνη ή τη Χίο, µισή στη Σμύρνη ή την Αλικαρνασσό. Γιατί το Αιγαίο, είπες, είναι θάλασσα που ενώνει.
Αλήθεια, αν δεν έχεις ολοκληρωτικά αφιερωθεί στην Κεντροαριστερά, θᾳ᾽ θελα µια-δύο απαντήσεις, αγαπητέ Λεωνίδα.
Μήπως δεν υπάρχει στη χώρα που ζούμε «Πανεπιστήµιο του Αιγαίου», τις πόρτες του οποίου χτυπούν αυτές τις µέρες Έλληνες µαθητές; Μήπως η έδρα του, εδώ και χρόνια σε λειτουργία, «Πανεπιστηµίου του Αιγαίου», δεν είναι στη Μυτιλήνη; Στη Σμύρνη και την Αλικαρνασσό, αν δεν κάνω λάθος, υπήρχαν οµοίως, σχολεία και γυµνάσια και πανεπιστήµια ελληνικά, έπαυσαν όµως δια παντός να λειτουργούν από το ’22 και δώθε. Ἡ όχι;
Α, Και Κάτι τελευταίο. Τελικά αυτό το Αιγαίο τι είναι; Γιατί να πασχίζουµε να πείσουµε αλλήλους ότι το Αιγαίο είναι θάλασσα που ενώνει ή θάλασσα που χωρίζει και να µην αρκεστούµε στο αυταπόδεικτο. Ότι το Αιγαίο δεν εἷγαι τίποτα περισσότερο Και τίποτα λιγότερο από µια καταγάλανη θάλασσα που υπήρξε η κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού. Αυτό γνωρίζουμε και αυτό τιμούμε. Με τα νησιά, τις παραλίες και τα παεπιστήµιά του. Το ζούμε, όπως ακριβώς ζούμε και βιώνουμε τα όσα πρεσβεύουν όσοι το επιβουλεύονται. Ἡ όχι;
Αυτά ήθελα να σου μεταφέρω αγαπητέ Λεωνίδα και να µε συγχωρείς που το όνοµά µου δεν εἴγαι Ανδρέας Πολιτάκης. Αφού αν ήταν, θᾳ το ΄χες σίγουρο του χρόνου, µετά το Ρουβά, το φίλο σου τον Κώστα Μητσοτάκη, το Γιωργάκη και τον Παπαγιαννάκη το βαρύτιμο βραβείο Ιπεκτσί.
Ευχαριστώ για το χρόνο που μου αφιέρωσες.
Ένας εκ των Αλιέων Αγαθονησίου
