του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 12, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1998
Το σύνθημα του τίτλου δεν το πε αριστερός Χριστόφιας ούτε ο σοσιαλιστής Λυσσαρίδης. Το πε ο δεξιός Γλαύκος Κληρίδης στην ομιλία του προς τους χιλιάδες οπαδούς… του που πανηγύριζαν το θρίαμβο του Κληρίδη µε την επανεκλογή του ως προέδρου της δημοκρατίας της Κύπρου τη νύχτα της 15ης Φεβρουαρίου. Αίφνης οἱ Κύπριοι ανακάλυψαν την ενότητα, τις κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, τις οικουµενικές Κυβερνήσεις Και την πολυκομµατική σύνεση, συναίνεση και ενότητα, Ιδιαιτέρως φυσικά, οἱ νικητές των εκλογών δεν έχασαν την ευκαιρία σε κάθε βήμα, σε Κάθε λεπτό να δείχνουν την µεγαλοψυχία τους και να τονίζουν την αναγκαιότητα συσπείρωσης όλων των Κομμάτων, όλων των Κυπρίων, για να δώσουν µαζί τη µεγάλη µάχη που υποτίθεται θα δώσει η Κύπρος στους επόμενους µήνες. Η µεγάλη µάχη δεν είναι άλλη απ’ την επικείµενη αμερικανική πρωτοβουλία για την επίλυση του Κυπριακού, που όλοι αναμένουν να εκδηλωθεί τώρα που έχουν τελειώσει οἱ εκλογές.
Άς δούµε όµως, πρώτα, ολίγον τις εκλογές, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε Καλύτερα την εμμονή των νικητών Και των ηττημένων στην ενότητα, στη σύνεση-συναίνεση κ.λπ, κ.λπ. 0 Γλαύκος Κληρίδης στήριξε την εκστρατεία του στο Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, στους s-300, στην πορεία προς την Ευρώπη Και στην αναγκαιότητα περαιτέρω σύσφιξης των σχέσεων Ελλάδας — Κύπρου Και άλλωστε γι’ αυτό και τις κέρδισε. Ο Ιακώβου στήριξε την εκστρατεία του στην εσωτερική διακυβέρνηση του τόπου, στην ανεργία Και την αθλιότητα των μαζών, στην αυταρχικότητα της Κυβέρνησης Και στην έλλειψη δημοκρατικού φρονήµατος των κυβερνώντων και άλλωστε γι’ αυτό τις έχασε. Και οἱ δυο µονομάχοι στήριξαν την εκστρατεία τους σε δυο μεγάλα ψέματα. Ο µεν Κληρίδης στην άμυνα και το εθνικό από σκοπιά αγωνιστική, πράγμα ανύπαρκτο στην όλη του πολιτική, ο δε Ιακώβου σε άλλο ψέμα ότι δήθεν στην Κύπρο υπάρχει φτώχεια Και μιζέρια και αυταρχικό κράτος, πράγµα που µόγον όσοι είναι εντελώς στραβοί μπορούν να συµπεράνουν. Ο Κληρίδης, παλιά αλεπού, µε τη μέθοδο της οµοιοπαθητικής Κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές και τώρα µε τη συναίνεση του υπόλοιπου πολιτικού Κόσμου θα οδεύσει προς µια λύση, που όχι µόνο θα αναιρεί το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Και την έλευση των S-300, αλλά ταυτοχρόνως θα εξουδετερώΝει µε την οποιαδήποτε οργανωµένη αντίσταση στα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας που οραματίζεται ϱ Κληρίδης αυτόν το ρόλο µπορεί να παίξει. Με τέτοια κυβέρνηση και εάν υποθέσουμε ότι το ΑΚΕΛ θα είναι αντιπολίτευση, το δηµοψήφισµα που όλοι υπόσχονται σε περίπτωση λύσεως του ΚυπριαΚού θα φτάσει πάνω από 85% υπέρ της προτεινόµενης λύσης. Αυτή είναι η συναινεσιολαγνεία των Κυπρίων.
Γι αυτό Κι όλοι τώρα ανακαλύπτουν την ενότητα Και τις οικουµεΝικές κυβερνήσεις. Γι΄ αυτό Και οι ευθύνες του Βάσου Λυσσαρίδη Και της ΕΔΕΚ είναι τεράστιες εάν η ΕΔΕΚ ψήφιζε ανοικτά τον Κληρίδη, θέτοντας όρους εθνικούς (ενίσχυση Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, πολιτική άµυνα, αλλαγές στην παιδεία, Κ.λπ.). Τότε η ενότητα θα είχε σημασία, διότι θα ήταν ενότητα στηριγµένη σε υποχώρηση του Κληρίδη Και θα ενίσχυε τις αντικατοχιΚές δυνάµεις των άλλων κομμάτων. Και εἰδικά του ΔΗ.ΣΥ., δηλαδή του Κόμματος του Κληρίδη, το οποίο στεγάζει ή μάλλον µαντρώνει τη µεγάλη μερίδα των αντικατοχικών δυνάµεων. Εάν ο Λυσσαρίδης έκανε την υπέρβαση και ψήφιζε ανοικτά τον Κληρίδη, τότε πράγματι ΟΛΑ ανεξαρτήτως τα Κόμματα θα είχαν τεράστια προβλήματα, µε αποτελέσμα να τελειώνουμε µε την Κυπριακή μεταπολίτευση και το πολωτικό κλίμα (που τόσο βολεύει το ΑΚΕΛ) θα άρχιζε µια νέα προοπτική για την πολιτική ζωή του τόπου. Η εθνική συμφιλίωση στην Κύπρο, που µόνο ο Λυσσαρίδης θα µπορούσε να οικοδοµήσει, ψηφίζοντας Κληρίδη, θα άνοιγε καινούργιους ορίζοντες στο πολιτικό προσκήνιο, διότι επιτέλους στην Κύπρο θα υπήρχε ενότητα µε βάση πραγµατικές θέσεις για το Κυπριακό πρόβληµα και όχι µε τεχνητές ραδιουργίες τύπου φασίστες — προοδευτικοί, µακαριακοί — γριβικοί, κοκ. Οι αντικατοχικές δυνάµεις του ΔΗ.ΣΥ. της ΕΔΕΚ, του ΔΗ.ΚΟ, των Νέων Οριζόντων Και των ανέντακτων οµάδων θα μπορούσαν να δηµιουργήσουν µια τέτοια δυναμική όπου επιτέλους αυτές οἱ δυνάμεις θα μπορούσαν ν᾿ αντιπαρατεθούν µε τις δυνάµεις των ενδοτικών (Κληρίδη, ΑΚΕΛ, Βασιλείου, Ρολάνδης) µε βάση υπαρκτές αντιθέσεις Και υπαρκτές πολιτικές επιλογές.
Τώρα ϱ Κληρίδης µαζί μ’ αλλοπρόσαλλες οµάδες Και προσωπικότητες, θα φτιάξει κυβέρνηση εθνικής ενότητας µε τον αντιομοσπονδιακό Κουτσού, τους, πέραν του ρεαλισμού, ρεαλιστές Βασιλείου-Ρολάνδη, τους αντικατοχικούς πλην ὁµως οµοσπονδιακούς Γαλανό-Λυσσαρίδη και στην αντίπερα όχθη θα βρίσκεται το Κόμμα που συμφωνεί απολύτως µαζί του όσον αφορά το Κυπριακό, δηλαδή το ΑΚΕΛ και το Κομµάτι του ΔΗΚΟ που πριν λίγους μήνες ήταν το συγκυβερνών Κόμμα, δηλαδή το ΔΗ.ΚΟ. Οι Εδεκίτες όµως προτίµησαν να παραμείνουν γκρουπούσκουλο. Προτίμησαν την «καθαρότητό» τους παρά να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου. Τώρα η γριά η αλεπού θα οδηγήσει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας και µαζί την αντιπολίτευση εκεί που θέλει, ακριβώς όπως θέλει. Κι αν κάποιος Καταλάβει ότι οδηγούµεθα προς το άος Και δφωνήσει, τότε θα εἷνι μόνος του, «καθαρός» τάχατες πλην όµως ουσιαστικά πολύ λερωμένος.
Η ΕΔΕΚ έχασε τη µεγάλη ευκαιρία, να συσπειρώσει όλες τις αντικατοχικές δυνάμεις του τόπου και ταυτοχρόνως να οδηγήσει το καιροσκοπικό Κόμμα του Κέντρου, το ΔΗ.ΚΟ., στην αφάνεια και να δώσει επιτελώς το πρέπον πλήγμα στο ΑΚΕΛ αλλά Και να διασπάσει το ήδη διχασµένο ΔΗ.ΣΥ. Οι διεργασίες που θα γίνουν τώρα στα Κόμματα, που. δεν είναι λίγες ούτε ασήμαντες, φαντάζουν µικροπροβλήματα σ᾿ αυτό που θα μπορούσαν να ήταν. Τώρα η ΕΔΕΚ έδωσε την ευκαιρία σ᾿ όλα τα Κόμματα να Κάνουν τις µικροαλλαγές τους και ν’ ανασυντάξουν τις δυνάµεις τους κερδίζοντας χρόνο για πολλές, Τούρκων επιτρεπόντων, άλλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Τώρα ο Κληρίδης µπορεί να είναι µεγαλόψυχος και να υπόσχεται ενότητα, συναίνεση κ.λπ, κ.λπ. Οι εκλογές του ήρθαν γάντι. Εάν δεν καταφέρει να λύσεὶ το Κυπριακό σ᾿ ένα δυο χρόνια, λόγω ηλικίας θ᾽ αναγκαστεί να παραιτηθεί. Αλλά και γι αυτό φρόντισε ο Κληρίδης. Ετοιµάζει το διάδοχό του που δεν είναι άλλος από τον Γ. Βασιλείου, ϱ οποίος έδωσε στον Κληρίδη µόνο το 1%, όµως είναι ο μόνος µε κύρος που θᾳ μπορούσε να συνεχίσει το έργο των διαπραγµατεύσεων Και των υποχωρήσεων. Τελικά γλυτώσαµε από τον Ιακώβου, ποιος όµως θᾳ µας γλυτώσει απ’ τον Κληρίδη; Είναι πασιφανές πια ότι, εάν στα επόµενα χρόνια δεν ενταθούν οι προσπάθειες για ένα αντικατοχικό µέτωπο εναντίον της ομοσπονδίας, δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες προεδρικές εκλογές. Τουλάχιστον έτσι όπως τις ξέρουµε έως τώρα.
