Αυτό που έγινε στην ανάβαση και στην κορυφή του ιερού βράχου είναι απλά βλασφημία.
του Μάνου Στεφανίδη από την huffingtonpost.gr
Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτό το κείμενο κυρίως γιατί με ενοχλούν οι αβασάνιστες μεμψιμοιρίες ιδιαίτερα όταν κάτι διαφορετικό επιχειρείται να γίνει σ′ αυτό τον τόπο.
Προφανώς και υπήρχε εδώ και χρόνια ένας ελαφρύς, τσιμεντένιος διάδρομος περιδρομικά του Παρθενώνα ο οποίος και γλιστρούσε ή ήταν συχνά επικίνδυνος. Πολύ ορθά αποφασίστηκε η ανακατασκευή του διαδρόμου που θα βοηθούσε τους επισκέπτες και τους ΑΜΕΑ κατά την κυκλοφορία τους στον ιερό βράχο. Εξάλλου η Ακρόπολη είναι η βαριά μας – κυριολεκτικά – βιομηχανία και πρέπει να την προσέχουμε. Είναι τόσο επικερδής εξάλλου! Εύκολα και σίγουρα λεφτά. Αφού δεν διαθέτουμε πλέον καμία άλλη, σοβαρή βιομηχανία… Από τότε που πολιτικοί και συνδικαλιστές, χωρίς να παραγνωρίζω και την βουλιμία τον πρώην εργοστασιαρχών – έκλεισαν κάθε μεγάλη μονάδα παραγωγής στη χώρα. Όμως μέχρι εδώ τα θετικά.
Αυτό που έγινε στην ανάβαση και στην κορυφή του ιερού βράχου είναι απλά βλασφημία. Κυρίως γιατί χωρίς φαντασία χρησιμοποιήθηκαν παχείς όγκοι μπετόν – τους είδα ιδίοις όμμασι – και δεν σκέφτηκε κανείς κάποια άλλη λιγότερο μόνιμη και όχι τόσο αποκρουστική λύση, μία πιο ανάλαφρη, ξύλινη κατασκευή όπως αυτή ας πούμε που χρησιμοποιείται στα κότερα. Κάτι δηλαδή που και ασφαλές θα είναι και θα μπορεί εύκολα τόσο να τοποθετηθεί όσο και να απομακρυνθεί.
Το να αντιμετωπίζουμε τον Βράχο σαν μία οποιαδήποτε άλλη δημόσια κατασκευή – του κωμικοτραγικού, μεγάλου Περιπάτου συμπεριλαμβανομένου – είναι αδιανόητο. Αν το ΚΑΣ πήρε τέτοια απόφαση είναι υπόλογο και αν η πολιτική ηγεσία την αποδέχτηκε, είναι δίπλα ένοχη. Όχι, η κυρία Μενδώνη δεν είναι μία ακούραστη εργάτρια του πολιτισμού που βάλλεται άδικα από τους ανεγκέφαλους ή τους…ζηλόφθονους. Είναι μία στυγνή γραφειοκράτις που εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία χωρίς ιδιαίτερες ευαισθησίες και, φοβάμαι, χωρίς βαθύτερη γνώση.
Θυμάμαι, εφτά χρόνια πριν, όταν ήμουν ακόμη αναπληρωματικό μέλος του Συμβουλίου Μουσείων – πριν με ξηλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Νίκος Ξυδάκης – τον αγώνα που είχα δώσει ώστε το εμβληματικό, παλιό μουσείο της Ακρόπολης, ευαίσθητα θαμμένο στον ιερό βράχο, άδειο πλέον, να μη γίνει αποθήκη όπως επέμενε η τότε γενική γραμματέας του ΥΠΠΟ – κατά σύμπτωση λεγόταν και αυτή Μενδώνη! – αλλά να αξιοποιηθεί με μεγαλύτερη φαντασία και ουσία αυτός ο μοναδικός όσο και άριστα προστατευμένος χώρος. Να γίνει δηλαδή ένα σημείο αναφοράς του διαχρονικού, ελληνικού πολιτισμού σε σχέση με την παγκόσμια κοινότητα. Ένα μικρό, πολυμουσείο εναλλακτικών λύσεων. Με τεράστια, πολιτισμική αλλά και πολιτική σημασία για τη χώρα. Έχω επιχειρηματολογήσει πολλές φορές σχετικά και δεν χρειάζεται να επανέλθω. Έχω στείλει επιστολές σε πρωθυπουργούς και υπουργούς αλλά δυστυχώς σε ώτα μη ακουόντων.
Απλώς σκεφτείτε στο παλιό μουσείο της Ακρόπολης να υπάρχει ένας χώρος όπου τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου θα έστελναν τα πιο σημαντικά τους εκθέματα για να στεγαστούν για ένα διάστημα δίπλα σε ένα κούρο ή μία παλαιολόγεια εικόνα. Για να φέρω μία τάξη μεγέθους ακόμη και την Τζοκόντα θα δάνειζε το Λούβρο αν ήταν να εκτεθεί στο βράχο της Ακροπόλεως. Εν προκειμένω ποιος θα ήταν ο ιδανικότερος χώρος για να εκτεθεί, στους εορτασμούς του 2021, η Καταστροφή της Χίου του Ντελακρουά παρά το παλιό μουσείο της Ακρόπολης; Αλλά εμείς σκεφτόμαστε μόνο τα τσιμέντα.
Πρόκειται, υπογραμμίζω, για έναν στεγασμένο χώρο όπου οι τουρίστες θα μπορούσαν να ξεκουράζονται πίνοντας ένα ποτήρι νερό και που θα είχαν λόγο για να παραμείνουν λίγο περισσότερο στον ιερό βράχο. Ένα μέρος όπου επίσης θα παρουσιαζόταν με εύληπτο τρόπο, μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, η τεράστια ιστορία του μνημείου.
Αντί όλων αυτών πού και θα αξιοποιούσαν περισσότερο την Ακρόπολη χωρίς να την προσβάλλουν ή να την πληγώνουν, οι … υπεύθυνοι επιλέγουν πρακτικές λύσεις, αποθήκες, μεταλλικές κατασκευές, τσιμεντώσεις, καλοσχεδιασμένα αναβατόρια κλπ. λες και ο Παρθενώνας με το Ερεχθείο είναι ο πύργος του Άιφελ ή κάποιος από τους εκατοντάδες μεσαιωνικούς πύργους της κεντρικής Ευρώπης. Καμία διαφορετική σκέψη εκτός της πεπατημένης. Αυτής της δηλαδή που θα φέρνει εύκολα λεφτά και ακόμη πιο ”εύκολη” δόξα ενώ δεν θα προβληματίζει ιδιαίτερα τους υπεύθυνους.
Αν ζούσαν ο Μανόλης Ανδρόνικος, ο Γιώργος Δεσπίνης, ο Μανόλης Χατζηδάκης, ο Δημήτρης Κωνστάντιος, ο Άγγελος Δεληβορριάς θα αντιδρούσαν οπωσδήποτε. Σήμερα, ευτυχώς, υπάρχει ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης, ο κορυφαίος αρχαιολόγος μας, τον οποίο θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν περισσότερο.
Όμως ο ίδιος δεν είναι επισκέπτης υπουργικών προθαλάμων αλλά ζει απομονωμένος στο μεγαλόπνοο έργο που έχει επιτύχει στη Μεσσήνη. Μία καινούργια μαγική Πομπηία. Έναν καινούργιο Μυστρά, με αρχαιοελληνικό πρόσημο τώρα. Φοβάμαι, τέλος, ότι η τεχνοκρατική αντιμετώπιση του Παρθενώνα αντανακλά τη γενικότερη νοοτροπία όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της εποχής σχετικά με το τι είναι έργα και ακόμα περισσότερο τι είναι έργα πολιτισμού. Το τσιμέντο σαν αισθητική, σαν πανάκεια, σαν σημαία προόδου. Και βέβαια η ιδιωτική πρωτοβουλία πάνω από όλα! Τι ανακούφιση είναι για το κράτος που έχει χρήματα μόνο για τα ΜΜΕ. Έχω πάντως τη βεβαιότητα ότι ο πρωθυπουργός θα πληρώσει πολιτικά το τσιμέντωμα της Ακρόπολης ακόμη περισσότερο από όσο πληρώνει τον ανεκδιήγητο Μεγάλο Περίπατο.
ΥΓ. Ανεκδιήγητη είναι και η απάντηση του γραφείου Τύπου της κ. Υπουργού απέναντι στις δικαιολογημένες αιτιάσεις των πολιτών. Γιατί απλοί πολίτες αντέδρασαν σχετικά και όχι οι λαλίστατοι συνήθως δημοσιογράφοι, ο πνευματικός κόσμος ή η Ακαδημία Αθηνών. Εξυπνακισμός, ακκισμός, ειρωνεία και υπεροψία χαρακτηρίζουν το κείμενο. Ή καλύτερα, υπεροψία και μέθη. Της εξουσίας προφανώς. Όμως, για πόσο;
5 ΣΧΟΛΙΑ
Είναι πολύ καλά καμωμένο, όπως αποστομωτικά απάντησε ο Μ. Κορρές.
Η κ. Μενδώνη ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της.
Μετά από καιρό έχουμε τόσο αξιόπιστη Κυβέρνηση που δίνει τιτάνιους αγώνες, σ’ όλα τα μέτωπα, επιστρατεύοντας τους αρίστους!
Ας το βουλώσουν οι αεροψεκασμένοι!
Υπάρχει σχετικό δημοσίευμα του Προταγκον που μιλά για το αντίθετο.
Δηλαδή θα βλέπουμε το ωραίο σύγχρονο σκυρόδεμα αντί του βράχου της Ακροπόλεος!! Μας τσιμεντωνουν, ακόμη και η δικτατορία είχε με την ξύλινη κατασκευή καλύτερη λύση.
Εύγε στο κείμενο του κ. Στεφανίδη, ενός ανθρώπου με ικανό βάρος και αληθινή ευαισθησία, αναφορικά με ένα ακόμη θέμα στο οποίο οι Πάνσοφοι “ειδικοί” της χώρας αντιμετώπισαν τις αυθόρμητες αντιδράσεις του… “πόπολου”. Ένας από τους κύριους, λόγω θέσης και σφαιρικής γνώσης, ηθικούς αυτουργούς της κρατικής πρωτοβουλίας με την οικονομική “συνδρομή” του ιδρύματος Ωνάση, ο καθηγητής Μανώλης Κορρές, γράφει ανάμεσα στα άλλα στο επεξηγηματικό και “απολογητικό” του κείμενο… “…Για τους παλαιότερους, όπως και εγώ, τέτοια έργα, παρά την επιστημονική ορθότητα και την κοινωνική χρησιμότητά τους, συνεπάγονται και απώλειες συναισθηματικής κυρίως φύσεως: εν προκειμένω κάτι από την παλαιά ρομαντική εικόνα που πάντοτε θα συντηρώ στις αναμνήσεις μου (με ανάμεικτα αισθήματα) θα χαθεί. Όμως ό,τι κυρίως επιβάλλεται σε κάθε περίσταση ανάληψης ευθυνών είναι η στάθμιση οφέλους και απώλειας (που θα ήταν αχαριστία να μη τη δεχόμαστε, όταν τα οφέλη είναι πολύ μεγαλύτερα). Οι υπογραμμίσεις δικές μας.
Ζούμε λοιπόν, όπως όλοι έχουμε πλήρως κατανοήσει, σε εποχές “υπέρβασης” ζητημάτων συναισθηματικής φύσεως, ζητημάτων τα οποία στιγματίζονται πάραυτα ως ” παλαιά ρομαντική εικόνα”, εποχές κατά τις οποίες η κάθε μορφής εξουσία, που ακούει στο όνομα “ανάληψη ευθύνης”, ποσοτικοποιεί τα πάντα και τα ανάγει σε “όφελος και απώλεια”, άραγε τίνος πράγματος και προς όφελος ποιας οντότητας;
Μόνο που αυτό δεν είναι διόλου σύγχρονο. Ήδη για αυτό μιλούσε ο Κάρολος Ντίκενς στα «Δύσκολα Χρόνια» το 1854, όταν αναφερόταν στον εκλεγμένο στο κοινοβούλιο Τ. Γκράντγκριντ, που γινόταν ένα «από τα σεβαστά μέλη του Γραφείου Μέτρων και Σταθμών, ένας από τους αντιπροσώπους του Πίνακα Πολλαπλασιασμού, ένας από τους αξιοσέβαστους κουφούς, ένας από τους αξιοσέβαστους μουγκούς, ένας από τους αξιοσέβαστους τυφλούς, ένας από τους αξιοσέβαστους χωλούς, ένας από τους αξιοσέβαστους νεκρούς από κάθε άποψη”. Και τότε, κάθε τι που δεν μπορούσε να αποτιμηθεί σε αριθμούς και κάθε τι που δεν μπορεί να αγοραστεί στην πιο χαμηλή τιμή και να ξαναπουληθεί στην πιο υψηλή δεν υπάρχει και δεν θα έπρεπε να υπάρχει, …. Κάθε χιλιοστό της ανθρώπινης ζωής, από την γέννηση μέχρι τον θάνατο, πρέπει να είναι μια εμπορική πράξη που εξοφλείται τοις μετρητοίς ».
Για να γυρίσουμε όμως στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το πρόβλημα δεν είναι το υλικό, εν προκειμένω το τσιμέντο. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος χρήσης του κάθε υλικού, η ψυχή που καταθέτεις όταν το χρησιμοποιείς. Θα ήταν ποτέ δυνατόν αν ζούσε σήμερα κάποιος Κυριάκος Κρόκος να χρησιμοποιήσει το υλικό αυτό με τόσο ευτελή τρόπο, τρόπο που δεν εδράζεται παρά σε κάποιες (απροσώπου τεχνικής προελεύσεως) “προδιαγραφές”, όσο ρητά και λεπτομερειακά και αν είναι αυτές διατυπωμένες; Εν προκειμένω έχουμε ένα ακόμη δείγμα μιας κοινωνίας και ενός πολιτισμού της “ευκολίας” ανεξάρτητα από το όποιο “επιστημονικό” του ένδυμα. Μιας κοινωνίας σε πλήρη αξιακή κατάρρευση, όπου η συναισθηματική φτώχεια και η πνευματική οκνηρία κάποιων “ειδικών”, με ελαχιστότατες φωτεινές εξαιρέσεις, οδηγεί τον χορό μιας γενικευμένης ευτέλειας, οχυρωμένης πίσω από καινοφανή προσχήματα περί “διεθνών κανονισμών” και εξυπηρέτησης των ΑΜΕΑ. Μιας κοινωνίας που όπως πάει στο τέλος δεν θα είναι παρά μια κοινωνία ΑΜΕΑ, μια και όλοι μας θα έχουμε καταντήσει ένα άλλο νεοφυές είδος αναπήρων. Αυτή η γενικευμένη ευτέλεια σήμερα κερδοσκοπεί και καταστρέφει παντού σε κάθε πρακτική του επίσημου κράτους, των φορέων του και των “συγκατανευσιφάγων” του. Ένα παρασιτικό οικονομικό μοντέλο μηδενικής για τον τόπο προστιθέμενης αξίας κυριαρχεί παντού σαν επάρατος καρκίνος στο Σώμα του, από την υστερία για δήθεν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που γονατίζει κάθε δυνατότητα ενδογενούς ανάπτυξης μέχρι το κάθε “εξοικονομώ” που καταστρέφει χύδην ότι έχει ακόμη απομείνει από τον πρόσφατο τεχνικό οικιστικό μας πολιτισμό. Όλα αυτά στο όνομα αβασάνιστων εισαγόμενων “προδιαγραφών” που φωτογραφίζουν με διαυγέστατο και κάποτε ξεδιάντροπο τρόπο πολύ συγκεκριμένες εξωγενείς στρατηγικές και πολύ συγκεκριμένα κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Και ο κλάδος των μηχανικών στην γενικευμένη του ευτέλεια γαντζωμένος με μηδενική ψυχή γύρω από κάθε λογής “ευρωκώδικες” αντί να αντισταθεί στις εκάστοτε Σειρήνες, ηγείται, χαριεντιζόμενος, μιας ολικής πραγματικής καταστροφής. Άραγε θα καταφέρει τελικά ένα εξωγενές ρωμαϊκό δίκαιο να αφανίσει έναν ιστορικό εθιμικό ενδογενή τρόπο και το αντίστοιχο του “δίκαιο”; Είδωμεν.
Αν έβαζαν ξύλινο δάπεδο σε μερικά χρόνια θα έχει σαπίσει γιατί κανένας δεν θα το συντηρήσει. Εδώ δεν συντηρούσαν τον φωτισμό του μνημείου και επί ΣΥΡΙΖΑ μίλησε ο Μακρόν μπροστά στην Ακρόπολη και ο Παρθενώνας ούτε που φαινόταν. Ό,τι είναι δημόσιο ρημάζει και καταστρέφεται, επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ελέγχονται από κανέναν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.