Ο “Ιός” υπονομεύει την Ελευθεροτυπία

672

του Βλ. Αγτζίδη, από το Άρδην τ. 13, Απρίλιος-Μάιος 1998

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα φαινό μενα της νεοελληνικής αλλοτρίωσης, ειδικά αυτής που προέρχεται από την πάλαι ποτέ κραταιά Αριστερά, αποτελεί η ο­μάδα του “Ιού”, η οποία δραστηριοποιείται στο δημοσιογραφικό χώρο και αποτελείται από τους κ.κ. Τ. Κωστόπουλο, Δ. Τρίμη, Α. και Δ. Ψαρρά. Η ομάδα αυτή φαίνεται να μην έχει καταλάβει ότι δεν βρισκόμαστε πια στην πε­ρίοδο του 1919-1924 και ότι ακόμα και οι γόνοι του ΣΕΚΕ -με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο- έχουν εξελιχθεί. Το τελευταίο “χτύπημα” της συγκεκριμένης ομάδας είναι η παρουσίαση της σύγκρουσης των κατοίκων της Βεγόρας και του Αγίου Παντελεήμονα στο περιοδικό Έψιλον” της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (“Κ.Ε.”) στις 15Μαρτίου 1998. Με την παρου­σίαση τονιζόταν ο εθνοτικός χαρακτήρας της σύγκρουσης, κάτι εξάλλου που προωθήθηκε με πολλούς τρόπους, από τους φορείς του σλαβομακεδονικού εθνικισμού στην ελληνι­κή Μακεδονία. Στη συγκεκριμένη παρουσί­αση εύκολα μπορεί να ανιχνεύσει κάποιος και ίχνη αντιπροσφυγικού ρατσισμού.

Μερικά από αυτά που αναδεικνύονται από την επιλεκτική παράθεση των στοιχείων είναι ότι οι Έλληνες έφτασαν ως κατακτητές στη Μακεδονία, με ταυτόχρονη αποενοχοποίη- ση του βουλγαρικού εθνικισμού, εφόσον που­θενά δε σχολιάζεται ο ρόλος του, ότι οι πρό­σφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής που εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία είναι επύλι- δες, που ικανοποιούσαν το σχέδιο “σαφούς εθνολογικής τακτοποίησης” και ότι αποτε­λούν μέχρι σήμερα το μακρύ χέρι της “εκά­στοτε κεντρικής εξουσίας”, ότι οι “γηγενείς κάτοικοι της Μακεδονίας” ήταν μόνο οι σλα­βόφωνοι, ότι οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεή­μονα ταυτίζονται από την ελληνική εξουσία με τους “γυφτοσκοπιανούς”, ότι η κρατική προσπάθεια εξαφάνισης της σλαβοφωνίας υ­πήρξε πράξη στρεφόμενη κατά του πληθυ­σμού αυτού κ.ά. (βλ. το άρθρο μου “Σλαβο­μακεδόνες και πρόσφυγες”‘, Κυριακάτικη Ε­λευθεροτυπία, 4-3-98, σελ. 84)

Ο ρόλος του “Ιού”

Ησυγκεκριμένη παρουσί­αση αποτελεί το ακραίο παράδειγμα μια ολό­κληρης σχολής που εμφανίστηκε μετά το 1991, όταν το λεγόμενο “Μακεδονικό Ζήτη­μα” διαίρεσε την ελληνική διανόηση. Όπως γράφαμε παλιότερα: “…η σλαβομακεδονολα- γνεία προτάχθηκε ως το αντίδοτο στην πολιτικάντικη χρήση του πραγματικού φόβου του ελληνικού λαού μπροστά ο’ ένα καινοφανές φαινόμενο: τη δημιουργία δηλαδή, για πρώτη φορά, κράτους στο βορρά, το οποίο εμπεριεί­χε στην εθνική του ιδεολογία σύμβολα και στόχους που ευθέως αμφισβητούσαν την ελ­ληνική Μακεδονία. Πολύ εύκολα η ελλαδίτι- κη Αριστερά δυσφήμησε τις μεγάλες διαδη­λώσεις των Ελλήνων στη Μακεδονία, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τις κατηγόρησε ως “εθνικιστικές”, παρότι το βασικό σύνθημα ή­ταν το αμυντικό “Κάτω τα χέρια από τη Μακε­δονία” και το “ΗΜακεδονία είναι ελληνική” (εννοώντας βέβαια την ελληνική Μακεδονί­α). Σε καμιά περίπτωση δεν εκφράστηκαν ε­πιθετικά συνθήματα του τύπου “Έξω οι Σλά­βοι από το Μοναστήρι”, κάτι το οποίο ήταν νομιμοποιημένοι οι Θεσσαλονικείς και οι Έλ­ληνες Μακεδόνες να το πράξουν, εφ’ όσον μια από τις συνιστώσες ομάδες τους προερ­χόταν από την περιοχή του Μοναστηρίου και της Στρώμνιτσας.

Παρ’ ότι η μόνη διακήρυξη περί αμφισβή­τησης των συνόρων προήλθε μόνο απο m αλα- βομακεδονική πλευρά, οι δικοί μας “καθοδη­γητές” δε δίστασαν καθόλου να συγκαλ υψοι~~ τις πραγματικές επιθετικές προθεσεις. δη­λώσεις και εκδηλώσεις των Σλαβομακεδό­νων των Σκοπίων και να κατηγορήσουν με τις χειρότερες εκφράσεις τον ίδιο τον ελληνικζ λαό, ταυτίζοντάς τον με τις μικρές και περτθωριακές ομάδες των σοβινιστών. Στην ίδια κατεύθυνση παρασύρθηκαν και σοβαροί δια­νοούμενοι, ανήκοντες ή προερχόμενοι απο την ελλαδίτικη Αριστερά, παρότι ήξεραν πο­λύ καλά το π σημαίνει η διαδικασία της εθνο- γένεσης, η δημιουργία έθνους-κρατους κα: η κατασκευή των συμβόλων μαζί με την ανα­ζήτηση της Μεγάλης Ιδέας από τους Σλαβο­μακεδόνες. Είναι τραγικό, ότι ακόμα και σή­μερα δεν υπάρχει σοβαρή αντίκρουση, μεσα από το δημοκρατικό χώρο, των διαφόρων ο­μάδων και τάσεων, οι οποίες φτάνουν σε απί­θανες ιδεολογικές ακρότητες.

Χαρακτηριστική τέτοια ομάδα, είναι αυτη που δραστηριοποιείται στο δημοσιογραφικο χώρο με το όνομα “Ο Ιός της Κυριακής”. Η ομάδα αυτή παρουσιάζει με στερεότυπο τροπο, όπως αναπτύχθηκε παραπάνω, τα δρώμε­να στην περιοχή μας. Η οπτική του “Ιού”, αλ­λά και τα κίνητρά του, παρουσιάζουν εξαιρε­τικό ενδιαφέρον για όσους μελετούν το ελ­λαδικό αριστερό φαινόμενο. Η επιβίωση κα: ο “εκσυγχρονισμός” των ακραίων απόψεων της πρωτόγονης περιόδου της ελλαδίτικης αριστεράς, αποτελεί ένα εντυπωσιακό γεγο­νός. Αποκορύφωμα της συγκεκριμένης προ­παγάνδας του “Ιού” υπήρξε η παρουσίαση του Μικρασιατικού Ζητήματος, εβδομήντα χρο­νιά μετά τη μεγάλη τραγωδία. Ο χαρακτηρι­σμός της Μικρός Ασίας ως του “Βιετνάμ των Ελλήνων” απέδειξε ότι η ιστορική εμπειρία ελάχιστα επηρέασε τις ελλαδίτικες παλαιο- κομμουνιστικές ομάδες. Έτσιλοιπονο “Ιός”, παραγνώρισε πλήρως την ύπαρξη ελληνικών πληθυσμών, αναπαρήγαγε πιστά την άποψη και στάση της αριστεράς του ΣΕΚΕ που προπαγάνδισε τότε στο μέτωπο την “απεργία πολέμου” (συμβάλλοντας έτσι στην ήττα). Η άποψη του “Ιού”, εβδομήντα χρόνια μετά τη μικρασιατική τραγωδία, πλησίαζε πολύ την ιστορική ερμηνεία περί μικρασιατικού που έχουν και οι Γκρίζοι Λύκοι. Στο ατόπημα αυτό αντέδρασαν μόνο οι προσφυγικές οργανώσεις, οι οποίες πικρά διαπίστωσαν ότι η ελλαδίτικη ακροαριστερά τους αντιμετώπιζε και στη δεκαετία του ’90 μάλλον ως “Βιετναμέζους πρόσφυγες”, εφ’ όσον παραγνώριζε την τρισχιλιόχρονη παρουσία τους στις ιστορικές τους πατρίδες. Πρέπει να σημειωθεί ότι στη σημερινή Ελλάδα, περισσότερα από τρία εκατομμύρια άτομα κατάγονται από τους πρόσφυγες του 1922… Αυτό που θα επισημαίναμε ως απόδειξη της σύγχρονης αλλοτρίωσης της νεοελληνικής διανόησης, είναι ότι ο “Ιός”, ο οποίος εκφράζει έναν ιδιότυπο αυριανισμό στα ιδεολογικά θέματα, χρησιμοποιώντας μια παιδαριώδη μεθοδολογία η οποία καλείται να εξυπηρετήσει προκατασκευασμένα συμπεράσματα, δεν έχει αντιμετωπίσει την κριτική από επιστήμονες και διανοούμενους, που έχουν επιστημονική συγκρότηση και εμφορούνται από δημοκρατικό πνεύμα.” (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 13-2-1997)

Μεταξύ συκοφαντίας και ύβρεως!

Εντυπωσιακή ήταν και η απάντηση του “Ιού” στην κριτική που του ασκήθηκε με το άρθρο μου. Η “απάντησή” του εκτός από απαράδεκτη και αήθης, μπορεί να χαρακτηριστεί ως “ένοχη μη απάντηση”, εφόσον στις όποιες παρατηρήσεις φρόντισε να αντιτάξει τη συκοφαντία και την ύβρι. Ακόμα φρόντισε να κατηγορήσει τα συμπεράσματα που προέκυψαν από την ανάλυση των κειμένων του, καθώς και των θέσεων του εθνικιστή προέδρου των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόροφ, ως “ακροδεξιά εθνικιστική ρητορεία” (sic!), επιβεβαιώνοντας ότι το πραγματικό πρόβλημα της ομάδας του “Ιού” είναι ότι παραγνωρίζει μονίμως τα υπαρκτά προβλήματα και τα εκχωρεί με αυτό τον τρόπο στην πραγματική ακροδεξιά, ανοίγοντάς της έτσι το δρόμο.

Ένα άλλο ατόπημα του “Ιού” είναι ότι χρησιμοποιεί και προβάλλει ένα πλαστό κείμενο, ως κείμενο μιας ποντιακής Ομοσπονδίας. Μόνο που οι συντάκτες του κειμένου αυτού έχουν ήδη παραπεμφθεί από τον εισαγγελέα για “συκοφαντική δυσφήμηση δια του Τύπου”. Το άηθες και το αντιδεοντολογικό -ανεξαρτήτως της πλαστότητας της ανακοίνωσης· είναι ότι οι “Ιοί” είχαν αναφέρει τη συγκεκριμένη Ομοσπονδία σε άρθρο τους με τίτλο “Οσμή παρακράτους”, υπονοώντας με τον τρόπο αυτό ότι η συγκεκριμένη Ομοσπονδία συμπεριλαμβάνεται στο παρακράτος. Ειδικότερα την είχαν αναφέρει ως “διασπαστική” και ως εθνικιστική για τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το Νοέμβριο του 1997 (βλ.: Ο Ιός, “Οσμή παρακράτους”, εφημ. Ελευθεροτυπία, 11 Νοεμβρίου 1997, σελ. 14). Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει αμέσως και άπτεται της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, είναι πως μετατράπηκε “εν μία νυκτί” μια Ομοσπονδία από παρακρατική, διασπαστική, εθνικιστική, νεόδμητη, σε “εκπρόσωπο των προσφύγων”, μόνο και μόνο για να στηριχθεί η συκοφαντική και υβριστική απόπειρα των μελών του “Ιού”.

Για τα παραπάνω έχει ήδη κληθεί το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ να παρέμβει, γιατί με το συγκεκριμένο κείμενο τους ξεπέρασαν κάθε όριο δημοσιογραφικής δεοντολογίας, γιατί υπηρέτησαν τη λεγόμενη “κίτρινη δημοσιογραφία” και προήγαγαν τον εκφασισμό της δημοσιογραφικής διαδικασίας.

Εν κατακλείδι…

Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα, εκτός από τους Ελληναράδες, υπάρχουν και οι Ανθελληναράδες. Το στοίχημα είναι να μην ανήκεις σε καμιά από τις δύο αυτές κατηγορίες. Δυστυχώς, όμως, για όλους μας, τα μέλη του “Ιού” δεν κατάφεραν να κερδίσουν το στοίχημα.