από το Άρδην τ. 18, Μάρτιος-Απρίλιος 1999
Μόνος σ’ ένα δωμάτιο κατάφωτο προσμένω την καινούργια χρονολογία
Σκέφτομαι τον εγκάθειρκτο φίλο που σχεδιάζει τα κοινά μυστικά μας στο δάπεδο του κελιού του
Κλ. Κύρου, Η φωνή που αγωνίζεται
Μια ακόμα Άνοιξη που Άνοιξη δεν μοιάζει. Έρχεται το Πάσχα. Και θα το γιορτάσουμε με μια ακόμα σταύρωση, με μεταχρονολογημένη Ανάσταση.
Πολλοί πιστεύουν πως θάπρεπε από αυτές τις στήλες να ιχνηλατήσουμε μια «αισιόδοξη» προοπτική πέρα από το άγος και το άλγος που μας βαραίνουν.
Εμείς όμως, πιστοί στις αρχές αυτού του περιοδικού, να επιμένουμε στην αλήθεια και να απορρίπτουμε τα κάθε είδους ναρκωτικά και τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», δεν θα προφέρουμε τα λόγια της παρηγοριάς. Το μέλλον μας έχει ακόμα πολλή έρημο…
Ωστόσο, σε αυτήν την απαισιοδοξία του λογικού αντιτάσουμε μόνο την αισιοδοξία της βούλησης. Όσο πιο στριμωγμένοι είμαστε, τόσο, ίσως, είναι πιο κοντά η Ανάσταση. Αρκεί να το θελήσομε.
Και για να πραγματωθεί το θαύμα της Ανάστασης, θα πρέπει να υπερβούμε την Ιστορία, να βαδίσομε ενάντιά της, να την κατεβάσομε από το ματωβαμένο θρόνο της, όπως η άλλη Ανάσταση βάδισε ενάντια στη Φύση, «θανάτω θάνατον πατήσας». Σήμερα, ο ελληνισμός για να διασωθεί, για να μη μεταβληθούμε σε ένα άθυρμα ή ακόμα και ανάμνηση της ιστορίας, θα πρέπει να βαδίσει “ενάντια στην Ιστορία”. Γύρω μας τα σύννεφα πυκνώνουν και μέσα μας, μας τρώει το σαράκι της παρακμής. Ωστόσο θα αρκούσε η βούληση της Ανάστασης για να αντιστρατευθούμε νικηφόρα στην Ιστορία. Το κάναμε στο παρελθόν, και άλλοι το έκαναν. Αρκεί να πιστέψουμε σε μεγάλους στόχους, σε μεγάλα οράματα. Οράματα που δεν μπορούν να είναι μονοδιάστατα αλλά καθολικά. Μια πατρίδα αξιοπρεπής- με ένα κοινωνικό καθεστώς που θα απορρίπτει την κυριαρχία του Χρηματιστηρίου και την ατομικοποίηση- με ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα σέβεται τη Φύση και την φύση του ανθρώπου. Χωρίς καθολικά, πανανθρώπινα οράματα δεν μπορούν να υπάρξουν αποτελεσματικά κινήματα υπεράσπισης του χώρου που ζούμε. Και το αντίστροφο.
Αλλά το τίμημα είναι να στραφούμε πρώτα ενάντια στον μίζερο Εαυτό μας, τον Εαυτό μας που γίνεται πολιτική και εξουσία και μας κυβερνάει. Στο πρόσωπο των λογιστών της εξουσίας θα πρέπει να αναγνωρίσομε τον ίδιο τον εαυτό μας και να τον αναιρέσομε για να παλέψουμε ενάντια στην Ιστορία.
Τα δύο αφιερώματα του παρόντος τεύχους είναι «πολιτικά», αφορούν το ΠΑΣΟΚ και το Συνέδριο του, καθώς και την Υπόθεση Οτσαλάν και το Κουρδικό ζήτημα.
0 Σ. Ράμφος, σε μια εκτεταμένη συνέντευξή το, μιλάει για την συνολική πορεία μας στο σύγχρονο κόσμο. Για το ίδιο ζήτημα μιλάει και ο Κ. Παπαϊωάννου, σε συνέντευξή του που αναδημοσιεύομε.
Ο Τ. Χατζηαναστασίου αναλύει την εξέγερση των μαθητών, για την οποία μιλάει… με τον τρόπο της και η Ε. Νάκου, ο Φ. Μαλκίδης και ο Κ. Δημητρόπουλος γράφουν για τις εξελίξεις στη Β. Ήπειρο, ο Μ. Διόγος, για τους S-300 και τη “Χρυσή Αυγή”.
ΗI. Κονδύλη περιγράφει την αντιπαράθεση «Αυτοχθόνων-ετεροχθόνων» και την γέννηση του σχήματος της Μεγάλης Ιδέας μετά την επανάσταση του 21. Ο Γ. Παπαγιαννόπουλος καταθέτει ένα οδοιπορικό στη σύγχρονη Ιορδανία, ο Κεν Λόουτς μιλάει για τις ταινίες του και ο Θ. Ζιάκας και Δ. Δημητρός, παρουσιάζουν νέα βιβλία.
