Αρχική » Ο κύκλος του τέρατος

Ο κύκλος του τέρατος

από Άρδην - Ρήξη

του Θ. Σταματούκου, από το Άρδην τ. 19-20, Απρίλιος-Ιούνιος 1999

Η επιστολή που παρατίθεται είναι άκρως απόρρητο υπηρεσιακό έγγραφο, το οποίο απευθύνεται στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Κλίντον. Δυστυχώς δεν έχει ημερομηνία αποστολής αλλά το υπογράφει κάποιος με το ψευδώνυμο Μίστερ Χι (Mr. Χ’) με τόνο! Ίσως κάποιος Αμερικανός διπλωμάτης ζήλεψε τη δόξα του Τζωρτζ Φροστ Κένναν, διπλωμάτη των ΗΠΑ στην πρεσβεία της Μόσχας το 1947, όταν με την πασίγνωστη στους διεθνολόγους επιστολή του, στην οποία υπέγραφε ως Μίστερ Χι (Mr.X), προσέφερε στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τρούμαν, το θεωρητικό σχήμα της “αναχαίτισης” της “ερυθράς απειλής”. Οι απόψεις του Κένναν αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμες στην διαδικασία διχασμού της Ευρώπης που ακολούθησε.

Κε Πρόεδρε,

Ανακεφαλαιώνοντας συνοπτικά, παραθέτω τα βασικά σημεία των απόψεων μου για τους αναγκαίους στρατηγικούς μας χειρισμούς, στην παρούσα φάση.

Α. Μετά τον “ψυχρό πόλεμο” χρειαζόμαστε καινούργιο ηγεμονικό λειτουργικό αύστημα στις διεθνείς σχέσεις

Κε Πρόεδρε,

Το τεράστιο χάσμα ισχύος μεταξύ των ΗΠΑ και οποιασδήποτε άλλης δύναμης την εποχή αμέσως μετά

τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έδωσε τη δυνατότητα στην τότε πολιτική ηγεσία της χώρας μας να σχεδιάσει και να επιβάλει τον “ψυχρό πόλεμο” ως στρατηγικό πλαίσιο λειτουργίας των διεθνών σχέσεων, εξαναγκάζοντας φίλους και αντιπάλους σε κινήσεις τακτικής.

_ Το σύστημα αυτό ξεκινούσε ρ από τον διχασμό της Ευρώπης, απλωνόταν σε όλον τον κόσμο και είχε ως στόχο την προστασία και επέκταση των ιδιωτικών συμφερόντων που εδράζονταν στη χώρα μας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο “ψυχρός πόλεμος”, εκτός από τον κύριο ρόλο του σε σχέση με το σοβιετικό μπλοκ, ήταν και σύστημα ηγεμονίας μας επάνω στους “συμμάχους”, όπως επίσης και σύστημα εγκλωβισμού οποιασδήποτε μεγάλης εθνικής, κοινωνικής και πολιτικής αντίθεσης στον κόσμο. Εκεί ακριβώς ευρισκόταν και η αποτελεσματικότητά του, γιατί γινόταν ένα παγκόσμιο σύστημα χρήσης ή “διοχέτευσης” της τεράστιας ισχύος μας -ισχύς η οποία πολλαπλασιαζόταν δια μέσου των “συμμάχων” μας σε όποια κατεύθυνση επιθυμούσαμε.

Σας υπενθυμίζω επίσης και το τεράστιο όφελος που είχε η οικονομία μας από τον “ψυχρό πόλεμο”. Όταν ξεμπλέξαμε από τα “φιλοκομμουνιστικά” NEW DEAL του Ρούσβελτ και χρησιμοποιήσαμε, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, τις στρατιωτικές δαπάνες σαν το μαγικό φάρμακο στην οικονομία μας, αναρωτηθήκαμε εάν υπάρχει όριο σε αυτό το όμορφο για μας αναγκαστικά κακό για τους άλλους, όνειρο. Είχαμε ανακαλύψει από τότε πρακτικά τον “μιλιταριστικό κεϋνσιανισμό”!

Κε Πρόεδρε

Μπορεί οι στόχοι του “ψυχρού πολέμου” να επιτεύχθηκαν, αλλά εμείς, ως χώρα, χάσαμε το σημαντικότερο εργαλείο ηγεμονίας μας στις διεθνείς σχέσεις. Εδώ και μερικά χρόνια παρατηρούμε αγωνιωδώς, ότι αυτό’ που καθορίζει τις διεθνείς σχέσεις σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, είναι η έλλειψη του “ψυχρού πολέμου”, η οποία επιτρέπει να αναπτύσσονται κάποιες ανεπιθύμητες σε μας δυναμικές, παρά την ακαταμάχητη υπεροχή μας σε όλους τους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής.

Η έλλειψη αυτή αφορά κυρίως την αδυναμία “διοχέτευσης” της στρατιωτικοπολιτικής μας συντριπτικής υπεροχής στα παγκόσμια πράγματα, η οποία “δουλεύει” με την πρόκληση, τον χειρισμό ή την αποτροπή στρατιωτικών συγκρούσεων. 0α πρέπει επειγόντως να επεξεργαστούμε και να βάλουμε στη θέση του “ψυχρού πολέμου”, ένα νέο, παγκόσμιας εμβέλειας σύστημα λειτουργίας και διαμόρφωσης των διεθνών σχέσεων, το οποίο να λειτουργεί στην κατεύθυνση της δικιάς μας ηγεμονίας.

Ήδη, από την επέμβαση στον “Πόλεμο του Κόλπου” και μετά φάνηκε ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις αποφεύγουν μετωπικές πολιτικές αντιπαραθέσεις μαζί μας, πράγμα καθόλου ακατανόητο.

Αυτό μας διευκολύνει να προχωρήσουμε άμεσα στο “μεγάλο βήμα”, “στρατιωτικοποιώντας” τις διεθνείς σχέσεις. Να αναδείξουμε τις ΗΠΑ σε μοναδική κανονιστική δύναμη των παγκόσμιων υποθέσεων. Να προχωρήσουμε σε νέο διαχωρισμό του κόσμου σε υποταγμένους “φίλους” και “επικίνδυνους αντιπάλους” μας.

Χρειαζόμαστε βέβαια όπως πάντα και μια κατάλληλη στις σημερινές συνθήκες ηγεμονική ιδεολογία. Δηλαδή την προώθηση της ηθικής διάστασης της αυτόβουλης δράσης μας, η οποία θα πρέπει να έχει οικουμενική εμβέλεια. Ίσως σας είναι ήδη γνωστό, ότι οι ειδικοί μας κατέληξαν στο συμπέρασμα για τη χρήση ενός νέου ουμανιστικού λόγου, ο οποίος θα προβάλλει τη δράση μας ως απότοκο ενός αισθήματος οικουμενικής δικαιοσύνης. Αυτό δηλαδή που δεν έκανε η παγκόσμια αριστερά τις προηγούμενες δεκαετίες λόγω αγκυλώσεων στο πεδίο της πολιτικής ιδεολογίας, θα το κάνουμε εμείς πρώτοι, γιατί αυτό θα είναι το επόμενο επικίνδυνο για μας πεδίο ιδεολογικών συγκρούσεων.

Άλλωστε ένα τέτοιο, παραπλανητικό προφανώς, ιδεολογικό εργαλείο και ένας αντίστοιχος δικός μας λόγος, μας αναδεικνύει σε υπέρτατους ηθικούς κριτές και δικαστές στα παγκόσμια πράγματα. Οποιαδήποτε διεθνής δράση μας, στο εξής, θα πρέπει να εμφανίζεται ως δράση εκκινούσα από ανθρωπιστικές διαθέσεις και ένα “φυσικό” αίσθημα δικαίου.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε τις θρησκευτικές ιδεολογίες, ιδιαίτερα αυτές που είναι κοσμικού προσανατολισμού, γιατί μπορεί να μας δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα, όπως επίσης και τη ροή της πληροφορίας από τα ΜΜΕ για να αποφύγουμε τα λάθη που γνωρίζουμε από τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Β, Η προτεραιότητα

Κε Πρόεδρε, Θα γνωρίζετε ίσως, ότι το πρώτο ρήγμα στο ψυχρό πολεμικό σχήμα λειτουργίας των διεθνών σχέσεων προήλθε, στις αρχές της 10ετίας του 1970, από την “Όστ Πολιτίκ” του Γερμανού καγκελάριου Βίλλυ Μπραντ, δηλαδή την έναρξη εμπορικών ανταλλαγών μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Τότε υπήρξε και η έναρξη των προσπαθειών, αποτυχημένων βέβαια, των Δ. Ευρωπαίων για ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα.

Αυτά συνέβησαν ως αντίδραση των Δ. Ευρωπαίων στην ένταση της ληστρικής, εδώ που τα λέμε, νομισματικής επέκτασής μας στον κόσμο, η οποία εφαρμόστηκε με την άρση της μετατρεψιμότητας δολαρίου-χρυσού από τον πρόεδρο Νίξον. Το δολάριο, ως μοναδικός στυλοβάτης του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, δεν είχε τότε ανταγωνιστή. Με αυτόν τον τρόπο τους υποχρεώσαμε τότε, εκτός των άλλων, να πληρώσουν και τα τεράστια έξοδα που είχαμε στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Σκεφτείτε τι τεράστια απώλεια θα είναι για μας να κατοχυρωθεί το ΕΥΡΩ ως ανταγωνιστικό παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα και να προχωρήσουν οι Ευρωπαίοι σε αυτό που ονομάζουμε ΟΝΕ.

Είναι σαν να σαλτάρουν οι Γαλλογερμανοί και οι συνοδοιπόροι τους στην τραπεζαρία μας και να απαιτούν να γίνουν επί ίσοις όροις συνδαιτυμόνες μας στην παγκόσμια εκμετάλλευση. Και όλα αυτά με στρατιωτική ισχύ απείρως μικρότερη από τη δική μας.

Κε Πρόεδρε, Δεν θα πρέπει κανείς να ξεχνά ότι αυτό που “συμμάζεψε” κατά κάποιο τρόπο τις “αντάρτικες” διαθέσεις των Δ. Ευρωπαίων την δεκαετία του ’70 δεν ήταν η αναγκαστική “ύφεση” στις σχέσεις μας με τους Ρώσους, στην οποία προχωρήσαμε το 1973 για λόγους εσωτερικής αναδιάρθρωσης μετά τις επιδράσεις του Βιετνάμ, αλλά οι ιδιοφυείς χειρισμοί του κ. Κίσσιγκερ με έναν πόλεμο που τους έκανε να κρατήσουν την ανάσα τους. Με τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973, όπου η αύξηση της τιμής του πετρελαίου έπληξε ευθέως την ευρωπαϊκή βιομηχανία και τις επενδύσεις τους, μας ωφέλησε πολλαπλά (στρατιωτικές δαπάνες, πετροδολλάρια στην FED) και επίσης έδειξε τα χειρότερα που μπορούσαν να πάθουν οι Ευρωπαίοι στο πεδίο της οικονομίας. Θα γίνει απολύτως κατανοητό στη συνέχεια γιατί παράθεσα τα παραπάνω.

Κε Πρόεδρε,

Είμαι πεπεισμένος ότι οι μακροπρόθεσμες δυσκολίες μας στις διεθνείς σχέσεις θα καθορισθούν από τις εξελίξεις στον άξονα Κίνα-Ρωσία-Ιαπωνία, με ό,τι αυτές οι εξελίξεις μπορεί να συμπεριλάβουν. Γι’ αυτό αλλά και για πολλούς άλλους λόγους (όπως ο έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων), οι αναλυτές μας υποστηρίζουν ότι ο έλεγχος της Κεντρικής Ασίας, πριν από αυτό το στάδιο, είναι καθοριστικός. Οποιαδήποτε εξέλιξη με βάση την τεράστια δύναμη και την πείρα μας, θα μπορούσαμε, κατά τη γνώμη μου, να την χειριστούμε ικανοποιητικά υπό μια προϋπόθεση. Την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη θα είναι πλήρως ενταγμένη στο δικό μας σύστημα ηγεμονικής διαχείρισης των αντιθέσεων. Αυτή η παρατήρηση καθορίζει κατά τη γνώμη μου και την άμεση προτεραιότητά μας. Αποψη μου είναι ότι τώρα έχουμε την καλύτερη ευκαιρία να κινηθούμε, λόγω των τεράστιων πιέσεων που μπορούμε να ασκήσουμε στους Ευρωπαίους, χωρίς κινδύνους σοβαρών επιπλοκών (Ρωσία-Κίνα)

Γ. Ή υποταγή της Ευρώπης ή νέο σχήμα

Κε Πρόεδρε,

Πιστεύω ότι οι Γαλλο-Γερμανοί είναι αφελείς εάν πραγματικά νομίζουν ότι, απλώς με κάποια διοικητικά-νομισματικά μέτρα, θα ενοποιήσουν εύκολα κράτη-έθνη της Ευρώπης με τόσο μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Επιπρόσθετα είναι περισσότερο αφελείς εάν νομίζουν ότι θα το κάνουν αυτό (την πολιτική ενοποίηση), χωρίς καν οι πλούσιες χώρες και οι κοινωνικές τάξεις της Ευρώπης να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε), για να καταλάβετε ότι χρειάζονται πολλές “αντζέντες 2000”, για να ασκήσουν ουσιαστικές διαρθρωτικές πολιτικές, που θα τους οδηγήσουν σε πολιτική ενοποίηση. Επιπλέον, ασκούν σκληρές μονεταριστικές πολιτικές, οι οποίες μαζί με τα προηγούμενα οδηγούν με βεβαιότητα σε ένταση εθνικών, περιφερειακών και ταξικών συγκρούσεων στο έδαφος τους.

Προφανώς, για κοινό Ευρωπαϊκό στρατό και κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας (ΚΕΠΠΑ), δεν συζητάμε καθόλου.

Ωστόσο, δεν είναι καθόλου αφελείς, εάν προσδοκούν, ότι και μόνο ως νομισματική (και όχι οικονομική) ένωση, μπορούν να παίξουν τεράστιο ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Το Ευρώ και οι επενδύσεις κυρίως των Γερμανών στην Κεντρική, Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία ήδη μας δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Η πρόβλεψη για την ισοτιμία δολαρίου-μάρκου είναι ότι από 1,8 που είναι σήμερα, θα πάει γύρω στο 1,4 στα μέσα του 1999.

Το σοβαρότερο όμως είναι, μια πιθανή ανάπτυξη στο μέλλον ρωσο-ευρωπαϊκών συμμαχικών δυναμικών, μέσω του πολιτικού προσωπικού το οποίο ευνοείται από τις αναπτυσσόμενες οικονομικές σχέσεις. Σε αυτή την πιθανή στο μέλλον κατάσταση, θα έχουμε χάσει τον ηγεμονικό έλεγχο στις παγκόσμιες εξελίξεις.

Κε Πρόεδρε, Όταν δημιουργούσαμε τον ψυχρό πόλεμο, τα συμφέροντά μας και η ισχύς μας μάς έδιναν τη δυνατότητα να αγνοήσουμε τον νεοσύστατο τότε ΟΗΕ, κατά την εξαγγελία του γνωστού δόγματος από τον Χάρρυ Τρούμαν. Το ίδιο συνέβη και με το φυσικό συμπλήρωμα του δόγματος Τρούμαν, δηλαδή με το σχέδιο Μάρσαλ, όταν, υπερφαλαγγίζοντας την οικονομική επιτροπή του ΟΗΕ για την Ευρώπη, αποκλείσαμε με

έξυπνο τρόπο τους Ρώσους και τους δορυφόρους τους από το σχέδιο. Η αντίδραση του Στάλιν με το πραξικόπημα στην Τσεχοσλοβακία τον Φεβρουάριο του 1948, ουσιαστικά μας εξυπηρέτησε στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό μας σε σχέση με το ευρωπαϊκό σχίσμα.

Σήμερα μπορούμε απείρως πιο εύκολα να λειτουργήσουμε, αγνοώντας τον ΟΗΕ και-χρησιμοποιώντας το NATO ως όχημα προς την ολοκλήρωση της παγκόσμιας ηγεμονίας μας.

Ο νέος ρόλος του NATO θα πρέπει να συνδυαστεί με τη δυνατότητα της αυτόβουλης παρέμβασής του όπου δει. Δεν θα πρέπει το NATO να είναι ο στρατιωτικός βραχίονας του ΟΗΕ, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, αλλά, και αν είναι δυνατόν, ο ΟΗΕ να είναι πολιτικός βραχίονας του NATO. Όποτε έχουμε πρόβλημα, απλώς δεν θα χρησιμοποιούμε τον ΟΗΕ. Προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτό, είναι να υπάρξουν τέτοιοι χειρισμοί, ώστε η συντριπτική πιθανότητα να είναι ότι οι Γαλλο-Γερμανοί θα αποδεχτούν ένα τέτοιο ρόλο. Και τέτοιοι χειρισμοί υπάρχουν, αρκεί να τους πείσουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι ακόμα και να προχωρήσουμε, διαλύοντας το NATO, σε νέο θεσμικό στρατιωτικό όχημα διχάζοντας με νέο τρόπο αυτή τη φορά την Ευρώπη, στο οποίο νέο σχήμα αυτοί θα είναι απόντες.

Ένα τέτοιο σχίσμα στο στρατιωτικό επίπεδο θα μεταφραζόταν πολύ σύντομα σε οικονομικό και πολιτικό σχίσμα, με βάση το οποίο το όχημα της αύξησης της πολιτικής ισχύος των Γερμανο-Γάλλων δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα τελείωνε την ίδια στιγμή.

Είμαι βέβαιος ότι είναι αδύνατον να το ρισκάρουν. To NATO με αυτόν τον τρόπο θα γίνει εργαλείο του εγκλωβισμού της Ευρώπης στο νέο παγκόσμιο σύστημα διεθνών σχέσεων που πρέπει νά επιβάλουμε και το οποίο χωρίς περιθώριο λάθους, μπορούμε να το ονομάσουμε “σύστημα του μεγάλου αδελφού” αντί αυτού που ονομάζουμε “Νέα Τάξη”.

Η διεύρυνση του NATO προς τα ανατολικά, μέχρι του σημείου που δεν θα εξωθήσει τη Μόσχα σε απεγνωσμένες κινήσεις, είναι τώρα επιβεβλημένη. 0α πρέπει όμως να κρατήσουμε το χαρτί της ένταξης της Λεττονίας και της Εσθονίας, οι οποίες έχουν πολλούς Ρώσους στο έδαφος τους, για λίγο αργότερα, όταν θα θελήσουμε να θέσουμε το δίλημμα στους Ρώσους. Δηλαδή υποταγή στο NATO ή νέος ψυχρός πόλεμος. Προς το παρόν μπορούμε να χειριζόμαστε τους Ρώσους με βάση τα οικονομικά τους προβλήματα αλλά και με βάση την αδυναμία τους να αναπτύξουν στρατηγική.

Όσον αφορά στους Κινέζους, έχουν άλλη στρατηγική και μπορούμε προς το παρόν να τους χειριζόμαστε με βάση τον διακαή πόθο τους για ένταξή τους στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), πράγμα που βέβαια δεν θα το επιτρέψουμε ποτέ.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, η βασική ιδέα της επιστολής μου είναι να δημιουργήσουμε και να διαχειριστούμε στρατιωτικές συγκρούσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος. Έτσι θα “τελειώσουν” οι ψευδαισθήσεις των Ευρωπαίων για προοπτική συγκρότησης αυτόνομου ευρωπαϊκού πόλου που θα αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία μας και θα ενταχθούν για τα καλά στο “μαντρί” μας.

Επομένως, για το “μεγάλο ξεκίνημα”, χρειαζόμαστε αντιθέσεις στο ευρωπαϊκό έδαφος τέτοιες που να πληρούν οπωσδήποτε τις εξής προϋποθέσεις:

α) Εξασφάλιση από την αρχή ηγεμονικού δικού μας ρόλου στο χειρισμό της αντίθεσης, β) Υποτιθέμενο ανθρωπιστικό χαρακτήρα στην εμπλοκή μας. γ) Βεβαιότητα για την αποφυγή δημιουργίας κοινού μετώπου Ε.Ε.-Ρωσίας και ύπαρξη πιθανής προοπτικής εμπλοκής Ρωσο-ευρωπαϊκών σχέσεων. δ) Σοβαρή δυνατότητα στρατιωτικοποίησης της σύγκρουσης και στρατιωτικής μας εμπλοκής (είτε μέσω του NATO είτε, πράγμα μάλλον απίθανο, με όσους μας ακολουθήσουν) ε) Μεγάλη χρονική διάρκεια των πιθανών κρίσεων και ζ) δυνατότητες διεύρυνσης αντιθέσεων και επιπλοκών και άρα διεύρυνση και μονιμοποίηση του δικού μας ρόλου.

Δ) Το πρώτο βήμα

Κε Πρόεδρε, Ο γεωγραφικός χώρος της Ευρώπης στον οποίο υπάρχουν πολλές αντιθέσεις που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις που προανέφερα είναι τα Βαλκάνια και η καλύτερη κατά τη γνώμη μου αντίθεση που μπορούμε να χειριστούμε ως Πρώτο Βήμα είναι αυτή μεταξύ Κοσοβάρων-Σέρβων. Για τα ειδικά στοιχεία του πιθανού χειρισμού, πολλά θα έχουν να πουν οι αναλυτές μας, ωστόσο εδώ θέλω να σημειώσω τα εξής:

Εάν εμείς φανούμε αποφασισμένοι να χτυπήσουμε τη Σερβία μαζί με όσο το δυνατόν περισσότερες φιλικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι Γαλλο-Γερμανοί, κατανοώντας τις προθέσεις μας, θα τεθούν προ του διλήμματος που προανέφερα: Ή θα συμμετάσχουν μέσω του NATO στην εξέλιξη της σύρραξης χτυπώντας οι ίδιοι ευρωπαϊκό έδαφος υπό την καθοδήγηση μας ή θα αντιμετωπίσουν νέο σχίσμα οτην Ευρώπη μέσω ενός στρατιωτικού σχίσματος στο NATO. Σε μια άλλη μετάφραση, θα αντιμετωπίσουν το δίλημμα: Ή θα αποδεχτούν πολιτικό εξευτελισμό της Ε.Ε., μερικό χτύπημα της διαδικασίας της ΟΝΕ και τεράστιο κόστος οικονομικό το οποίο θα εμφανιστεί με πολλούς τρόπους ή θα διαλυθεί η Ε.Ε.

Η γνώμη μου είναι ότι θα λειτουργήσουν στην περίπτωση αυτή ως “βασιλικότεροι του Βασιλέως” ακολουθώντας μας. Οι Ρώσοι, κάτω από το βάρος των προβλημάτων τους (οικονομικά-έλλειψη στρατηγικής δυνατότητας), δεν θα τολμήσουν να απει-

λήσουν με πυρηνική σύρραξη με στόχο την προστασία της Σερβίας και η προσέγγιση των Γερμανών την οποία θα επιχειρήσουν, θα πέσει στο κενό. Πιστεύω ότι το ίδιο θα κάνουν έστω και εάν υπάρξει κυβερνητική αλλαγή στη Ρωσία. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιμένουν τη σειρά τους, προσπαθώντας, καταδικασμένοι εκ των προτέρων, να εντείνουν τα στοιχεία της Σινο-Σοβιετικής προσέγγισης, αλλά πέραν ενός ορίου, θα αντιμετωπίσουν την διαφορετική κινέζικη στρατηγική.

Το σοβαρότερο πρόβλημα στην εξέλιξη των πιθανών επιχειρήσεων, μπορεί να το έχουμε από την κοινή γνώμη και στη χώρα μας και στην Ευρώπη όπως μας διδάσκει η εμπειρία του Βιετνάμ. 0α πρέπει να έχουμε προετοιμαστεί για κατάλληλους χειρισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Άλλο πρόβλημα, δεν βλέπω να υπάρχει, γιατί όπως γνωρίζετε οι νεκροί άνθρωποι, μπροστά στα σχέδιά μας, δεν αποτελούν κανένα πρόβλημα για μας.

Ε) Το δεύτερο βήμα

Κε Πρόεδρε, Το πρώτο βήμα δεν είναι αρκετό. Στην ουσία όλα τα θεσμικά και οικονομικά δεδομένα σε σχέση με την Ευρώπη, τα οποία μας δημιουργούν πρόβλημα, θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά το τέλος ενός πιθανού πολέμου του NATO με τη Σερβία.

Η στρατηγική μας διασφαλίζεται μόνο αν η οικονομική επέκταση των Γαλλο-Γερμανών προς Ανατολική Ευρώπη και Ρωσία “ανασχε-θεί” και υποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από το δικό μας πλέγμα οικονομικών συμφερόντων, θεσμικά, το NATO θα μας εξασφαλίσει το στρατιωτικο-πολιτικό πλαίσιο που χρειαζόμαστε στις περιοχές αυτές. Χρειαζόμαστε όμως και ελεγχόμενο από εμάς οικονομικο-πολιτικό θεσμικό πλαίσιο. Πιστεύω ότι μεσοπρόθεσμος στόχος μας θα πρέπει να είναι μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών στα Βαλκάνια υπό την εγγύησή μας, με προοπτική επέκτασης σε Ανατολική Ευρώπη και ίσως Ρωσία ανάλογα με τις μελλοντικές εξελίξεις. Είναι βέ-

βαιο ότι η καταλληλότερη γεωπολιτική μας βάση για μια τέτοια κίνηση είναι η Ελλάδα. Κατά συνέπεια, η αποκοπή της Ελλάδας από την Γαλλο-Γερμανική στρατηγική και η ένταξή της στη δική μας ως προτεκτοράτο προς χρήση, είναι θέμα υψίστης προτεραιότητας, το οποίο συνδυάζεται άριστα και με το οριστικό θεσμικό κτύπημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της αξιοπιστίας της και της ανατολικής της επέκτασης.

Κε Πρόεδρε, Το δεύτερο βήμα που προτείνω ως συνέχεια του πρώτου, αφορά στον σχεδιασμό, την πρόκληση και την διαχείριση μιας ολιγοήμερης ελληνοτουρκικής σύρραξης, με αρχικό στόχο μια ελληνο-τουρκική συμφωνία τύπου Ντέϊτον για Αιγαίο-Κύπρο υπό την εγγύησή μας. 0α πρέπει να επιδιωχθεί σύνδεση της σερβο-κοσοβάρικης αντίθεσης με την ελληνο-τουρκική, ώστε οι κινήσεις μας να έχουν τον χαρακτήρα “διευθέτησης” ενός συνολικού βαλκανικού προβλήματος. Εάν αυτό δεν καταστεί δυνατό, η ελληνο-τουρκική εμπλοκή θα πρέπει να επιδιωχθεί έστω και αυτόνομα, αλλά σε σύντομη χρονική απόσταση από την πρώτη κρίση (τον πόλεμο στη Σερβία). Ήδη, οι φίλοι μας Τούρκοι στρατιωτικοί έχουν συμφωνήσει και εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Γνωρίζουν άλλωστε τα οφέλη που θα έχουν στο μέλλον και σε σχέση με τις βαλκανικές εξελίξεις, αλλά και σε σχέση με τον σημαντικότερο για μας ρόλο τους στην κεντρική Ασία.

Κε Πρόεδρε, Είσαι ξύπνιο παιδί, φαίνεται άλλωστε από τον τρόπο που τα βόλεψες με τη Μόνικα. Είμαι βέβαιος ότι είσαι και αρκετά κυνικός για να με καταλάβεις.

Mr. Χ’. Για την αντιγραφή, Θανάσης Σταματούκος

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ