του An.G. Frank, από το Άρδην τ. 19-20, Απρίλιος-Ιούνιος 1999
Οι βομβαρδισμοί της Σερβίας είναι μια εξωφρενική παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου το οποίο πήραμε οτα χέρια μας για να το καταστρέψουμε. Αυτό κάνει την δράση του NATO επικίνδυνα εγκληματική και κατά συνέπεια εγκληματικά επικίνδυνη. Ο ισχυρισμός του στρατιωτικού αρχηγού του NATO, ότι μιλάει και δρα εξ ονόματος της “Διεθνούς Κοινότητας” είναι μεγάλη απάτη, αφού τα μέλη του NATO είναι μόνο το 15% των συνολικών κρατών και ακόμη λιγότερο σε ό,τι αφορά τον πληθυσμό των Ηνωμένων Εθνών, του οποίου οι δύο μεγαλύτερες χώρες με πάνω από δύο δισεκατομμύρια κατοίκους και πολλές άλλες αντιτίθενται στην ενέργεια αυτή. Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν έκανε μια “ήπια” τοποθέτηση λέγοντας ότι για τους βομβαρδισμούς που άρχισαν στις 24 Μαρτίου το NATO θα έπρεπε να “συμβουλευτεί” τον Οργανισμό και το Συμβούλιο Ασφαλείας πριν δράσει. Δεν έγινε τίποτα τέτοιο, δεδομένου ότι δυο από τα μόνιμα μέλη θα είχαν κάνει χρήση του veto.
Έτσι η δράση του NATO είναι εγκληματική και επικίνδυνη γιατί είναι ένα ακόμη βήμα στην συστηματική παραβίαση του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και της συνολικής καταπάτησης της διεθνούς νομοθεσίας. Η δράση του NATO και η επέκτασή του είναι εγκληματικά επικίνδυνη, για μια σειρά από πολιτικούς, νομικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και βέβαια ηθικούς λόγους που θα αναλυθούν παρακάτω.
To NATO είναι επικίνδυνα εγκληματικό
Η δράση του NATO δεν είναι μόνο εγκληματική αλλά και επικίνδυνη, γιατί αποτελεί όχι μόνο παραβίαση αλλά, ουσιαστικά, ακύρωση του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και αντικατάστασή του από το NATO και την επικρατούσα δύναμη σ’ αυτό, τις ΗΠΑ. Το 1950 οι Ηνωμένες Πολιτείες μπόρεσαν να διεξάγουν τον Κορεατικό Πόλεμο κάτω από την σημαία των Ηνωμένων Εθνών, γιατί η Κίνα αντιπροσωπευόταν στο Συμβούλιο Ασφαλείας από το καθεστώς της Ταϊβάν και η ΕΣΣΔ ήταν απούσα την ημέρα της ψηφοφορίας. Και αυτό παρόλο που ο καταστατικός χάρτης απαιτούσε την καταφατική ψήφο όλων των μόνιμων μελών. Το 1961 τα Ηνωμένα Έθνη χρησιμοποιήθηκαν σαν κάλυψη για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στο Κονγκό που κατέληξε στην εγκατάσταση από την CIA του Μομπού-το μετά την ανατροπή και δολοφονία του Λουμούμπα και τον θάνατο του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Χάμμερσκελντ, εκεί. Το 1980 οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν ότι δεν υπόκεινται στην δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου των Ηνωμένων Εθνών στη Χάγη, όταν αυτό υποστήριξε ότι η ναρκοθέτηση του λιμανιού της Νικαράγουα παραβίασε τον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Αλλά στα 1990/91 οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους χρησιμοποίησαν τα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας ώστε να “νομιμοποιήσουν” τον πόλεμο κατά του Ιράκ, ρίχνοντας ένα “νομικό πέπλο” στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας, προσποιούμενοι ότι η δράση τους γινόταν για χάρη των Ηνωμένων Εθνών. Μάταια ο τότε Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Περέζ ντε Κουεγιάρ ξεκαθάριζε ότι “είναι πόλεμος των ΗΠΑ και όχι των Η.Ε.”. Στην πραγματικότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν τον πόλεμο κατά του Ιράκ παραβιάζοντας αδιαμφισβήτητα εφτά διαφορετικά εδάφια του καταστατικού χάρτη. Το πρώτο είναι ότι σύμφωνα με το Άρθρο 27, παράγραφος 3 του καταστατικού χάρτη απαιτείται η ομόφωνη απόφαση όλων των μονίμων μελών. Στην περίπτωση αυτή δεν ίσχυσε, αφού η Κίνα απείχε (και η Ρωσία ψήφισε ναι μόνο αφού δωροδοκήθηκε να το πράξει εν όψει της οικονομικής της κρίσης. Αν η Ρωσία είχε τουλάχιστον ψηφίσει αποχή, η Κίνα θα είχε ψηφίσει ΟΧΙ και πιθανόν και η Γαλλία το ίδιο). Η απαίτηση αυτή ισχύει και σήμερα: Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους στο NATO “δεν συμβουλεύτηκαν” το Συμβούλιο Ασφαλείας λόγω του ότι, όπως μας υπενθύμισε ο Γενικός Γραμματέας, ήταν φανερό ότι αυτή τη φορά η Ρωσία θα είχε ψηφίσει ενάντια στην επιχείρηση αυτή και πιθανώς και η Κίνα.
Οι ΗΠΑ προσποιήθηκαν ότι δεν χρειαζόταν καμιά νέα απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για να νομιμοποιηθεί η δράση του NATO, γεγονός που αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια να συσκοτίσει την πραγματικότητα. Πράττει αυτό που ίσχυσε και στην περίπτωση του πολέμου κατά του Ιράκ. Σύμφωνα με το Άρθρο 42 του Καταστατικού Χάρτη, η προσφυγή στον πόλεμο προϋποθέτει την εξάντληση όλων των ειρηνευτικών πρωτοβουλιών σύμφωνα με το Άρθρο 41 (επανερχόμαστε στις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες παρακάτω). Φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ καμιά συμμόρφωση σε καμία απ’ αυτές τις απαιτήσεις του Καταστατικός Χάρτη και βέβαια σε καμία =περίπτωση δεν τέθηκε σε εφαρμογή η διάταξη που ορίζει ότι η δράση θα πρέπει να βρίσκεται κάτω από την στρατιωτική διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών (το οποίο ποτέ δεν καθιερώθηκε) και όχι κάτω από τις ΗΠΑ και το NATO. Αντίθετα, ο πόλεμος στο Ιράκ εγκαινίασε ένα άλλο επικίνδυνο προηγούμενο: αν και δεν επρόκειτο για μια επιχείρηση του NATO, το NATO προσέφερε την υποδομή του και ένα μέρος του στρατιωτικού εξοπλισμού του ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από τους συμμάχους του στον παράνομο πόλεμο κατά του Ιράκ. Έτσι οι ΗΠΑ μετέτρεψαν τον ΟΗΕ σε ένα de facto βραχίονα της εξωτερικής τους πολιτικής και τα ΜΜΕ ανέλαβαν τις δοκιμασμένες <αι αληθοφανείς μεθόδους του Τζόζεφ Γκέμπελς, ψευδόμενοι τόσο, ώστε να πείθουν, όπως ο μεγάλος αδελφός του “1984” ότι ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ, μιλώντας διττώς για τον διεθνή νόμο και την ηθική.
Η Βοσνία πρόσφερε την ευκαιρία για ένα ακόμη επικίνδυνο βήμα ο’ αυτό τον εγκληματικό δρόμο. Στην αρχή, ο Οργανισμός Ασφαλείας του Ελσίνκι, ο ΟΑΣΕ και τα Ηνωμένα Έθνη δραστηριοποιήθηκαν ώστε να επιλύσουν την σύγκρουση. Υπήρξε αποτυχία καθώς τα κυριότερα μέλη του, οι ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γαλλία, όπως επίσης η Γερμανία και η Ρωσία, ηταν αδύνατο να συμφωνήσουν και ήταν απρόθυμοι να δράσουν. Με αυτό τον τρόπο ναυάγησε όχι μόνο το σχέδιο Όουεν, το οποίο προέβλεπε τα ίδια πράγματα με τη συμφωνία του Ντέυτον, και είναι σίγουρο ότι αν είχε επιτευχθεί συμφωνία θα είχαν αποφευχθεί 3 χρόνια πολέμου και θα είχαν σωθεί ανθρώπινες ζωές. Αυτό το αδιέξοδο και η παραλυσία, ειδικά από τις ΗΠΑ οι οποίες σε προεκλογική περίοδο ζητούσαν τη χρήση ευρωπαϊκών αλλά καθόλου αμερικανικών στρατευμάτων, άνοιξε το δρόμο για την σημερινή κατάσταση και με έναν ακόμη τρόπο. Τα HE χαρακτηρίστηκαν ανίκανα, και ακόμη χειρότερα, αναρμόδια για την επίλυση της κρίσης στην Βοσνία και μετέθεσαν την αρμοδιότητα στο NATO.
Εκείνη την στιγμή, ελάχιστοι επεσήμαναν αυτό το σημαντικό ποιοτικό βήμα στην de facto αποδόμηση του ΟΗΕ ο οποίος αντικαταστάθηκε de jure από το NATO και de facto από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που επέβαλαν τότε τους όρους της “συμφωνίας” στο Ντέυτον του Οχάϊο στις ΗΠΑ. Μεταξύ αυτών ήταν και η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη των εγκληματιών πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στην οποία οι ίδιες οι ΗΠΑ είχαν αντιταχτεί και εμπόδιζαν έως εκείνη την στιγμή. Έτσι, όχι μόνο ο διεθνής νόμος αλλά και οι υπαγορεύσεις του, παραβιάζονται από τις ΗΠΑ οποτεδήποτε κρίνονται “άβολες”. Αυτό συνέβη ξανά, όταν οι Κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας βομβάρδισαν εκ νέου το Ιράκ τον Ιανουάριο του 1999, παραβιάζοντας τον Καταστατικό Χάρτη, καθώς επίσης και την διεθνή νομοθεσία και τις υπαγορεύσεις της.
Ειρωνικά, αν όχι τραγικά, αυτή η επίθεση κατά της Σερβίας, είναι μια άμεση παραβίαση του ίδιου του καταστατικού του NATO, το οποίο επιτρέπει δράοη μόνο ως απάντηση σε επίθεση κατά κράτους μέλους της συμμαχίας, την οποία η Σερβία /Γιουγκοσλαβία ουδέποτε έπραξε. Το ίδιο το NATO υπάγεται στον ΟΗΕ, σύμφωνα με το δικό του καταστατικό που λεει:
“Η Βόρειο-Ατλαντική Συμμαχία, Ουάσιγκτον, 4 Απριλίου 1949. Τα μέλη αυτής της συμμαχίας επιβεβαιώνουν την πίστη τους στους σκοπούς και στις αρχές του χάρτη του Ο.Η.Ε. και την επιθυμία τους να ζήσουν ειρηνικά με όλους τους λαούς και όλες τις Κυβερνήσεις.
Άρθρο 1 ο: Τα μέλη αναλαμβάνουν, σε συμφωνία με την Χάρτα του ΟΗΕ, την ρύθμιση οποιασδήποτε διεθνούς διένεξης στην οποία μπορεί να εμπλέκονται, με ειρηνικά μέσα, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διαταράσσεται η διεθνής ειρήνη η ασφάλεια και η δικαιοσύνη, και να απέχουν στις διεθνείς τους σχέσεις από την απειλή ή τη χρήση βίας, με πνεύμα που δεν συμβιβάζεται με τους στόχους του Ο.Η.Ε.”
Έτσι στον εορτασμό της 50ης επετείου της συμφωνίας αυτής στην Ουάσιγκτον, οι ΗΠΑ και το NATO (τους;) έχουν βήμα-βήμα καταστήσει εαυτούς κατήγορους, μηνυτές, δικαστές και δήμιους του διεθνούς νόμου, όπως ακριβώς τους βολεύει, επιτυγχάνοντας τελικά την συνολική παραβίαση του καταστατικού χάρτη τόσο των Η.Ε. όσο και του ίδιου του NATO. Και αν κάτι δεν ταιριάζει σε ορισμένα μέλη, όπως π.χ. στην Ελλάδα, η οποία φυσικά αντιδρά στο άναμμα της φωτιάς στα σύνορά της, δεν πειράζει, εκτός βέβαια από το ότι για χάρη των σκοπών του εορτασμού αυτού, οι εσωτερικές διαφωνίες του NATO μπορεί να φαίνονται ενοχλητικές, όπως και η άρνηση της ουδέτερης Αυστρίας να δεχθεί τις υπερπτήσεις των αεροπλάνων που κατευθύνονται προς τη Σερβία. Και αν αυτή η δράση του NATO δεν αρέσει σε κάποιον στον υπόλοιπο κόσμο, τόσο το καλύτερο, γιατί θα του αποδείξει ποιος πράγματι “κουμαντάρει” αυτόν τον ένα και ενιαίο κόσμο. Όμως η θέση του και η πρακτική αυτή είναι εγκληματικά επικίνδυνη, ιδιαίτερα σ’ έναν κόσμο στον οποίο η οικονομική δύναμη διαμοιράζεται και η στρατιωτική πυρηνική ισχύς διασπείρεται.
Η δράοη του NATO είναι εγκληματικά επικίνδυνη
Ο πόλεμος αυτός είναι εγκληματικά επικίνδυνος για περισσότερους λόγους απ’ όσους είναι πιθανόν ακόμα και να περιγράψουμε περιληπτικά εδώ. Εγώ θα περιοριστώ σε δύο είδη λόγων: πολιτικούς και ηθικούς. Η επέκταση της συμμετοχής στο NATO καθώς και η επέκταση της στρατιωτικής δράσης, αντί να διασφαλίζει την διεθνή ασφάλεια, ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως ευρωπαϊκό συμφέρον ασφάλειας και βέβαια ούτε καν ιδιαίτερη πολιτική στήριξη για την επέκταση του NATO προς τα Ανατολικά με την συμπερίληψη της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχοσλοβακίας. Πράγματι η κινητήρια δύναμη αυτής της επέκτασης ήταν οι πολιτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ. Για την Ρωσία, όπως ήταν αναμενόμενο, η επέκταση αυτή θεωρήθηκε επεκτατική και επικίνδυνη. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με την πρόσφατη πρόταση για την περαιτέρω αύξηση των “αμυντικών δαπανών” και την αναβίωση του Προγράμματος “Πόλεμος των Αστρων” με αντιβαλιστι-κούς πυραύλους, κάτι που παραβιάζει την Συμφωνία αφοπλισμού ΑΒΜ. Όλα τα ρωσικά κόμματα καταδικάζουν έντονα την αμερικανική και Νατοϊκή απειλή και τώρα τους βομβαρδισμούς, παρά τις διαφορές τους σε άλλα θέματα. Αυτές οι πολιτικές διαφωνίες έχουν οξυνθεί με την εντεινόμενη οικονομική κρίση στην Ρωσία, την οποία πολλοί από τους Ρώσους πολίτες την αντιλαμβάνονται σαν αποτέλεσμα αυτού που πραγματικά είναι, λιγότερο σαν μια μορφή εκσυγχρονισμού αμερικάνικου τύπου και ακόμη περισσότερο σαν μια εκσυγχρονισμένη μορφή Αμερικάνικης ψευδοπολιτικής. Οι Ρώσοι πολίτες και οι πολιτικοί τους θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο από αυτή την αμερικάνικη και Νατοϊκή εξωτερική πολιτική, η οποία απειλεί μια χώρα που είναι ακόμη εξοπλισμένη μέχρι τα δόντια με πυρηνικά όπλα, .και της οποίας ο στρατός χρειάζεται α-, πελπισμένα μια νέα οικονομική και κοινωνική στήριξη για να συγκεντρωθεί γύρω από τη σημαία.
Επιπλέον, αυτή η επέκταση της συμμαχίας του NATO προς τα ανατολικά βοηθά στην μετατόπιση του κέντρου βάρους της δραστηριότητας στα Βαλκάνια και στην Ν. Ανατολική Ευρώπη, όπου συγκρούεται άμεσα με τα ρωσικά συμφέροντα. Αυτός ο κίνδυνος επιβεβαιώθηκε με την στρατιωτική παρέμβαση του NATO στην Βοσνία και τώρα με την απειλή κατά της Σερβίας. Όλες αυτές οι κινήσεις του NATO και η χρήση της FYROM ως στρατηγικής βάσης θέτει επιπρόσθετες απειλές και κινδύνους για στρατιωτική εμπλοκή του NATO ακόμη μακρύτερα προς τα Νότια Ανατολικά, περιλαμβανομένης και της Νοτιο-Δυτικής Ασίας (που κακώς αποκαλείται Μέση ή Εγγύς Ανατολή), του Καυκάσου, της Κασπίας θάλασσας, όπου μαίνονται οι μακροπρόθεσμες στρατηγικές αντιπαραθέσεις για το πετρέλαιο και την διαδρομή των αγωγών. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη οργανώσει στρατιωτικές “ασκήσεις” και μέσα στο Καζακστάν στα κοιτάσματα πετρελαίου του οποίου έχουν ζωτικά συμφέροντα η Ρωσία και η Κίνα.
Η επέμβαση του NATO στη Σερβία είναι πιθανόν να επεκτείνει την αποσταθεροποίηση σα ντόμινο στην Ν. Ανατολική πτέρυγα με επιπτώσεις στην Αλβανία, στη FYROM, στην Βουλγαρία, στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Με άξονα την προστασία των έξω-ενδο εθνικών συγκρούσεων, οι οποίες όμως υποδαυλίζονται όπως στην Γιουγκοσλαβία, και στη συνέχεια με εισβολή για την εγκαθίδρυση της ειρήνης. Γι’ αυτό υπάρχει ήδη η αντίθεση της Ελλάδας στην επίθεση του NATO κατά της Σερβίας, ενώ η πρόταση της Ουκρανίας να αποτελέσει μια αποπυρηνικοποιημένη ζώνη μόλις αποσύρθηκε, η οποία, μαζί με άλλα κράτη ελεγχόμενα από την CIA, αισθάνεται ότι απειλείται. Αυτές οι εξελίξεις αποτελούν το μαλακό υπογάστριο του NATO, δεδομένου ότι υπάρχουν και άλλες περιφερειακές συγκρούσεις μέσα στη συμμαχία, όπως οι ελληνο-τουρκικές.
To NATO, ο Πρόεδρος Κλίντον, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Μπλερ και οι μυριάδες των αξιωματούχων και των συνοδοιπόρων τους ισχυρίζονται στα ΜΜΕ και αλλού ότι αναλαμβάνουν μια επιχείρηση ανθρωπιστικής βοήθειας για την προστασία αθώων πολιτών. Επιπλέον, επιμένουν ότι δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση από το να χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά μέσα για να επιτύχουν τους στόχους τους, αφού το “κακό παιδί” στην άλλη πλευρά δεν θα άκουγε με άλλο τρόπο. Όμως, καμιά από αυτές τις προφάσεις δεν εκφράζει την αλήθεια της οποίας οι πιο σημαντικοί παράγοντες παραμένουν κρυμμένοι πίσω από ένα πυκνότατο προπέτασμα καπνού. Οι Δυτικές δυνάμεις του NATO έδρασαν αποκλειστικά για την υποστήριξη των πολιτικών συμφερόντων τους και δεν ανέλαβαν ποτέ κανένα είδος ανθρωπιστικής βοήθειας για να βοηθήσουν ή να προστατεύσουν κάποιον στη Γιουγκοσλαβία ή οπουδήποτε αλλού. Ούτε οι ανθρωπιστικές βόμβες του NATO είναι σχεδιασμένες ή ικανές να το πράξουν.
Ο χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, στο Άρθρο 41, επιτάσσει ότι πρέπει να εξαντληθούν όλες οι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της κρίσης, πριν τα Ηνωμένα Έθνη και όχι το NATO ή κάποιο άλλο κράτος μέλος αναλάβουν στρατιωτική δράση. Αντί λοιπόν να εξαντλήσουν τέτοιες ειρηνευτικές διαδικασίες στην πρώην Γιουγκοσλαβία, οι κύριοι συντελεστές του NATO εξάντλησαν όλα τα μέσα για την όξυνση της σύγκρουσης μεταξύ αντιτιθέμενων πλευρών. Κάθε αντικειμενική εξέταση της πρόσφατης ιστορίας αποδεικνύει ότι δεν είναι τα 400 χρόνια της εθνικής σύγκρουσης στην Γιουγκοσλαβία υπεύθυνα για την καταστροφή, αλλά η επικίνδυνη δράση και η αδράνεια των δυτικών δυνάμεων τα τελευταία 20, 10 και 2 χρόνια αντίστοιχα.
Οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ και η Γερμανία τινάζουν οτον αέρα τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία
Και για να αρχίσουμε με αυτό: η αμερικανική νομισματική/οικονομική και πολιτικο/στρατιωτική πολιτική η οποία προκάλεσε την παγκόσμια οικονομική κρίση και μετακύλησε το φορτίο σ’ αυτούς που ήταν λιγότερο ικανοί να το αντέξουν, συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης/Ρωσίας και της Γιουγκοσλαβίας. Η τελευταία ήταν ήδη τόσο βεβαρημένη από το εξωτερικό χρέος που ήταν ξεκάθαρο (τουλάχιστον για μένα) ήδη στα 1984, ότι, χωρίς βοήθεια, το αποτέλεσμα θα ήταν στρατιωτικός νόμος, εμφύλιος πόλεμος ή και τα δύο. Στη συνέχεια, για να προσθέσει την ύβρη στην ζημιά που προξένησε και να προξενήσει έτσι επιπλέον ζημιά, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έσπρωξε το ομοσπονδιακό κράτος της Γιουγκοσλαβίας στην αυτοκτονία, υποχρεώνοντάς το να εξαλείψει από τον προϋπολογισμό του τις μεταβιβαστικές πληρωμές προς τις ομόσπονδες δημοκρατίες, γεγονός που ήταν το de facto ενοποιητικό στοιχείο της ομοσπονδίας. Έτσι η Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας έχασε τον πολιτικό και τον οικονομικό λόγο ύπαρξής της, εν_ την ίδια στιγμή μια νέα οικονομία ύφεση, η διαρθρωτική ανασυγκρότηση του Δ.Ν.Τ., η αυξανόμενα φτώχεια και η κοινωνική διαφοροποίηση έπληξαν τη χώρα και τους ανθρώπους της.
Όταν η Σλοβενία και η Κροατία εξέφρασαν την πρόθεσή τους να εγκαταλείψουν το γιουγκοσλαβικό πλοίο, ο Γερμανός Υπουργός των εξωτερικών Γκένσερ τους υποστήριξε (μαζί με τον Αυστριακό συνάδελφο του, ο οποίος επιζητούσε και αυτός οικονομικά οφέλη εκεί) και έθεσε προ τω. Ευρωπαίων συμμάχων το ΕΕ δίλημμα: ή θα αναγνωρίσει η ΕΕ την αποχώρηση ή θα το κάνει μόνη της η Γερμανία. Η Ε.Ε. συμπαρατάχτηκε, με πλήρη συνείδηση ότι -ανεξαρτησία της Σλοβενίας κα της Κροατίας θα οδηγούσε σε κάτι αντίστοιχο στην Βοσνία άρα σε εμφύλιο πόλεμο και παραπέρα κατακερματισμό. Και ο Πρόεδρος Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι όπως ήταν φυσικό χρησιμοποίησε αυτές τις ευκαιρίες που του δίνονταν για να κλιμακώσει και να ενισχύσει το σερβικό εθνικισμό, χρησιμοποιώντας το σερβικό ή όπως ονομαζόταν τον γιουγκοσλαβικό στρατό κατά των τριών νέων χωρών για να υποστηρίξει τους Σέρβους της Βοσνίας, όπως επίσης και να αφαιρέσει από τους Αλβανούς του Κοσόβου όλο και περισσότερα από τα συνταγματικά τους δικαιώματα. 0 κίνδυνος της σοβινιστικής πολιτικής του Μιλόσεβιτς για τον οποίο είχα ήδη προειδοποιήσει σε διάφορες εκδόσεις το 1990/91 ήταν ορατός. Επιπλέον, χρειάστηκε πολύς καιρός για τον οποιονδήποτε στη Δύση, για να μη μιλήσουμε για τα Ηνωμένα Έθνη, να πάρει την παραμικρή πρωτοβουλία ώστε να μεταπείσει τον Μιλόσεβιτς. Και τέλος επιβλήθηκε το εμπάργκο κατά της Σερβίας, το οποίο στήριξε τελικά τον Μιλόσεβιτς πολιτικά και οικονομικά, τόσο τον ίδιο όσο και τον στενό κύκλο του.
Έτσι για πολλά χρόνια καμιά από τις Δυτικές δυνάμεις δεν έκανε κάτι για να τον αποθαρρύνει, εκτός από τις ΗΠΑ που, για τους δικούς τους λόγους, κατ’ αρχήν αντιτάχθηκαν στον διαμελισμό, μετά άλλαξαν την στάση τους και τον αποδέχτηκαν, και μετά άρχισαν να πιέζουν για επέμβαση, όσο βέβαια δεν επρόκειτο να έχει κάποιο κόστος στα αμερικανικά στρατεύματα. Η Βρετανία και η Γαλλία, και φυσικά η Γερμανία, σύρθηκαν στις επιλογές αυτές. Η Ρωσία επίσης, για τους δικούς της λόγους, αντιτάχτηκε στην παρέμβαση. Εθνικές εκκαθαρίσεις και κάθε είδος τρόμου και ανθρώπινης τραγωδίας ήταν το αποτέλεσμα. Όμως, όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί με την μεσολάβηση των Ηνωμένων Εθνών ή με τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές παρεμβάσεις των Δυτικών δυνάμεων, αν έδειχναν το ελάχιστο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για την ευημερία των ανθρώπων, όσο ισχυρίζονταν πως δείχνουν για να καλύπτουν στην πραγματικότητα τα ωμά πολιτικά συμφέροντα της Δύσης. Αυτά τα συμφέροντα που, ειδικά με τον Κλίντον στις ΗΠΑ, οδήγησαν στην ειρήνη μέσω της συμφωνίας του Ντέυτον και στην λήξη του πολέμου με τις ίδιες ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους Σέρβους που προτάθηκαν στο σχέδιο Όουεν και είχαν απορρίψει οι ΗΠΑ τρία χρόνια νωρίτερα. Το Ντέυτον επιβλήθηκε ως μια ρύθμιση αστυνόμευσης της Βοσνίας και όχι ως εκδημοκρατισμός της, για να μην αναφερθούμε στην ανάπτυξη ή την οικονομική ανοικοδόμησή της. Γι’ αυτό, ελάχιστα δολάρια μπήκαν στον προϋπολογισμό, και ούτε ένα σεντς δεν παραχωρήθηκε.
Η εγκατάσταση από τον ΟΗΕ ενός μονίμου Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων για να δικάζονται οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνάντησε αντίδραση και ακόμη υπονομεύεται από την μικρή μειοψηφία ψήφων των Ηνωμένων Πολιτειών και των παραδοσιακών συμμάχων τους, Κινέζων, Ισραηλινών, Ιρακινών και Λιβύων. Τόσα πολλά λοιπόν λέγονται αναφορικά με την ανθρωπιστική διάσταση, για την ευημερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους του NATO, χωρίς όμως κανένα πρακτικό αντίκρισμα.
Επιπλέον, αφού η βοσνιακή καταστροφή είχε ήδη προγραμματιστεί με την γερμανική και ευρωπαϊκή υποστήριξη στην ανεξαρτητοποίηση της Σλοβενίας και της Κροατίας, έτσι και το Ντέυτον προετοίμασε, ή τουλάχιστον απέτυχε να εμποδίσει, την κλιμάκωση της σερβικής καταπίεσης και την επιδείνωση της σύγκρουσης του Κοσσυφοπεδίου. Ούτε έγινε κάτι ή επιχειρήθηκε για να εμποδιστεί, πόσο μάλλον για να αναστραφεί αυτή η πορεία, έως ότου ήταν ήδη πολύ αργά. Έτσι λοιπόν ο ισχυρισμός ότι οι ειρηνευτικές διαδικασίες επίλυσης της κρίσης απέτυχαν και έτσι έγιναν αναγκαίοι οι βομβαρδισμοί είναι μια απατηλή εικόνα. Ή είναι το προκάλυμμα για πιο επικίνδυνα εγκληματικά ή εγκληματικά επικίνδυνα μέτρα; Και γιατί αυτή την στιγμή;
Γιατί σήμερα; Υπάρχουν χωρίς αμφιβολία πολλοί λόγοι και πιθανές εξηγήσεις γιατί αυτά τα στρατιωτικά μέτρα παίρνονται τώρα. Μια μικρή συνολική ιστορική προσέγγιση θα βοηθούσε για το ξεκαθάρισμα. Η εξέταση της πορείας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα δείξει ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την στρατιωτική τους μηχανή και εν συνεχεία αύξησαν τις “αμυντικές” τους δαπάνες σε κάθε περίοδο οικονομικής ύφεσης:
• Το 1949-50 στην Κορέα
• Το 1953-54 στο Ιράν και τη Γουατεμάλα
• Το 1958 στο Λίβανο
• Το 1967, 1969-70 και 1973-75 στο Βιετνάμ
• Το 1979 στον δεύτερο ψυχρό πόλεμο, με 3% ετήσια αύξηση σε όλες τις δαπάνες του NATO και μετά με τον εξοπλισμό των Αφγανών κατά της Σοβιετικής Ένωσης,
• Στα 1989-92 στο Ιράκ.
Σε κάθε περίπτωση επίσης, οι δαπάνες αυξάνονταν σε όφελος του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, εναντίον του οποίου ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ προειδοποίησε στον αποχαιρετιστήριο λόγο του στα 1958. Τώρα πλησιάζει μια νέα ύφεση, η οποία προδιαγράφηκε από την οικονομική κρίση στην Ασία, στη Ρωσία και στη Λατινική Αμερική και από μία επιδείνωση στους οικονομικούς δείκτες στις ΗΠΑ. Επιπλέον το τέλος του δεύτερου ψυχρού πολέμου με την Αυτοκρατορία του Κακού οδήγησε σε σημαντικές περικοπές στον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ, ενώ τρεις νέοι πελάτες δημιουργήθηκαν από την επέκταση του NATO στην Πράγα, στη Βαρσοβία και στη Βουδαπέστη. Έτσι το ίδιο το Πεντάγωνο που στα 1990 τρέφονταν ακόμα καλά και αντιτιθόταν στον πόλεμο του Ιράκ όπως ακόμη και ο αρχηγός του επιτελείου, ο Κόλιν Πόουελ, τώρα απαιτεί την ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά του Ιράκ και μετά κατά της Σερβίας. Επιπλέον, οι επιτελείς του στρατού θέλουν να δοκιμάσουν τα νέα στρατιωτικά υλικά τα οποία υποτίθεται ότι έχουν αναβαθμιστεί μετά την παταγώδη αποτυχία τους στο Ιράκ το 1991. Και ο ίδιος ο Κλίντον, ο οποίος κάποτε απέφυγε τη στράτευση στον πόλεμο κατά του Βιετνάμ, υποστηρίζει πλέον τα νέα όπλα για τον μη συμβατικό πόλεμο και τους αντιβαλιστικούς πυραύλους που θα χρησιμοποιηθούν στον και στον Τρίτο Κόσμο — δηλαδή εναντίον του— και δηλώνει ότι είναι η ώρα ν’ αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες “μόνο” για να πληρώσει γι’ αυτά. Αυτό είναι το συνολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να εντάξουμε τους πραγματικούς και φανταστικούς λόγους, για το ξεκίνημα των βομβαρδισμών στο Ιράκ και στη Σερβία το 1999.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο. 0 βομβαρδισμός στη Σερβία και στο Κόσοβο δεν σχεδιάστηκε και δεν θα υποστηρίξει τον αλβανικό πληθυσμό στο Κόσοβο και στις γειτονικές χώρες. Εάν ήταν πράγματι έτσι τότε με τα ίδια επιχειρήματα το NATO θα έπρεπε να βομβαρδίσει το μέλος του, την Τουρκία, για να προστατεύσει τους πιο βάναυσα αντιμετωπιζόμενους Κούρδους ή το μη μέλος του, το Ισραήλ, που έχει θεσμοθετήσει την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, έτσι ώστε αυτή να γίνει “αόρατη” και για να το κάνει έχει νομιμοποιήσει
τη χρήση των βασανιστηρίων και βομβάρδισε ξανά τον Λίβανο χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, χωρίς να μιλήσουμε για τα αντίποινα.
Επιπλέον, καλά πληροφορημένες πηγές υποστηρίζουν ότι οι βομβαρδισμοί του NATO θα ισχυροποιήσουν μάλλον τον Μιλόσεβιτς και τον σερβικό εθνικισμό και δεν θα τον εξασθενήσουν, όπως προσποιείται το NATO. Φυσικά, αν οι Δυτικές δυνάμεις πράγματι θέλανε να επιτύχουν ή να υποστηρίξουν τις διακηρυγμένες προθέσεις τους, οποιαδήποτε δυτική βοήθεια, οικονομική και κοινωνική, για το σύνολο του πληθυσμού, θα τους είχε βοηθήσει περισσότερο. Αν ήταν έτσι, αντί των οικονομικών προγραμμάτων αναδιάρθρωσης του ΔΝΤ και την συνακόλουθη στρατιωτική επέμβαση, θα είχαν γίνει οι ίδιες θετικές παρεμβάσεις στην Σομαλία στην Ρουάντα και παντού αλλού.
Επιπλέον η στρατιωτική επέμβαση του NATO στην Σερβία υπονομεύει τις ειρηνευτικές ρυθμίσεις στην γειτονική Βοσνία, και θέτει σε μεγάλους κινδύνους την στρατιωτική “ειρηνευτική” δύναμη εκεί (η οποία περιλαμβάνει και μια βρετανική τεθωρακισμένη μεραρχία). Η χρήση της γερμανικής στρατιωτικής δύναμης για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Σέρβων θα χρησιμοποιηθεί από τον Μιλόσεβιτς για ενδυνάμωση της θέσης του και για τη συσπείρωση των υποστηρικτών του.
Και τι γίνεται με την επέκταση της στρατιωτικής παρουσίας του NATO στην γειτονική FYROM; Κατ’ αρχήν οι 10.000 (ή περισσότεροι) στρατιώτες περιλαμβάνουν και μια τεθωρακισμένη μεραρχία 5.000 άντρών από την Μ. Βρετανία λέγεται ότι είναι εκεί για να επιτρέψουν την εκκένωση των 2.000 άοπλων παρατηρητών του ΟΑΣΕ, ούτως ώστε να μην αιχμαλωτιστούν από τους Σέρβους. Έπειτα, όταν οι βομβαρδισμοί άρχισαν χωρίς καμιά προειδοποίηση και όλοι οι παρατηρητές εγκατέλειψαν την FYROM, πληροφορούμε θα ότι τα Νατοϊκά στρατεύματα είναι εκεί, έτοιμα να περάσουν στο σερβικό Κόσοβο, σε περίπτωση σερβικών επιθέσεων κατά των Αλβανών. Όμως, σύμφωνα με την επίσημη διγλωσσία των ΗΠΑ, πληροφορηθήκαμε ότι τα στρατεύματά τους στην FYROM δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ για να επιβάλλουν την ειρήνη αλλά για να την διατηρήσουν. Όμως δεν γνωρίζουμε πώς αυτά τα στρατεύματα του NATO θα μπορούσαν να προστατεύσουν είτε τους 2.000 παρατηρητές ή τα 2 εκατομμύρια Αλβανούς στο Κόσοβο. Επιπλέον, οι βομβαρδισμοί του NATO και η απομάκρυνση των παρατηρητών του ΟΗΕ θα εκθέσουν τον βλβανικδ πληθυσμό σε μεγαλύτερους κινδύνους, καταστολή και εθνοκάθαρση από τους Σέρβους, και θα επιτείνουν του φόβους των ήδη 300 χιλιάδων προσφύγων από το Κόσοβο που είναι η de facto εθνοκάθαρση που επιθυμούν οι Σέρβοι. Αυτό, επιπλέον, τροφοδοτεί τα σχέδια για την μεγάλη Αλβανία, που στοχεύουν να φέρουν τους Αλβανούς, από την Αλβανία, την FYROM, την Ελλάδα* και το Κόσοβο, κάτω από μια ενιαία σημαία.
Έτσι, ποιος ο λόγος της παραμονής των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων και των χερσαίων δυνάμεων στην FYROM, και την Βοσνία; Το σύνολο της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης αποσκοπεί — ή τουλάχιστον πωλείται έτσι- στο να ταπεινώσει και να υποτάξει τον Μιλόσεβιτς απομακρύνοντας τον από την εξουσία, υπονομεύοντας την εγχώρια υποστήριξη του. Για το προβλεπόμενο μέλλον, το NATO μπορεί να πετύχει μόνο το αντίθετο.
Λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στο πως αυτή η Νατοϊκή επιχείρηση μπορεί να καταστεί παράγοντας διαίρεσης μεταξύ και στο εσωτερικό των κρατών μελών και με ποιες συνέπειες. Όταν γράφονται αυτά ο Πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της Ιταλικής Βουλής οι οποίοι ενώ το NATO χρησιμοποιούσε τις αεροπορικές βάσης της Ιταλίας κατά της Γιουγκοσλαβίας και η Ιταλία δέχεται τους πρώτους πρόσφυγες, ζήτησαν επανάληψη των πολιτικών διαπραγματεύσεων. Στη Γερμανία ο Πράσινος Υπουργός των εξωτερικών (ακόμη;) υποστηρίζει τη περιπέτεια αυτή, αλλά ο Σοσιαλδημοκράτης Υπουργός των Οικονομικών πιέστηκε να παραιτηθεί μετά από μια σύγκρουση με τον Υπουργό Άμυνας για τις συμπληρωματικές δαπάνες που απαιτούσε η συνεισφορά της Γερμανίας στο NATO. Επιπλέον αυτή είναι η χώρα Γερμανία που δέχτηκε τους περισσότερους πρόσφυγες από την Βοσνία (όπως η Ιταλία από την Αλβανία) και είναι η πιο ευαίσθητη σ’ ένα νέο κύμα προσφύγων από το Κόσοβο και τις γειτονικές περιοχές.
Οι πρόσφυγες αποτελούν την εσχάτη των ενασχολήσεων για τα πιο προστατευμένα και πολεμοκάπηλα μέλη του NATO, την θατσερική/Μπλερική Αγγλία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Η χρήση των Αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων στα Βαλκάνια δεν θα είναι τόσο εύκολη, όπως έγινε στην καταιγίδα της ερήμου εκτός εάν’ η επιχείρηση εμφανισθεί ως ο 2ος (στην πραγματικότητα 3ος) ψυχρός πόλεμος με τους Ρώσους. Οι τελευταίοι από την πλευρά τους μιλούν (άραγε και σχεδιάζουν) για τον εξοπλισμό των Σέρβων και την
αποστολή μιας στρατιωτικής δύναμης, ίσως σαν “εθελοντές” μισθοφόρους από ένα στρατό που σήμερα παραμένει απλήρωτος. Όμως πυροδοτώντας έναν ακόμη ψυχρό πόλεμο και σπρώχνοντας τον προς στην έκρηξη, δημιουργούν εγκληματικούς κινδύνους. Εκτός αυτού, η κατάσταση αυτή εγκυμονεί πιο αθέατες πλανητικές γεωπολιτικές και στρατιωτικές συνέπειες, που περιλαμβάνουν την ενδυνάμωση της Σινο-Ρωσικής συμμαχίας, αυτή την φορά με την συμμετοχή και της Ινδίας, χωρών εξοπλισμένων με πυρηνικά όπλα.
Έτσι αντί να διατηρεί την ειρήνη το NATO στην πραγματικότητα την καταστρέφει. Αντί να προωθεί και να ενισχύει το Διεθνές δίκαιο, το NATO το παραβιάζει και το καταστρέφει. To NATO και οι βασικές συνιστώσες του αντί να υπερασπίζονται κάποιους ανθρωπιστικούς στόχους στην πραγματικότητα τους αρνούνται. Ένας από αυτούς τους στόχους θα ήταν να λέμε την αλήθεια αντί να διαδίδουμε ψέματα για όλα αυτά. Έτσι τουλάχιστον κάποιοι από μας, όπως έλεγε και η ειρηνιστική Εταιρεία των Φίλων (Κουάκερων): ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ!
Ο Andre Gunder Frank είναι γνωστός λατινοαμερικάνος οικονομολόγος και πολιτικός αγωνιστής, του οποίου βιβλία έχουν δημοσιευτεί σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα.
Μετάφραση: Νίκος Ντάσιος
