από το Άρδην τ. 21, Ιούλιος-Αύγουστος 1999
Αν στις περισσότερες χώρες της Δύσης -εκτός από την Ισπανία κατά κύριο λόγο- η συντριπτική πλειοψηφία του τύπου και της διανόησης, υποστήριξε με όλους τους τρόπους την Νατοϊκή επέμβαση, εκεί που αυτή η στήριξη πήρε έναν απολύτως υστερικό χαρακτήρα ήταν η Γαλλία. Εδώ κάθε διαφωνία αντιμετωπίστηκε με έναν καταιγισμό συκοφαντιών, επιθέσεων και ψευδολογιων. Συνέπεια αυτής της τακτικής ήταν να σιγήσουν ή να συνταχθούν με την κυρίαρχη άποψη ακόμα και όσοι έδειχναν αρχικά κάποιες τάσεις διαφοροποίησης. Έτσι, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, για παραδειγμα, που στην αρχή είχε κινητοποιηθεί κατά του πολέμου, σύντομα ανέκρουσε πρύμναν, ενώ ακόμα και η τροτσκιστική Κομμουνιστή” Λίγκα τήρησε μια μεσοβέζικη στάση, για να μην πούμε τίποτε για τους Πράσινους που κάτω από την ηγεσία του Κον Μπεντίτ συντάχθηκα, ανοικτά με το «Κόμμα του Πολέμου».
Διανοούμενοι όπως ο Ρεζί Ντεμπρέ, που τόλμησαν έστω και χλιαρά (όπως φαίνεται στο κείμενο του, το οποίο παραθέτουμε στη συνέχεια) να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη άποψη αντιμετωπίστηκα, με ένα καταιγισμό επιθέσεων και δαιμονοποιήθηκαν ως «αναθεωρητές» και «φαιοκόκκινοι». 0 Μπρωμάν, πρώην πρόεδρος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έφθασε να πει πως μια και έδωσε πίστη στα λεγόμενα του ελληνικού τμήματος της ίδιας οργάνωσης δεν είναι αξιόπιστος γιατί «οι Έλληνες» κατά τεκμήριο «είναι φιλοσέρβοι»! Ελάχιστο, διανοούμενοι όπως ο Jan Clair, διευθυντής του Μουσείου Πικασσο ή ορισμένα μέλη της Κομμουνιστικής Λίγκας ή του Κομμουνιστή Κόμματος, πήραν ανοικτά θέση υπέρ του Ντεμπρέ και ενάντια στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς. (Βλέπε κείμενα).
Αυτή η στάση της γαλλικής διανόησης, η οποία έχει προετοιμάστε εδώ και πολλά χρόνια, ήδη από τον πόλεμο στη Βοσνία, θα πρεπε να εξηγηθεί. Και πόσο μάλλον που η Γαλλία υπήρξε ο παραδοσιακός σύμμαχος της Σερβίας στην Ευρώπη και η Ντεγκωλική αντίληψη εθνικού συμφέροντος έφερνε παραδοσιακά σε αντιπαραθεση την γαλλική πολιτική με τους αγγλοσάξωνες.
Όμως, στην πραγματικότητα συνέβησαν τα εντελώς αντίθετα κα. η Γαλλία -ιδιαίτερα δε ο γαλλικός τύπος και η διανόηση- υπήρξε η χώρα που προετοίμασε ιδεολογικά και δικαιολόγησε, με το ανθρωπιστικό πρόσχημα, την Νατοϊκή επέμβαση στα Βαλκάνια.
Κατ’ αρχήν βέβαια το γεγονός αυτό σηματοδοτεί την εξάντληση της «γαλλικής ιδιαιτερότητας» στα πλαίσια της Δύσης και την «στοίχιση» της Γαλλίας πίσω από την Γερμανία. Και, όπως τόσο κυνικα υποστηρίζει ο… Κον Μπεντίτ, ο οποίος κάνει τα πάντα για την πρόσδεση της Γαλλίας πίσω από το Γερμανικό άρμα, το αντίτιμο γι’ α την γαλλική ευθυγράμμιση είναι η καταλήστευση της Ανατολικής Ευρώπης, δεδομένης της κατάρρευσης της Ρωσίας. Την εποχη των διαπλεκομένων χρηματιστηρίων δεν υπάρχει έδαφος για αυταπάτες ανεξαρτησίας.
Το δεύτερο, βαρύνουσας σημασίας, στοιχείο, για όποιον παρακολουθεί από κοντά τα γαλλικά πράγματα, είναι η λυσσαλέα επίθεση, που διεξάγεται εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, εναντία στην γαλλική ιδιαιτερότητα και υπέρ της «αμερικανοποίησης» της γαλλικής ζωής από τον Τύπο και τη διανόηση. Όπως τόσο εύστοχα τονίζει ο Jean Clair, διαπιστώνεται μια εκπληκτική, από πρώτη άποψη, λατρεία της Αμερικής στη Γαλλία. Και θα προσθέταμε ότι εκτείνεται σε όλο το ιδεολογικό και πολιτικό φάσμα. Εγκαινιάστηκε πριν τριάντα χρόνια περίπου με τον φιλελεύθερο Σερβάν Σρεμπέρ και την «Αμερικάνικη Πρόκληση» και φθάνει μέχρι τον Μπωντριγιάρ που στο βιβλίο του για την «Αμερική» παραμένει έκθαμβος γι’ αυτό το «χωρίς
μνήμη» νεαρό έθνος.
Αυτή η προσκόλληση στην Αμερική είναι μια όψη αυτής της βαθύτατης επιθυμίας «λήθης της μνήμης» που διαπερνάει ρεύματα όπως οι «νέοι φιλόσοφοι», «οι νέοι οικονομολόγοι» e tutti quanti, που λυμαίνονται τη γαλλική «σκηνή». Ο «γαλατικός κόκκορας» που σύμφωνα με τα λόγια του Μαρξ θα σαλπίσει και πάλι την επανάσταση στην Ευρώπη, θα πρέπει να σιγήσει για πάντα. Η Γαλλική Επανάσταση πρέπει να ξεχαστεί, η Κομμούνα και ο μεγάλος Μπλανκί να βυθιστούν στα τάρταρα της αφάνειας, ακόμα και ο Μάης του ’68 πρέπει να αποσυνδεθεί από κάθε ανατρεπτική του διάσταση και να μεταβληθεί απλώς σε προανάκρουσμα του θριάμβου της ατομικοποίησης και του «αμερικανισμού». Τέλος, βέβαια, συνδέεται με μια βαθύτατη και δομική συντηρητικοποιηση των δυτικών κοινωνιών με την αναδίπλωση της Δύσης στον εαυτό της1 που τόσο εύστοχα επισημαίνει ο Στέφανος Χερουβής, και την απόρριψη κάθε απόπειρας αλλαγής ως «σχολής του ολοκληρωτισμού». Ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η μεταστροφή των κατεξοχήν επαναστατών του δυτικού κόσμου, των Εβραίων διανοουμένων. Αυτοί που κάποτε αποτέλεσαν το πιο επαναστατικό κομμάτι της δυτικής διανόησης, από τον Σπινόζα και τον Μαρξ έως την Λούξεμπουργκ, τον Τρότσκι και τον Μπλοχ, εκείνοι που μετέβαλαν το μαρτυρολόγιο του εβραϊκού λαού σε μια προσμονή και επαγγελία της ριζικής απελευθέρωσης του ανθρώπου, σήμερα, εκτός από εξαιρέσεις -όπως ο Τσόμσκι- θα μεταβληθούν σε πρωτοπορία των καθεστωτικών διανοουμένων και πολιτικών της Δύσης, μεταστροφή στην οποία θα παίξει σημαντικό ρόλο και η ταύτιση με το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ. Διανοούμενοι όπως ο Γκλυκσμάν και ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί θα καταγγείλλουν αυτό για το οποίο διακρίθηκαν άλλοτε οι Εβραίοι επαναστάτες διανοούμενοι, τον «μεσσιανισμό», ως προθάλαμο του ολοκληρωτισμού! Θα παίξουν ιδιαίτερο ρόλο στην δαιμονοποίηση των Σέρβων ως των σύγχρονων «ναζί» και την ταύτιση του Μιλόσεβιτς με τον Χίτλερ2 καθώς και στην προώθηση της λογικής της παραβίασης των εθνικών συνόρων και της Χάρτας του ΟΗΕ, με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Κατά τον ίδιο τρόπο που οι παλιοί κομμουνιστές των πρώην σοσιαλιστικών χωρών θα μεταβληθούν στη νέα άρχουσα τάξη της καπιταλιστικής Μαφίας έτσι και οι μέχρι χθες καταδιωκόμενοι και επαναστατημένοι Εβραίοι διανοούμενοι θα μεταβληθούν, σε μεγάλο βαθμό, σε πρωτοπόρους της «νέας τάξης» της παγκοσμιοποίησης! Γενικότερα, επιμένουμε στη στάση και τον ρόλο της γαλλικής διανόησης γιατί αποτελεί το επίκεντρο της διανόησης της ευρωπαϊκής ηπείρου, γιατί από την εποχή του Βολταίρου και του-Ρουσσώ μέχρι τον Σαρτρ, η γαλλική διανόηση αποτελούσε μια μεγάλη πολιτική και ιδεολογική δύναμη στην Ευρώπη. Η σημερινή αντιδραστική μεταστροφή της υπήρξε αποφασιστική για την ιδεολογική προετοιμασία και πραγματοποίηση της Νατοϊκής επίθεσης στα Βαλκάνια, όσο δε για την «υπόθεση Ντεμπρέ», πήρε τεράστιες διαστάσεις και όσον αφορά στην έκβαση του πολέμου είχε μεγαλύτερο βάρος από τα Γαλλικά μιράζ!
Αριστεράς (Η Intelligence Service, η CIA κλ π.) έχει πλέον μεταφερθεί σε μ : καθολική και γενικευμένη καταγγελία των «Εβραίων», θα πρέπει διαρκή.: να επιμένουμε στην καθεστωτική φύση των Εβραίων διανοουμένων στο.: οποίους αναφερόμαστε, οι οποίοι σχεδόν πάντα ταυτίζονται με τον σιωνισμό και τους ηγετικούς κύκλους των Δυτικών χωρών και όχι με όλους τους Εβραίους γενικά. Όμως αυτή η καταγγελία είναι ανάγκη να πραγματοποιηθεί γιατί διαφορετικά η απόκρυψη ενός πραγματικού γεγονότος δεν μπορεί παρά να τροφοδοτήσει μια αντισημιτική εκδοχή της και όχι την αντισιωνισική.
1 Και την οποία σαλπίζει και επιζητά ο Χάντιγκτον με την θεωρία του της Δύσης-φρούριο.
2 Και βέβαια θα ασκούν την χειρότερη ιδεολογική τρομοκρατία, μια και οποιαδήποτε καταγγελία του ρόλου του Ισραήλ και των καθεστωτικών Εβραίων διανοουμένων και πολιτικών, θα καταγγέλλεται αυτομάτως και ενορχηστρωμένα ως ναζιστικός ρατσισμός, ενώ οι ίδιοι μπορούν άνετα να μιλάνε για την συλλογική ευθύνη των «Σέρβων». Προφανώς θα έπρεπε να καταγγείλουν και τον Μαρξ και το «Εβραϊκό ζήτημα» για αντιεβραϊκό ρατσισμό -και μερικοί το έχουν ήδη κάνει! Βέβαια δεν θα πρέπει υποχωρήσουμε στον αντίθετο κίνδυνο της δαιμονοποίησης των Εβραίων γενικά, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα, όπου η αρχέγονη συνωμοσιολογία της
