από το Άρδην τ. 21, Ιούλιος-Αύγουστος 1999
Ρόνυ Μπρωμάν (επίτιμος πρόεδρος των Γιατρών χωρίς Σύνορα), Αλαιν Φινκιελκρό (φιλόσοφος), Ζαν-Κλωντ Γκιγεμπό (δημοσιογράφος) και Πωλ Τιμπό (φιλόσοφος)
Τετάρτη 7 Απριλίου 1999
Στο Κοσσυφοπέδιο, απέναντι στη μισητή και τρελή επιχείρηση της εκκαθάρισης ενός λαού, η επέμβαση των ευρωπαϊκών κρατών πρέπει να σταθεί στο ύψος αυτού που είναι απαραίτητο, υλικά, ηθικά και πολιτικά. Αυτό σημαίνει τώρα: στρατιωτική δράση, αφού, για διαπραγματεύσεις, είναι είτε πολύ αργά (απέτυχαν) είτε πολ. νωρίς, αφού πρώτα πρέπει – πριν την επιθυμητή συνδιάσκεψη πάνω στα σύνορα στην περιοχή των Σλάβων του Νότου – να σταματήσουμε τον Μιλόσεβιτς, να το. εμποδίσουμε να κανονίσει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Η στρατιωτική αυτή δράση δεν πρέπει να πάρει τη μορφή διαμαρτυρίας ή βοήθειας, αλλά να είναι μια πολιτική, ένα μέσο διευθέτησης της κατάστασης, δημιουργίας των προϋποθέσει. για μια δίκαιη λύση.
Γι’ αυτό τον σκοπό, πρέπει να εγκαταλείψουμε δύο αυταπάτες:
-Πρώτα, την αυταπάτη των αεροπορικών χτυπημάτων μόνο. Αυτά. στα οποία μέχρι σήμερα έχει περιορίσει τη δράση του το NATO, δεν έχουν κάνει τον Μιλόσεβικ να υποχωρήσει. Είναι φανερό ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τα στρατιωτικά μέσα και ό: οι Ευρωπαίοι πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία.
-Έπειτα, την αυταπάτη της διεθνούς δικαιοσύνης. Στη Βοσνία, φτάσαμε σ’ ένα πρόσκαιρο και τεχνητό αποτέλεσμα προβάλλοντας ένα μοντέλο πολυεθνικό και μετα-εθνικισμού το οποίο δεν είχε σχέση με τις αντιλήψεις εκεί. Στο Κοσσυφοπέδιο, μας τυφλώνει η ηθική εμμονή να τιμωρήσουμε τον Μιλόσεβιτς. Οι νομικοί τον ψάχνουν, τα αεροπλάνα τον στοχεύουν, για τα παλιά και τωρινά εγκλήματα του. Οι πολιτικοί όμως θα έπρεπε ν’ ασχοληθούν πρώτα με το μέλλον, παρέχοντας υποστήριξη στα θύματα του τυράννου, αντιμετωπίζοντας τις επιχειρήσεις του, ρυθμίζοντας την κατάσταση ενάντια στη θέληση του, καθοδηγώντας τους Σέρβους να μην ταυτίζονται πλέον με τον επικεφαλής τους.
Οι βομβαρδισμοί των οποίων ο Μιλόσεβιτς αποτελεί τον συμβολικό στόχο είναι ακατάλληλοι για τρεις λόγους: επειδή δεν κατόρθωσαν να σταματήσουν την εθνική εκκαθάριση και να εμποδίσουν τον Μιλόσεβιτς να ελπίζει ότι θα διατηρήσει ένα μέρος της λείας του και επειδή έκαναν τους Σέρβους να συσφιχτούν γύρω του.
Το βασικό είναι να περάσουμε στην δράση επί του εδάφους, η οποία δεν θα είχε καμία σχέση με το άσεμνο στυλ «αρχαγγέλου» ενός πολέμου χωρίς νεκρούς για μας, όπου έχουν περιοριστεί οι Αμερικάνοι και μας έχουν περιορίσει κι εμάς. Από τώρα, και αναμένοντας την συγκρότηση ενός εκστρατευτικού σώματος ικανού για να φυλάξει το Κοσσυφοπέδιο, μπορούμε να βοηθήσουμε και να οπλίσουμε τους Κοσοβάρους, να δημιουργήσουμε, να υπερασπίσουμε και να επεκτείνουμε μία ζώνη προστασίας, υποστηρικτική των στρατευμάτων επί του εδάφους.
Αλλά αυτή η επέμβαση πρέπει σαφώς να έχει ως στόχο την πραγματοποίηση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, χωρίς την προοπτική διαμελισμού του ή ενσωμάτωσής του στην Γιουγκοσλαβία. Η αναγνώριση από τους Ευρωπαίους αυτής της ανεξαρτησίας είναι απολύτως απαραίτητη, ώστε η εμπλοκή τους να φαίνεται οριστική, ώστε να δούμε καλά ότι η λύση δεν θα περάσει από τον Μιλόσεβιτς.
Για να διατηρήσουν το όργανο της κηδεμονίας τους στην Ευρώπη, οι Αμερικάνοι περιορίζουν την επιχείρηση σ’ αυτό που οι ίδιοι μπορούν ν’ αναλάβουν (και που είναι προφανώς ανεπαρκές) την επέμβαση του NATO στο Κοσσυφοπέδιο. Να, λοιπόν, για τους Ευρωπαίους μια ευκαιρία να χειραφετηθούν όχι από μνησικακία ή από αχαριστία αλλά από ανάγκη, από καθήκον απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς τους, όχι σέρνοντας τα πόδια τους όπως ο δύστροπος πελάτης αλλά παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια τους. Είναι ικανοί για μια τέτοια χειρονομία θεμελιώδους αυτονόμησης;
Μετάφραση: Δημήτρης Λειβαδίτης
