Αρχική » Τουρκικός νεοφασισμός

Τουρκικός νεοφασισμός

από Άρδην - Ρήξη

των Ν. Τσόμσκι-Χ. Πολυχρονίου, από το Άρδην τ. 29, Μάρτιος-Απρίλιος 2001

Έχετε την εντύπωση ότι μπήκαμε στον 21° αιώνα, με κατευθυντήριες αρχές όλων των σύγχρονων κρατών την κυριαρχία του νόμου, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών, της δημοκρατίας και της ανθρώπινης ευημερίας – όπως τουλάχιστον οι κύριοι διεθνείς παράγοντες (Η ΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση) αρέσκονται να υποστηρίζουν; Σίγουρα θα το ξανασκεφτείτε, αναλογιζόμενοι τις τελευταίες τραγικές εξελίξεις στην Τουρκία, ένα έθνος που φιλοδοξεί να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και απολαμβάνει το στάτους του μόνιμου και σταθερού συμμάχου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η κυβέρνηση της Τουρκίας έδειξε για μία ακόμη φορά το αληθινό της πρόσωπο: το πρόσωπο της βαρβαρότητας και του νεοφασισμού. Η εισβολή των κρατικών δυνάμεων ασφαλείας σε περίπου 20 φυλακές, που κατέληξε στην απώλεια περισσότερων από 30 ανθρώπινων ζωών, σύμφωνα με κρατικούς ισχυρισμούς, είναι μια ωμή επιβολή των πιο κτηνωδών και χυδαίων μεθόδων επιβολής της κρατικής εξουσίας, που μπορεί άνετα να συγκριθεί με μεθόδους που εφαρμόστηκαν στη διάρκεια του 20ού αιώνα από ολοκληρωτικά καθεστώτα σε όλον τον κόσμο: το να βασανίζουν, να καίνε ανθρώπους ζωντανούς ή να τους εκτελούν εν ψυχρώ είναι το καλύτερο που μπορεί να συνεισφέρει το τουρκικό κράτος στον νεότευκτο 21° αιώνα. Η εφαρμογή του σχεδίου “Επιστροφή στη ζωή” από τις τουρκικές κρατικές δυνάμεις ασφαλείας για να δοθεί ένα τέλος στην απεργία πείνας των κρατουμένων, υπό συνθήκες που θα προκαλούσαν ζήλια ακόμη και στους πιο αιμοχαρείς τυράννους, δεν είναι παρά η μεσολάβηση των κρατικών μέσων καταστολής εν όψει της αδυναμίας του επίσημου κράτους να κατασιγάσει με οποιοδήποτε άλλο διαθέσιμο μέσο τις όλο και πιο έντονες φωνές διαμαρτυρίας. Οι (ημι)δη-μοκρατικές κοινωνίες στηρίζονται στους “μηχανισμούς της συναίνεσης” για να διατηρήσουν μια κάποια νομιμοφάνεια στις υπάρχουσες πολιτικές και οικονομικές πρακτικές. Οι κτηνώδεις δικτατορίες καταφεύγουν στην επιβολή ωμής βίας σε πρώτη ευκαιρία, για να εξαναγκάσουν σε σιωπή όσους παρεκκλίνουν, επιδιώκοντας να προκαλέσουν ή να ξεφύγουν από το θανατηφόρο αγκάλιασμα της κρατικής εξουσίας. Η Τουρκία σαφώς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Οι διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που κυβέρνησαν τη χώρα, ακόμη και κατά την περίοδο του ανοίγματος της Τουρκίας προς τη Δύση, δεν έχουν ποτέ παρεκκλίνει από τις αρχές του αυστηρού και αυταρχικού κράτους, που συστήθηκε υπό τον Ατατούρκ πάνω από 70 χρόνια πριν. Τα δημοκρατικά δικαιώματα παραμένουν φενάκη, ο στρατός ασκεί κυριαρχικό ρόλο στην τήρηση της δημόσιας τάξης, τα δικαιώματα των μειονοτήτων(Κούρδων, Ελλήνων) παραβιάζονται συστηματικά και οι αντίπαλοι του νεοφασιστικού καθεστώτος καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στη φυλακή, ακόμη και στην εκτέλεση. Η Τουρκία είναι το μόνο κράτος που φιλοδοξεί να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ εφαρμόζει ακόμη τη θανατική ποινή.

Το τουρκικό κράτος δεν παύει να είναι ένα κράτος-εγκληματίας, αλλά το όνειδος στην πραγματικότητα θα έπρεπε να επιρρίπτεται στη Δύση. Γιατί είναι οι πολιτικές της Δύσης, με καταφανή τη σκοπιμότητα να υπηρετήσουν και να προστατεύσουν στρατηγικά, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα, αυτές οι οποίες επέτρεψαν στην Τουρκία συμπεριφορές που περιφρονούν κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η υποκρισία και η έλλειψη ηθικής των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης -και ιδίως των Ηνωμένων Πολιτειών- είναι αυτές που επέτρεψαν στην Τουρκία να “περάσει” ατιμώρητα τέτοιες βίαιες πρακτικές κρατικής καταστολής. Χωρίς αμφιβολία το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αντιλαμβάνεται

τη λογική του Ετσεβίτ ο οποίος, όταν ρωτήθηκε για το αν ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν που ανακοινώθηκε, απάντησε με τον πιο ακραίο κυνισμό ότι “σημασία έχουν τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν”, απαξιώντας να δώσει λεπτομέρειες για το πόσες ζωές έχουν χαθεί με τον πιο κτηνώδη τρόπο.

Η παγκόσμια κοινότητα πρέπει επιτέλους να υψώσει το ανάστημά της και όχι απλά να καταδικάσει τα γεγονότα, αλλά να εγείρει κατηγορίες κατά της Τουρκίας για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας· για εγκλήματα εις βάρος των ίδιων των πολιτών, όχι λιγότερο αποτρόπαια απ’ όσα διέπραξαν άλλα βάρβαρα αυταρχικά καθεστώτα σε όλον τον κόσμο, τα οποία – ακόμη και για ιδιοτελείς λόγους- προκάλεσαν την οργή της Δύσης.

Αν η Τουρκία συμμορφώνεται στις υποδείξεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας μέσω οικονομικών διαδικασιών και πιέσεων, τότε σίγουρα μπορεί να εξαναγκαστεί, με άμεση και ενορχηστρωμένη δράση, να αναμορφώσει την πολιτική γραμμή της σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες μιας κοινωνικοπολιτικής τάξης, στην οποία η κυβέρνηση, κατ’ ελάχιστο, δεν συμπεριφέρεται στους πολίτες της σαν να ήταν φτηνά εμπορεύματα ούτε και βρίσκει ευχαρίστηση στο να δολοφονεί επειδή είχαν το θάρρος να αντισταθούν στη βαρβαρότητα της.

Τέλος, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο της αφέλειας, να σηκωθεί από την ακαδημαϊκή καρέκλα του ιδεαλισμού όπου αναπαύεται εδώ και τόσο καιρό και να κατανοήσει επιτέλους ότι αυτή η στάση της απέναντι στην Τουρκία μπορεί να ικανοποιεί τις διαθέσεις της Ουάσιγκτον, μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες της Τουρκίας, αλλά σίγουρα επ’ ουδενί δεν φαίνεται να προστατεύει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να σκεφθεί κανείς ότι η στάση του Ετσεβίτ απέναντι στους φυλακισμένους των “λευκών κελιών” με εκείνο το διαβόητο απόφθεγμα, “τώρα οι τρομοκράτες ξέρουν πως δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το κράτος”, αντικατοπτρίζει και μια γενικότερη στάση της τουρκικής κυβέρνησης στις σχέσεις της με τη Ελλάδα.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ στις 14 Ιανουαρίου 2001.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ