του Τάκη Παππά,, από το Άρδην τ. 24, Μάρτιος-Απρίλιος 2000
Στη μετακατοχική Ελλάδα, ποτέ δεν θριάμβευαν οι δημοκρατι κές συνθήκες στις εκλογικές αναμετρήσεις. Στο ιστορικό αυτό χρονικό, η εξισορρόπηση του πολιτικού συστήματος πέρασε από την αστυνομική και στρατιωτική βία καθώς και τον ιδεολογικό ρατσισμό.
Αυτά συνέβαιναν από την ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης, το 1950, και της ΕΛΑ. το 1951. Όμως οι μέρες των εκλογών ήταν φλογισμένες από τα δημοκρατικά αιτήματα της εποχής: “Νόμιμο το Κ.Κ.Ε.”, “Αμνηστία”, “Να καούν οι φάκελοι”, “Έξω οι βάσεις από την Ελλάδα”, “Λευτεριά στους ήρωες”, “Ειρήνη”, “Έξω οι Αμερικάνοι”. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού με την Δημοκρατική παράταξη, το ΠΑΜ, την ΕΔΑ, κάτω από το άγρυπνο μάτι του χαφιέ και το κλομπ του χωροφύλακα, γέμιζαν τους χώρους, που ακουγόταν η φωνή της αριστεράς, η φωνή της αλλαγής.
Από κάποιο χρονικό σημείο και μετά είχαμε μέτρα ειρήνευσης, διάλυση των στρατοπέδων (Μακρόνησος, Αϊ Στράτης, Γιούρα), απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, βαθμιαία επιστροφή των προσφύγων (1964 -1965).
Επακολούθησαν: Αποστασία, χούντα, μεταπολίτευση, νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε., κατάργηση της βασιλείας, πτώση της δεξιάς, αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και υπήρξε σχετική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Αυτό, τηλεγραφικά, ήταν το μεγάλο οδοιπορικό του λαϊκού κινήματος μετά την Κατοχή και φυσικά δεν άρχισε από το1944, αλλά πολύ πιο πριν, με πάρα πολλές περιπέτειες. Σ’ αυτό το κοινωνικό και πολιτικό δράμα όμως υπήρχε και η άλλη φωνή. Η φωνή της αριστεράς, που παρόλα τα πολύ συζητήσιμα στοιχεία της πολιτικής της, τις εξαρτήσεις της και τα προβλήματα εσωτερικού δημοκρατικού διαλόγου, δεν την πτοούσε ούτε το δόγμα του Τρούμαν, ούτε ο Πιουριφόι ούτε ο Καρδαμάκης, ο Ρακιντζης ή ο Καραχάλιος. Αποτελούσε μια συνιστώσα διαμόρφωσης πολιτικών γεγονότων και ελπίδα για τον άνθρωπο και την κοινωνική δικαιοσύνη. Και με την παρουσία της ο Αμερικανισμός δεν ήταν παντοδύναμος. Το σύστημα είχε ρωγμές και επέτρεπε αλλοιώσεις ή και ανατροπές στην εκτέλεση των σχεδίων του (1951,1958, 1963).
Η άλλη πολιτική άποψη ήταν τουλάχιστον υπαρκτή. Όμως, ενώ κάτω από την ηγεσία του Στάλιν, η πάλαι ποτέ τεχνολογικά ημιβιομηχανική Ρωσία εξελίχθηκε σε υπερδύναμη, απόλυτα ανταγωνιστική στη βιομηχανία και στους εξοπλισμούς (εξασφαλίζοντας την ήττα του ναζισμού και τον ρόλο της μέσα στο παγκόσμιο σύστημα), με την κατάρρευση της προς τα τέλη του αιώνα, ενταχθήκαμε στους όρους και τους καλπασμούς της νέας κατάστασης. Για την οποία βέβαια κάποιος συλλογικός νους αυτοκρατορικών προδιαγραφών φαινόταν να είναι καλά προετοιμασμένος, ενώ εμείς, “οι πολύ υποψιασμένοι αιρετικοί αριστεροί”, παρακολουθούσαμε άφωνοι τον νέο ασύλληπτο όγκο πρωτότυπων εμπειριών. Βλέπαμε πίσω από τον σιδερένιο χώρο του παραπετάσματος να γεννιούνται τα κόμματα σαν μανιτάρια και να καλύπτουν όλα τα φάσματα της πολιτικής συνθηματολογίας και διαπορούσαμε που έκρυβαν τέτοιες πολιτικές κινητικότητες και πλουραλισμούς οι ιστορικώς ανθήσα-σες έκπαλαι κόκκινες δικτατορίες του προλεταριάτου ή μη.
Ταυτόχρονα, οι ηγετικοί κορμοί της Δυτικής Κομμουνιστικής αριστεράς έπαιρναν βαθιές ανάσες ανακούφισης μετά την αποκαθήλωση του Λένιν απ’ το Κρεμλίνο. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Τολιάτι (που βέβαια δεν ήταν και ο Νταλέμα) και ο Καρί-λιο. (Η έρημη η εξουσία τι θεωρίες γεννάει για την χάρη της). Ταυτόχρονα εκ των εργαστηρίων, των ποικίλων γραφείων σχεδιασμού, της μεγάλης υπερατλαντικής πατρίδας, ξεδιπλώνονται οι (νέες) σημαίες του τέλους της ιστορίας (Φουκουγιάμα) και της νέας σκακιέρας του αξιοσέβαστου καθηγητή και συμβούλου κ. Μπρεζίνσκι. Κηρύσσεται η συντριπτική νίκη του άκρατου καπιταλισμού απέναντι στον σοσιαλισμό, η εξάλειψη κάθε άλλης κοσμοαντίληψης ή προοπτικής και διατυμπανίζεται ο αναχρονισμός των ιδεών του εθνικού κράτους. 0 νέος αυτοκράτορας στέφεται. Η PAX Α-MERICANA απολυτοποιείται σαν δόγμα και γίνεται ο εγγυητής της παγκόσμιας νομιμότητας. Η Ευρώπη, σώμα ευγενών σοσιαλδημοκρατών, περιβάλλει τον νέο αυτοκράτορα, αφού υπήρξε η ιστορική διαπίστωση ότι η τύ-ποις Ευρωπαϊκή δεξιά είναι πολύ ε-θνικόφρων για να παίξει ρόλο μέλους στην νέα ιερά συμμαχία του Αμερικανού Μέττερνιχ. Για την στρατηγική του παγκόσμιου χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου (που ούτως ή άλλως εδώ και τρεις αιώνες υπήρξε αποκλειστικώς άπατρι) απαιτούνται αντίστοιχες πολιτικές φιλοσοφίες. Η συνταγή άλλωστε σε σχέση με τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας είναι δοκιμασμένη δύο φορές στον αιώνα μας. Τώρα πια φαντάζουν οι ιδέες της προστασίας των μειονοτικών δικαιωμάτων (βλ. βάρβαρη και αιμοσταγή διάλυση της παλιάς Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας) που έδωσαν τα δείγματα της βαρβαρότητας του νέου συστήματος και φυσικά το Ελσίνκι, με την προοπτική συνομοσπονδοποίησης της Κύπρου, με τους ευρωπαϊκούς υποστρατούς του NATO και τις μέλλουσες εσωαποικιακές σχέσεις αποτελούν το όνειρο της προσεχούς Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σ’ αυτό το εξελισσόμενο πλαίσιο του διεθνούς περιβάλλοντος της τελευταίας δεκαετίας τοποθετούνται και οι εκλογές στις 9 Απριλίου. Η Ελλάδα, χώρα εξαιρετικής γεωπολιτικής προίκας, επιβάλλεται να οικοδομεί αδιατάραχτα διελεύσεις στα βόρεια προτεκτοράτα του στρατού του νέου ηγεμόνα. Πρέπει να του εξασφαλίζει διόδους στις πλουτοπαραγωγικές πηγές που σφετερίζεται και στρατηγικά παρατηρητήρια προς την Μέση Ανατολή, όπως το μπαλκόνι της Κύπρου. Αρα απαιτείται δοκιμασμένης στάσης πολιτικό προσωπικό, πε-ριδεές στον Αμερικανισμό. Οι Έλληνες βέβαια είναι ένας άτακτος λαός, που έχει στεναχωρήσει ιδιαιτέρως τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ αλλά και τον Στάλιν, ενώ εσχάτως και τον νέο ηγεμόνα. Το 96% μισούσε τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς στο Κόσο-βο και όταν ήρθε το ανδρείκελο του Πενταγώνου, ο κ. Κλίντον, στην Αθήνα, η αστυνομία του “επιτυχημένου κ. υπουργού δημοσίας τάξης” κατέφυγε στα δακρυγόνα για να αντιμετωπίσει τους χιλιάδες Αθηναίους που δεν ανέχονταν την άνοστη παρουσία του στο έδαφος μας. Δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι έτρεξαν στις συναυλίες που οργανώνονταν από τους (όσους απέμειναν σήμερα) καλλιτέχνες – διανοούμενους μας. Με την στάση τους στάθηκαν αλληλέγγυοι στους Σέρβους και στον κουρδικό λαό, μετά την ενσυνείδητη παράδοση του Οτσαλάν από τις δικές μας μυστικές υπηρεσίες στις ξένες, υπό την αιγίδα της συμπαθεστάτης CIA. Την παρένθεση αυτή δεν την άνοιξα για να υπενθυμίσω τα ούτως ή άλλως γνωστά σε όλους μας γεγονότα.
Ούτε για να τονίσω την ανδρεία της φυλής, που όπως και νάχει, δεν συγκρίνεται με των Ολλανδών, των Δανών, των Ιταλών, των Γάλλων, των Εγγλέζων και άλλων. Αλλά γιατί οι Αμερικάνοι. παρά την πρωτοφανή ενδοτικότητα της Σημιτικής πολιτικής, δίνουν συνταγές βίαιης αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής. η οποία φαίνεται να έχει όλο και πιο αυξημένα δείγματα εξαγοράς: Τα βιντεοπαίγνια, η θλιβερή αρρώστια της ανώμαλης λειτουργίας του χρηματιστηρίου, το βλακώδες θέαμα και άκουσμα που καταργεί την σκέψη και τα πρότυπα των μοντέλων και αθλητών, που οδηγούν στην μαζανθρωπι-κη πολιτεία που χάβει μονόδρομους παγκοσμιοποίησης, καταργήσεις του
κράτους ισορροπιστή, κάποτε, των αδικιών, και ανταγωνισμούς με τα θηρία. Η, χωρίς κανόνες, ποδοσφαιρο-ποίηση των εκλογών, για να τους προκαλέσει πολιτική απονεύρωση, με την επίμονη χρήση του όρου μεταγραφές. Ενόψει των εκλογών διεξάγεται εσπευσμένα ταχύς εκσυγχρονισμός διαπρεπών μεγαλοαθλητών, ευαίσθητων γιατρών του πόνου, αριστερών μικρομέγαλων ηθοποιών, κατακόκκινων μεγαλοσυνθετών, προοδευτικών συγγραφέων και ριζοσπαστών σκηνοθετών. Ενώ η θλίψη μετατρέπεται σε αηδία για την ξεφτίλα αυτών που, χάριν της προόδου, προσχωρούν στον διώκτη των ιδεών τους. Σοσιαλιστικές αντιπολιτεύσεις εξαφανίζονται αυτούσιες σαν λαγός από το καπέλο ενός κοντού ταχυδακτυλουργού.
Αγαπητοί μου φίλοι, φοβάμαι ότι οι διοικητές της Ελλάδας, άλλως βίαιοι εκπολιτιστές μας, με μυρωδιές από την ΠΕΕΑ και την Στάζι, όπως φαίνεται και από τον φασισμό των συγκεκριμένων πολιτικών διαφημίσεων, έχουν καπαρώσει για τα καλά πρόσωπα και πράγματα. Με τον πλούτο τους και την ικανότητα των κατασκευασμένων ειδήσεων, προωθούν το σχέδιο της κοινωνίας που ετοιμάζουν. Άλλωστε πώς θα άφηναν εκκρεμείς τις συμφωνίες με απίστευτο υλικό αντικείμενο, που απαιτούν εξουσία με ανεπάγγελτους επαγγελματίες της πολιτικής, με νου να τα σκαρφίζεται και να τα εκτελεί όλα.
Εμείς, οι βετεράνοι της Σισύφειας πορείας, όπως αυτάρεσκα λέμε, επιχειρούμε με τις ιδέες μας να κρατήσουμε κάποιο μικρό μετερίζι για να χαλάσει λίγο η σούπα αλλά και ίσως να μην σβήσει οπωσδήποτε η ιδέα μια ανταγωνιστικής και παρεμβατικής αριστεράς.
Τάκης Παππάς*
*Ο Τάκης Παππάς, αγωνιστής της Αριστεράς, υπήρξε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, από την οποία παραιτήθηκε πρόσφατα, είναι υποψήφιος του ΔΗΚΚΙ στις εκλογές της 9″ς Απριλίου. Το κείμενο αυτό αποτελεί την παρέμβαση του στην εκδήλωση του Άρδην, “Οι εκλογές της νέας τάξης ” που πραγματοποιήθηκε στην ΕΣΗΕΑ στις 6 Μαρτίου.
