Αρχική » Μ. Χαραλαμπίδης, Διακήρυξη της ΔΠΕ

Μ. Χαραλαμπίδης, Διακήρυξη της ΔΠΕ

από Άρδην - Ρήξη

από το Άρδην τ. 24, Μάρτιος-Απρίλιος 2000

Στις 13 Μαρτίου η “Αημοκρατική Περιφερειακή Ένωση ” πραγματοποίησε την πανελλαδική ιδρυτική της εκδήλωση, στην οποία δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη η διακήρυξή της, και ανακοινώθηκε η συμμετοχή της στις εκλογές της 9ης Απριλίου. Από αυτή τη διακήρυξη δημοσιεύουμε το πρώτο και το τελευταίο μέρος.

Ο εικοστός αιώνας ήταν ένας τραγικός αιώνας για τον ελληνισμό. Η διαδικασία του σχηματισμού του σύγχρονου ελληνικού κράτους-έθνους ήταν από τις πλέον επώδυνες στον κόσμο. Αυτή διήρκεσε πολύ και πήρε τις τραγικές μορφές του ξεριζωμού, των γενοκτονιών και της προσφυγοποίησης. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίσθηκε από τον πρώτο εθνικό διχασμό, την πρώτη ρωγμή του αιώνα.

Η χώρα συμμετείχε στους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα και βρέθηκε με την πλευρά των νικητών. Στο τέλος όμως αυτών των πολέμων είχε την απώλεια εθνικών χώρων και προέκυπτε ηττημένη. Οι Έλληνες ήταν οι ηττημένοι νικητές.

Η πρωτόγνωρη διαπλοκή του εθνικού με το κοινωνικό πρόβλημα, ο χαρακτήρας του κοινωνικού σχηματισμού και του δορυφορικού περιφερειακού κράτους εμπόδισαν όχι μόνο την εθνική, αλλά και την κοινωνική και οικονομική ολοκλήρωση και προκάλεσαν πολλά τραύματα στο κοινωνικό σώμα.

Το πρώτο μισό του αιώνα κυριαρχήθηκε από το ολοκαύτωμα του Ανατολικού Ελληνισμού. Την τελική λύση ενός ελληνικού ολοκαυτώματος διάρκειας αιώνων. Το δεύτερο μισό όμως του αιώνα στην Ελλάδα οι συνθήκες ήταν εξίσου τραγικές, η τραγωδία πήρε τη μορφή ενός αδελφοκτόνου πολέμου. Αυτός αποτέλεσε τη δεύτερη ρωγμή του αιώνα.

Ποτέ στην ιστορία μας, όσο τα τελευταία χρόνια, η ελληνική γη, ο χώρος, ο τόπος, το έδαφος, το περιβάλλον, η αρχιτεκτονική, οι άνθρωποι, οι μνήμες, η εθνική συνείδηση, η ταυτότητα, ο πολιτισμός, η δημοκρατία δεν υπέστησαν τις αλλοιώσεις που υπέστησαν την τελευταία πεντηκονταετία. θλιβερή έκφραση η καταστροφή των ελληνικών πόλεων και κύρια της πόλης των Αθηνών και του Απικού τοπίου. Πράξη που μπορεί να ονομασθεί έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, τον παγκόσμιο πολιτισμό. 0 ελληνισμός, η χώρα, το πρώτο μισό του αιώνα γνώρισε τη βιολογική σφαγή, τη γενοκτονία, αλλά το δεύτερο μισό τη σφαγή του αρχιτεκτονικού, οικιστικού, φυσικού τοπίου, ώστε ο χώρος αυτός να μη μοιάζει Ελλάδα.

Η χώρα, ο ελληνισμός πλήρωσε την παραμονή του στο NATO πολύ περισσότερο απ’ ότι πλήρωσαν άλλες χώρες και άλλοι λαοί τη συμμετοχή τους στο άλλο Σύμφωνο. Αυπί είναι η ιστορική αλήθεια, ο ιστορικός απολογισμός που πρέπει να αντιμετωπισθεί και να γίνει χωρίς προκαταλήψεις και αγκυλώσεις.

Η κοινωνικο οικονομική δομή της χώρας πήρε τριτοκοσμικές μορφές. Διανύουμε περίοδο παραμόρφωσης, ελεφαντίασης, γιγαντισμού-νανισμού του ελληνικού σώματος. Η δημοκρατία δεν ήταν ο κανόνας αλλά ορισμένα διαλείμματα.

Τα χρόνια αυτά ο ελληνισμός έζησε σε καθεστώς γεωπολιτικής σχιζοφρένειας και μαζοχισμού. Ι\1α θεωρεί, χάριν της Νατοϊκής αλληλεγγύης και ασφάλειας, φίλο και σύμμαχο τον τουρκικό ρατσισμό που αποδιάρθρωνε τον ελληνισμό στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στη μαρτυρική μεγαλόνησο Κύπρο, όπου το 82% του πληθυσμού ήταν Έλληνες. 0 ελληνισμός γνώρισε μια νέα εθνική συρρίκνωση, συνοδευόμενη από τη μεγάλη πολιτισμική συρρίκνωση και τον πολιτισμικό ακρωτηριασμό. Η Ελλάδα δεν σκέφτονταν ή σκεφτόταν λανθασμένα, με ξένο μυαλό….

Τα μέχρι σήμερα πρότυπα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης έμειναν σε μονοδιάστατες και τυπικές αντιλήψεις που περιόριζαν και εξαρτούσαν την κοινωνική εξέλιξη στο δίλημμα του σχεδιασμού και της αγοράς. Αυτό από μόνο του αποδείχθηκε ότι δεν αρκεί και προκάλεσε πολλές παλιές και νέες ανισότητες και παραμορφώσεις. Ανάμεσα στο σχεδιασμό και την αγορά υπάρχουν πολλά άλλα πεδία που κρίνουν το μέλλον των ανθρώπων και της κοινωνίας, τις ιεραρχήσεις και τις ανισότητες.

Το θεμελιώδες πεδίο κοινωνικής εξέλιξης, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, είναι η οργάνωση της εργασίας και της παραγωγής και της σχέσης τους με τη γνώση. Η γνώση, το πνεύμα, αποτελεί την κυρίαρχη σήμερα μορφή κεφαλαίου. Μορφές οργάνωσης της εργασίας εδώ και ένα και πλέον αιώνα αφαίρεσαν από τον άνθρωπο τη γνώση, το σχεδιασμό, τη συμμετοχή στη δημιουργία και την παραγωγή και καθόρισαν την κυριότερη αιτία της ανθρώπινης καταπίεσης, αλλοτρίωσης και δυστυχίας.

Οι μεγάλοι τεχνολογικοί μετασχηματισμοί, η κρίση του προηγούμενου προτύπου οργάνωσης της εργασίας, δημιουργούν συνθήκες αναζητησης επανάκτησης από τον ανθρώπινων γνώσεων και του ελέγχου των διαδικασιών παραγωγής των προϊόντων. Τους μετασχηματισμούς αυτούς αν τους ρυθμίσει, τους κυβερνησει δημοκρατικά η κοινωνία δια των αντοπροσωπευτικών αυτοκυβερνητικών αυτοδιαχειριστικών της θεσμών, θα μπούμε σε μια νέα περίοδο απελευθέρωσης της εργασίας και του άνθρωπου.

Οι διαδικασίες αποκέντρωσης της παραγωγής αποτελούν τη βαση γιαα την επανεμφάνιση των νέων δημιουργών, μαστόρων με νέες σύγχρονες μορφές. Είναι ήδη παρόντες σήμερα.

Η οργάνωση της παραγωγής και του τύπου θα στοχεύει στην παραγωγή προσωποποιημένων προϊόντων ποιότητας που ειδικά για τη χώρα έχει μέγιστη σημασία. Η ποιότητα και όχι η ποσότητα που είναι ο προνομιούχος χώρος των πολυεθνικών, αποτελεί τον άξονα, το πεδίο μιας νέας ελληνικής παρουσίας στον κόσμο. Η ανάκτηση της ιστορικής εθνικής παραγωγικής μνήμης, που χαρακτηριζόταν από την ποιότητα, θα συμβαλει στην ανάκτηση της ανθρωπολογίας μας. Αυτή υπέστη μεγάλες άλλο σεις τις τελευταίες δεκαετίες.

Στόχος μας είναι μια Ελλάδα ποιότητας στη δημιουργία, στην παραγωγή, στη φύση, στο περιβάλλον, στις τέχνες, στον πολιτισμό.

Η απελευθερωτική για τον άνθρωπο, τους νέους και τις μεγαλύτερες γενιές, προοπτική θα τροφοδοτηθει δια μέσου μιας νέας σχέσης της εργασίας με την εκπαίδευση και τη γνώση. Αυτή θα στηρίζεται στην προσβαση στη γνώση, την εκπαίδευση όλων των πολιτών, στη συνάντηση-ταύτιση των στιγμών γνώσης και εργασίας, στην εναλλαγή των περιόδων εργασίας και εκπαίδευσης, στη συνεχή δια βίου εκπαίδευση.

Η πρώτη μεγάλη αλλαγή για την ολοκλήρωση ενός νέου Δημοκρατικού Περιφερειακού και Εθνικού συστήματος εκπαίδευσης και εργασίας θα αρχίζει με την ελεύθερη είσοδο το νέων ανθρώπων στα πανεπιστήμια. Οι Δήμοι, οι Περιφέρειες, στα πλαίσια ενός εθνικού σχεδιασμού θα δημιουργούν νέους εκπαιδευτικούς, πανεπιστημιακούς και τεχνολογικούς θεσμούς.

Η κινητικότητα, η ελαστικότητα στην εργασία που προκαλείται δια μέσου των αλλαγών στην Τεχνολογία θα κυβερνάται σε μια προοπτική εγγυημένης επιμόρφωσης, επανεκπαίδευσης, ολοκλήρωσης των εργαζομένων, των δημιουργών και όχι περιθωριοποίηση και αποκλεισμό τους. 0α εμβαθύνουν στη γνώση και την εργασία αντί να αδειάζουν. 0α έχουμε διαρκή, πλήρη απασχόληση, δημιουργία στους τομείς παραγωγής και αναπαραγωγής του ελεύθερου χρόνου και όχι ανεργία, πλήξη και καταναλωτική αλλοτρίωση. Έτσι εξασφαλίζεται μια ατομική, συλλογική δυναμική, Κοινωνικής Δημοκρατίας, Κοινωνικής Δικαιοσύνης και συνοχής του έθνους.

Η ανάπτυξη των ανθρωπιστικών σπουδών, όπου η χώρα μας από ουραγός μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής ανακτώντας το νήμα της ιστορίας της, θα προστατεύει την κοινωνία από τις παραμορφωτικές προς τον άνθρωπο, τη γενετική, τη φύση, τα ζώα, επιδράσεις της τεχνολογίας. Η ανθρωπιστική και ηθική διάσταση των θετικών σπουδών, η άλλη αντίληψη για την Επιστήμη και την Τεχνολογία θα κρίνει την ποιότητα της κοινωνίας μας στον νέο αιώνα. Σε μια νέα σχέση ανάμεσα στη γνώση, στην εργασία και την παραγωγή θα θεμελιωθεί μια δημοκρατική, κοινωνικά ίση δια μέσου του σεβασμού της διαφορετικότητας, κοινωνικά δίκαιη, σε αρμονία με τη φύση και την Ιστορία Ελλάδα.

Επί δεκαετίες η ελληνική οικονομία κινούνταν όχι τόσο ανάμεσα στη Σκύλλα του ιδιωτικού και τη Χάρυβδη του δημοσίου, όσο μέσα στη σιωπή, τις αλληλοενοχές της Σφίγγας του “ιδιωτικο-δημόσιου” κατά τον Έλληνα θεωρητικό του Κοινοτισμού, Κωνσταντίνο Καραβίδα. Δεν είναι ορατό πού αρχίζουν τα όρια του ενός και πού τελειώνουν τα όρια του άλλου. Δεν είναι ορατοί διαφανείς διαχωρισμοί, κανόνες, ρόλοι, υποχρεώσεις.

Το ιδιωτικό είναι υπερβολικά υπότροφο του κράτους, το κράτος είναι ιδιωτικό, συντεχνιακό, πελατειακό, το συνεταιριστικό κρατικοσυνεταιριστικό. Παρ’ όλο που ονομάσθηκαν φιλελεύθερα ή σοσιαλιστικά δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτή η ενσωμάτωση δεν δημιουργεί δυναμικά στοιχεία ανάπτυξης, άμιλλας, ανταγωνισμού, συνεργασίας, συμπληρωματικότητας. Δημιουργεί μια χρεοβόρα, ελλειμματοφόρα, δανειοβόρα οικονομία σε ύφεση και ένα έθνος σε τροχιά εθνικής υποχώρησης και ενδο-τισμού. Τα χρέη συμβάδιζαν πάντοτε με την εθνική υποχώρηση.

Μετά από αυτούς τους τραυματικούς για μια χώρα κύκλους, χρειάζεται ένα νέο Δημόσιο και ένα νέο Ιδιωτικό. Η ιδανικότητά τους τόσο στο ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο δε θα μετριέται στη σφαίρα των ολοκληρωτικών φονταμενταλισμών της αγοράς και του κράτους που καλύπτει σπατάλες, κλεπτοκαπιταλιστές, κομματικές και κρατικές γραφειοκρατίες, τη φοροδιαφυγή, την ακινησία, την κακοδιοίκηση, τις πελατειακές σχέσεις, αλλά στο πεδίο του δυναμισμού, της λειτουργικότητας, της παραγωγικότητας, της κοινωνικής συμβολής και απόδοσης, των επινοήσεων, της φαντασίας, της δημιουργίας και της εξυπνάδας.

Το νέο Δημόσιο που θα είναι Δημοτικό, Περιφερειακό και Εθνικό θα έχει κεντρικό δυναμικό κινητήριο ρόλο στους νέους τομείς της τεχνολογίας, της έρευνας, των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, των σιδηροδρόμων. Από αυτό το νέο κοινωνικό επιχειρηματικό πεδίο μπορεί να αναπηδήσει μια νέα κοινωνική συμμαχία που θα στηρίζεται στην εργασία και την παραγωγή σε σχέση με το χρηματιστικό κεφάλαιο, τους νέους φεουδάρχες, τους σεΐχηδες. Η αντίθεση ανάμεσα στο παραγωγικό-επιχειρηματικό και το χρηματιστικό κεφάλαιο παίρνει διαρκώς οξύτερες μορφές, γιατί ο χρηματιστηριακός παραλογισμός μεταβάλλει τις μονάδες παραγωγής σε πιόνια μιας οικονομίας καζίνο. Αυτού του τύπου οι μηχανισμοί μετέτρεψαν την Ελλάδα σε χώρα εξαγωγής κεφαλαίων.

Οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης από τα πάνω προκαλούν την αποεθνικοποίηση των περιφερειακών και εθνικών οικονομιών. Ενώ οι μητροπολιτικές οικονομίες και οι πολυεθνικές εταιρείες εξακολουθούν να παραμένουν εθνικές, στις αδύνατες χώρες, όπως η Ελλάδα, έχουμε εμβάθυνση της αποεθνικοποίησης και του μεταπραττισμού της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Η ανατροπή αυτής της τάσης, η προστασία και επέκταση της εθνικής οικονομίας και παραγωγής, η ελληνικότητά της είναι προτεραιότητες για μια δημοκρατική και πολιτισμένη χώρα.

Η Διακήρυξη της 13ης Μαρτίου, τη χρονική στιγμή που διατυπώνεται, προσδοκά μια ανάσταση, μια αναγέννηση, μια διαδρομή που οδηγεί σε μια νέα παλιγγενεσία. Αυτή θα έχει ως πεδίο κρίσης, κατάληξης, ως χρονική στιγμή του ιστορικού ραντεβού της το τέλος της πρώτης εικοσαετίας του νέου αιώνα και της 3ης χιλιετίας. Το 2020-2021 συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την αρχή του αγώνα της παλιγγενεσίας. Οι προσδοκίες των αγωνιστών αυτής της ιστορικής κίνησης των Ελλήνων δεν αντικατοπτρίζονται στη σημερινή ελληνική παρακμιακή πραγματικότητα. Οι αλλοιώσεις στο εθνικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και περιβαλλοντικό σώμα είναι πολύ μεγάλες. Αυτοί δεν αγωνίσθηκαν γι’ αυτό το ιστορικό εθνικό προϊόν, γι’ αυτή την Ελλάδα. Οραματίσθηκαν μια διαφορετική Ελλάδα.

Οι δικοί μας οραματισμοί, το δικό μας ατομικό και συλλογικό αίσθημα της ζωής δεν ταυτίζεται και δεν συναντιέται με τη σημερινή ελληνική κοινωνική και εθνική παρακμιακή πραγματικότητα. Η επόμενη εικοσαετία μπορεί να αποτελέσει συμπυκνωμένο χρόνο ανάκτησης και σύγχρονης εξέλιξης των μορφών της ζωής μας, ώστε να καλύψουμε το χαμένο ιστορικά έδαφος. Περίοδο αναγέννησης, νέας παλιγγενεσίας, ανάκτησης της εθνικής αυτοπροσωπίας και αρχής μιας νέας ελληνικής συμβολής στον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Συμβολή που διακόπηκε στον κύκλο αυτής της χιλιετίας. Μια δημιουργική επιστροφή μας στην Ιστορία και τη σύγχρονη Οικουμένη.

Το έμβλημα του Κινήματος της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, που προσδοκά να ενώσει τους Έλληνες, τις Περιφέρειες, το Κοινό των Ελλήνων σε ένα νέο πεδίο δημιουργίας και Δημοκρατίας, είναι ο Πλάτανος. Ο συμβολισμός της φύσης, της σκέψης, των κοινοτικών μορφών οργάνωσης της ζωής, της ζωτικής, υπαρξιακής ανάγκης του ελληνισμού μετά από δεκαετίες ξεριζωμών και αποδιαρθρώσεων να ριζώσει. Ο συμβολισμός μιας νέας οικιστικής συμμετρίας και αρμονίας ανάμεσα στην ενδοχώρα, στην ηπειρωτική και την θαλάσσια Ελλάδα.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ