του Τ. Λεκλαίρ, από το Άρδην τ. 32, Νοέμβριος 2001
Μέσα στον καπνό και στις φλόγες, μέσα στο αίμα και τις στάχτες, μεσ’ τις κραυγές του θανάτου και του τρόμου Στην Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον στο Πεντάγωνο της Αλαζονείας Νόμισα πως είδα μεσ’ τον καπνό τα φαντάσματα ενός εκατομμυρίου Βουβαλιών, μεγάλων φαλαινών, και γιγάντιων δέντρων κοκκινόξυλου. Νόμισα πως είδα μέσα στις φλόγες τον Αρχηγό Πόντιακ, και τον Τζερόνυ-μο, και το Τρελό Άλογο, και εκατομμύρια άλλους, γυμνούς, με φτερά, βαμμένους στα χρώματα του πολέμου, να τραγουδούν, να χορεύουν, και να ουρλιάζουν. Μαζί τους οι γιαγιάδες, οι γυναίκες, και τα παιδιά που δολοφονήθηκαν στο Πληγωμένο Γόνατο.
Νόμισα πως είδα το αίμα ενός εκατομμυρίου μαύρων Αφρικανών που αρπάχτηκαν απ’ τα χωριά τους, αλυσοδέθηκαν στα σκλαβοκάραβα, μαστιγώθηκαν και πουλήθηκαν με το κομμάτι, οικογένειες που ξεσχίστηκαν στο πούλημα.
Νόμισα πως μέσα στις στάχτες είδα βόμβες να πέφτουν πάνω σε ανθρώπους, στον πόλεμο του Μεξικού, στην Κούβα, στις Φιλιππίνες, όταν πολεμούσαν την Ισπανία.
Βόμβες να πέφτουν στην Ατλάντα, στο Βερολίνο και στη Χιροσίμα. Βόμβες να πέφτουν στο Βιετνάμ, στην Κορέα και στην Βαγδάτη. Εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά να πεθαίνουν απ’ τον θάνατο και τον τρόμο εξ ουρανών. Νόμισα πως είδα στον καπνό και στις φλόγες, αστυνομικούς να χτυπάνε τους άστεγους, να χτυπάνε Μεξικάνους και Μαύρους, να χτυπάνε τους Χίπις στο Σικάγο, τους Hobos, και τους “Τροφή-όχι-
Βόμβες” στο Σαν Φραντσίσκο, και τους κρατούμενους στις φυλακές. Νόμισα πως στους καπνούς και στις στάχτες είδα τους φοιτητές που πυροβολήθηκαν στην Πολιτεία του Κεντ, να υψώνονται όλοι μέσα απ’ τους καπνούς και τις στάχτες με τις γροθιές στον αέρα, φωνάζοντας και γελώντας και κλαίγοντας και ουρλιάζοντας. Νόμισα πως είδα στον καπνό και στις φλόγες και νόμισα πως είδα στο αίμα και στην φωτιά Νόμισα πως είδα την ημέρα της κρίσεως.
26 Σεπτεμβρίου 2001
* Ο Τερκ Λεκλαίρ είναι εικαστικός καλλιτέχνης με πολλαπλές δραστηριότητες σε εναλλακτικά δίκτυα- μεταξύ των οποίων ο κινητός ραδιοφωνικός σταθμός του “Radio Free Dada” και η “Ταχυδρομική Τέχνη”. Τα τελευταία χρόνια ζει σε ένα εργαστήρι που κατασκεύασε μόνος του σε ακτή της Χαβάης. Το κείμενο του το μετάφρασε η κ. Σοφία Μαρτίνου η οποία είναι μέλος του δικτύου της “Ταχυδρομικής Τέχνης”.
