του Ο. Άβνερι, από το Άρδην τ. 35, Απρίλιος 2002
1 Απριλίου 2002 Εάν ο Αριέλ Σαρόν κατορθώσει να δολοφονήσει τον Γιασέρ Αραφάτ, όπως επιδιώκει, το μόνο που θα πετύχει είναι το να μείνει ο Παλαιστίνιος ηγέτης στη συλλογική μνήμη του λαού του, και ο’ όλο τον Αραβικό κόσμο, όπως ο Μωυσής στη μνήμη των Εβραίων. 0 Μωυσής επαναστάτησε ενάντια στην αιγυπτιακή αιχμαλωσία και οδήγησε τον λαό του μακριά απο τον “οίκο της σκλαβιάς” και, για 40 ολόκληρα χρόνια, μέσα στην έρημο, δημιούργησε έναν καινούργιο λαό μέσα απ’ αυτούς, και τους οδήγησε μέχρι το κατώφλι της Γης της Επαγγελίας, χωρίς εκείνος να το διασχίσει ποτέ -ο θεός του το είχε δείξει από μακριά…
Το ίδιο θα ειπωθεί και για τον Αραφάτ, εάν καταλήξει μάρτυρας.
Φυσικά, ο Μωυσής είναι ένα μυθικό πρόσωπο. Κανείς σοβαρός μελετητής δεν πιστεύει πως η έξοδος από την Αίγυπτο συνέβη πραγματικά. Οι πιο εξειδικευμένοι μάλιστα υποστηρίζουν πως δεν συνέβη ποτέ. Αλλά αυτό δεν έπαιξε κανένα σημαντικό ρόλο. 0 μυθικός Μωυσής διαμόρφωσε τη συνείδηση του εβραϊκού λαού περισσότερο από κάθε άλλον ζωντα-νό-αληθινό ηγέτη της νομαδικής αυτής φυλής.
Η Χαγγάντα, το βιβλίο που διαβάζεται την παραμονή του Πάσχα από κάθε εβραϊκή οικογένεια ο’ ολόκληρο τον κόσμο, μας επιβάλλει να αισθανθούμε σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι που ξεκινήσαμε να φύγουμε από την Αίγυπτο.
Η βάση του εβραϊκού πολιτισμού στηρίζεται σ’ αυτόν τον συλλογισμό. Το κείμενο των Δέκα Εντολών στο Δευτερονόμιν 5 εξηγεί το γιατί, το ιερό Σάββατο, ξεκουράζονται οι υπηρέτες και οι σκλάβοι, διότι ήσουν κι εσύ ένας της Αιγύπτου.
Στον καινούριο μύθο που γεννιέται μπροστά στα μάτια μας, ο Σαρόν είναι ο Φαραώ, κι εμείς, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Μέσα στη Βίβλο, στο κομμάτι που αναφέρεται στην έξοδο, ο θεός λεει: «Έχω σκληρύνει την καρδιά του Φαραώ, όπως και την καρδιά εκείνων που τον υπηρετούν.»
Μετά από τις κατ’ εξακολούθησιν συμφορές που του συνέβησαν, ο Φαραώ, αθέτησε την υπόσχεσή του να ελευθερώσει τους Ισραηλίτες. Γιατί;
Ποιά ήταν η θέληση του θεού; Ήθελε να σκληραγωγηθούν οι Ισραηλίτες, έτσι ώστε να μπορέσουν να αντέξουν στη μακριά πορεία που τους περίμενε.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Παλαιστίνιους τώρα.
Τι θα συμβεί λοιπόν εάν μια ισραηλινή σφαίρα σκοτώσει τον Αραφάτ τώρα; Ποτέ ξανά δεν εμφανίστηκε δεύτερος Μωυσής, μόνον οίωοήφ, ο ανελέητος πολεμιστής ο οποίος διέπραξε γενοκτονία (κι αυτό, παρεμπιπτόντως, θεωρείται μύθος. Όλοι οι σοβαροί μελετητές πιστεύουν πως ουδέποτε συνέβη αυτή η ιερή γενοκτονία) . Μετά τον Αραφάτ, δεν θα υπάρξει κανένας Αμπού-τάδε ή Αμπού-δείνα να τον διαδεχθεί, θα είναι μόνο ο Αδελφός Καλάσνικοφ -όπως το τραγούδι που τραγουδούσαμε στα νιάτα μας τότε που μαχόμασταν ενάντια στη Βρετανική κατοχή; “δώστε το λόγο στον σύντροφο Parabellum, Δώστε το λόγο στον Σύντροφο Tommy-gun”. To Parabellum ήταν πιστόλι και το tommy-gun ήταν πολυβόλο. Δεν υπάρχει Παλαιστίνιος προδότης, κι αν βρεθεί κάποιος θα εκτελεστεί πάραυτα, όπως ο Λιβανέζος προδότης του Σαρόν, ο Μπασίρ Τζεμαγιέλ. Χιλιάδες από τους τοπικούς επαναστάτες αρχηγούς θα πάρουν τη σκυτάλη και θ’ αρχίσει μια εκστρατεία εκδίκησης, η οποία μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια, κι όχι μόνο μέσα στη χώρα αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η ζωή του κάθε Ισραηλινού θα γίνει κόλαση και ο κόσμος θα μεταβληθεί σ’ ένα είδος οδού Μπεν Γιεχούντα της Ιερουσαλήμ. Ούτε οι πρεσβείες του Ισραήλ ούτε τα αεροπλάνα ούτε οι τουρίστες θα είναι ασφαλείς.
Ο νεκρός Αραφάτ θα είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον ζωντανό Αραφάτ. Ο ζωντανός Αραφάτ είναι ικανός και σε θέση να επιτύχει την Ειρηνη. Ο πεθαμένος Αραφάτ θα διαιωνίσει τη διαμάχη. Στις μέρες μας, οι ιστορικοί αναρωτιούνται τι είδους παραλογισμός κυρίευσε τον εβραϊκό λαό 1930 χρόνια πριν, και άρχισαν αυτό. τον ανέλπιδο αγώνα ενάντια στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, καταφέροντας ολοκληρωτική καταστροφή στην εβραϊκή δημοκρατία της Παλαιστίνης.
Εκατό χρόνια από τώρα, οι ιστορικοί θα αναρωτηθούν και πάλι τι είδους παραλογισμός κατέλαβε εκ νέου αυτόν τον λαό και επέλεξε τον Αριέλ Σαρόν, ένα αιμοβόρο άτομο, το οποίο το μόνο που κάνει στη ζωή του είναι να σπέρνει παντού αίμα και εποικισμούς. Ποιά τρέλα κυρίευσε αυτόν τον λαό και προτιμά να αποίκιζε. περιοχές αντί να επιδιώκει την ειρήνη και τη συμφιλίωση; Και πως κατορθώνει αυτός ο λαός και παραμένει αδιάφορος τη στιγμή που σύμπας ο αραβικός κόσμος του προσφέρει -κι ίσως για ύστατη φορά- Ειρήνη και φυσιολογικές σχέσεις, και σε απάντηση ο λαός αυτός ακούει τις μεγαλοστομίες των πολιτικών και των σχολιαστών οι οποίοι περιγελούν αυτή την προσφορά, ενθαρρύνοντας τον Σαρόν, στην αρχή της χειρότερης αιματηρής εκστρατείας που έγινε ποτέ.
Η Ιστορία θυμάται τους λίγους οι οποίοι προειδοποίησαν τον λαό αυτόν για την καταστροφή που θα επακολουθούσε εάν άκουγαν τους Ζηλωτές. Η Ιστορία θα θυμηθεί εμάς τους λίγους που προειδοποιούμε τον κόσμο για την καταστροφή που θα επέλθει εάν ακολουθήσουμε τον Σαρόν και τη συμμορία του.
Ας ελπίσουμε ότι οι φωνές μας θα εισακουσθούν εγκαίρως έτσι ώστε να χαράξουμε μια νέα πορεία. Αν δολοφονηθεί ο Αραφάτ, τότε θα είναι η στιγμή χωρίς επιστροφή…
Μετάφραση: Ήρα Σταματοπούλου
