από το Άρδην τ. 45, Ιανουάριος 2004
το αντιπαγκοσμιοποιητικο κίνημα στο πολιτικό επίπεδο εμφανίζεται στην Ελλάδα μέσα από πολιτικά ρεύματα τα οποία δεν κατορθώνουν να ενοποιηθούν, παρόλο που έχουν συνευρεθεί σε κοινούς αγώνες σε όλη την προηγούμενη περίοδο.
Υπάρχει ένα ρεύμα περισσότερο ελληνοκεντρικό, που εξ αντικειμένου περιλαμβάνει το… ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, τη Δημοκρατική Αναγέννηση (του Στ. Παπαθεμελή), ένα μέρος του αριστερού ΠΑ-ΣΟΚ, κλ.π, το οποίο όμως έχει μεγάλες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του – ας αναλογιστούμε τις πραγματικές πολιτικές διαφορές ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον Παπαθεμελή. Το δεύτερο μεγάλο ρεύμα του αντιπαγκοσμιοποιητικού χώρου είναι κοσμοπολίτικο και περιλαμβάνει δυνάμεις που αναφέρονται περισσότερο στην Ευρώπη, την δυτική οικολογία, τα «νέα κοινωνικά κινήματα» της Δύσης, και είναι ευαίσθητο στην ιδεολογική επίδραση της «αριστερής παγκοσμιοποίησης». Εδώ θα συμπεριλάβουμε τον Συνασπισμό (και μάλιστα την αριστερή του πτέρυγα, διότι η δεξιά είναι ανοικτά υπέρ της παγκοσμιοποίησης), και τη συντριπτική πλειοψηφία της άκρας αριστεράς, των οικολόγων, κ.λπ. Τέλος ένα τρίτο ρεύμα που επιθυμεί μια συνθετική πρόταση μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου πόλου, παρόλο που αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος των αντιπαγκοσμιοποιητικών δυνάμεων, από την ριζοσπαστική νεο-ορθοδοξία έως τις κοινοτιστικές αναρχικές απόψεις, είναι πολιτικά το πλέον ασθενές, ακριβώς γιατί μια συνθετική πρόταση φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη στις συνθήκες του παρασιτισμού και της κρίσης. Πολύ πιο εύκολη φαίνεται είτε μια λογική αναδίπλωσης, μια λογική πολιορκημένου φρουρίου, είτε μια λογική ανοικτής εγκατάλειψης του εθνικού πεδίου. Σε αυτό το τρίτο ρεύμα θα μπορούσαμε να κατατάξουμε δυνάμεις όπως το «Άρδην», την άποψη του Μανώλη Γλέζου, ανθρώπους προερχόμενους από το κλίμα Χαραλαμπίδη, μικρές ομάδες της Αριστεράς, επαρχιακές κινήσεις, πολλούς διανοουμένους εκτός καθεστώτος, κ.λπ. Ωστόσο αυτό το ρεύμα έχει την μικρότερη πολιτική και οργανωτική ισχύ και γι’ αυτό δεν κατορθώνει να λειτουργήσει συνθετικά σε μια ευρεία κλίμακα. Δυνάμεις από τους κόλπους του συμπαρατάσσονται με τη μία ή την άλλη πτέρυγα όταν βρίσκονται μπροστά σε κεντρικές πολιτικές επιλογές (όπως μάλλον θα συμβεί και στις επερχόμενες εκλογές).
Οι συνέπειες αυτής της πολυδιάσπασης και της αδυναμίας μιας σύνθεσης κινδυνεύουν να αποβούν μοιραίες και να επιτρέψουν την συγκρότηση και παγίωση ενός ακροδεξιού πόλου στην Ελλάδα, στον οποίο θα συμβάλουν παλαιοί βασιλικοί και χουντικοί, φονταμενταλιστικές ορθόδοξες απόψεις, αντισημίτες και αρχαιολάτρες συνωμοσιολόγοι, ναζί γκρουπούσκουλα, UFOλoyoi και πράκτορες της κυβέρνησης και ξένων υπηρεσιών. Και εάν παγιωθεί ένας τέτοιος πόλος, τότε η προσπάθεια σύνθεσης παράδοσης και σύγχρονου κόσμου, παλιών και νέων αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων, θα καταστεί σχεδόν ανέφικτη, διότι οι απόψεις της διατήρησης της ταυτότητας θα ταυτίζονται με τον ακροδεξιό λαϊκισμό, ενώ το διεθνιστικό αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα θα ενταχθεί σύσσωμο στη λογική της… παγκοσμιοποίησης, μέσα από την εγκατάλειψη σπιν ακροδεξιά κάθε διεκδίκησης εθνικής ιδιαιτερότητας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε κομβικές επιλογές και ο χρόνος δεν περισσεύει. 0α έπρεπε όλοι οι άνθρωποι που διαθέτουν μια λογική σύνθεσης, αντί να τραβιούνται διαρκώς στον ένα ή τον άλλο πόλο, ή να ελπίζουν σε μια λογική ανασυγκρότησης του παλιού προοδευτικού λαϊκισμού (μέσω ενός αντιπολιτευτικού ΠΑΣΟΚ), να κατανοήσουν πως μόνο η συγκρότηση μιας νέου τύπου συνθετικής πρότασης, που παίρνει υπ’ όψη της τα σημερινά δεδομένα, μπορεί να αποτελέσει τη μαγιά για την ανασύνθεση μιας ελληνικής αντι-παγκοσμιοποιητικής πρότασης.
