ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΙΜΙΤΣΕΚ Ολυμπιακοί Αγώνες: Το χρονικό μιας μετάλλαξης ΕΚΔΟΣΕΙΣ EUROPUBLI σελ. 120.
Το βιβλίο του Παναγιώτη Σίμιτσεκ καταγράφει την εξέλιξη των Ολυμπιακών Αγώνων από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, μια πορεία που ξεκινάει από «την σύνδεση της άσκησης και του αγωνιστικού πνεύματος της εποχής, με την ανθρωπιστική παράδοση των κοινωνιών της εποχής εκείνης» και καταλήγει στην σύγχρονη εκδοχή μιας Ολυμπιάδας των αναβολικών, της εμπορευματοποίησης, των πολιτικών μεθοδεύσεων και των προσωπικών καιροσκοπισμών.
Πρόκειται για μια έκδοση επίκαιρη και κατατοπιστική, επάνω σ’ ένα ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της κολοσσιαίας επικοινωνιακής εκστρατείας που εξελίσσεται περί των Ολυμπιακών αγώνων και σκοπό έχει, όπως εξ’ άλλου και ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει, στην παραγωγή μιας φαντασίωσης που συγκαλύπτει την απωθητική σύγχρονη πραγματικότητα.
Το οδοιπορικό, λοιπόν, στην εξέλιξη των Ολυμπιακών αγώνων από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, που πραγματοποιεί με την παρούσα έκδοση ο Παναγιώτης Σί-μιτσεκ, μας δίνει την απαραίτητη εικόνα για το μέτρο, τα κριτήρια με βάση τα οποία μπορούμε να σχηματίσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τη φθίνουσα πορεία του μεγαλύτερου αθλητικού θεσμού από την αρχαιότητα, στην αναβίωση και από εκεί μέχρι τις μέρες μας.
ΙΣΡΑΕΛ ΡΟΖΕΝΦΙΛΝΤ Η μεγαλομανία του Φρόϋντ μετάφραση: Κώστας θεολόγου ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ σελ. 184. .
Ισραέλ Ρόζενφιλντ: «Η μεγαλομανία του Φρόυντ», μετάφραση Κώστας θεολόγου, εκδόσεις Καστανιώτη, σελ.184 «Ένα χειρόγραφο χαμένο για πολύ καιρό που είναι το κλειδί για την κληρονομιά του Φρόυντ. Μια μυστηριώδης γυναίκα που ισχυρίζεται ότι είναι η κόρη του παράνομου παιδιού του. Η συνωμοσία σιωπής που περιβάλλει το μαρτύριο κάποιων βασανισμένων από τον πόλεμο στρατιωτών. Η λαγνεία ενός σύγχρονου επιστήμονα που κατασκευάζει το απόλυτο ρομπότ, τη μηχανή Μέρλιν: Αυτές είναι μερικές από τις ιστορίες που αποτελούν τον αφηγηματικό καμβά αυτού του ιδιοφυούς μυθιστορήματος που με παιγνιώδη τρόπο αναφέρεται στον μεγάλο αυστριακό ψυχαναλυτή. Χωρίς να φοβάται να παραποιήσει την ιστορία και ειρωνευόμενος τις αιώνιες διαμάχες μεταξύ υποστηρικτών και επικριτών της φροϋδικής θεωρίας, ο Ρόζενφιλντ μας αποκαλύπτει έναν Φρόυντ ο οποίος, ανατρέχοντας στο έργο της ζωής του, συνειδητοποιεί ότι όλα όσα είπε ήταν λάθος.»
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΡΔΑΡΑ Τρομοκρατία και ΜΜΕ, εισαγωγή: Γ. Πανούσης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΤ.Ν. ΣΑΚΚΟΥΛΑ, σελ. 60.
Ο ρόλος των media στην επεξεργασία και την παραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών προτύπων και συμπεριφορών, εμπεριέχει μια θεμελιώδη αντίφαση. Απ’ τη μια προβάλλονται οι συναινετικές πτυχές της κοινωνίας, το σύνολο των κυρίαρχων προτύπων, αντιλήψεων και αξιών που επιτρέπουν τους δέκτες να υπάρξουν ως κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από την ανάδειξη της βίας, του εγκλήματος, της εξαθλίωσης σε κυρίαρχο θέαμα του τηλεοπτικού συμβάντος, τα media καταλήγουν στο να προβάλλουν και να προωθούν τις αντίρροπες, συγκρουσιακές τάσεις που αποδομουν και κατακερματίζουν το κοινωνικό σύνολο. Αυτή η διττή, αντιφατική λειτουργία είναι που, με δεδομένη την παθητικότητα του δέκτη στη σχέση του με τον πομπό της μαζικής επικοινωνίας, καταλήγει στο να δημιουργεί αποσταθεροποιητικά κενά στη μέση τηλεοπτική συνείδηση παίζοντας με τα συναισθήματα αλλά και με τα κριτικά ανακλαστικά του θεατή. IW αυτό τον τρόπο, «η επικοινωνία μεταβάλλεται από όρο για μια αληθινή κοινωνία σε προϋπόθεση για μια ψευδή συνείδηση και έναν αλλοτριωμένο και απροστάτευτο άνθρωπο».
Μέσα σ’ αυτό το ευρύτερο σκεπτικό, πραγματοποιείται και η έκδοση του πονήματος της Αγγελικής Καρδαρά, που αφορά την κάλυψη του φαινομένου της τρομοκρατίας από τα ελληνικά ΜΜΕ. Βέβαια, όπως αναφέρει και ο καθηγητής της Παντείου Γ.Πανούσης στο προλογικό σημείωμα της έκδοσης, με βάση το δεδομένο ρόλο των ΜΜΕ στην περίπτωση της δημόσιας συζήτησης που ακολούθησε έπειτα από τη σύλληψη των μελών της 17Ν, το βιβλίο θα μπορούσε να τιτλοφορείται και «Η τρομοκρατία των ΜΜΕ». Γιατί απλούστατα, τα ΜΜΕ δεν περιορίστηκαν στο να οργανώσουν τον δημόσιο προβληματισμό γύρω από τις πτυχές του φαινομένου, αλλά αντίθετα επιχείρησαν να τον εκτρέψουν σε μια αντιπαράθεση της απόλυτης πόλωσης, να αντικαταστήσουν τα επιχειρήματα και τον διάλογο με ομολογίες, κινδυνολογίες και εκφοβιστικσύς αφορισμούς. Έτσι, η παρέμβαση των ΜΜΕ επάνω στο φαινόμενο της τρομοκρατίας ήταν αυτή που συσκότισε και εν’ πολλοίς απέτρεψε την διεξαγωγή της κρίσιμης συζήτησης γύρω από τον τρόπο που μια κοινωνία πρέπει να διαχειριστεί το φαινόμενο τις τρομοκρατίας ο’ όλες του τις εκφράσεις…
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΗΝΑΙΟΣ Η αλυσίδα – Θέσεις, Αντιθέσεις, Στάσεις, Αντιστάσεις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ -ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΔΕΡΑΤΟΣ, σελ. 302.
«Η εικόνα μιας αλυσίδας, γεμάτη σφιχτοδεμένους κρίκους, με κυνηγάει πολλά χρόνια. Άλλοτε σαν αλυσίδα ποδηλάτου που έδινε κίνηση και ζωή στα παιδικά μου όνειρα κι άλλοτε σαν «γρανάζια» μια αόρατης μηχανής που έτρωγε τα σωθικά μου.
Τα τελευταία χρόνια πια συνειδητοποίησα ότι αυτή η αλυσίδα κυκλώνει την ίδια μας τη ζωή. Χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε οι αμέτρητοι κρίκοι μιας τεράστιας αλυσίδας που όχι μόνο δημιουργεί αλλά και, το κυριότερο, διαιωνίζει τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου.
Οι πλανητάρχες πούμας κυβερνάνε από τη μια μεριά κι εμείς, οι υπήκοοι, που τους νομιμοποιούμε από την άλλη.
Καθαρή σχιζοφρένεια δηλαδή.
Με αυτό το βιβλίο, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε περισσότερο να συζητήσουμε γι’ αυτή τη σχιζοφρένεια, που μας βασανίζει, παρά να βρούμε… το σίγουρο φάρμακο για τη θεραπεία της. Αν υπάρχει και αν… θέλουμε να το βρούμε!!!
Οι απορίες, οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, οι θέσεις και οι αντιθέσεις, οι στάσεις και οι αντιστάσεις που ακολουθούν είναι αποτέλεσμα όχι μόνο των φανταστικών αλλά και πραγματικών συζητήσεων. Άλλοτε μέσα από δημοσιευμένα, αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, άλλοτε με τους φίλους του θέατρου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, άλλοτε με τους συγγραφείς και τους συντελεστές μιας παράστασης κι άλλοτε με επώνυμα στελέχη ή απλά μέλη μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών φορέων.
Οι δυο τελευταίες, πραγματικές και φανταστικές, συζητήσεις με τους δυο μεγάλους φίλους μας, το Ντάριο Φο και τον Γκύντερ Γκρας, είναι για μένα, ελπίζω και για σας, δυο σπάνιες ανθρώπινες στιγμές.
Ας ελπίσουμε ότι όλα τα περιεχόμενα αυτού του βιβλίου δεν βγήκαν από μέσα μου μόνο για προσωπική…εκτόνωση… Ακόμη όμως και γι’ αυτό το λόγο, νομίζω ότι άξιζαν τον κόπο να βγουν».
ΑΛΕΚΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ Κύπρος, Ημερολόγιο λεηλασιών και αγώνων από την αρχαιότητα μέχρι την εισβολή ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΤΙ σελ. 271.
Στο βιβλίο αυτό, γίνεται μια σύντομη προσπάθεια ξεδι- πλώματος της μακραίωνης ιστορίας της πολυβασανισμένης και της πολυδοκιμασμέ-νης ελληνικής Μεγαλονήσου και μ’ έναν τέτοιο σκοπό κοινολογούνται ενέργειες ποικιλώνυμων ανδρών, πρωταγωνιστών γεγονότων που σημάδεψαν θετικά ή αρνητικά τη ζωή της μαρτυρικής Κύπρου.
Το γλαφυρό ύφος του συγγραφέα και η άγνωστη ιστορία του νησιού, κάνουν το βιβλίο απαραίτητο εγχειρίδιο για όποιον θέλει να γνωρίσει τις λεηλασίες και τις καταστροφές που έχει υποστεί η Κύπρος από την αρχαιότητα μέχρι την εισβολή, όπως και τους τραχιούς και επίμονους αγώνες που έκαναν και κάνουν οι Κύπριοι για να επιβιώσουν σα λαός και να διατηρήσουν την ελληνικότητα τους.
Το βιβλίο ξεκινάει από τους πρώτους εποικισμούς, για να συνεχίσει στην εξιστόρηση της Ρωμαϊκής παρουσίας στο νησί, τη συνάντηση των κατοίκων του με το χριστιανισμό, τις σχέσεις με τους Άραβες, για να καταλήξει στην Φραγκοκρατία, την Τουρκοκρατία και από εκεί στα περισσότερο γνώριμα ιστορικά συμβάντα της Αγγλικής κατοχής, των πρώτων αγώνων για την ανεξαρτησία και της Τουρκικής εισβολής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ Αττική – Μια οικολογική περιήγηση στο παρελθόν και το μέλλον ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΛΑΣ σελ. 271
Δια μέσου των αιώνων η Αττική αποτελεί χαρακτηριστικό πεδίο ανθρώπινης πλημμυρίδας και άμπωτης. Η ιστορικής περιπέτεια είναι ανάλογη με αυτήν της Ρώμης, «που πέθανε και αναστήθηκε τόσες πολλές φορές»…
Μετά την εγκατάσταση της πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους στον Απικό χώρο μετά την επανάσταση του 1821, ακολούθησε μια αστική ανάπτυξη «χωρίς λογισμό και όνειρο». Που αδιαφορούσε για τη μνήμη, για την αισθητική, για την ποιότητα ζωής, για το δικαίωμα των ανθρώπων στα «πρώτα υλικά της πολεοδομίας» (Λε Κορμπυζιέ): Στον ήλιο, στο πράσινο, στο χώρο.
Όμως οι πόλεις όπως και η Ιστορία δεν φτάνουν ποτέ σε κατάσταση τελείωσης. ΓΓ αυτό και η αισιοδοξία για την μεταμόρφωσή τους μπορεί να είναι διηνεκής.
Η εργασία αυτή ιστορεί όχι χάριν της ιστορίας αλλά για να καταλήξει στα υλικά μιας πρότασης για την οικολογική ανάπτυξη της πόλης και της περιαστικής υπαίθρου. Για την ανακοπή και οριοθέτηση της αστικής επέκτασης, για έναν αστικό χώρο μικρών αποστάσεων και πολυλειτουργικότητας. Κι ακόμη, για την «ανακυττάρω-ση» του πολεοδομικού σχηματισμού μέσα από την ανάκτηση της χαμένης συλλογι-κότητας σε επίπεδο γειτονιάς και συνοικίας.
Πρόκειται για μια πρόταση παλιά αλλά και επίκαιρη, παραδοσιακή αλλά και νεωτεριστική, ρομαντική αλλά και φιλική προς το μέλλον.
Ένας στοχασμός χρήσιμος για το σήμερα, τη στιγμή που οι μητροπολιτικές χαοτικές δυναμικέο τείνουν να καταπιούν τα τελευταία απομεινάρια μιας πόλης, που εξελισσόταν στην ενότητα της, ως πραγματική συλλογική οντότητα, αλλά και στην εγγύτητα της με τον άνθρωπο και τη φύση.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΛΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ Η δική μου Διοτίμα ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΥ θεσσαλονίκη 2003 σελ. 193
Μετά από μια σειρά λευκωμάτων που παρουσιάζουν το εικαστικό του έργο, ο γνωστός ζωγράφος Απόστολος Κιλεσσόπουλος δημοσιεύει ένα ιδιότυπο βιβλίο, που συνδυάζει τον δοκιμιακό λόγο με αυτοβιογραφικά στοιχεία, και αναφέρεται στην Τέχνη στο σύνολο της αλλά και σε κάθε τέχνη χωριστά.
Ο Κιλεσσόπουλος επιχειρεί ένα τολμηρό άνοιγμα προς τον κόσμο, και τον “έξω” αλλά και τον “έσω” κόσμο. Ο φιλοσοφικός στοχασμός και η τέχνη -της ακρόασης, του λόγου, της ζωγραφικής, της ψηλάφησης αισθητού και υπεραισθητού – συμπλέκονται μεταξύ τους αλλά και με την αφήγηση βιωμάτων που όλα τα διαπερνά η μουσική.
Το βιβλίο του Κιλεσσό-πουλου, Η δική μου Διοτίμα κατακτά τον αναγνώστη με το βάθος της σκέψης, το χιούμορ, την ευρεία θεώρηση των ζωτικών θεμάτων στα οποία δοκιμάστηκαν η ευαισθησία, η δεξιότητα και η αυτοσυνείδηση του καλλιτέχνη· ενός
καλλιτέχνη που επιλέγει αυτή τη φορά να μας οδηγήσει στους δαιδάλους του δικού του μικρόκοσμου – ο οποίος, χάρη στη μουσική (τη δική του Διοτίμα), αντανακλά τη δυναμική του μακρόκοσμου. Η ικανότητα του συγγραφέα να συναιρεί βιωματικό αφενός και δοκιμιακό αφετέρου υλικό, τον οδηγεί σε ένα είδος bildungsroman, ένα (όχι μυθιστόρημα αλλά) δοκίμιο ενηλικίωσης.
Ο Απόστολος Κιλεσσόπουλος γεννήθηκε το 1942. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ντάρμσταντ και σκηνοθεσία στην Αθήνα. Γύρισε σειρά ντο-κυμανταίρ πολιτιστικού περιεχομένου, δίδαξε κινηματογράφο, σκηνοθέτησε όπερα. Έχει φιλοτεχνήσει τις δύο μεγαλύτερες τοιχογραφίες στην Ελλάδα: εξωτερική, στο αμφιθέατρο της Πολυτεχνικής Σχολής θεσσαλονίκης· εσωτερική, στο κτίριο διοικήσεως τουΑΠΘ. Από το 1964 έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, ενώ από το 1970 μέχρι τώρα το έργο του έχει παρουσιαστεί σε 32 ατομικές εκθέσεις, 6 από τις οποίες ήταν αναδρομικές, στην Ελλάδα, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Αμερική.
ALASTAIR MCINTOSH Soil and Soul–People versus Corporate Power AURUM PRESS σελ. 322
Ο Αλαστάιρ Μάκιντος, είναι σκοτσέζος συγγραφέας και α-κτιβιστής. Συμμετέχει ενεργά στο κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης ενώ ταυτόχρονα είναι μέλος του σκοτσέζικου ινστιτούτου της κοινωνικής οικολογίας.
Η θεωρητική του συμβολή στην συζήτηση που διεξάγεται στα πλαίσια του αντιπα-γκοσμιοποιητικού κινήματος, έγκειται στην ανάδειξη της σημασίας της ταυτότητας, στη σχέση της με το έδαφος -την εντοπιότητα- την παράδοση κ.λπ. Τα ζητήματα που θέτει ο
συγγραφέας, τόσο στην πλούσια αρθρογραφία του όσο και στο παρόν βιβλίο είναι καίρια και καθοριστικα σε μια εποχή όπου η δράση της παγκοσμιοποίησης υποσκάπτει κάθε συλλογική ταυτότητα, αποσυνδέοντας βίαια τους α. -θρώπους από κάθε συγκεκριμένη αναφορά. Απέναντι σε μια κολοσσιαία μεγαμηχα ~ που θεμελιώνει μέσω απρόσωπων και αφηρημένων μηχα-νισμών την κυριαρχία της στ: «άυλο», «άπιαστο» και απομακρυσμένο για τους ανθρώπους παγκόσμιο πεδίο, ο λόγος εκείνος που συνθετει ταυτότητα, εντοπιότητα. οικολογία και την κοινωνική προβληματική είναι όντως απαραίτητος για την παραγωγή και πιν επεξεργασία ενός θετικού, εναλλακτικού προταγ-ματος. Πόσο μάλλον, όταν ο λόγος αυτός πηγάζει απο μια όντως εξισωτική διάθεση πο. θέλει να επισημάνει όχι μονο την αναγκαιότητα για έναν άλλο κόσμο αλλά και την επιθυμία ο κόσμος αυτός να κερδίζει σε ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη.
Στην Ελλάδα, αξίζει κανείς να ανατρέξει στην προβληματική του Αλασταίρ Μα-κιντος και για έναν επιπλέον λόγο: Η δημόσια συζήτηση και ο προβληματισμός περί αυτών των ζητημάτων που εγείρει η δράση της παγκοσμιοποίησης παραπαίει συνήθως -με ελάχιστες εξαιρέσεις- ανάμεσα στη σκύλλα μιας κομφορμιστι-κής συνηγορίας υπέρ της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων και στη Χάρυβδη μιας κενής συνθηματολογίας που δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποκτήσει κριτικό βάθος και δημιουργική πνοή.
