Του Νίκου Ντάσιου
Αυτό που προκάλεσε την χτεσινή έκπληξη είναι ότι μετά από αρκετά χρόνια ένας εκπρόσωπος της Ελληνικής Πολιτείας απαντώντας στις προηγηθείσες οργιώδεις διεκδικήσεις του Τούρκου ομολόγου του, είπε τα αυτονόητα: ό,τι π.χ. καμία χώρα στον πλανήτη δεν θα δεχόταν να γίνονται υπερπτήσεις μαχητικών πάνω από το έδαφος της, ότι είναι παράλογο να ζητάς αποστρατιωτικοποίηση για να καταλάβεις αναίμακτα νησιά, –όπως το έχεις ήδη κάνει στην Κύπρο–, ότι δεν μπορείς να εγκαλείς μια χώρα για επανα-προωθήσεις, όταν παραδέχεσαι με τον ποιο επίσημο τρόπο ότι εσύ οργανώνεις τις μεταναστευτικές ροές προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, ότι υπάρχει διεθνές δίκαιο και διεθνείς συνθήκες που μόνο μετά από μεγάλους πολέμους αλλάζουν και όχι γιατί εσύ φαντασιώνεσαι το αυτοκρατορικό σου παρελθόν κ.ο.κ…
Δυστυχώς αυτά τα αυτονόητα τείνουμε κι εμείς οι ίδιοι να τα ξεχάσουμε, –εξ ου και το ξάφνιασμα–, επειδή για πολλά χρόνια μας έμαθαν να αντιμετωπίζουμε την χώρα μας ως μια «μη κανονική χώρα», με την εθνική κυριαρχία ν’ αποτελεί ήσσονος σημασίας ζήτημα έναντι της ατομικής υλικής ευμάρειας. Ευτυχώς που οι συνθήκες αλλάζουν και μέσα στην Ευρώπη, όπου σταδιακά η Γερμανία χάνει τον ηγεμονικό της ρόλο, όσο και περιφερειακά, όπου λόγω της γεωγραφίας η χώρα μπορεί μαζί με την Κύπρο να επανακτήσει τον ιστορικό της ρόλο στην Β Αφρική και στην Μέση Ανατολή. Ο Νίκος Δένδιας φαίνεται πως ανήκει σ’ εκείνους του πολιτικούς που έχει συναίσθηση της μετάβασης σε μια νέα εθνο-κρατική πραγματικότητα γι’ αυτό και τυγχάνει της ευρύτερης αποδοχής και πέρα από την κομματική βάση της ΝΔ.
2 ΣΧΟΛΙΑ
Εάν η Γερμανία χάνει την ηγεμονική της θέση, ποιος την αντικαθιστά;
Ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών έκανε το καθήκον του και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Καθαρές κουβέντες, χωρίς περιστροφές και χωρίς φοβικό σύνδρομο. Να γνωρίζουν οι ηγέτες μας πως όταν ο λαός βλέπει από αυτούς μια υπεύθυνη και αποφασιστική στάση στην εξωτερική πολιτική, τότε και αυτός βγάζει φτερά. Κι αυτό έχει πολλαπλά οφέλη σε ψυχολογικό, ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Να γνωρίζουν επίσης ότι, παρόλο που υπήρξε – και υπάρχει ακόμα – η κρίση, παρόλο που ενέσκηψε και η πανδημία του κορωνοϊού, το ηθικό του λαού, όπως και των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, διατηρείται σε υψηλότατο επίπεδο. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, με τη μεγάλη ιστορική παρακαταθήκη των αιώνων που προηγήθηκαν.