Η λογική που κρύβεται πίσω από τον Νόμο Παρασκευόπουλου, και που αναμφίβολα ευθύνεται για την κλιμάκωση των ειδεχθών –και όχι μόνο– εγκλημάτων στην Ελλάδα, διδασκόταν στη Νομική ΑΠΘ επί πάρα πολλά χρόνια ως ένα είδος κοινωνικού ευαγγελίου.
Κατά εκατοντάδες συνέρρεαν τότε φοιτητές για να ακούσουν τον κυριότερο εκφραστή αυτής της μαρξίζουσας, αλλά παρά ταύτα, σχετικά ελαφριάς προσέγγισης. Σύμφωνα με αυτήν, το έγκλημα προσεγγίζεται ως αντανάκλαση των «ταξικών αδικιών», ενώ η ανακύκλωσή του εντός των ίδιων παραβατικών κύκλων οφείλεται στις… φυλακές, το στίγμα και τον ιδρυματισμό που αυτές προκαλούν.
Σε αυτούς τους κύκλους κυριαρχούσε μια αντίληψη που λίγο ως πολύ θεωρούσε το έγκλημα μια (αδόκιμη) απάντηση στην αδικία και την παραβατικότητα σαν προϊόν της… φυλακής. Επιτίθετο στην «αστική αντίληψη περί δικαίου», ενώ, την ίδια στιγμή, αποζητούσε την πνευματική και μορφωτική αναβάθμιση των «ποινικών»… διά της κατήχησής τους στον πολιτικό ριζοσπαστισμό.
Είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, αυτό υπήρξε το ιδεολογικό κλίμα που παρήγαγε για τον ΣΥΡΙΖΑ την «τομή» του νόμου Παρασκευόπουλου. Οι πιο διαπρύσιοι εκφραστές του υπήρξαν ορισμένες χαρακτηριστικές φιγούρες μποέμ μέσο/άνω αστών, που κήρυτταν από άμβωνος μπαρ το τέλος της διάκρισης ανάμεσα σε νομιμότητα και παραβατικότητα. Αντί για εγχειρίδια Φιλοσοφίας του Δικαίου, κράδαιναν το Ένστικτο του Θανάτου, του Ζακ Μεσρίν, βιογραφία ενός Γάλλου ληστή τραπεζών, και εξυμνούσαν τις αντίστοιχες φιγούρες ως πρότυπα μιας αυθόρμητης και τραχιάς κοινωνικής ανταρσίας. «Πειθαρχία τέλος, ζωή μαγική», που έλεγε και ένα σύνθημα του Δεκεμβρίου 2008.
Έπειτα το νομοσχέδιο Παρασκευόπουλου έγινε πράξη. Και όλο αυτό το ψεύτικο ιδεολογικό σύμπαν έσκασε σαν μια τερατώδης φούσκα, όχι στα μούτρα των ίδιων των μποέμ μέσο/άνω αστών, αλλά σε εκείνα της κοινωνίας. Οι δείκτες της εγκληματικότητας πήραν την ανιούσα, καθώς οι παραβατικοί κύκλοι μεθερμήνευσαν ως επιτρεπτικότητα τις ελευθεριακές αντιλήψεις που κρύβονταν πίσω από το γράμμα του νόμου. Τι είχε συμβεί; Πολύ απλά, ο μετριασμός των ποινών και οι λοιπές ευεργετικές διατάξεις περί αποφυλακίσεων δημιούργησαν μια αίσθηση ατιμωρησίας. Με αυτό τον τρόπο συνέστησαν ένα ελκυστικό πλαίσιο για τη συστηματοποίηση της παραβατικότητας, μικρής, μεσαίας και μεγάλης.
Η συνέπεια ήταν ότι το κοινωνικό αγαθό της ασφάλειας απαξιώθηκε ραγδαία, ιδίως σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητα των μεσαίων/κατώτερων στρωμάτων. Σε δεύτερο χρόνο, όμως, η διάχυση του εγκλήματος δημιούργησε συνθήκες περικύκλωσης και για τους πιο ευκατάστατους. Ιδίως εκείνους που ζουν στα προάστια της αττικής υπαίθρου, η οποία αντιμετωπίζει και μεγάλο πρόβλημα αστυνόμευσης. Από τον Άγιο Παντελεήμονα, τα Πατήσια και την Κυψέλη, περάσαμε έτσι στα Γλυκά Νερά. Μέσα από τα ειδεχθή εγκλήματα, σαν αυτό της στυγνής δολοφονίας της 20χρονης μητέρας, η κοινωνία μετράει τις πληγές της.
Όσο για τους «ισοπεδωτές» της αριστεράς και της προόδου; Εκτός εξουσίας πλέον, ίσως απογοητευμένοι και από την πολιτική γιατί δεν τους άφησε να παριστάνουν εσαεί τους μαθητευόμενους μάγους, πνίγουν τον πόνο τους στις ΜΚΟ και την κατ’ επάγγελμα ευαισθησία. Κανείς δεν χάνεται…
