Αρχική » Ήταν ρεαλιστική η Μεγάλη Ιδέα;

Ήταν ρεαλιστική η Μεγάλη Ιδέα;

από Γιώργος Καραμπελιάς

του Γιώργου Καραμπελιά

Απόσπασμα από το ιστορικό δοκίμιο 1821-2021: Ρέκβιεμ ή Αναγέννηση;, που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 121 που κυκλοφορεί σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία.

Ένα ερώτημα που επανέρχεται αδιάκοπα στη συζήτηση είναι το εάν ήταν βάσιμες οι ελπίδες των Ελλήνων για μια εθνική ολοκλήρωση στα όρια της Μεγάλης Ιδέας, ή μήπως αποτελούσαν μια φενάκη, μια αυταπάτη. Μήπως δηλαδή τα πληθυσμιακά μεγέθη, το οικονομικό δυναμικό και η γεωγραφία δεν επέτρεπαν μια «μεγάλη επιστροφή» των Ελλήνων μετά το 1453 και τελικώς θα ήταν προτιμότερο να αρκεστούμε σε «αυτά που είχαμε ήδη».
Νομίζω πως δείξαμε ότι, εάν οι Έλληνες ακολουθούσαν μια τέτοια λογική, ίσως δεν θα είχαν καν ξεκινήσει την Επανάσταση και πάντως θα αρκούνταν στα όρια του Παγασητικού-Αμβρακικού όπου έφθαναν τα σύνορα μέχρι το 1864 ή ακόμα και το 1881. Άλλωστε, από πάρα πολλούς και όχι τους πλέον άσημους, προτασσόταν αδιάκοπα η λογική να αρκεστούμε σε «λίγα και καλά». Να θυμίσουμε πως, ακόμα και μέχρι το 1909, πάρα πολλοί έβλεπαν τον Μακεδονικό Αγώνα όχι ως αγώνα για απελευθέρωση, αλλά προς απόκρουση των βουλγαρικών βλέψεων στο εσωτερικό της οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Και αυτό που αμφισβητείται πριν από όλα είναι η δυνατότητα του ελληνισμού να απελευθερώσει τις ελληνικές περιοχές που βρίσκονταν στη Μικρά Ασία, την Κωνσταντινούπολη και την Ανατολική Θράκη. Οι οπαδοί του «ρεαλισμού», της Αριστεράς, αλλά και της Δεξιάς, «απεδέχθησαν» τελικώς –μετά από δεκαετίες για την Αριστερά και τον «Μακεδονισμό» της – το αδιανόητο πριν το 1912-13 γεγονός της απελευθέρωσης της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης, στη λογική της αποδοχής των απελευθερωτικών τετελεσμένων. Όμως, σε ό,τι αφορά στο 1922, επιμένουν πως η κατάληξη ήταν λίγο πολύ αναπόφευκτη: Η Ελλάδα «κέρδισε ό,τι θα μπορούσε να κερδίσει» και αν το είχε συνειδητοποιήσει νωρίτερα δεν θα είχε αποδυθεί σε αυτή τη μεγάλη περιπέτεια. Εδώ, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Νίκος Ζαχαριάδης συμπίπτουν απόλυτα.
Θα πρέπει να ομολογήσω πως για πολλές δεκαετίες στοχάζομαι και αναστοχάζομαι πάνω σε αυτό το εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα, καθώς υπεισέρχονται παρά πολλοί παράγοντες:
Εάν συγκρίνουμε τους δύο πληθυσμούς, ο τουρκικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας και της Θράκης ήταν ανάλογου μεγέθους με τον συνολικό ελληνικό πληθυσμό. Βεβαίως, οι μουσουλμάνοι υπερείχαν κατά πολύ του ελληνικού πληθυσμού στη Μικρά Ασία, αλλά ποτέ η Ελλάδα δεν επεδίωξε να την καταλάβει ολόκληρη, αντίθετα, όπως επαναλάμβανε ο Βενιζέλος, οι ελληνικές διεκδικήσεις περιορίζονταν στις περιοχές όπου υπήρχε εθνολογική βάση γι’ αυτές.

Εάν, δε, παραπέμψουμε στο οικονομικό, πνευματικό και πολιτιστικό δυναμικό, ο ελληνισμός, συμπεριλαμβάνοντας τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη, ήταν ισχυρότερος, κατά πολύ, από τον τουρκισμό. Στο οικονομικό πεδίο, το 1912, οι Έλληνες της οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήλεγχαν το 43% του εσωτερικού εμπορίου και το 49% της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας· εάν συνυπολογίσουμε δε το οικονομικό δυναμικό του ελλαδικού κράτους και της εκτός Τουρκίας διασποράς της καθ’ ημάς Ανατολής, η διαφορά των μεγεθών καθίσταται συντριπτική υπέρ των Ελλήνων.
Μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους, τα στρατιωτικά μεγέθη ήταν εξαιρετικά άνισα, διότι από τη μία πλευρά βρισκόταν ένα σχετικά μικρό και αδύναμο ελληνικό κράτος και από την άλλη πλευρά μια Αυτοκρατορία που μπορούσε να κινητοποιεί πολύ περισσότερους πόρους και δυνάμεις. Όμως, εν συνεχεία, τα πράγματα μεταβάλλονται άρδην, η Αυτοκρατορία αποσυντίθεται, χάνει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών της και στην καλύτερη περίπτωση μένει απλώς ένας τουρκικός πυρήνας σε κρίση, σπαρασσόμενος από εμφύλιες διαμάχες.
Συνεπώς, και μάλλον με αστραπιαία ταχύτητα, εξελίσσονται δύο παράλληλες διαδικασίες. Από τη μία πλευρά η κρίση του τουρκισμού και από την άλλη η ταχύτατη ενίσχυση του ελληνισμού. Σε τέτοιες συνθήκες δημιουργείται μια εξαιρετικά ασταθής ισορροπία και αρκούν μερικές κινήσεις για να γύρει η ζυγαριά από τη μια ή την άλλη πλευρά. Και, ουσιαστικά, από το 1915 μέχρι το 1922, όλα κρίνονται κυριολεκτικώς στην κόψη του ξυραφιού. Είτε ο ελληνισμός θα ολοκλήρωνε την ανασυνθετική πορεία που είχε αρχίσει το 1821, ξανακερδίζοντας mutatis mutandis τον ρόλο και τον χώρο που κατείχε μέχρι το 1204, και ο τουρκισμός θα περιοριζόταν στα μεγέθη που αποκάλυψε η κατάρρευση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας – ως μια σημαντική μικρασιατική δύναμη στα όρια του κράτους των σελτζουκιδών. Είτε, όπως και συνέβη, ο ελληνισμός θα κατέρρεε –με μία καταστροφή– και θα περιοριζόταν στην ελληνική χερσόνησο, έχοντας οριστικά χάσει τον μικρασιατικό του πνεύμονα, τον Βόσπορο, και την ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, και εν συνεχεία θα βυθιζόταν σε μια μακρά εμφυλιοπολεμική παρακμή, όπως συμβαίνει πάντοτε με τους ηττημένους. Αντίθετα, ο τουρκισμός θα έμπαινε σε μια πορεία ανασυγκρότησης και ανόδου, κατέχοντας τη σημαντικότερη ίσως παγκόσμια γεωπολιτικά δίοδο, τα Στενά, και μια από τις σημαντικότερες πόλεις του κόσμου, την Κωνσταντινούπολη.
Και το γεγονός ότι αυτό το εγχείρημα ήταν εφικτό και στα μέτρα του ελληνισμού έχει αφήσει ένα βαθύτατο τραύμα στην ελληνική εθνική συνείδηση. Οι Έλληνες δεν μπορούν να πιστέψουν ότι απώλεσαν από δικά τους σφάλματα πατρογονικές εστίες χιλιετιών και ότι στο εξής θα έπρεπε να προσαρμοστούν οριστικά στα μεγέθη ενός μεσαίου και συρρικνούμενου δημογραφικά έθνους-κράτους.
Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, τότε και τώρα δυστυχώς, εθισμένο στη μικροπολιτική και βολεμένο στην ξενοκρατία, δεν μπορούσε να διανοηθεί καν μια εξέλιξη που μπορούσε να μεταβάλει το ελληνικό κράτος στον σημαντικότερο παράγοντα της Ανατολής και «δικαίως» την θεωρούσε έξω και πάνω από τα μέτρα του. Γι’ αυτό και η ανανεωτική δυναμική ερχόταν κατ’ εξοχήν από τα «έξω», από τον αλύτρωτο ελληνισμό. Οικονομικά, από τους Έλληνες του εξωτερικού που αιμοδοτούσαν διαρκώς την ελλαδική οικονομία, το εκπαιδευτικό σύστημα, την πολιτιστική ζωή. Από τα Επτάνησα, κέντρο του ριζοσπαστισμού της Μεγάλης Ιδέας –εξ ου και ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Βαλαωρίτης, ο Πανάς, ο Χοϊδάς–, από τη Μακεδονία προς τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού, και κυρίως από την Κρήτη, η οποία με τις αδιάκοπες επαναστάσεις της δεν έδινε τη δυνατότητα στον μικροελλαδισμό να κυριαρχήσει και ανέτρεπε διαρκώς τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες. Και εν τέλει, η Κρητική Επανάσταση θα προσφέρει και τον μεγάλο πολιτικό που θα επιχειρήσει να ενώσει οριστικά το ελλαδικό κράτος με τον ευρύτερο ελληνισμό, σε ένα νέο ουσιαστικά κρατικό μόρφωμα με κέντρο την ιστορική του πρωτεύουσα.
Όμως υπήρχε μια προϋπόθεση γι’ αυτό το εγχείρημα, εφικτό πλέον λόγω των τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών που ανέσκαπταν ολόκληρη την περιοχή: Ότι και το εσωτερικό πολιτικό σύστημα θα συμπαρατασσόταν σε αυτό. Διότι το ελληνικό κράτος θα παρέτασσε τις αναγκαίες στρατιωτικές δυνάμεις, αυτό θα αποφάσιζε για πόλεμο ή ειρήνη, αυτό θα διαπραγματευόταν. Συνεπώς, οι δυνάμεις του ελληνισμού και ο Βενιζέλος θα έπρεπε να πείσουν και τον πληθυσμό της ελεύθερης Ελλάδας, το εσωτερικό πολιτικό σύστημα, να συμμετάσχει σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα. Και αν η ελληνική κοινωνία και ο στρατός, όπως φάνηκε με την επανάσταση του 1909 και τις θριαμβευτικές νίκες του Βενιζέλου στις εκλογές, έδειχναν έτοιμοι για κάτι τέτοιο, δεν συνέβαινε το ίδιο με τη μικροελλαδική ολιγαρχία και το νευραλγικό της κέντρο, το Παλάτι, ενάντια στο οποίο εξάλλου είχε στραφεί το κίνημα στο Γουδή. Οι τελευταίοι προέταξαν το στενό μικροελλαδικό συμφέρον απέναντι στη διαφαινόμενη αναπόφευκτη σύμπτωση ελληνισμού και ελλαδικού κράτους: είτε ως συμπερίληψη των βασικών κέντρων του ελληνισμού σε ένα διευρυμένο ελληνικό κράτος, είτε με τον ξεριζωμό του αλύτρωτου ελληνισμού και τη μεταφορά του, βιαίως, στο υπαρκτό κράτος, ως πρόσφυγες.
Επρόκειτο προφανώς για ένα εγχείρημα υψίστης δυσκολίας, διότι αντιστρατευόταν όχι μόνο τα συμφέροντα, αλλά το ίδιο το φαντασιακό των μικροελλλαδικών ελίτ. Αν μπορεί δε να προσαφθεί κάτι στον ηγέτη αυτής της απόπειρας είναι το μεγαλύτερο βάρος που προσέδιδε στην προσπάθεια προσεταιρισμού της ολιγαρχίας, σε μια απόπειρα εθνικής ενότητας, που απεδείχθη ουτοπική, αντί για την αποφασιστικότερη στήριξη στις λαϊκές δυνάμεις που τον είχαν φέρει στην εξουσία και τον στήριζαν.
Η ταχύτητα των εξελίξεων, που έθεταν το αίτημα της ιστορικής κρατικής ολοκλήρωσης του ελληνικού έθνους μέσα στον εξαιρετικά συμπυκνωμένο χρόνο μιας δεκαετίας, απαιτούσε και μεγάλες επαναστατικές τομές, πάλι μέσα σε ελάχιστο χρόνο, στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Έπρεπε να ξεριζωθεί με επαναστατικά μέτρα η δύναμη της ολιγαρχίας, που σε αυτές τις συνθήκες συσπειρωνόταν προνομιακά γύρω από το Παλάτι. Πιθανότατα με την εκθρόνιση της δυναστείας και οπωσδήποτε με την υποχρεωτική απομάκρυνσή της από την εμπλοκή της στην πολιτική ζωή της χώρας – απομάκρυνση που εκκινούσε και σχεδόν ταυτιζόταν με την αποστράτευσή της από το στράτευμα, όπως την είχε κατοχυρώσει η Επανάσταση του 1909.
Και το ότι αυτή η άκαιρα συμβιβαστική πολιτική ήταν εσφαλμένη απεδείχθη από το ότι όχι μόνο δεν απεφεύχθη ο διχασμός στην κορυφή, αλλά αυτός έφθασε μέχρι τη βάση χωρίζοντας στα δύο και τις κοινωνικές δυνάμεις του ελλαδικού κράτους και του ευρύτερου ελληνισμού τις οποίες ακριβώς ο Βενιζέλος επεδίωκε να συνενώσει· οι Έλληνες θα χωριστούν πάλι σε αυτόχθονες και ετερόχθονες· ο ελληνισμός δεν θα ολοκληρώσει την αναγκαία εθνοκρατική του μετάβαση – εξ ου και ο μεγάλος διχασμός.
Εν κατακλείδι, αυτή η μεγάλη δεκαετία κατόρθωσε μεν να διπλασιάσει τα μεγέθη του ελληνικού κράτους – τριπλάσιου πλέον από εκείνο του 1830–, αλλά το τίμημα ήταν τεράστιο. Ο ελληνισμός έχασε οριστικά τη δυνατότητα της ανασύστασης του ιστορικού υστεροβυζαντινού έθνους-κράτους του και στο εξής θα είναι υποχρεωμένος είτε να ενσωματώσει πληθυσμιακά, πολιτιστικά, οικονομικά τον τεράστιο πλούτο του ελληνισμού σε ένα μικρότερο έδαφος είτε να πέσει στη δίνη μιας ανέκκλητης παρακμής. Και, εκατό χρόνια μετά, το διακύβευμα παραμένει ακόμα ανοικτό. Διότι στα εκατό χρόνια που ακολούθησαν πραγματοποιήθηκε εν μέρει και κουτσουρεμένα αυτή η ενσωμάτωση, την οποία ευαγγελιζόταν η γενιά του 30, αλλά ταυτόχρονα οι εμφύλιες διαμάχες και η παρακμιακή ροπή παρέμειναν πανίσχυρες. Προφανώς δε, στην επόμενη περίοδο, θα πέσει οριστικά η ετυμηγορία της ιστορίας.

Υ. Γ. Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις και η Ελλάδα
Αν μελετήσουμε την απελευθερωτική πορεία του ελληνικού έθνους, από τον 18ο αιώνα και μετά, θα διαπιστώσουμε μια εκπληκτική και συνάμα τραγική συνθήκη. Οι δύο μεγάλες επαναστάσεις της Ευρώπης, η γαλλική και η ρωσική, είχαν αρνητικές επιπτώσεις στις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις.
Στην πρώτη περίπτωση, της γαλλικής Επανάστασης, αυτή προκάλεσε το τέλος του «Πολέμου των Τριών Ιμπερίων» – όταν δηλαδή η ρωσική και αυστροουγγρική αυτοκρατορία, μετά το 1788, επιχείρησαν για πρώτη φορά στα σοβαρά να διαμελίσουν την οθωμανική Αυτοκρατορία, και η οποία διεσώθη τελικώς από τη… γαλλική Επανάσταση. Και αυτό διότι η Επανάσταση οδήγησε σε συσπείρωση των Ευρωπαίων ηγεμόνων εναντίον της (πρώτη η Αυστροουγγαρία αποχώρησε από τη συμμαχία και σύντομα ακολούθησε και η Ρωσία) και έσπρωξε αντίθετα τη Ρωσία, για πρώτη φορά στην ιστορία της, σε συμμαχία με τον σουλτάνο ενάντια στους Γάλλους. Ο Ρήγας Βελεστινλής θα προσπαθήσει να πείσει τον Ναπολέοντα να υποκαταστήσει αυτός τους Ρώσους, ως δύναμη ανατροπής της οθωμανικής κυριαρχίας, και θα αποτύχει οικτρά.
Και οι αντιφατικές συνέπειες της γαλλικής Επανάστασης θα φτάσουν πολύ μακριά. Από τη μία πλευρά θα πυροδοτήσουν ένα επαναστατικό-ανατρεπτικό πνεύμα σε όλη την Ευρώπη, εν μέρει και στην Ελλάδα, και, από την άλλη, θα ενισχύσουν την Ιερά Συμμαχία και τη θεωρία της ακεραιότητας της οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το αποτέλεσμα ήταν πως η Ρωσία θα κινηθεί ενάντια στους Οθωμανούς μόλις το 1827, όταν η ελληνική Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια κάτω από τις οπλές των ιππέων του Ιμπραήμ.
Κατ’ αναλογία, και με ακόμα πιο δραματικές συνέπειες, το ίδιο θα συμβεί με την οκτωβριανή Επανάσταση. Από τη μια πλευρά, θα σώσει τον απειλούμενο με οριστική αποσύνθεση οθωμανισμό και, από την άλλη, θα πυροδοτήσει ένα κύμα επαναστατικού ενθουσιασμού στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Αυτή η αντιφατική σχέση της Ελλάδας και του ελληνικού κόσμου με τις δύο μεγάλες ευρωπαϊκές επαναστάσεις καταδεικνύει –εάν χρειαζόταν κάτι τέτοιο– την ελληνική ιδιαιτερότητα. Από τη μία πλευρά, συνδεδεμένη με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη διανόηση και τις εμπορικές ελίτ της χώρας, από την άλλη, σε μια ιδιότυπη αποικιακή σχέση με την οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Δύση ταυτόχρονα. Γεγονός που δεν της επέτρεψε εν τέλει να πραγματοποιήσει την εθνική της ολοκλήρωση. Εξ ου και η κυριολεκτικά σχιζοφρενική σχέση που επισημάναμε.

ΣΧΕΤΙΚΑ

6 ΣΧΟΛΙΑ

Χαράλαμπος Παπαδόπουλος 27 Αυγούστου 2021 - 23:46

Οι Έλληνες από το 1829 ως το 1905
έπεσαν μόνοι τους από τον 10ο όροφο. Το 1912-1915 προσγειώθηκαν όρθιοι σώοι και αβλαβείς πάνω σε ενα ξεχασμένο φορτίο με χαρτονομίσματα. Το 1915-1916 αντί να πάρουν τα χαρτονομίσματα και να τα βάλουν στον λογαριασμό τους τα πέταξαν και ανέβηκαν και πάλι στον 10ο όροφο και έριξαν 2η βουτιά. Και πάλι προσγειώθηκαν σώοι και αβλαβείς σε νέο φορτίο από χαρτονομίσματα. Το 1920-1922 πέταξαν τα χαρτονομίσματα και έριξαν 3η βουτιά από τον 10ο όροφο. Αυτή τη φορά δεν βρηκαν χαρτονομίσματα αλλά ω του θαύματος σώθηκαν με σοβαρά κατάγματα στο νοσοκομείο. Το 1922-1942 κουτσα στραβά ανάρρωσαν αλλά το 1943 κόλλησαν ενα ερυθρο αυτοάνοσο νόσημα που σταδιακά μέχρι το 2019 τους έφερε ενα βήμα από τον οριστικό θάνατο. Ας ελπίσουμε ότι όπως η βαβυλωνια αιχμαλωσία κράτησε 70 χρόνια και η αποστασία των Ρώσων 72 χρόνια (1917-1989) έτσι και η αποστασία των Ελλήνων από τον εαυτό τους θα κρατήσει το ίδιο περίπου (1943-2019, 76 χρόνια).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Aνώνυμος 28 Αυγούστου 2021 - 00:29

Καίριο!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σπύρος Καναβός 28 Αυγούστου 2021 - 13:55

Ενδιαφέρον και τεκμηριωμένο άρθρο. Ιδιαίτερα χρήσιμο.
Η φωτογραφία όμως του Βενιζέλου δε μου λέει τίποτα. Είναι μία μόδα στην Ελλάδα, μία καθεστηκυία αντίληψη το να αποδίδονται οι επιτυχίες της Ελλάδος στους πολέμους του 20ού αιώνος στον Βενιζέλο και οι αποτυχίες στους αντιπάλους του. Αυτά έγιναν συρμός μετά την μεταπολίτευση. Δεν είναι έτσι ούτε για το 1912 – 13, ούτε για το 1922. Όλοι μιλάνε για τον Βενιζέλο, αλλά αγνοούν ή αποκρύπτουν, ότι είναι ο πρώτος που εγκαινίασε την χρήση του στρατού για την λύση πολιτικών προβλημάτων. Και από τα 8 – 10 πραξικοπήματα που έγιναν στον 20ό αιώνα η συντριπτική πλειονότητα έγιναν από τους βενιζελικούς αξιωματικούς.
Ο Ελληνικός λαός πρέπει να ωριμάσει κάποτε, να αναζητεί και να επιθυμεί την αλήθεια, αλλιώς δε θα προοδεύσει. Τα σημάδια για αυτό μιλάνε από μόνα τους.
Σε ιστορικές λεπτομέρειες της Συνθήκης των Σεβρών, που αποδίδεται στον Βενιζέλο δεν υπεισέρχομαι. Είναι μάταιο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νοστος 28 Αυγούστου 2021 - 23:36

Το να θελεις ως Ελλην να ελευθερωσεις τα εδαφη και τους συμπατριωτες σου της Μικρας Ασιας και της Κωνσταντινουπολης και του Ποντου απο τον πιο βαρβαρο και κτηνωδη κατακτητη δεν ειναι ομως μεγαλη ιδεα αλλα Βασικη Υποχρεωση. Και ντροπη και ονειδος αξιζει γι αυτον που λεει δεν ειναι δικα μας αυτα και τι δουλεια εχουμε εμεις εκει… Δεν αξιζει σε καποιον τετοιον να ζει και να απολαμβανει τα αγαθα της ελευθεριας που αλλοι ελληνες κατεκτησαν και γι αυτον με αιμα. Φανταστειτε τι θα σκεφτοντουσαν για τους εν ελλαδι ελληνες οσοι ελληνες μικρασιατες (που τους παρατησαμε τοτε στη μοιρα τους) σφαχτηκαν σαν τα ζωντανα και στα καλα καθουμενα απο τους τουρκους τοτε.
Ολα εδω ομως πληρωνονται αφου η ιστορια ερχεται να μας δειξει μετα απο 1000 χρονια οτι στο τελος της το ελληνικο εθνος και το τουρκικο δεν θα συνυπαρξουν. Μονο ενας θα μεινει : αυτο που θα εξαφανισει τον αλλο.
Αμαρτιες γονεων (λεει το ρητο) τις πληρωνουν τα τεκνα. Και πως να μην τις πληρωνουν λεω και εγω αφου και τωρα τετοιοι ειμαστε: για δεστε πως εχουμε παρατησει τους ελληνες της βορειας ηπειρου; Για δες τε τι αδιαφορια υπαρχει για την αμυνα της χωρας μας. Για δες τε τι αδιαφορια υπαρχει για τον ανυμπορο συμπολιτη μας.
Γι’αυτο σας λεω : θα ερθει και για μας η ωρα μας…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΑΚΡΙΤΑΣ 29 Αυγούστου 2021 - 17:55

Καλησπέρα σε όλους και καλό φθινόπωρο .

Είμαστε ένα έθνος μεγάλο σε όλα τα μεγέθη αλλά σε συνεχή συρρίκνωση (με διαλείμματα περιόδων ανατάσεων και αναγέννησης ) από το 410 μ.χ στην Δύση (Ά άλωση της Ρώμης Μας από τον Αλάριχο και τους Βησιγότθους και στην συνέχεια κατάκτηση της Δυτικής Ρωμιοσύνης από τα γερμανικά φύλα ) και από το 636 μ.χ στην Ανατολή (μάχη του Ιερομύακα στην Ιορδανία και στην συνέχεια κατάληψη της Αντιόχειας 639 μ.χ. ,Αλεξάνδρειας 641 μ.χ και όλης της ελληνιστικής Ανατολής και Βόρειας Αφρικής από τους Άραβες εισβολείς και το θρησκευτικοπολιτικοστρατιωτικό τέρας του Ισλάμ που εμείς οι Ρωμαίοι – Γραικοί – Έλληνες εν πολλοίς αφήσαμε να αναπτυχθεί ) .

Όποτε χαλαρώσαμε τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά

βλέπε 5ος αιώνας καταστροφή Δυτικής Ρωμιοσύνης από τους εισβολείς νεατερντάλειους γερμανούς που εμείς εγκαταστήσαμε στα εδάφη μας ως φειδεράτους οπότε έχουμε υποδιπλασιασμό της Ρωμιοσύνης σε όλα τα επίπεδα (εδαφικό ,πληθυσμιακό ,πολιτιστικό – μην ξεχνάμε ότι ο μεσαιώνας έχει αφετηρία αυτήν την εισβολή )

βλέπε 7ος αιώνας όπου μια χούφτα αγράμματοι πλατσικολόγοι Άραβες καταβρόχθισαν σε ελάχιστες δεκαετίες ολόκληρη την Ελληνιστική Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική ,δεύτερος υποδιπλασιαμός της Ρωμιοσύνης (αυτή είναι και η δεύτερη μεγαλύτερη καταστροφή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας γιατί η πρώτη και μεγαλύτερη είναι του 5ου αιώνα )

βλέπε 11ος αιώνας όπου πάλι αφήνουμε έναν επικίνδυνο αλλά σαφώς υποδεέστερο αντίπαλο τους Τούρκους(που αντικατέστησαν τους Άραβες στο Ανατολικό μέτωπο ) να εισβάλλουν στην Μικρά Ασία στην ουσία χωρίς αντίσταση και να θέτουν σε εφαρμογή την χιλιόχρονη γενοκτονία του Ελληνισμού και συνάμα κατοχή και εποικισμό που συνεχίζεται μέχρι σήμερα

βλέπε 1054 μ.χ. όπου με το σχίσμα επισφραγίζεται η πολιτική των κατακτητών Φράγκων για άλωση της Εκκλησίας μας που έχει ξεκινήσει από τον 5ο αιώνα και σχηματοποιηθεί επί Καρλομάγνου το 800 μχ .
και πολλά άλλα .

Αντίστροφα όποτε είχαμε όραμα , σύνεση και πίστη περάσαμε στην αντεπίθεση , ακυρώσαμε πολλές φορές τα τετελεσμένα και τιμωρήσαμε σκληρά τους εισβολείς κατακτητές δολοφόνους μας

βλέπε επανασταση του 1821
βλέπε Μιχαήλ Παλαιολόγος που ανακατέλαβε την πρωτεύουσα Μας Κωνσταντινούπολη από τους Φράγκους το 1261 , συνέτριψε τους Φράγκους στην μάχη της Πελαγονίας και ανέστησε τον Ελληνισμό στον Μυστρά και την Ρωμανία ως ένα βαθμό τουλάχιστον στην Βαλκανική
βλέπε Βασίλειο Β’ τον Βουλγαροκτόνο που επί σχεδόν 50 έτη που βασίλευσε πολεμούσε τους Βούλγαρους και τους οποίους συνέτριψε και τιμώρησε σκληρά για τα εγκληματά τους (αν δεν το είχε κάνει οι Βούλγαροι θα είχαν επιτύχει αυτό που επέτυχαν οι Τούρκοι στην Μικρά Ασία λίγες μόνο δεκαετίες μετά )και τους Άραβες στην Ανατολή
βλέπε Νικηφόρο Φωκά που ανεκατέλαβε την Κρήτη μας το 961 μχ ύστερα από 132 έτη κατοχής (κατελήφθη από Άραβες το 827/828 μχ )και ακύρωσε τα τετελεσμένα και τιμώρησε σκληρά τους εισβολείς – εποίκους , το 965 μχ απάλλαξε και την Κύπρο μας από τους Άραβες στην οποία είχαν βάλει πόδι από το 645 μ.χ ενώ επί των ημερών του απελευθερώθηκε το 969 μ.χ η Βασίλισσα της Ανατολής η Αντιόχειά μας ύστερα από 330 έτη Αραβικής κατοχής , είχε δε όραμα να αναστήσει τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία σε όλη την Μέση Ανατολή , Αίγυπτο και Βόρειο Αφρική
βλέπε τον μέγιστο στρατηγό Βελισάριο που απελευθέρωσε την Καρχηδόνα και την Βόρεια Αφρική από τους ειδεχθείς Βάνδαλους ( δεν ξεχνάμε ότι άλωσαν και την Ρώμη μας το 455 μ.χ ) και τους συνέτριψε ενώ είχε μεγάλες επιτυχίες και στην Ιταλία εναντίον των Οστρογότθων ( οι μόνες σοβαρές προσπάθειες επί Ιουστινιανού να ακυρωθούν τα τετελεσμένα της μεγαλύτερης καταστροφής του Ελληνισμού από την εισβολη των γερμανικών φύλων τον 5ο αιώνα )

H ίδια λοιπόν η ιστορία και η πραγματικότητα δεικνύει τον δρόμο !
Η ζωή μας , το μέλλον μας , η ζωή των παιδιών μας ταυτίζονται με την Μεγάλη Ιδέα ως Όραμα ανασύστασης της Ρωμανίας μας ,σκληρότατη τιμωρία των κατακτητών Ανατολικών και Δυτικών και πάνω από όλα αναγέννηση της Ορθοδοξίας όχι μόνο σε Μέση Ανατολή ,Βόρεια Αφρική και Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη ως πνευματική κιβωτός όλης της ανθρωπότητας .
Αγνοήστε τις σειρήνες του ψευτοδιπόλου Εθνομηδενιστές -ψευτοπατριώτες και προχωρήστε μπροστά στην υλοποίηση του Οράματος της Μεγάλης Ιδέας .
Οι καιροί ου μενετοί !

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Θεμης 30 Αυγούστου 2021 - 00:01

Βενιζελικοί βασιλικοί οι υπεύθυνοι για την μεγαλύτερη καταστροφή του ελληνισμού από την αρχαιότητα

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ