Στη συζήτησή με τον Λάμπρο Καλαρρήτη ο Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου & Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου Σωτήρης Δημόπουλος περιγράφει τη σειρά από διπλωματικές και γεωπολιτικές καραμπόλες οι οποίες ευνόησαν την Ελλάδα και διευκόλυναν τις αποφάσεις της ανατρέποντας το σκηνικό με την Τουρκία, αναλύει το σχέδιο της Ρωσίας για να παρακάμψει το αμερικανικό «τείχος» στην Ευρώπη και εξηγεί τους κατά τη γνώμη του λόγους που οδήγησαν τις ΗΠΑ να ανακοινώσουν την AUKUS εκτιμώντας ότι το μέτωπο με την Κίνα θα είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο για τους Αμερικανούς.
Τα βασικά σημεία όσων είπε ο Σ. Δημόπουλος:
“Αν ήθελα να εισαγάγω ένα μεταφυσικό στοιχείο στην εξέλιξη των γεγονότων θα έλεγα ότι όντως υπάρχει Θεός της Ελλάδος. Διότι ήταν τέτοια η συγκυρία των πραγμάτων που οδήγησε στην συγκεκριμένη κατάληξη που κανείς δεν θα μπορούσε να το προβλέψει.
Ωστόσο στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι αποδεικνύεται η ρευστότητα που επικρατεί στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Αποδεικνύεται ότι ζούμε σε έναν κόσμο που υποχωρούν ραγδαία όλες οι βεβαιότητες που γνωρίζαμε και ότι εισερχόμαστε σε μια νέα κατάσταση, ενός πολυπολικού και σύνθετου κόσμου και θα πάρει μάλλον πολλές δεκαετίες μέχρι να δημιουργήσει κάποιες νέες ισορροπίες.
Η Ελλάδα λοιπόν απειλούμενη άμεσα από την Τουρκία, η οποία εφαρμόζει στην πράξη εδώ και κάποια χρόνια το δόγμα του νεοοθωμανισμού αντελήφθη επιτέλους ότι πρέπει να αντιδράσει.
Ότι το να επικαλείσαι συνεχώς το διεθνές δίκαιο και την αξία του δεν σε γλυτώνει από τις ορέξεις ενός επιθετικού γείτονα.
Μας το έδωσαν αυτό να το κατανοήσουμε και αρκετοί σύμμαχοί μας οι οποίοι βάζουν τα δικά τους γεωοικονομικά συμφέροντα πάνω από το δίκαιο και τα ωραία λόγια.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και επιτέλους η διαδικασία του επανεξοπλισμού της άμυνας που είχε μείνει στον πάγο λόγω της κρίσης αλλά και λόγω της κραταιάς νοοτροπίας του βουτύρου αντί των κανονιών.
Το ζήτημα είναι βεβαίως ότι χάσαμε και τα βούτυρα, με την οικονομική κρίση, και χωρίς κανόνια θα χάσουμε και ότι μας έχει απομείνει”.
“Οι Αμερικανοί στο κυνήγι του κέρδους αγνόησαν την απειλή της Κίνας. Αγνόησαν τα βασικά χαρακτηριστικά ενός έθνους με ιστορία χιλιετιών, με νοοτροπία αυτοκρατορίας, με μονολιθικό σύστημα. Και τώρα τρέχουν να περιορίσουν τις ζημιές.
Και η στιγμή είναι κρίσιμη γιατί οι Αμερικανοί έχουν δεχθεί δύο καθοριστικές ήττες το τελευταίο διάστημα: Η μία είναι στο Αφγανιστάν. Ένα Αφγανιστάν που είναι πολύ πιθανόν να περιέλθει στην σφαίρα επιρροής της Κίνας. Και ταυτόχρονα την μεγάλη ήττα στον πόλεμο του φυσικού αερίου με την ολοκλήρωση του Νορντ Στριμ 2 που ενώνει απευθείας την Ρωσία με την Γερμανία, παρακάμπτοντας το τείχος Μπρεζίνσκι Βαλτικής-Μαύρης Θάλασσας. Και συμβαίνει αυτό τη στιγμή που προκαλείται τεράστια έλλειψη ενεργειακών αποθεμάτων στην δυτική Ευρώπη και εκτόξευση των τιμών. Την ίδια ώρα που επίσης πάλι παρακάμπτοντας το τείχος Μπρεζίνσκι αυξάνεται η τροφοδοσία από τον νότο από τον Turkish Stream φυσικού αερίου προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη.
Η Αμερική έπρεπε να αντιδράσει και αντέδρασε με αυτήν την συμφωνία που σκοπεύει να περιορίσει τις κινήσεις του Πεκίνου στον Ειρηνικό και στον Ινδικό Ωκεανό. Σχέδιο μεγαλεπήβολο και με τεράστιο ρίσκο.
Για μας όμως στάθηκε ευλογία. Όπως ευλογία ήταν και οι γερμανικές εκλογές, που σήμαναν το τέλος της Μέρκελ, αλλά και έφεραν μια πρόσκαιρη πολιτική αβεβαιότητα. Γιατί ο άλλος εταίρος μας που δεν επιθυμούσε μια ελληνογαλλική προσέγγιση, και που θεωρεί την Ελλάδα δική του οικονομική τουλάχιστον αποικία είναι η Γερμανία”.
“Η Τουρκία θα πρέπει να δράσει το επόμενο διάστημα, θα πρέπει να δοκιμάσει τα όρια αντίδρασης της Ελλάδας και της Γαλλίας. Αν δείξει ότι φοβάται τις εξελίξεις αυτό θα επηρεάσει τον ίδιο τον Ερντογάν. Γιατί όσες επιτυχίες και αν έχει στα υπόλοιπα σύνορά της η Τουρκία το νεοοθωμανικό όραμα εξαρτάται από την υποταγή του ελληνισμού. Όσο υπάρχει ακμαίος ελληνισμός σε Ελλάδα και Κύπρο που αντιστέκεται, που εμποδίζει την πραγματοποίηση της Γαλάζιας Πατρίδας, που κρατά την Τουρκία εκτός της Ευρώπης, όποια και αν είναι η επιρροή της Άγκυρας, δεν μπορεί να μετατραπεί στην περιφερειακή και βέβαια παγκόσμια δύναμη που επιθυμεί. Ο μεγάλος της αντίπαλος ήταν και παραμένει, και για πολιτισμικούς λόγους, πέραν από τους γεωγραφικούς, η Ελλάδα.
Ως εκ τούτου, ανεξάρτητα από την επιθυμία κάποιων ηγεμονικών κύκλων στην Ελλάδα για μια πολιτική προσέγγισης, τα ίδια τα γεγονότα ωθούν σε μια πολιτική αποτροπής. Σε ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων και σε σύσφιξη των σχέσεων με αυτούς που έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα με την Άγκυρα.”
