Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Ναι, είναι επείγουσα η λύση του Κυπριακού, όχι μόνο γιατί ο χρόνος κυλά εναντίον των Ελληνοκυπρίων, όπως μας λένε χρόνια τώρα, αλλά επειδή τώρα φανερώθηκε πως κυλά και εναντίον των Τουρκοκυπρίων. Κι αν δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, είναι σίγουρο ότι το κατοχικό καθεστώς και η Άγκυρα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να το αντιληφθούν. Η σύλληψη στο αεροδρόμιο Κωνσταντινούπολης και η απαγόρευση εισόδου στην Τουρκία του δημοσιογράφου και συνδικαλιστή Αλί Κισμίρ, με τη δικαιολογία ότι συνιστά απειλή για την ασφάλεια της χώρας, είναι η κορυφή του προβλήματος. Η ουσία είναι το γεγονός ότι στα κατεχόμενα, η τουρκοκυπριακή ηγεσία διά του Τατάρ και του Ερτουγρούλογλου, δικαιολογούν την τουρκική συμπεριφορά. Δηλαδή, δικαιολογούν τη φασιστική συμπεριφορά μιας ξένης χώρας εναντίον πολιτών του «κράτους» τους. Που είναι μεν παράνομο αλλά οι ίδιοι το θεωρούν κυρίαρχο και ζητούν αναγνώριση κυριαρχίας από τους άλλους.
Ο Κισμίρ δεν ήταν ο πρώτος που του απαγορεύτηκε η είσοδος στην Τουρκία. Υπήρξαν κι άλλα προηγούμενα, αλλά υπήρξαν και άλλα γεγονότα, που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους Τουρκοκύπριους. Όπως οι αποκαλύψεις για τον τρόπο που οι άνθρωποι της ΤΜΤ ήρθαν στην Κύπρο και μαζί με την τουρκική πρεσβεία χειραγώγησαν την ψηφοφορία εναντίον του Ακιντζί και υπέρ του Τατάρ. Χθες, η Αβρούπα δημοσίευσε πρωτοσέλιδα 42 πρόσωπα που περιλαμβάνονται στην πρώτη λίστα των Τουρκοκυπρίων που τους απαγορεύεται η είσοδος στην Τουρκία. Στην πρώτη σειρά είναι ο δικηγόρος Τατζιάν Ρεϊνάρ, ο Σενέρ Λεβέντ, ο Σενέρ Ελτζίλ, όλοι οι αρθρογράφοι στην Αβρούπα, ο Αλί Μπιζντέ, ο Αχμέτ και ο Αλί Κισμίρ, ο Μουσταφά Ακιντζί και ο τότε εκπρόσωπός του, Μπαρίς Μπουρτζιού, ο τότε «υφυπουργός» Τζενκ Γκιουρτσιάγ, ο Μουράτ Κανατλί του κόμματος Νέα Κύπρος, ο Αμπντουλάχ Κορκμαζχάν της Αριστερής κίνησης, ο πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων, Οζ Καραχάν, δημοσιογράφοι – αρθρογράφοι όπως ο Σερχάτ Ιντσιρλί και ο Σαμί Όζουσλου, συνδικαλιστές όπως η Σελμά Εϊλέμ, πρώην πρόεδρος της συντεχνίας των Τ/κ καθηγητών, ο Κουμπιλάι Οζκιράτς, νυν πρόεδρος της συντεχνίας των εργαζομένων στην «αρχή ηλεκτρισμού», ο αντιρρησίας συνείδησης, Χαλίλ Καραπατσιάογλου, η δικηγόρος-ακτιβίστρια Μινέ Ατλί, άνθρωποι των τεχνών όπως ο Γιασάρ Ερσόι, ο Ουμίτ Ιντατζί, ο εικαστικός και ακαδημαϊκός, Σενίχ Τσαβούσογλου και η Νιλγκιούν Ετζβέτ Ορχόν.
Γράφω τα ονόματα για να ξέρουμε ότι δεν μιλάμε για κάτι αόριστο και μακρινό. Μιλάμε για ανθρώπους, που υπό άλλες συνθήκες, χωρίς την Τουρκία ανάμεσά μας, θα ήταν δικοί μας άνθρωποι, φίλοι, γείτονες, συνάδελφοι… Όμως, βρίσκονται πλέον κι αυτοί σε καθεστώς κατοχής. Βρίσκονται στα χέρια ενός δικτατορικού καθεστώτος, και το πιο τραγικό είναι ότι τους παραδίδουν σε αυτό το καθεστώς οι ηγέτες της δικής τους κοινότητας. «Ο Τατάρ, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία από την ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα δεν έχει καμία άλλη ασχολία εκτός από το να σπιουνάρει στην Τουρκία τους προοδευτικούς, δημοκρατικούς και αντιπολιτευόμενους ανθρώπους της Κύπρου», έλεγε χτες σε ανακοίνωση το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα του Τουφάν Ερχιουρμάν. Σπιουνάρει στην Τουρκία τους ανθρώπους του! Ο σπιούνος.
Σήμερα, στα κατεχόμενα, ο εναγκαλισμός της Τουρκίας για τους Τουρκοκύπριους είναι πιο πνιχτικός από ποτέ προηγουμένως. Φαίνεται στην οικονομική εξαθλίωση, στις μεγάλες δουλειές που κάνουν Τούρκοι κι όχι Τουρκοκύπριοι, στον συνεχιζόμενο μαζικό εποικισμό, στην εισβολή στα θρησκευτικά ήθη της κοινότητας, στις συλλήψεις, στις παρεμβάσεις στις «εκλογές», στα σχολεία, στα ζητήματα νεολαίας… Παντού έχει το λερωμένο χέρι της η Τουρκία. Αλλά, μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη, δημοσκόπηση της εταιρείας Redboorder, έλεγε ότι το 59,2% των Τουρκοκυπρίων (και των εποίκων προφανώς) θεωρεί τις εγγυήσεις της Τουρκίας «πολύ σημαντικές», και το 58,8% θεωρεί «πολύ σημαντική» την παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων.
Όσο ισχύει αυτό, δεν πρόκειται να δουν χαΐρι οι Τουρκοκύπριοι, και μαζί τους ούτε οι Ελληνοκύπριοι. Είτε θα αποφασίσουμε κι εμείς κι αυτοί, μαζί καλύτερα, ότι πραγματική λύση και ευημερία και ειρήνη είναι μόνο η απαλλαγή της Κύπρου από την Τουρκία, είτε δεν πρόκειται να υπάρξει λύση. Το να συνεχίσουμε να συζητούμε για το πολίτευμα, τα βέτο, τη μοιρασιά της εξουσίας, πόσοι θα είναι οι βουλευτές κι οι υπουργοί κάθε κοινότητας, ενώ κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν όλα αυτά όταν έχουμε την Τουρκία στο κεφάλι μας, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τη χώρα μας.
