Αρχική » Ουκρανία: Παπουτσωμένος γάτος, μεγάλος ασθενής & ελληνικό κατενάτσιο

Ουκρανία: Παπουτσωμένος γάτος, μεγάλος ασθενής & ελληνικό κατενάτσιο

από Άρδην - Ρήξη

Ο Ρομπέν της Στέπας

«Τι έγινε ρε παιδιά;». Που έλεγε και ο Σπύρος (Παπαδόπουλος) στους Απαράδεκτους. Ξάφνου, γέμισε το τάιμλάιν από ΚΝίτες του ’80. Θυμάστε, εκείνους που έλεγαν ότι ο Γιαρουζέλσκι είναι μεταρρυθμιστής ή ότι στο Αφγανιστάν γίνεται μια επιχειρησούλα ιδεολογικής ευθυγράμμισης. Έτσι και τώρα με τον Πούτιν, ο οποίος λίγο ως πολύ παρουσιάζεται σαν Ρομπέν των Δασών (ή καλύτερα της Στέπας) της παγκόσμιας γεωπολιτικής. Η δε κατάρρευση της Σοβιετίας, θα επιτρέψει αυτήν την στάση να διαχυθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού φάσματος. Που πήγε εκείνο το περίφημο «πέρα από τα δύο μπλοκ» που κάποτε συγκινούσε πολύ κόσμο επίσης από όλα τα πλάτη και τα μήκη του πολιτικού φάσματος; Τότε, λίγο η καταστροφική συμβολή των Αγγλοαμερικανών στην υπόθεση –και το δράμα– της Κύπρου, λίγο από την άλλη, το δράμα του εμφυλίου, τα επικίνδυνα παιχνίδια των Σοβιετικών με την προοπτική απόσχισης της Βόρειας Ελλάδας στα χρόνια του, αλλά και πράσινο φως της ΕΣΣΔ στην κυπριακή εισβολή του 1974 είχαν πείσει αρκετούς πως δεν υπάρχει στην παγκόσμια σκηνή το βασιλόπουλο που θα έρθει καλπάζοντας με το άτι για να μας σώσει από τα χέρια του κακού δράκου. Τώρα;

Σπασίμπα Στάθη! 

Η ρωσική πρεσβεία στην Ελλάδα, οφείλει να βραβεύσει τον Στάθη Καλύβα, τον Αριστείδη Χατζή και τα άλλα τα παιδιά της ελλαδικής αναθεωρητικής ιστοριογραφίας, για τις αξιόλογες υπηρεσίες που έχουν παράσχει στην υπόθεση ‘ρωσική επιρροή στην Ελλάδα’. Κακά τα ψέματα, η σπουδή τους να διασύρουν ή να υποτιμούν τις εμβληματικές προσωπικότητες του ελληνισμού, μιλώντας για τον Καποδίστρια σαν να ήταν όργανο του Λαβρόφ, ή παρουσιάζοντας τον Κολοκοτρώνη ως αρχικαπετάνιο της τραμπικής εναλλακτικής δεξιάς έχει παραδώσει πολύ κόσμο στα χέρια της ρωσικής αγκίτπροπ. Οι άνθρωποι αυτοί «δεν υπάρχουν», που λένε και οι μιλένιαλς· έκατσαν να ξεπατίκωσαν τις χειρότερες στάσεις από τα δύο στρατόπεδα της εποχής του εμφυλίου, την τυφλή αγγλοφιλία της μίας παράταξης, και την απαξίωση της ιστορικής συνείδησης, του αισθήματος υπερηφάνειας και τις αγωνίες του ελληνισμού, που χαρακτήρισε την άλλη στις κρισιμότερες για τον τόπο στιγμές, και τα ξαναπλασάρουν τώρα σε περιτύλιγμα μεταμοντέρνου κοσμοπολιτισμού. Γκραν σουξέ! Τουλάχιστον, όμως, πυροβολούν τα πόδια τους με στυλ, κι έναν αέρα από την Οξφόρδη. 

Ο μεγάλος ασθενής…

Δύση, «ο μεγάλος ασθενής». Πληρώνει τώρα τις αυταπάτες περί ‘παγκόσμιου χωριού’ και τέλους της Ιστορίας. Ιδίως όμως, την επίθεση που εξαπέλυσε στον ίδιο της τον πολιτισμό από την πτώση του τείχους κι έπειτα. Ξέρετε… όλοι αυτοί οι αποδομητισμοί, οι νομπορντερισμοί, και τα λοιπ@ νεοργουελιαν@  που βρίσκονται ακόμα στην αιχμή του καθεστώτος και που έχουν καταφάει από τα μέσα την ενότητα των δυτικών κοινωνιών, τους έχουν στερήσει τον μπούσουλα, και άρα τη δυνατότητα να διατυπώσουν ένα σαφές σχέδιο –την δική τους εκδοχή για τον πολυπολικό 21ο αιώνα. Για τι σχέδιο να λέμε τώρα; Εδώ, υπό την επίδραση όλων αυτών των ιδεολογημάτων της απόλυτης ιστορικής τύφλωσης, αν οι ηγεσίες της Δύσης κάτσουν όλοι σε ένα τραπέζι για να συζητήσουν το ενδεχόμενο μιας συλλογικής δράσης, θα μαλώσουν για το αν ή Δύση υπάρχει, αν πρέπει να υπάρχει, αν οφείλει από εδώ και πέρα να υπάρχει για να ζητάει συγνώμη. Μπάχαλο… Εμ. Σε μια εποχή που η ιστορία θέτει και πάλι σε κίνηση τα χοντρά και αμείλικτά της γρανάζια, μου θέλατε διαφημίσεις τύπου «Pantene»…

«Μασκιρόβκα» ή μήπως παπουτσωμένος γάτος;

Της μόδας τις τελευταίες βδομάδες, η υπενθύμιση της προσφιλούς τακτικής των Ρώσων. Κυριολεκτικά, «μεταμφίεση», η μασκιρόβκα αναφέρεται στις τεχνικές εξαπάτησης που κατά παράδοση επιστρατεύει η ρωσική πολιτική για να επιτυγχάνει τους στόχους της. Αναφέρθηκε στην επικαιρότητα κυρίως ως προς την τακτική επέκτασης & αναδίπλωσης των ρωσικών στρατευμάτων πέριξ της Ουκρανίας, με την σκόπιμη διαρροή φημών περί εισβολής, προτού οδηγηθούμε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ –και την αποστολή «ειρηνευτικών δυνάμεων» σε αυτές. Ωστόσο η μασκιρόβκα δεν αφορά μόνο στα στρατιωτικά, χαρακτηρίζει την γενική τάση της Μόσχας. Στο διάγγελμά του ο Πούτιν φρόντισε να προβάλει μια ψευδαίσθηση επαναφοράς της Ρωσίας στο ζενίθ της ισχύος της. Είναι όμως έτσι; Η οικονομία της μόλις που προσεγγίζει εκείνην της Ισπανίας, στο εσωτερικό της δεν έχει καταφέρει να αποκαταστήσει τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα που της κληροδότησε το σοβιετικό καθεστώς (φτώχεια, απουσία κινητικότητας, αδύναμες μεσαίες τάξεις, διάλυση της οικογένειας, δημογραφική κάμψη, κρίση αξιών, αλκοολισμός)· η στροφή στην Ευρασία έχει μεταβάλει την ρωσική κοινωνία σε οιονεί πολυπολιτισμικό κράτος, με τους μουσουλμανικούς της πληθυσμούς να θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα ώστε να φτάσουν να αποτελούν το 35% του συνόλου μέχρι το 2035-2040· η δε σύμπραξη με την Κίνα πολλαπλασιάζει τους κινδύνους δορυφοροποίησης της Ρωσίας στο κινεζικό άρμα, καθώς η τελευταία υστερεί σε σχέση με τον οικονομικό αλλά και τον τεχνολογικό δυναμισμό της πρώτης. Άρα κύριος οίδε, αν θα παραμείνει βιώσιμο για την Ρωσία το κρεσέντο ισχύος που προσποιείται τώρα ο Πούτιν. Ή μήπως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το προσποιείται τώρα σε μια φυγή προς τα εμπρός;

Η διεθνής τάξη και το ‘θεώρημα του λεωφορείου’

Αν η Ρωσία είχε κερδίσει μια συμπάθεια στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, ήταν διότι μέχρι το 2014 (χονδρικά) υπενθύμιζε στην Δύση την ανάγκη μιας σταθερής τάξης πραγμάτων, με σεβασμό των συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας, κόντρα στους επικίνδυνους αναθεωρητισμούς που εκείνη εφάρμοσε στην πάλαι Γιουγκοσλαβία, ή πιο πρόσφατα, στη Μέση Ανατολή. Από την πρώτη αναζωπύρωση του Ουκρανικού, όμως, έχει υπάρξει μια στροφή 180ο μοιρών. Τώρα η Ρωσία είναι εκείνη που δηλώνει πως ‘η διεθνής τάξη’ δεν την χωράει, και επιδιώκει επικίνδυνους αναθεωρητισμούς στην Ανατολική Ευρώπη –την ίδια στιγμή που παράλληλα έχει εξαπλώσει την πολιτικοστρατιωτική της επιρροή, αγκαζέ με την Κίνα και την Τουρκία στην Αφρική, την Λατινική Αμερική και την Κεντρική Ασία. Από την κριτική στην δυτική παγκοσμιοποίηση, έτσι, περάσαμε στην εξύμνηση μιας παγκοσμιοποίησης Ευρασιατικής, η οποία είναι εξίσου παγκοσμιοποίηση αλλά αντιφιλελεύθερη αυτή τη φορά. Ο Πούτιν έτσι, και ο αγέλαστος Λαβρόφ αποδεικνύονται κοινωνοί εκείνου του αλήστου μνήμης ‘θεωρήματος Ερντογάν’ ότι «η δημοκρατία είναι ένα λεωφορείο που θα σε κατεβάσει στη σωστή στάση». Η Διεθνής Τάξη, λοιπόν, ήταν για τους Ρώσους ένα επιχείρημα χρήσιμο προτού θεωρήσουν ότι «τους παίρνει» να περάσουν στην αντεπίθεση.  

Εμείς; Εθνοκρατικό κατενάτσιο

Θα μπορούσε να υπάρξει ελληνική στάση μέσα σε αυτόν τον κακό χαμό, όπου συγκρούονται οι ελέφαντες και την πληρώνουν τα βατράχια;. Στον νέο αυτό Ψυχρό Πόλεμο η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει αυτήν την στιγμή με την Ευρασία, γιατί πολύ απλά θα την καταπιεί η Ασία· την ίδια στιγμή όμως η δύση της Δύσης εγκαθιστά εντός της το σκουλήκι του μηδενισμού, που την κατατρώει –και εν πάσει περιπτώσει, πλην Γαλλίας κι αυτό προς το παρόν, καμία άλλη μεγάλη δύναμη της Ευρώπης ή της Δύσης δεν έχει πάρει θέση υπέρ των στρατηγικών συμφερόντων του Ελληνισμού. Άρα; Εθνοκρατικό κατενάτσιο και άγιος ο θεός. Ενίσχυση της εγχώριας παραγωγικής και ενεργειακής αυτοδυναμίας, πολιτιστικός επαναπροσδιορισμός γύρω από τις μεγάλες αξίες της Ελληνικότητας –που στο κάτω κάτω έχουν οικουμενική εμβέλεια–, τιθάσευση της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, αξιοποίηση όλων των διπλωματικών σχέσεων (εντός Δύσης, εκτός Δύσης, εν τέλει ‘πέραν των δυο μπλοκ’) για την αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού, εξοπλισμοί με το βλέμμα στην ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, σύμπραξη με τη Γαλλία υπέρ της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής αυτοτέλειας· αλλά προπάντων, υπευθυνοποίηση του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινής γνώμης γύρω από τον αγώνα για την επιβίωση του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο. Γιατί αν κρίνουμε από το επίπεδο συζήτησης στη Βουλή, τα τηλε-παράθυρα αλλά και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, άστα να πάνε…

«Πέρα από τα δύο μπλοκ» σημαίνει…

Ότι αρνούμαστε την διελκυστίνδα ανάμεσα στον δυτικό μηδενισμό και την ευρασιατική δεσποτεία· ότι απορρίπτουμε το τεχνοκράτος-εφιάλτη που επωάζεται σήμερα στην πρωταθλήτρια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, Κίνα, την λογική της ωμής ισχύος που εκφράζει ο Βλαδίμηρος, την ισοπέδωση του ολοκληρωτικού πολυπολιτισμικού σχετικισμού που επιβάλει το καθεστώς στη Δύση. Ναι, είμαστε οι Έλληνες. Έχουμε το δικό μας μέτρο, τα πολιτιστικά υλικά για να οικοδομήσουμε μια ισορροπημένη αντίληψη για την Πολιτεία του 21ου αιώνα. Εμείς οι «τελευταίοι»; Ναι, γιατί στη γλώσσα μας διατυπώθηκε το «Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι». Εξ άλλου, αν είναι να συνεισφέρουμε στον 21ο αιώνα, σε αυτό το επίπεδο θα συνεισφέρουμε, όχι λανσάροντας την τελευταία λέξη στην τεχνολογία των «έξυπνων αποχυμωτών»… 

«Η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός»

Δεν άκουσα/ Πως είπατε;/ Ορίστε;/ Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε; (Κατερίνα Στανίση)

Δεκεμβριστής

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ