του Σπύρου Α. Γεωργίου*
Ο αναθεωρητισμός – όσων ορίζουν το Διεθνές Δίκαιο, τις Διεθνείς Σχέσεις, τη Διεθνή Οριοθέτηση- που επιχειρεί η κρατική εξουσία της Ρωσίας μέσω της εισβολής στην Ουκρανία αποβλέπει, καταρχάς, στη σήμανση της σπουδαιότητας των αποφάσεων του Ηγεμόνα (όχι του Ηγέτη).
Συνάμα όμως επιδιώκει την ανάδειξη της δυναμικής που υποφώσκει στην λεγόμενη «ευρασιατική προοπτική» – για το μέλλον του κόσμου.
Σε δικαιϊκό επίπεδο με αυτή την επονείδιστη στάση της συμβαίνει και η – de facto -ακύρωση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε από ένα μέλος του· γεγονός που απαξιώνει, με ωμό και κυνικό τρόπο, τον ρόλο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Σε επίπεδο κοινωνικών/διαπροσωπικών σχέσεων η στρατιωτική ρωσική εισβολή κατατείνει στο να πέσει, μεταξύ των εμπλεκομένων, «σπόρος μίσους» που θα διατηρηθεί, αναπόφευκτα, σε βάθος χρόνου και σε βάρος της Ειρήνης.
Επίσης, στο πλαίσιο του πολυειδούς οικονομικού περιβάλλοντος καταδεικνύεται και η ευθραστότητα της περιβόητης παγκοσμιοποίησης καθώς τα μέτρα & τα αντίμετρα που επιβάλλονται δεν αφήνουν περιθώρια σε κανένα να θεωρεί «ανέμελα» τα πράγματα.
Χωρίς άκαιρους συμψηφισμούς και με βαθιά επίγνωση των ποικίλων και μεγάλων κινδύνων που ελλοχεύουν, άμεσα κι έμμεσα, σε αυτή την πολύσημη πράξη βίας είναι αναγκαίο λοιπόν να μη σιωπήσει κανείς. Διότι κανείς δεν μπορεί, εντέλει, να «δραπετεύσει από την ιστορία».
*Εκπαιδευτικός. Συγγραφέας
