του Σωτήρη Κύρμπα
Ήταν μέρες πασχαλινές όταν ο Τούρκος επιχειρηματίας αλλά και ακτιβιστής Οσμάν Καβαλά καταδικάστηκε από την τουρκική “δικαιοσύνη” σε ισόβια (και μάλιστα χωρίς δυνατότητα έφεσης ή αποφυλάκισης υπό όρους) και ίσως το σημερινό σχόλιο να φανεί ανεπίκαιρο και παρωχημένο.
Δεν είναι. Όπως δεν είναι ανεπίκαιρα τα καθημερινά σοβαρά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην γειτονική χώρα που εξάλλου παραβιάζονται… καθημερινά.
Να θυμηθούμε λίγο τα “στοιχεία” βάσει των οποίων ο Οσμάν Καβαλά καταδικάστηκε και μάλιστα ισόβια: Ο Καβαλά είναι γνωστός ακτιβιστής (και μαικήνας των τεχνών) και το 2013 συμμετείχε στις διαδηλώσεις μαζί με επί το πλείστον οικολόγους που διαμαρτύρονταν για την καταστροφή του πάρκου Γκεζί της Κωνσταντινούπολης για να ανοικοδομηθεί εκεί ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Οι διαδηλώσεις εξελίχθηκαν σε ταραχές όταν μία ομάδα διαδηλωτών κατέλαβε το πάρκο και δέχθηκε σφοδρές επιθέσεις από την αστυνομία. Το κύμα των διαμαρτυριών διευρύνθηκε τότε σε όλη την χώρα και οι αρχικές οικολογικές (κυρίως) διαμαρτυρίες μετεξελίχθηκαν σε ευρύτερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.
Αυτά το 2013.
Να όμως που το καθεστώς Ερντογάν του την… φύλαγε του Καβαλά και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, τον κατηγόρησε πως επιχείρησε να ανατρέψει την κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν! Εννοείται πως ο 64χρονος Καβαλά, που ανέκαθεν διακήρυττε την αθωότητά του, κρατούνταν εδώ και τεσσεράμισι χρόνια σε φυλακή υψίστης ασφαλείας…
Κατά την διάρκεια της “δίκης” οι δικαστές δεν τον ρώτησαν ποτέ “πού βρισκόταν”, ούτε κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων στο Γκεζί, ούτε την νύχτα του πραξικοπήματος. Μάλιστα η εκπρόσωπος του Pen Club, μιας οργάνωσης που προασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης, Καρολάιν Στόκφορντ που παρακολούθησε την διαδικασία, κάποια στιγμή ζήτησε από τους δικαστές “να αφήσουν στην άκρη τα τηλέφωνά τους” και να ακούσουν τους συνηγόρους υπεράσπισης, εννοώντας πως λάμβαναν εντολές μέσω των κινητών τους.
Όμως η τουρκική “δικαιοσύνη” έχει και εκτός Τουρκίας απλωμένα τα… πλοκάμια της: Πρόσφατα ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ διώχθηκε επειδή δημοσίευσε στην εφημερίδα του, την “Αβρούπα”, γελοιογραφία, η οποία κρίθηκε πως… προσβάλλει τον Ερντογάν. Δικάστηκε στα ψευδοδικαστήρια των κατεχομένων και αθωώθηκε. Ασκήθηκε αμέσως από τους εγκάθετους της Άγκυρας “έφεση” (υπό ποία αρμοδιότητα άραγε δεδομένου πως υποτίθεται πρόκειται για άλλο… κράτος;) ενώ την ίδια ώρα ξεκινούσε δικαστική διαδικασία στην Τουρκία, που είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη του, επιβάλλοντας ποινή φυλάκισης ενός έτους. Δικάστηκε ερήμην. Δεν κλήθηκε ποτέ να καταθέσει την άποψη του. Δεν ενημερώθηκε καν για την πορεία της “δίκης”. Μόνο την ποινή του ανακοίνωσαν.
Η αντίσταση απέναντι στο καθεστώς της Τουρκίας δεν αφορά μόνο το αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας να προασπίζεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα καθώς και το αδιαπραγμάτευτο των συνόρων της. Έχει να κάνει με το ισλαμοφασιστικό (και διεφθαρμένο) καθεστώς της. Έχει να κάνει και με τις λίγες φωνές των δημοκρατών Τούρκων ή Τουρκοκύπριων που εξακολουθούν παρά τους διωγμούς να μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Έχει να κάνει και με τα εκατομμύρια των Κούρδων που επίσης βρίσκονται σε καθεστώς ανηλεών διωγμών.
Αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωσή μας απέναντι σε έναν κατά συρροή φασίστα δολοφόνο.
