του Χριστόφορου Τριπουλά, Νέα Υόρκη
Συμπληρώθηκε αυτόν τον μήνα η θλιβερή επέτειος για τα 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία επισφράγισε την Γενοκτονία των Ελλήνων που διέπραξαν οι Τούρκοι στην Ανατολική Θράκη, τον Πόντο και την Ανατολία. Η Τουρκία έδειξε για άλλη μια φορά το πραγματικό πολιτισμικό της επίπεδο, στήνοντας μια μεγαλειώδη φιέστα στην Σμύρνη για να «τιμήσει» την επέτειο. Παράλληλα, το τουρκικό κράτος και οι πολιτικοί που το υπηρετούν έδειξαν εναργέστατα ότι αποτελούν την αδιάρρηκτη πολιτική συνέχεια των ειδεχθών εκείνων εγκληματιών που ευθύνονται για τις αλλεπάλληλες γενοκτονίες εις βάρος των αρχεγόνων γηγενών Χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, με τις συνεχείς απειλές που εκτοξεύουν κατά της Ελλάδας, φοβερίζοντας ότι θα επαναλάβουν τα «ανδραγαθήματα» του ’22.
Οι Δυτικοί, δια του ΝΑΤΟ, έπαιξαν, λίγο-πολύ τον ίδιο ρόλο που έπαιξαν τότε, χάσκοντας μπροστά στο θέαμα και υποδαυλίζοντας το τουρκικό θράσος διαμέσου της ανοχής και απραξίας που επιδεικνύουν. Μάλιστα, αυτός ο ανεκδιήγητος Στόλτενμπεργκ, ο (και με την ψήφο της Αθήνας) γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, έφτασε στο σημείο να στείλει συγχαρητήρια στους Τούρκους για την επέτειο και χρειάστηκε διάβημα από το ελληνικό ΥΠΕΞ ώστε να αποσυρθούν τα ΝΑΤΟϊκά συχαρίκια από τα κοινωνικά δίκτυα.
Αλλά και οι Ρώσοι, όπως και τότε, βρέθηκαν απέναντι στον Ελληνισμό, θέτοντας τους πολιτικούς τους στόχους, τις στρατηγικές τους συμμαχίες και τις όποιες διακυβερνητικές διαφορές με το ελλαδικό κράτος υπεράνω των υποτιθέμενων δεσμών της κοινής Ορθόδοξης πιστής των δύο λαών. Για μια δύναμη που παραδοσιακά αυτοπαρουσιαζόταν ως προστάτιδα των όπου γης Χριστιανικών πληθυσμών και που τρέφει φιλόπρωτες φιλοδοξίες να αναδειχθεί ως «τρίτη Ρώμη», η Μόσχα παρουσιάζει πολύ επιλεκτική μνήμη και αμβλυμμένη ευαισθησία.
Τέλος, τα ελλαδικά κόμματα, δέσμια της αρχηγοκεντρικής ιδιοτέλειάς τους, επαναλαμβάνουν τα λάθη του παρελθόντος, χρησιμοποιώντας θέματα εθνικής ασφάλειας, όπου θα όφειλε να υπάρχει απόλυτη σύμπλευση, ως προέκταση της μεταξύ τους αντιπαλότητας. Όπως μετά τον Α΄ΠΠ κάποιοι εκμεταλλεύονταν την κόπωση και οικονομική αδυναμία της χώρας από τους συνεχείς πολέμους (Βαλκανικοί, Α΄ ΠΠ) για να αποκομίσουν ιδιοτελή πολιτικά οφέλη, αδιαφορώντας για την τύχη του Ελληνισμού της Ανατολής, έτσι και τώρα, συκοφαντούν την χώρα διεθνώς, συμπράττουν με αμαρτωλά καλοταϊσμένα ΜΚΟ και επιχειρούν να καταλύσουν τα ελληνικά σύνορα, δίχως κανένα σχέδιο για την επόμενη μέρα. Άπαξ και εξασφαλίσουν τον πρωταρχικό στόχο να γίνουν «χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη», στην συνέχεια… «γαία πυρί μιχθήτω»! Την ανεύθυνη αυτή στάση των πολιτικών του την έχει πληρώσει ακριβά στο παρελθόν ο ελληνικός λαός, και απ’ ότι φαίνεται, θα εξακολουθεί να την πληρώνει, διότι επιμένει να ανταμείβει, με την ψήφο του, τους εκάστοτε υποψήφιους δημίους του!
Εν πάση περιπτώσει, κάποιοι θεσμοί τίμησαν την μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων και προσφύγων της σύγχρονης τουρκικής βαρβαρότητας. Κανονικά, λόγω και του τεράστιου συμβολισμού της επετείου, η ευαισθητοποίηση θα έπρεπε να ήταν πολύ μεγαλύτερη, τόσο εντός Ελλάδος όσο και στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού.
Εντός των συνόρων, τα ελλαδικά κόμματα τυρβάζουν περί πολλά επουσιωδέστερα θέματα. Τα νεοφιλελέδικα αριστερά κόμματα ήταν απορροφημένα με την «νεκραναστημένη» μικρή Μαρία (έτσι την βάφτισαν…λόγω και του Δεκαπενταύγουστου), που την τσίμπησε ανύπαρκτος σκορπιός (το οποίο πάντως λιγότερο δηλητήριο έσταζε από κάποια ΜΚΟ, τους γνωστούς παραμυθατζήδες δημοσιογράφους και αναίσχυντους βο(υ)λευτές που συκοφαντούσαν την Ελλάδα) σε ελληνική νησίδα που αποδείχτηκε εν τέλει τουρκική. Ο δε νεόκοπος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ψάχνει ακόμη ποιος του έβαλε κοριό, χωρίς να δείχνει να ενδιαφέρεται για την αιτία που δικαιολόγησε την επισύνδεση και τα ευρήματα που προέκυψαν… Η κυβέρνηση, δια του κ. Πέτσα, παριστάνει την Μαρία Αντουανέτα και ζητεί από τους πολίτες να θερμανθούν με φωτοβολταϊκά και ηλιακούς θερμοσίφωνες (τα τελευταία, παραδόξως πως, δεν τα χρηματοδοτεί το κράτος, παρόλο που είναι προϊόντα ελληνικών επιχειρήσεων) που τα περισσότερα νοικοκυριά δεν μπορούν να εγκαταστήσουν λόγω ακρίβειας!
Η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας για το θέμα αυτό εκ μέρους του Απόδημου Ελληνισμού ίσως να έχει ακόμη περισσότερη σημασία, αφού αφ’ ενός θα συνέβαλλε ώστε να εμποδιστεί η τελευταία πράξη μιας γενοκτονίας (η αποσιώπηση και άρνησή της από τους ένοχους) και αφ’ ετέρου θα διαφώτιζε πολλούς στο εξωτερικό για τα δεινά που υφίστανται ακόμη και σήμερα οι απόγονοι των θυμάτων των γενοκτονιών που διέπραξε η Τουρκία, αλλά και οι Χριστιανικοί πληθυσμοί εν γένει από τον επελαύνοντα ισλαμοφασισμό. Η διεθνής αναγνώριση των απάνθρωπων μεθόδων που μεταχειρίστηκαν οι Νεότουρκοι και Κεμαλιστές για να ξεριζώσουν τους αρχαίους κατοίκους της περιοχής που κυρίευσαν, εμπνέοντας τον Χίτλερ για την διάπραξη του Ολοκαυτώματος θα βοηθούσε πολύ ώστε να γίνει κατανοητή η σημερινή πολιτική της Τουρκίας και οι βλέψεις της. Άλλωστε, μετά το 1922, επενδύει σταθερά στην βία, επαναλαμβάνοντας τα ειδεχθή εγκλήματά της με το πογκρόμ που εξαπέλυσε κατά των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης ή την εισβολή στην Κύπρο ή την στάση της απέναντι στους Κούρδους και τους Αρμένιους, μεταξύ άλλων.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ενώ έγιναν πολλές αναφορές για την 21η επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου (και δικαιολογημένα), τόσο από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, δεν αξιοποιήθηκε όσο θα έπρεπε η επέτειος της τραγωδίας της Μικρασιατικής Καταστροφής για να τονιστεί ότι ο τζιχαντισμός είναι μια διαχρονική απειλή που έχει πλήξει πολλούς λαούς ανά την υφήλιο. Κατανοούμε τις ισορροπίες που πρέπει να τηρήσουν οι ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη και ασφαλώς υφίσταται μεγάλες πιέσεις και εκβιασμούς από το εχθρικό τουρκικό καθεστώς. Όμως, ειδικά στην μεγάλη και αχανή Αμερική, τα όσα ενδεχομένως δυσκολεύονται να καταγγείλουν οι επίσημοι έξαρχοι του Φαναρίου, θα μπορούσαν να ειπωθούν από παπάδες και λαϊκούς, με περίπου την ίδια αποτελεσματικότητα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όλοι οι επώνυμοι άρχοντες έχουν ανθρώπους που γράφουν και λένε αυτά που ενδεχομένως κωλύονται να πουν οι ίδιοι. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της επικοινωνιακής στρατηγικής. Έπειτα, εκείνοι που ορέγονται τις δόξες και την εξουσία ιστορικών ηγετών της Ομογένειας, όπως ήταν ο Βορείου και Νοτίου Αμερικής κυρός Ιάκωβος, οφείλουν να δείξουν την ανάλογη παρρησία στην δημόσια ρητορική τους και να μην μασάνε τα λόγιά τους όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των δικαίων του Ελληνισμού.
Ειδικά για την Ομογένεια, και δη εκείνη της Αμερικής, η ενασχόληση με την ιστορία της Μικράς Ασίας θα μπορούσε να φανεί πολλαπλά ευεργετική. Οι Έλληνες της Ανατολής κατάφερναν να μεγαλουργήσουν, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, αναμορφώνοντας τις περιοχές όπου ζούσαν προς το καλύτερο. Επιδείκνυαν έναν αξιοζήλευτο κοσμοπολιτισμό, όπου, χωρίς να απωλέσουν ίχνος από την ελληνικότητά τους, μπορούσαν παράλληλα να μετέχουν πλήρως στα δρώμενα μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Εξέφραζαν μιαν οικουμενική ελληνικότητα, η οποία δεν εξόκειλε στις φαιδρότητες του επαρχιωτισμού, ούτε στα εθνοκτόνα συμπλέγματα κατωτερότητας που οδηγεί έναν λαό στην άκριτη υιοθέτηση ξενικών στοιχείων για λόγους φτηνής εντυπωσιοθηρίας.
Καίτοι πολύγλωσσοι, επένδυαν σε ελληνικά σχολεία που ανταγωνίζονταν στα ίσα τα υπόλοιπα και παρήγαγαν ελληνομαθείς νέους και νέες. Στο ντύσιμο, ακολουθούσαν τις τελευταίες τάσεις της μόδας, αλλά παράλληλα αναδείκνυαν την αρχοντιά της ελληνικής παράδοσης. Παραδοσιακές ελληνικές ορχήστρες και ελληνικοί θεατρικοί θίασοι στεκόταν ισάξια απέναντι σε αντίστοιχους ευρωπαίους καλλιτέχνες και το φιλοθεάμων κοινό απολάμβανε αμφότερους με την ίδια άνεση.
Για τους Έλληνες της Ανατολής, δεν μοιάζει να υπήρχε το δίλλημα των αλληλοαποκλειομένων εθνικών ταυτοτήτων ή του ασυμβίβαστου των πολιτιστικών παραδόσεων. Ήταν ακομπλεξάριστοι, Έλληνες κοσμοπολίτες που ήταν συνειδητοποιημένοι για την αρχοντιά της πολιτισμικής πρότασης που κόμιζαν και γνώριζαν ότι είχαν ισότιμα και ισάξια πράγματα να προσφέρουν απέναντι στα όσα θα έπαιρναν.
Αυτό και μόνο θα καθιστούσε την μελέτη του Ελληνισμού της Ανατολής προτεραιότητα για τους Έλληνες των ΗΠΑ, για να εμπνέονται και να διδάσκονται από το παράδειγμά τους. Στα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και της ίδρυσης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και της ΑΧΕΠΑ (επισημοποίηση των παναμερικανικών θεσμών της εκεί ελληνικής παροικίας), ένα από τα κρίσιμα στοιχήματα για το μέλλον του Ελληνισμού είναι αν η Ομογένεια της Αμερικής θα μπορέσει επιτέλους να βιώσει την ελληνική ταυτότητά της ως αρχοντιά, μεθεκτή ετερότητα και ποιότητα ζωής, άσχετη με τον υλικό πλούτο και το κατά κεφαλήν εισόδημα.
Τα τραγικά λάθη που οδήγησαν στην Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και οι τρομερές προοπτικές που προσφέρει το παράδειγμα του Ελληνισμού της Ανατολής παραμένουν, ακόμη και σήμερα, επίκαιρα. Ας μην παραβλέψουμε το τεράστιο αυτό κεφάλαιο της κοινής μας ιστορίας. Εξάλλου, «λαοί που δεν διδάσκονται από την ιστορία είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν»!
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
