Του Νίκου Μελέτη από το liberal.gr
Σε σκοτεινά μονοπάτια οδηγείται η Ουκρανική κρίση καθώς πλέον η Μόσχα αδυνατώντας να κερδίσει επί του πεδίου τον πόλεμο αυτό που ανέδειξε τις στρατιωτικές, διπλωματικές και πολιτικές αδυναμίες της, επιχειρεί να επιβάλει τετελεσμένα που θα καθιστούν την Ουκρανία ακρωτηριασμένο κράτος», θωρακίζοντας» τις υπό κατοχή ουκρανικές περιοχές, με την προσάρτηση τους στη Ρωσία μέσω ψευδεπίγραφων «δημοψηφισμάτων».
Οι τελευταίες εξελίξεις με την προβολή εκ μέρους της Μόσχας της πυρηνικής απειλής ως υπαρκτού πλέον ενδεχομένου για την αντιμετώπιση «στρατηγικής απειλής εναντίον της ύπαρξης της Ρωσίας» αποτελεί βεβαίως μια σοβαρή κλιμάκωση της κρίσης στην Ουκρανία που κάθε άλλο παρά προδιαγράφει τη σύντομη λήξη του πολέμου.
Ο Β.Πούτιν βεβαίως αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα με τη στρατιωτική επιχείρηση στο ουκρανικό έδαφος υποχρεώνεται στην προσαρμογή των στόχων του, που περιορίζονται στην προσάρτηση του Ντονμπάς και της παράκτιας ζώνης που συνδέει τη Ρωσία με την Κριμαία (αυτό που θεωρούνταν ως πιθανός στόχος της Ρωσίας πριν τη ρωσική εισβολή), αλλά προκειμένου να δικαιολογήσει την πολυδάπανη και με πολλές ανθρώπινες απώλειες στρατιωτική επιχείρηση, διέταξε τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων και στις περιοχές της Ζαπορίζιας και Χερσώνας, περιοχές όπου κυρίως την πρώτη δεν κατέχουν ολοκληρωτικά οι ρωσικές δυνάμεις.
Αυτό σημαίνει ότι εφόσον προχωρήσουν τα «δημοψηφίσματα» θα υπάρχει δυνατότητα προσάρτησης στη Ρωσία εδαφών που σήμερα είναι υπό τον έλεγχο του ουκρανικού Στρατού, δημιουργώντας έτσι μια ακόμη εστία σοβαρής διαρκούς έντασης.
Αν και αρχικώς εκτιμήθηκε από δυτικούς παράγοντες ότι ίσως με το διάγγελμα του ο Πούτιν και οριοθετώντας τις περιοχές που θα «αφαιρεθούν» από την Ουκρανία, άνοιγε μια μικρή χαραμάδα για δρομολόγηση της λήξης του πολέμου, είναι προφανές ότι αυτό δεν ισχύει.
Η Ουκρανία με τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας δεν πρόκειται να αποδεχθεί τον εδαφικό ακρωτηριασμό της και η απελευθέρωση των υπό κατοχή εδαφών θα παραμένει διαρκής στόχος. Με τη διαφορά βεβαίως ότι από τη στιγμή που τα εδάφη αυτά αποτελούν μέρος της ρωσικής επικράτειας η κάθε επίθεση εναντίον τους θα απαντηθεί ως επίθεση εναντίον της Ρωσίας με ότι σημαίνει αυτό.
Και για τη Δύση όμως οι προκλήσεις πλέον είναι εντελώς διαφορετικές, καθώς κανείς φυσικά δεν πρόκειται να αναγνωρίσει τα Δημοψηφίσματα και τα τετελεσμένα που επιδιώκουν να προκαλέσουν.
Για τη Δύση ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την αποκατάσταση της εδαφικής κυριαρχίας της Ουκρανίας και η απόρριψη της προσπάθειας της Μόσχας να καταλύσει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και της αρχής του απαραβίαστου των συνόρων.
Όμως ήδη οι υπαινιγμοί του Ρώσου υπουργού άμυνας ότι ο πόλεμος δεν είναι εναντίον της Ουκρανίας αλλά και της Δύσης, είναι ουσιαστικά προειδοποίηση για το πως θα εκληφθεί η συμβολή και στήριξη της Δύσης σε μια αντεπίθεση της Ουκρανίας για ανακατάληψη εδαφών που θα έχουν προσαρτηθεί.
Σε αυτό τον φαύλο κύκλο περνάμε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για τις διεθνείς σχέσεις όπου θα έχουμε μια διαρκή, παγωμένη και παγιωμένη σύγκρουση που θα έχει «θερμά» χαρακτηριστικά και στην οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί τρόπος συμβιβασμού. Κάτι που προοιωνίζει τη συνέχιση και της ενεργειακής κρίσης.
Όμως και για τη Ρωσία δεν είναι καθόλου εύκολη η εξίσωση μια και δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η συνέχιση του πολέμου και η επιστράτευση που κήρυξε ο Πούτιν φέροντας έτσι τον πόλεμο στη ρωσική κοινωνία, θα προκαλέσει εσωτερικές αντιδράσεις στη Ρωσία που η καταστολή τους θα καταστήσει ακόμη πιο ευάλωτο καθεστώς Πούτιν.
Όμως το παράλογο των απαιτήσεων της Ρωσίας, η κίνηση προσάρτησης εδαφών και κυρίως η απροβλεψιμότητα της κατάληξης της παγκόσμιας ενεργειακής και οικονομικής κρίσης αρχίζει να προκαλεί δεύτερες σκέψεις σε χώρες που αν δεν στήριξαν πάντως ανέχθηκαν τη ρωσική εισβολή.
Οι πρόεδροι της Κίνας και της Ινδίας έδειξαν στον κ. Πούτιν την ανησυχία τους για τον συνεχιζόμενο πόλεμο, που αποτέλεσε την πρώτη σοβαρή αποστασιοποίηση των δυο γιγάντων της Ανατολής από τις ρωσικές περιπέτειες.
Και με δεδομένο ότι οι δυο αυτές χώρες επωφελούνται προς το παρόν από τη φθηνή ενέργεια που συνεχίζουν να εξασφαλίζουν από τη Ρωσία ο κ.Πούτιν εξαρτάται όλο και περισσότερο από τους νέους μεγάλους αγοραστές της ρωσικής ενέργειας. Και ο δυο χώρες όμως, στενά συνδεδεμένες με το παγκόσμιο εμπόριο δεν θα μπορέσουν να αντέξουν για πολύ αυτή τη σοβαρή διαταραχή της παγκόσμιας τροφοδοτικής αλυσίδας ούτε φυσικά το γεγονός ότι οι χώρες της Δύσης εισέρχονται σε φάση ύφεσης.
Ο μεγάλος χαμένος αυτής της κρίσης στην Ουκρανία είναι μέχρι στιγμής η Ευρώπη και φυσικά η ίδια η Ουκρανία που θα χρειαστεί πολλά δισεκατομμύρια δολάρια για να ξανασταθεί στα πόδια της. Πολύ σύντομα όμως όπως όλα δείχνουν έρχεται η στιγμή που η στρατηγική ήττα θα κτυπάει την πόρτα της Ρωσίας.
Όταν η Ευρώπη και πολλές άλλες χώρες του κόσμου θα έχουν μπει στον δρόμο της απεξάρτησης από τα ρωσικά στερεά καύσιμα, τον βασικό αιμοδότη της Ρωσικής οικονομίας και της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής. Και αυτό θέλει να αποφύγει ο Β.Πούτιν με αυτό τον τζόγο, του «όλα η τίποτα»…
