Ένας τυχοδιωκτισμός αλά Πούτιν από τον Ερντογάν στο Αιγαίο;

1,K

Του Σάββα Δ. Βλάσση από τον Δούρειο Ίππο

Οι Τούρκοι πολιτικοί συντηρούν την εχθρική προς την Ελλάδα ρητορική, απευθυνόμενοι σαφώς στο ανενημέρωτο κοινό, στην Τουρκία και τα ξένα ακροατήρια, που δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει τις διεθνείς Συνθήκες ή να κατανοήσει τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου. Έτσι, προετοιμάζεται η τουρκική κοινή γνώμη, με την δημιουργία “ψυχολογίας πολέμου” ενώ σε διπλωματικό επίπεδο επιδιώκεται να καθιερωθεί η εντύπωση ότι αφενός υπάρχει ένα “κενό” κυριαρχίας επί της ελληνικής νησιωτικής επικράτειας, αφετέρου ότι η Τουρκία απλώς αμύνεται έναντι της Ελλάδας, την οποία σπρώχνουν να επιτεθεί οι… ΗΠΑ!

Πρόκειται ακριβώς για την ίδια προπαγάνδα σοβιετικής και φασιστικής αντιλήψεως, που ασκεί και η Ρωσία τα τελευταία έτη εναντίον της Ουκρανίας.

Ο Πούτιν αμφισβητούσε τα σύνορα με την Ουκρανία επιδιώκοντας να αρπάξει εδάφη, πόρωνε τον ρωσικό λαό με διάφορα αφηγήματα δαιμονοποιήσεως του ουκρανικού λαού και κατηγορούσε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ότι ωθούσαν την Ουκρανία σε επιθετική στάση εις βάρος της Ρωσίας.

Ακριβώς τα ίδια πράττει και ο Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας. Υποστηρίζει ότι τα ελληνικά νησιά παρανόμως κατέχονται από την Ελλάδα, φανατίζει τις τουρκικές μάζες με την εύκολη συνταγή περί απίστων και κατηγορεί ΗΠΑ και ΕΕ ότι προτρέπουν την Ελλάδα να επιτεθεί στην Τουρκία. 

Όπως η “φουκαριάρα” Ρωσία υποχρεώθηκε να αμυνθεί έναντι της “συλλογικής Δύσεως” εισβάλλοντας στην Ουκρανία, έτσι και η καημένη Τουρκία αυτοπαρουσιάζεται να… αμύνεται έναντι μιας φανταστικής “επίθεσης” που δέχεται δήθεν από Αθήνα, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες.

Επιτιθέμενη όμως στην Ουκρανία, η Ρωσία απέτυχε οικτρώς στην ταχεία επίτευξη των στρατηγικών της σκοπών και παλεύει πλέον επί 8μηνο να συμμαζέψει τις στρατιωτικές της αποτυχίες περιορίζοντας τον πολιτικό σκοπό ενώ σε πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο εκβιάζει και μπλοφάρει.

Αν υποθέσουμε ότι οι Τούρκοι είναι πιο πονηροί και διδάσκονται από τα παθήματα αυτών που μιμούνται, τί θα μπορούσε να αναμένει η Ελλάδα ως στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό από έναν στριμωγμένο στο εσωτερικό και απομονωμένο στο εξωτερικό, αλλά καλύτερα “διαβασμένο” από τον Πούτιν, Ερντογάν;

Αξιολογώντας τον γεωγραφικό χώρο και τον αντίπαλο, οι Τούρκοι βλέπουν ότι:

α) τα διάσπαρτα ελληνικά νησιωτικά εδάφη παρουσιάζουν ευάλωτους στόχους.

β) οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις υπερέχουν σε επιμέρους σημεία, από τα οποία μπορεί να κριθεί μία σύρραξη υψηλής εντάσεως.

Εκμετάλλευση της υπάρξεως ευάλωτων στόχων μπορεί να επιτευχθεί με στρατιωτική ενέργεια εκδηλωθείσα υπό συνθήκες τακτικού αιφνιδιασμού (“θα έρθουμε ένα βράδυ“) και με Αντικειμενικό Σκοπό την αποβίβαση σε ακατοίκητες – αφρούρητες μικρονήσους και νησίδες.

Προς εξουδετέρωση της ισχύος και των πλεονεκτημάτων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, η αναληφθείσα επίθεση θα πρέπει να είναι αστραπιαία και μικρής διαρκείας, ώστε ιδανικώς να μην προλάβει να αναπτυχθεί πλήρως η ελληνική στρατιωτική αντίδραση.

Πολιτικός σκοπός μπορεί να τεθεί η έστω και βραχείας διαρκείας διά των όπλων έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιωτικά της εδάφη και η δημιουργία διεθνούς κλίματος υπέρ της ενάρξεως διαλόγου για την επίλυση της συγκεκριμένης ή και άλλων διαφορών.

Η στρατιωτική ενέργεια μπορεί να εκδηλωθεί με ελικόπτερα που θα επιδιώξουν να διεισδύσουν μεταφέροντας μικρά τμήματα πεζικού σε ελληνικές μικρονήσους ή βραχονησίδες. Καθώς δεν είναι απαραίτητο ότι θα εκδηλωθεί τουρκικό πυρ, η Άγκυρα θα επιδιώξει εξαρχής, με ταυτόχρονες πολιτικοδιπλωματικές πρωτοβουλίες μέσω όλων των διαθέσιμων διαύλων, να βραχυκυκλώσει την απόφαση άμεσης εξαλείψεως της τουρκικής παρουσίας σε ελληνικά εδάφη από την Αθήνα. Ιστορικά προηγούμενα από προηγούμενες κρίσεις, αποκαλύπτουν μόνιμη διστακτικότητα των ελληνικών ηγεσιών να απαντήσουν άμεσα  στρατιωτικώς ακόμη και όταν έχει εκδηλωθεί τουρκική στρατιωτική ενέργεια. Διστακτικότητα την οποία εντείνουν οι πιέσεις ξένων μεσολαβητών που σπεύδουν να συστήσουν σύνεση και αυτοσυγκράτηση.

Η απουσία πυρών κατά την τουρκική στρατιωτική ενέργεια, πιθανώς να λειτουργήσει ανασταλτικά στις αποφάσεις της ελληνικής κυβερνήσεως για χρησιμοποίηση αποφασιστικής στρατιωτικής δράσεως. Η ελληνική πλευρά μπορεί να παγιδευτεί στην αντίληψη περί “μη κλιμακώσεως” – “ισοδύναμης ανταπόδωσης” και να αναλωθεί σε χρονοβόρους και παρακινδυνευμένους χειρισμούς. Μπορεί επίσης να αυτοπαγιδευτεί, κηρύσσοντας προθεσμία χρόνου αποχωρήσεως των τουρκικών δυνάμεων, πριν αντιδράσει στρατιωτικώς. Η τουρκική πλευρά, με κατάλληλα μέτρα διασποράς των δυνάμεων, μπορεί να στερήσει από προφανείς στόχους την ελληνική αεροπορική και ναυτική ισχύ. Με αυτό τον τρόπο, θα ενισχύσει την ελληνική επιφυλακτικότητα ενώ η ίδια θα συντηρεί σε πλήρη ετοιμότητα αντεπιθέσεως τους δικούς της στρατιωτικούς πόρους.

Εάν η κρίση συγκρατηθεί και σε επίπεδο κλίμακος στρατιωτικών επιχειρήσεων αυτές περιοριστούν στην εξουδετέρωση των μικρών τουρκικών τμημάτων, τίποτα δεν εμπορίζει αδίστακτους πολιτικούς χειρισμούς από τουρκικής πλευράς, όπως η αποδοχή ακόμη και μικρής ήττας, εφόσον έχει επιτευχθεί (όπως θα διακηρύξει) ο πολιτικός σκοπός. Τί σημασία έχουν λίγοι ακόμη “μάρτυρες” των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, αν ο Ερντογάν βεβαιώσει τις φανατισμένες τουρκικές μάζες ότι χάρη σε αυτούς πέτυχε αυτό που επεδίωκε;

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η κρίση μπορεί να εξυπηρετήσει τα καλλιεργούμενα από την τουρκική κυβέρνηση αφηγήματα, σε εσωτερικό και εξωτερικό. Στο τουρκικό κοινό που έχει δηλητηριαστεί από την προπαγάνδα, θα έχει επιδειχθεί ότι δεν έμεινε στα λόγια αλλά πέρασε σε πράξεις ενώ στην διεθνή κοινότητα θα έχει ενισχυθεί η εντύπωση ότι δεν ισχύουν πλέον οι διεθνείς Συνθήκες και τα ελληνικά νησιά πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθούν για το… κοινό καλό.

Σε περίπτωση ρωσικού τύπου τυχοδιωκτισμού από τον Ερντογάν στο Αιγαίο, η ελληνική απάντηση σε στρατιωτικό επίπεδο δεν πρέπει να διαφέρει από αυτήν της μη ανήκουσας σε συμμαχίες, Ουκρανίας: κανείς δισταγμός, καμμία αμφιταλάντευση, κανένα δέος έναντι του επιδρομέα και άμεση στρατιωτική δράση. Μετά ας μετρήσουμε φίλους και συμμάχους στο πλευρό μας διπλωματικά. Μόνο αν πρώτα απαντήσεις αποφασιστικά στην στρατιωτική δράση του εχθρού και πετύχεις να χάσει την ισορροπία του, “κερδίζεις” την γνήσια κι όχι ουδέτερη υποστήριξη των φίλων, ανεξαρτήτως συμφωνιών και συμμαχιών.