Κατεβάστε το pdf: νεο όραμα
Η κρίση που βιώνουμε σήμερα, είναι κρίση του νεώτερου ελληνισμού, κρίση όλων των επιλογών με τις οποίες πορευτήκαμε και ενσωματωθήκαμε στο παγκόσμιο σύστημα κατά τους τελευταίους…αιώνες. Το τέλος που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι απλά τέλος της μεταπολίτευσης, τέλος του δικομματισμού ή τέλος της κλεπτοκρατικής στρατηγικής που τρώει της σάρκες αυτής της χώρας. Είναι τέλος του ίδιου του «Νεοέλληνα», κρίση των ηγεσιών του, των κοινωνικών και πολιτικών επιλογών του, της οικονομίας, της πρότασης παιδείας και του πολιτισμού του. Το αδιέξοδο του χρέους είναι ο αντικατοπτρισμός αυτής της πολλαπλής κρίσης. Εκφράζει την αδυναμία επιβίωσης του ελληνικού μοντέλου. Πρώτον, γιατί είναι ένα μοντέλο που ταυτόχρονα καταστρέφει τις δημιουργικές δυνατότητες της χώρας, διαλύει την κοινωνία, και προκαλεί τεράστιες ανισότητες σε επίπεδο εξουσίας και εισοδήματος. Δεύτερον, γιατί μέσα στο περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι μεγάλες αποικιακές και επεκτατικές δυνάμεις έχουν αποφασίσει να κατεδαφίσουν το νεοελληνικό παράσιτο, να ληστέψουν τον πλούτο του, και το κυριότερο, να πάρουν από μόνοι τους αυτό που οι άθλιες άρχουσες τάξεις αυτής της χώρας τους πουλούσαν μέχρι πρότινος, την γεωπολιτική αξία του «οικοπέδου Ελλάδα» και, στο τέλος, να μας παραχωρήσουν μαζί με τα υπόλοιπα Βαλκάνια στον ισλαμοτουρκικό νέο-οθωμανισμό.
Όλα τα παραπάνω εξηγούν γιατί η διακυβέρνηση της χώρας είναι τόσο καταστροφική, γιατί οι αντίδραση του ξένου παράγοντα είναι τόσο αμείλικτη και λυσσαλέα. Εξηγεί επίσης, το γιατί κανένας κοινωνικός φορέας, δεν μπορεί να εμπνεύσει και να δώσει σάρκα και οστά σε ένα ρωμαλέο αντιστασιακό κίνημα: Γιατί είναι όλα σάπια, έχουν μολυνθεί ολοκληρωτικά από τον καρκίνο του παρασιτικού καθεστώτος. Γι’ αυτούς τους λόγους ο πόλεμος ενάντια στην παρακμή και την υποταγή θα είναι παρατεταμένος. Γι’ αυτούς τους λόγους η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι συνολική, ριζική, και οραματική και να μην εξαντλείται σε μερεμέτια, ή σε προτάσεις κενού ριζοσπαστισμού.
Χρειαζόμαστε, επομένως, ένα όραμα που θ’ ανασυστήσει τον ελληνικό λαό.
Ένα όραμα που θα επανεφεύρει το «ΕΜΕΙΣ». Ως προς αυτό, οι διαμάχες στο πεδίο της ταυτότητας, και της συλλογικής μνήμης δεν ήταν «τυχαίες», ούτε «οπισθοδρομικές». Η προτεραιότητα στην υπεράσπιση της ταυτότητας ήταν προσπάθεια να συγκροτήσουμε τις τελευταίες προϋποθέσεις για τις αντιστάσεις του μέλλοντος. Ήταν μια αντίδραση, που μιλάει για το παρελθόν, αλλά που έρχεται από το μέλλον. Μια αντίδραση ευθυγραμμισμένη με όλες τις αντιστάσεις που κατάφεραν να αποκρούσουν αυτό το εκρηκτικό μείγμα της οικονομικής υποδούλωσης, της πολιτικής υποτέλειας, και της λεηλασίας. Γιατί απ’ την Αργεντινή μέχρι την Αίγυπτο, από την Τσιάπας του Μεξικού μέχρι την Ινδία, όλα τα μεγάλα αντιστασιακά κινήματα των λαών μάχονται πρώτα και πάνω απ’ όλα για την ταυτότητα, τη μνήμη και την αξιοπρέπεια. Ήταν κινήματα που έφεραν «την επανάσταση μέσα στην πατρίδα και την πατρίδα μέσα στην επανάσταση». Και γι’αυτό τα μεγάλα προβλήματα της ταυτότητας, της μετανάστευσης, της υπεράσπισης των συνόρων δεν πρέπει και δεν μπορεί να αφεθούν στους χρυσαυγίτες.
Το τι πρέπει να γίνει, δεν θα το πει κανένας σωτήρας, καμία ιδιοφυΐα, κανένα από τα κόμματα και τις ιδεολογίες του παλιού κόσμου. Το τι πρέπει να γίνει συμβαίνει σε όλες τις γωνίες του κόσμου και μας φωνάζει να το ακολουθήσουμε: Ριζική απόρριψη της λογικής της παγκοσμιοποίησης, του εθνομηδενισμού, του κεφαλαίου και της ανεξέλεγκτης αγοράς. Επιμονή στα στοιχεία της αντιστασιακής ταυτότητας του κάθε λαού και οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης που να πατάει επάνω σ’ αυτά. Επέκταση της συνεργατικής οικονομίας, και όλων των πρακτικών της αλληλεγγύης. Επιμονή και προτεραιότητα στην παιδεία, την μόρφωση και την καλλιέργεια. Απόρριψη της εγωκρατίας, και του καταναλωτισμού. Προώθηση μορφών δημοκρατίας ενάντια στα σάπια και κλεπτοκρατικά καθεστώτα. Συγκρότηση πλατιών λαϊκών μετώπων πάνω σ’ αυτές τις βάσεις.
Με τον ίδιο τρόπο που ο αιγυπτιακός λαός γύρεψε με την εξέγερση του να αποτινάξει όχι μόνον τον Μουμπάρακ αλλά όλο το μακρό αποικιακό παρελθόν που βίωσε κατά τη νεώτερη εποχή. με τον ίδιο τρόπο που τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής γυρεύουν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς αποικιοκρατίας …πέντε ή έξι αιώνων. με τον ίδιο τρόπο κι εμείς θα πρέπει να αποτινάξουμε τους ζυγούς, τις εξαρτήσεις, τις φοβίες, τα σύνδρομα, τους σάπιους θεσμούς, τη ραγιάδικη συμπεριφορά και τις ξεπουλημένες άρχουσες τάξεις, και να εφεύρουμε έναν νέο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να υπάρξουμε στη σύγχρονη, ταραγμένη εποχή:
Όχι ζητιάνοι και υπηρέτες, ούτε παράσιτα, μα ελεύθεροι και αξιοπρεπείς
σε μια πολιτείας που αξιώνει πραγματικά τη συλλογική ευτυχία των ανθρώπων, προσανατολισμένη στον αγώνα για:
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
περιοδικό Άρδην – εφημερίδα Ρήξη
