του Σταύρου Πνευματικάκη*
Η άκρατη και συνεχής επιθετικότητα της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα, με ανιστόρητες προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες, έχει προβληματίσει στο που το πάει και τι θέλει να επιτύχει. Πολλές ερμηνείες και εξηγήσεις έχουν δοθεί και δίνονται, για το πώς θα πρέπει η χώρα μας να απαντήσει.
Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι δομικό. Η Τουρκία με την σημερινή τη μορφή δημιουργήθηκε πριν από 99 χρόνια με τη συνθήκη της Λοζάνης, ως το διάδοχο κράτος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ας θυμηθούμε ότι ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν ο πόλεμος που οριστικοποίησε την διάλυση των αυτοκρατοριών και την ολοκληρωτική επικράτηση των εθνών – κρατών στην Ευρώπη, μια διαδικασία που ξεκίνησέ με την Ελληνική επανάσταση του 1821.
Όλων των αυτοκρατοριών; Όχι όλων, απέμεινε η Ρωσική στη νέα της μορφή, την ΕΣΣΔ και η … Τουρκία!
Η ΕΣΣΔ διαλύθηκε σε πρώτη φάση το 1991, όχι όμως εντελώς, μιας και η Ρωσική Ομοσπονδία που προέκυψε από τα συντρίμμια της περιλαμβάνει κάποιες (δευτερεύουσες είναι η αλήθεια) εθνότητες πέραν της ρωσικής. Αυτό όμως δεν επέτρεψε εν τέλει τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας, την οργανική της σύνδεση με την Ευρώπη και τον ενταφιασμό των αυτοκρατορικών της βλέψεων. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα σήμερα με την επίθεση στην Ουκρανία.
Στην περιοχή της Μικράς Ασίας, βάσει των πληθυσμών που υπήρχαν τότε, θα έπρεπε να δημιουργηθούν 4 κράτη, ένα χριστιανικό (Έλληνες, Αρμένιοι, Πόντιοι) στα παράλια του Αιγαίου, ένα Κουρδικό στα βορειοανατολικά, ένα Τουρκικό κι ένα Συριακό (σιίτες Αλεβίτες) στα νοτιοανατολικά. Αντ’ αυτού, με συνεχείς εθνοκαθάρσεις και εξανδραποδισμό των αυτόχθονων πληθυσμών, δημιουργήθηκε ένα κράτος, το Τουρκικό, το οποίο στην πορεία των χρόνων επέβαλε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την Τουρκική εθνική συνείδηση στους περισσότερους πολίτες του. Εκτός των Κούρδων φυσικά, που αποτελούν και το μεγάλο αγκάθι.
Παρόλα αυτά, στο συλλογικό υποσυνείδητο του τουρκικού λαού και της ηγεσίας του υπάρχει ακόμα η αίσθηση και η πίστη ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν έχει σβήσει, απλά για 100 χρόνια ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Οι διαδοχικές δηλώσεις του Ερντογάν και των συν αυτώ περί γαλάζιας πατρίδας, συνόρων της καρδιάς μας και νεκροταφεία των μαρτύρων μας καθορίζουν τα φυσικά σύνορά μας, δεν είναι ούτε για εσωτερική κατανάλωση, ούτε απλά μια διαστρέβλωση της ιστορίας. Είναι αυτή η πίστη ότι το μεγάλο έθνος των Οθωμανών πρέπει να επιστρέψει και να κυριαρχήσει σε αυτό που θεωρεί ζωτικό του χώρο, δηλαδή τη Μεσόγειο Θάλασσα, τα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή. Εξ ου και η προσπάθεια του Ερντογάν να το παίξει ηγέτης όλων των μουσουλμάνων, που οδηγεί σε ανελέητη διαμάχη με όσους το αμφισβητούν (Αίγυπτος, Συρία, κλπ), ή με όσους θεωρούνται θανάσιμοι εχθροί των μουσουλμάνων (Ισραήλ).
Η στρατιωτική και οικονομική επέκταση στην Βόρεια και υποσαχάρια Αφρική (σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη) εντάσσεται στο ίδιο σχέδιο, ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, είναι οι δύο χώρες που βάζουν εμπόδιο στα αυτοκρατορικά σχέδια του νέο-σουλτάνου. Είναι οι χώρες που τον εμποδίζουν να αναδειχθεί ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος στην Αν. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, αλλά και οι πρωτεργάτες της διάλυσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι συμμαχίες και η συμμετοχή μας σε διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ ΝΑΤΟ, κλπ) εμποδίζουν την Τουρκία να χειραγωγήσει πλήρως τις διάφορες παρηκμασμένες Ευρωπαϊκές κυρίως δυνάμεις.
Επειδή όμως πλέον τα πράγματα είναι σε οριακό σημείο όσον αφορά την αμφισβήτηση του Ερντογάν στο εσωτερικό της χώρας του, πλησιάζουν εκλογές (για πρώτη φορά τόσο αμφίρροπες), κι επειδή πλησιάζει το έτος – ορόσημο (2023) των 100 ετών από την συνθήκη της Λοζάνης (την οποία με κάθε ευκαιρία αμφισβητεί), ο νεο-σουλτάνος ετοιμάζεται για την καθοριστική κίνηση. Γι’ αυτό και η συμμαχία με τον έτερο Καππαδόκη, που ονειρεύεται ανασύσταση αυτοκρατοριών, τον Πούτιν, παρόλο που αυτό έρχεται σε κόντρα με τους υποτιθέμενους συμμάχους του κι αυτά που επιδιώκει να κερδίσει από αυτούς. Το κέρδος του από μια νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία θα είναι απείρως μεγαλύτερο από μια αναβάθμιση των F-16 ή την προμήθεια F-35. Άλλος ένας λόγος που είναι πολύ σημαντικό να ηττηθεί, ακόμη και να ταπεινωθεί ο Πούτιν στην Ουκρανία.
Θα πρέπει λοιπόν κάτω από αυτό το πρίσμα να αντιμετωπίζεται η Τουρκία σήμερα, και όχι με όρους διεθνούς δικαίου, νομιμότητας, κλπ. Αυτό θα πρέπει να αναδείξει η Ελληνική διπλωματία στους εταίρους μας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, ώστε να πάψουν οι αυταπάτες και να αντιληφθούν με τι έχουν να κάνουν για να το αντιμετωπίσουν αναλόγως.
Οποιαδήποτε κίνηση κατευνασμού ή πρόθεσης διαλόγου με την σημερινή Τουρκία, απλά θα οδηγήσει σε αποθράσυνση της γείτονος και σε χειρότερη θέση τη χώρα μας. Η Τουρκία εάν δεν εκπληρώσει αυτό που θεωρεί πεπρωμένο της, δεν πρόκειται να μπει σε καλούπια κανονικού κράτους, θα λειτουργεί όπως τώρα, ως κράτος πειρατής. Η μόνη λύση για τη σωτηρία της Τουρκίας είναι η διάλυσή της. Όχι φυσικά στα 3-4 κράτη που θα έπρεπε να ιδρυθούν αρχές του 20ου αιώνα, αλλά η αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Κούρδων και η αυτοδιάθεση των Σύριων Αλεβιτών στην ΝΑ Τουρκία, θα μπορούσε να λυτρώσει την σημερινή Τουρκία από τις ονειρώξεις του αυτοκρατορικού της παρελθόντος.
Μέσα στο παραπάνω κλίμα έντασης του τελευταίου διαστήματος, ήρθε πρόσφατα και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια νοτίως της Κρήτης και στην Αν. Μεσόγειο (γενικά και αόριστα).
Πριν από μια βδομάδα βγήκε απόστρατος διπλωμάτης και αποκάλυψε τη στάση του πρ. ΥΠΕΞ και νυν τομεάρχη Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ που ικέτευε για μια συνάντηση τον Τσαβούσογλου ώστε να μην προκαλέσουν κάποιο επεισόδιο εκείνη την περίοδο που ήταν υπουργός.
Όλο αυτό το διάστημα ευρωβουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν τη χώρα για το μεταναστευτικό, το οποίο είναι ηλίου φαεινότερον ότι εργαλειοποιείται από τον Ερντογάν προκειμένου να δημιουργήσει προβλήματα στη χώρα μας και την Ευρώπη.
Οι κομματικές τους εφημερίδες δε χάνουν ευκαιρία το τελευταίο διάστημα να αναπαράγουν τις τουρκικές θέσεις σε σειρά ζητημάτων.
Κι έρχονται τώρα να ζητήσουν επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και συνομιλίες με την Τουρκία. Βάζει πονηρά στο παιχνίδι και την Κύπρο, με την οποία μπορούμε να έχουμε ΑΟΖ μόνο σε περίπτωση πλήρους δικαιώματος της Μεγίστης σε ΑΟΖ. Κατά τ’ άλλα, να μην είμαστε μοναχοφάηδες έλεγε ο Κοτζιάς, ενώ ο Κατρούγκαλος αναγνωρίζει ζωτικά δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Ο μόνος λόγος που μπορώ να φανταστώ ότι βάζει σήμερα τέτοια ζητήματα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι για να δημιουργήσει πρόβλημα στην κυβέρνηση και την χώρα. Μια επέκταση των 12 μιλίων σήμερα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, δίνει το πάτημα στον Ερντογάν να δημιουργήσει επεισόδιο. Η αφορμή που ψάχνει τόσο καιρό του δίνεται στο πιάτο. Και σε μια περίοδο που όλων το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στην Ουκρανία, θα πάμε εμείς να προκαλέσουμε επεισόδιο με την Τουρκία.
Στα 4,5 χρόνια που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση το μόνο που έκαναν ήταν τα χατίρια του Ερντογάν επιστρέφοντας πολιτικούς καταζητούμενους, ιδίως μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, τους χρήσιμους ηλίθιους με το μεταναστευτικό όπου παραλίγο να καταστρέψουν τη χώρα και ιδιαίτερα τα ακριτικά νησιά και να διαλύσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτοί λοιπόν σήμερα ζητάνε επέκταση των χωρικών μας υδάτων…
Αυτές τις κινήσεις δεν τις κάνεις βούκινο, τις προετοιμάζεις μυστικά και όταν είσαι έτοιμος, τις εφαρμόζεις. Αλλιώς γίνεσαι … Κοτζιάς, που κατά την αναχώρησή του από το υπουργείο το 2018 εξήγγειλε ότι είναι έτοιμη η επέκταση στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο, αλλά μέχρι τον Ιούλιο του 2019 ο διάδοχός του δεν μας έκανε την τιμή να την ανακοινώσει…
Πάτρα, Νοέμβριος 2022
Μηχανολόγος Μηχανικός
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
