Αρχική » Ελληνική Εκκλησία και πολιτική

Ελληνική Εκκλησία και πολιτική

από Αναδημοσιεύσεις

Αναδημοσιεύουμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ στο Βήμα της Κυριακής, 11/06/2023, με τον τίτλο «Όταν ξεχνάμε» που ανατρέχει στο ιστορικό της προσπάθειας να δημιουργηθούν «θρησκευτικά» κόμματα στη μεταπολεμική Ελλάδα. Σε συνέχεια σχετικού άρθρου του Αντώνη Σπυρόπουλου Ορθοδοξία: Πίστη, και όχι Πολιτική Οργάνωση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη, στις 09/06/2223, το άρθρο του σεβ. Μητροπολίτη Ιερώνυμου, με τη δική του αυθεντία, φωτίζει ευσύνοπτα αλλά σφαιρικά το ζήτημα.

ΡΗΞΗ

ΟΤΑΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Ένα από τα μειονεκτήματα του λαού μας είναι η βραχεία μνήμη. Ξεχνάμε γρήγορα και μάλιστα γεγονότα πολύ σημαντικά που έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στο νεοελληνικό ιστορικό γίγνεσθαι

Ένα από αυτά είναι οι κατ’ επανάληψη προσπάθειες εμπλοκής τής Εκκλησίας στην πολιτική και πιο συγκεκριμένα στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Στο όχι και τόσο μακρινό 1945 ξεκίνησε σε εκκλησιαστικούς κύκλους η συζήτηση για το κατά πόσο ήταν εφικτή η ίδρυση Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος στην Ελλάδα. Η ανάληψη της Αντιβασιλείας από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό ενθάρρυνε πολλούς επιστήμονες με ιδιαίτερο κύρος στα εκκλησιαστικά πράγματα ιδίως Καθηγητές Νομικής Αλ. Τσιριντάνη, Γ.  Ράμμο κ.λπ. να ξεκινήσουν μια ευρεία συζήτηση ίσως και μια προσπάθεια οργάνωσης με βάση το τότε ανεπτυγμένο δίκτυο κύκλων μελέτης Άγιας Γραφής τής Αδελφότητας θεολόγων «Η Ζωή».

Το εκκλησιαστικό φρόνημα του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, η εμπειρία του παροπλισμένου Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου και η σύνεση του Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Παπακωστα, Προϊσταμένου της «Ζωής» απέτρεψαν το επικίνδυνο και εν πολλοίς προτεσταντικής υφής εγχείρημα.

Μετά την κοίμηση του π Σεραφείμ Παπακώστα οι ίδιοι κύκλοι επεχείρησαν να επαναφέρουν τη συζήτηση και την αντίστοιχη προσπάθεια ίδρυσης κόμματος της Εκκλησίας με τραγικό αποτέλεσμα τη διάσπαση και έξ αυτού της Αδελφότητας θεολόγων «Η Ζωή», την ίδρυση της Αδελφότητας θεολόγων «Ο Σωτήρ» και τον κατακερματισμό του Εκκλησιαστικού Σώματος.

 Είναι γεγονός ότι τότε απελευθερώθηκαν πολλές δυνάμεις οι όποιες μετασχηματίστηκαν, δημιούργησαν μοναστικές Αδελφότητες σε πολλά μέρη της Ελλάδας ή και διαφόρους ανεξάρτητους συλλόγους και προσπάθησαν να δημιουργήσουν πνευματικό έργο σε συνεργασία με τους επιχωρίους Μητροπολίτες περισσότερο ή λιγότερο.

Όμως και πάλι πολλοί από αυτούς δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια σε άλλο επίπεδο πλέον προσπαθώντας να ελέγξουν το σώμα των Επισκόπων. Αντιπαρερχόμενος τα της ταραγμένης και εκκλησιαστικά δεκαετίας του ’60 θυμίζω μόνο πως στην αρχή της δικτατορίας των Συνταγματαρχών απομακρύνθηκαν από τις Μητροπόλεις τους, «νομίμως» Μητροπολίτες, κύριο χαρακτηριστικό των όποιων ήταν οι σχέσεις τους με την Ένωση Κέντρου και παλαιότερα με τον Στρατηγό Πλαστήρα.  

Στα πλαίσια δε της δικτατορίας του Ιωαννίδη κηρύχθηκαν έκπτωτοι δώδεκα Μητροπολίτες κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν τα φιλοβασιλικά τους φρονήματα.

Η μεταπολίτευση «εκδικήθηκε» την Εκκλησία για όλα αυτά. Την Εκκλησία συνολικά ως θεσμό ο όποιος, εξ αιτίας τέτοιων συμπεριφορών τάσεων και μεθοδειών ορισμένων, απαξιώθηκε στα μάτια πολλών.

Κι όμως κάποιοι επιμένουν. Όχι γιατί δεν πήραν το μάθημά τους αλλά γιατί είδαν πώς οι παρενέργειες και η όποια ζημιά δεν αφορούν τόσο σε αυτούς όσο στην Εκκλησία το όνομα τής όποιας καπηλεύονται και για την οποία τελικά δεν ενδιαφέρονται. Αλλιώς δεν θα προσπαθούσαν να συσπειρώσουν στην εκλογική τους πελατεία παλαιοημερολογίτες, αποτειχισμένους υπερορθόδοξους, ρωσόφιλους και πολλά άλλα ετερόκλητα εξωεκκλησιαστικά στοιχεία που θρησκευτικά διαφωνούν, πολιτικά όμως ομονοούν, καθώς είτε με τη γραφικότητά τους είτε με τη σκοπιμότητά τους κατορθώνουν και εκθέτουν την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ποιος εκφράζει τελικά την Εκκλησία; Ο εαυτός Της. Η Σύνοδος. Δεν έχει ανάγκη πολιτικούς φορείς να Την εκφράζουν καθώς έχει η ίδια τον λόγο Της, την Πίστη Της, το ήθος Της. Κι αυτά απευθύνονται σε όλους. Η Εκκλησία δεν στοχεύει στο 3% ή στο 4,5% ούτε στο 20% ούτε στο 40%. Εξ ορισμού είναι καθολική είναι για όλους ακόμη και γι’ αυτούς που την αποστρέφονται, ίσως ιδίως γι’ αυτούς. Απευθύνεται λοιπόν στο 100% με έντονη τη διεκδίκηση να Την σεβαστούν.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ