Νέες κυκλοφορίες από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις

1,4K

Τα νέα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων μπορείτε να τα βρείτε στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία, στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37), αλλά και στα γραφεία των Εναλλακτικών Εκδόσεων (Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα, τηλ. επικ. 210 3826319 & perardin@gmail.com) καθημερινά (Δευτέρα έως και Παρασκευή από τις 09.00 έως τις 19.00). Στα γραφεία μας μπορείτε να βρείτε και τα παλαιότερα βιβλία μας που δίνονται με σημαντική έκπτωση.

Τίτλος: 25 μαθήματα ελληνικής ιστορίας – Σταθμοί και οδοδείκτες της ελληνικής διαχρονίας

Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς

Σελ. 288

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Αυτά τα «25 μαθήματα για την ελληνική ιστορία» δεν συνιστούν μια γραμμική ιστορική αφήγηση. Επιμένουν αφ’ ενός στην απαραίτητη ιστορική περιοδολόγηση –τις τρεις ιστορικές φάσεις της ιστορίας του ελληνικού έθνους και τη διάκριση των περιόδων της ιστορίας του νεώτερου ελληνισμού από το 1204 μέχρι σήμερα– ενώ εγκύπτουν λεπτομερέστερα στα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα. Τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, άλλωστε, συνιστούν εν πολλοίς την εξέλιξη παλαιότερων τάσεων και τον καμβά πάνω στον οποίο εγγράφεται η ίδια η παρούσα πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα.
Αναζητώντας, λοιπόν, λύση στα υπαρξιακά αδιέξοδα που βιώνουμε, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή δεν μπορεί να ανευρεθεί αν δεν επιχειρηθεί ένας έστω διαγραμματικός απολογισμός της ιστορικής πορείας του ελληνισμού, καθώς η ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους είναι ιστορικής υφής, δηλαδή μπορεί να αντικρίσει το ίδιο του το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχει μια βαθιά συνείδηση και γνώση της ιστορικής του διαδρομής και της συνέχειας του. Και παρότι κάτι τέτοιο ισχύει για όλα τα έθνη, για τους νεώτερους Έλληνες αποκτά αποφασιστική σημασία, δεδομένης της υπαρξιακής κρίσης που βιώνουμε μετά το 1922: το άλλοτε υπαρκτό πολιτισμικό, γεωγραφικό και πληθυσμιακό εύρος έχει αντικατασταθεί, κατ’ εξοχήν, από το ιστορικό βάθος.
Ωστόσο η πρόσκτηση μιας ιστορικής συνείδησης δεν είναι κάτι απλό ή εύκολο. Διότι αυτό το «μαρμάρινο κεφάλι» μιας μακραίωνης ιστορίας κινδυνεύει, «να εξαντλήσει τους αγκώνες μας». Κινδυνεύει να μας οδηγήσει στην απραξία κατέναντι στο μέγεθος μιας ιστορίας που φαντάζει δυσβάστακτη για τις μικρές, στενές μας πλάτες. Γι’ αυτό και πολλοί χάνονται μέσα στα τενάγη του Μαραθώνα ή στα πεδία των Γαυγαμήλων και του Ματζικέρτ, αδυνατώντας να πραγματοποιήσουν την απαραίτητη ιστορική διάκριση που χαρακτηρίζει μια εδραία και ισορροπημένη συνείδηση.

Nathalie Heinich, «Γουοκισμός» – ο νέος ολοκληρωτισμός; Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2023, σελ. 190, μετάφραση – επιμέλεια: Χριστίνα Σταματοπούλου.

«Κάτι που ξεκίνησε με την απόλυτα δικαιολογημένη πρόθεση της πάλης εναντίον των διακρίσεων –φυλής, φύλου και εθνοτικής καταγωγής–, με σκοπό να δημιουργηθεί μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, ανεκτικότητα και δικαιοσύνη, προκάλεσε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επεδίωκε – δηλαδή, μεγαλύτερο διχασμό, λιγότερη ανεκτικότητα και λιγότερη δικαιοσύνη»
Σέργκιου Κλάινερμαν

Σύμφωνα με τον Όργουελ, όποιος ασκούσε κριτική στο σοβιετικό καθεστώς, στο όνομα της ελευθερίας, κατηγορούνταν ως «υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου». Στο ίδιο πνεύμα, οι υπερασπιστές της αυτονομίας της επιστήμης κατηγορούνται σήμερα ότι «παίζουν το παιγνίδι της άκρας δεξιάς» οι δε οπαδοί της κοσμικότητας ότι είναι «ισλαμοφοβικοί».

Ο Ρεϊμόν Αρόν έγραφε άλλοτε: «Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη στάση των διανοουμένων, που είναι αμείλικτοι απέναντι στις ανεπάρκειες των δημοκρατιών και επιεικείς απέναντι στα μεγαλύτερα εγκλήματα, αρκεί να διαπράττονται στο όνομα ωραίων θεωριών, προσέκρουα στις ιερές λέξεις: Αριστερά, Επανάσταση, προλεταριάτο». Σήμερα, ο καθαγιασμός των σκοπών περνάει μέσα από άλλες «ιερές λέξεις» («κοινωνικό φύλο», «αποαποικιοποίηση», «διατομεακότητα», «φυλετικοποίηση»), αλλά η ουσία παραμένει πάντα η ίδια…

Ο πολυπολιτισμός διολίσθησε προς τον κοινοτιστικό ταυτοτισμό και ο τελευταίος μετατρέπεται, μπροστά στα μάτια μας, σε ολοκληρωτισμό. Και όπως συμβαίνει σε κάθε ολοκληρωτική ατμόσφαιρα, ο φόβος βασιλεύει, κυρίαρχος, τόσο στις πανεπιστημιουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και στα γραφεία των προέδρων των γαλλικών πανεπιστημίων.

Τίτλος: Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού

Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς

Σελ. 578

Ε΄ Έκδοση, 2023

Το 1204 -χρονολογία κατά την οποία κατεστράφη ολοσχερώς η Κωνσταντινούπολη, συμπαρασύροντας το χιλιόχρονο οικοδόμημα του Βυζαντίου- παραμένει σχεδόν άγνωστο ή αγνοημένο.
Πώς και γιατί σβήστηκε και αποσιωπήθηκε το 1204 από τη συλλογική μνήμη, παρότι αποτέλεσε ένα γεγονός αποφασιστικότερης σημασίας και από αυτή την Άλωση του 1453;

Πώς και γιατί δεν αντιμετωπίζεται ως το γενέθλιο ορόσημο στην ιστορία του νεώτερου ελληνικού έθνους;

Η απόκρυψη της σημασίας της πρώτης και καθοριστικής Άλωσης συσκοτίζει την ίδια τη διαδικασία συγκρότησης του νεώτερου ελληνισμού και της συνέχειας του με τον βυζαντινό. Παράλληλα, και συναφώς, αποκρύπτει τις αποικιακού τύπου σχέσεις που εγκαθιδρύθηκαν ανάμεσα στους Δυτικούς κατακτητές και τους Έλληνες του ύστερου Βυζαντίου, παραχαράσσοντας την παγκόσμια ιστορία, ειδικότερα στο κρίσιμο κεφάλαιο που αφορά στην αποικιοκρατική συγκρότηση της Δύσης.

Η αποφασιστική στιγμή της “στροφής” υπήρξε η περίοδος ανάμεσα στο 1071 και τον 14ο αιώνα, την οποία συμβολικά χαρακτηρίζουμε ως “1204”, όταν οι Φράγκοι θα απομυζήσουν και θα διαμελίσουν τον βυζαντινό ελληνισμό, για να τον παραδώσουν ανήμπορο στα χέρια των Οθωμανών. Ο ελληνισμός δεν θα μπορέσει ποτέ πια να σταθεί στα πόδια του ως αυτόνομος χώρος, ως συνέχεια της ελληνικής “οικουμένης”, και θα επιβιώνει στο εξής ως ένας απλός μεθοριακός σταθμός μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Οκτώ αιώνες μετά το 1204, προϋπόθεση για την απο-αποικιοποίηση της σκέψης μας αποτελεί η αναγνώριση μιας ταυτότητας συγκροτημένης διά της αντιστάσεως.

τεύχος 127, Δεκέμβριος 2023 – Ιανουάριος 2024

Γιώργος Καραμπελιάς, ​Ο Ερντογάν αναζητά στην Ελλάδα πρόθυμους ηλίθιους
Γιώργος Ρακκάς, Περιχαρακωμένη αριστερά
Γιάννης Ξένος, Τα ασχολίαστα
Θεόδωρος Ντρίνιας, ​Ο κάβος του γάμου/τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών
Δημήτρης Γ. Μπούσμπουρας, Το επιτελικό κράτος, η βιοποικιλότητα & οι φυσικές καταστροφές
Γιάννης Ξένος, Ελληνική Οικονομία: σε μετατραυματικό σοκ διαρκείας
Γιώργος Γκόντζος, Ακροβασίες
Γιώργος Ρακκάς, Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η επικίνδυνη αμφιταλάντευση της Δύσης
Θανάσης Τζιούμπας & Νικόλας Δημητριάδης, Για την Εθνική Άμυνα & την αμυντική βιομηχανία

ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Ισραήλ-Παλαιστίνη: Τετραγωνίζοντας τον κύκλο
Γιώργος Καραμπελιάς, ​Υπάρχει δυνατότητα διεξόδου;
» Ένα σύντομο χρονικό της διένεξης
Σ. Αριέλι, Οι οικισμοί της Δυτικής Όχθης
Γ. Κ., Η Ανατολική Ιερουσαλήμ
Α. Χίρσι Άλι, Γιατί έγινα χριστιανή
Κωνσταντίνος Μαυρίδης, Ο Μαύρος Σεπτέμβρης του 1970
Γιώτα Χουλιάρα, Σαουδική Αραβία: Η χαμένη της σύγκρουσης Ισραήλ- Χαμάς

Διεθνή – Ιδέες – Ιστορία
É. Martin & S. Mussi, Ψηφιακό σχολείο:«Ο ρόλος του σε μια κοινωνία ψυχοπαθών νάρκισσων»

Ξενοφών Μπρουντζάκης, Για το κίνημα των αφυπνισμένων
E. Bastié, Μια φορά κι έναν καιρό στο Γουοκιστάν
A. Σαβένκο, Γολοντομόρ: μάχη για την μνήμη
Ί. Τζόνσον, Ομάδα Σπίθα: Η Κίνα προσπαθεί να τους συντρίψει
Σ. Μίτσαμ, Το Πεκίνο καλωσορίζει τα νέα ρομπότ-εργάτες
Μαρία Βεϊνόγλου, Ευρωπαϊκή παράδοση και «ιστορική αίσθηση» στον Τόμας Σ. Έλιοτ
Σπύρος Κουτρούλης, Εξουσία & διακονία
Τάσος Χατζηαναστασίου, Βρετανική Ινδία, Ρωσική Φινλανδία και… Οθωμανική Θράκη!
Θανάσης Τζιούμπας, Να πεθαίνεις στα 40
Κωνσταντίνος Μπλάθρας, Πεσμένα φύλλα

Βιβλιοπαρουσιάσεις
Χαρίκλεια Τσοκανή: Πρόσωπα του μύθου, του θρύλου, της μουσικής
Νίκος Αποστολάκης: Τα ίχνη του ζάλου μας

Τίτλος: Ο Γιώργος Σεφέρης & οι παλινωδίες της κριτικής

Συγγραφέας: Σπύρος Κουτρούλης

Σελ. 174

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Από τα πρώτα του βήματα στον ποιητικό λόγο μέχρι σήμερα, ο Γιώργος Σεφέρης δεν έπαψε να προκαλεί το γόνιμο ενδιαφέρον του κριτικού λόγου. Αυτό όμως που ξαφνιάζει και δημιουργεί αμηχανία ίσως στον σημερινό αναγνώστη είναι ότι αφενός κατηγορήθηκε για διαφορετικούς και αντίθετους λόγους –για παράδειγμα άλλοτε για έλλειψη πατριωτισμού και άλλοτε για εθνολαϊκισμό– αφετέρου, ενώ ο ίδιος και το έργο του παρουσιάζουν μια αξιοσημείωτη ενότητα και συνέπεια, ο κριτικός λόγος που αποτίμησε το έργο του χαρακτηρίζεται από παλινωδίες.
Ο Γ. Σεφέρης, με αφετηρία τον βενιζελισμό, στάθηκε μια ανεξάρτητη φωνή που ξένισε τις ιδεολογικές αγέλες. Όμως το έργο του παραμένει ζωντανό και εξ αιτίας αυτού προκαλεί πολλές και ποικίλες αντιδράσεις. Όταν η κριτική επιχειρεί να τον αποτιμήσει με τα ιδεολογικά κριτήρια μίας υποτιθέμενης πολιτικής ορθοδοξίας και χρησιμοποιεί «πατριδόμετρα» ή «αριστερόμετρα» αντίστοιχα, αποτυγχάνει. Δεν είναι ανεξήγητο λοιπόν ότι το έργο του αναγνωρίστηκε πρώτα διεθνώς, ενώ στην χώρα μας η καθυστερημένη αποδοχή του συνοδεύτηκε από πολλές ενστάσεις, κάποιες εκ των οποίων είχαν ως αιτία προσωπικές πικρίες και ανταγωνισμούς.

Τίτλος: Ἡ μαρξιστική σκέψη στήν Ἑλλάδα

Συγγραφέας: Μελέτης Ἠ. Μελετόπουλος

Εναλλακτικές Εκδόσεις 2023

Στό ἔργο του αὐτό, ὁ Μελέτης Μελετόπουλος παρουσιάζει τό πανόραμα τῆς μαρξιστικῆς θεωρίας στήν Ἐλλάδα, μέσα ἀπό τήν ζωή καί τό ἔργο τῶν κυριώτερων μαρξιστῶν θεωρητικῶν καί διανοουμένων. Ἐνῷ στόν Μεσοπόλεμο ἐμφανίστηκαν σημαντικοί Ἕλληνες μαρξιστές, ἡ ἐπιβολή κατά τήν δεκαετία τοῦ ’30 σταλινικῶν δομῶν στό Ἀριστερό κίνημα ἀκύρωσε τον ἀνοιχτό θεωρητικό διάλογο. Οἱ ἐπιφανέστεροι μαρξιστές περιθωριοποιήθηκαν ἤ καί ἐξοντώθηκαν ἐνῶ ἡ ὀργάνωση τοῦ κομμουνιστικοῦ χώρου μέ ὅρους στρατοπέδου ἐμπόδισε τήν ἀνάπτυξη τῆς μαρξιστικῆς σκέψης στήν χώρα μας. Καί αὐτό, παρότι ὑπῆρχαν ὅλες οἱ προϋποθέσεις γιά μία πρωτότυπη θεωρητική ἄνθιση, πού θά ὁδηγοῦσε στήν ἐμφάνιση ἑνός ιδιαίτερου Ἑλληνικοῦ μαρξισμοῦ, ἐνδεχομένως συνδυασμένου μέ ἰδιαίτερα στοιχεῖα τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης, ὅπως π.χ. ὁ Κοινοτισμός καί ἡ Ἄμεση Δημοκρατία.
Στό ἔργο παρουσιάζεται, ἐκτός τῆς μαρξιστικῆς κίνησης στήν Ἑλλάδα, καί ἡ πνευματική ζωή τῶν προσφύγων κομμουνιστῶν στό «Παραπέτασμα» μετά τό τέλος τοῦ Ἐμφυλίου. Ἀποκαλύπτει δε μία διαφορετική εἰκόνα γιά τά ἐξόριστα μέλη τοῦ ΚΚΕ, τα οποία, παρά τόν ἀσφυκτικό έλεγχο τοῦ κόμματος, ἀνέπτυξαν ἐξαιρετικῆς ποιότητας λογοτεχνία καί διαμόρφωσαν ἕνα ἐν ἐξορίᾳ ἑλληνικό ἐκπαιδευτικό σύστημα, μέ ἔντονο πατριωτισμό.
Ὁ συγγραφέας εἶχε τήν εὐκαιρία νά συλλέξει πρωτογενῶς ὑλικό ἀπό τίς οἰκογένειες μαρξιστῶν διανοουμένων καί νά παρουσιάσει ἀναλυτικά τό ἔργο ἀλλά καί τήν ζωή τους. Βιογραφοῦνται οἱ κυριώτεροι Έλληνες μαρξιστές: Γεώργιος Κωνσταντινίδης-Σκληρός, Γιάννης Κορδᾶτος, Σεραφείμ Μάξιμος, Δημήτριος Γληνός, Δημήτρης Μπάτσης, Νῖκος Πουλαντζᾶς. Ἡ προσωπικότητα καί τό ἔργο τοῦ Πουλαντζᾶ φωτίζεται μέ νέα στοιχεῖα, πού ἀποκαλύπτουν τίς δραματικές αὐτοαναιρέσεις καί μεταμορφώσεις τοῦ θεωρητικοῦ τοῦ δημοκρατικοῦ σοσιαλισμοῦ. Στό τελευταῖο μέρος παρουσιάζονται οἱ ἀρχειομαρξιστές καί ἡ σχέση τους μέ τό παγκόσμιο τροτσκιστικό κίνημα καί τόν Λέοντα Τρότσκυ. Βιογραφοῦνται ὁ Παντελῆς Πουλιόπουλος, ὁ Ἆγις Στίνας καί ὁ Μιχάλης Ράπτης ἤ Πάμπλο, ὁ διανοούμενος πού προσέδωσε στό ἑλληνικό τροτσκιστικό κίνημα ἐθνική ταυτότητα καί συνείδηση.
Ὁ συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ ἔργου δέν συγκαταλέγει τόν ἑαυτό του στούς μαρξιστές ἤ στούς ἀντιμαρξιστές, ἀλλά στούς μελετητές τοῦ μαρξισμοῦ. Ἐπί μία τριακονταετία, ἐρεύνησε ἀδημοσίευτα ἀρχεῖα καί πηγές, ἔλαβε συνεντεύξεις καί ἀνέλυσε τό ἀντικείμενό του χωρίς προκαταλήψεις. Μέ τήν πεποίθηση ὅτι, ἀκόμα καί ἄν ὁ μαρξισμός σήμερα δέν εἶναι πλέον στό ἐπίκεντρο τοῦ θεωρητικοῦ διαλόγου, δικαιοῦται μία κεντρική θέση στήν ἱστορία τῶν ἰδεῶν τοῦ Εἰκοστοῦ Αἰῶνα.