του Αλέξανδρου Ασωνίτη*
Πολλά και σοβαρά γράφονται κατά του Ισραήλ για την ακατανόητη συμπεριφορά του απέναντι στους Παλαιστίνιους, όχι τώρα που του έδωσε πάτημα η εγκληματική ενέργεια της Χαμάς, αλλά από το 1945 και μετά. Στην πλειοψηφία τους, οι ενστάσεις κατά του Ισραήλ είναι δικαιολογημένες και αιτιολογημένες.
Ενώ, όμως, καταδικάζεται με κάθε σφοδρότητα η Ισραηλινή επιθετικότητα / εγκληματικότητα, όλως παραδόξως τίποτε δεν γράφεται και τίποτε δεν προκαλεί στην διεθνή κοινή γνώμη η, εξ ίσου εγκληματική, στάση της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο, στους Κούρδους, στους Αρμένιους, στην Συρία, στην Ελλάδα, η καταπάτηση κάθε κανόνα του διεθνούς δικαίου κι η περιφρόνηση των εναντίον της αποφάσεων του ΟΗΕ, όπως πράττει άλλωστε και το Ισραήλ. Πώς γίνεται αυτό; Αποτελεί παταγώδη αποτυχία της ελληνικής, ελλαδικής και κυπριακής, διπλωματίας, σύμφωνοι, αλλά η ευαίσθητη Αριστερά, παγκόσμια και ελληνική, πώς το καταπίνει; Η διεθνής κοινή γνώμη, οι υπερασπιστές του δικαίου ΗΠΑ; Πόσες εκδηλώσεις συμπαράστασης γίνανε για τις δολοφονίες Ισαάκ και Σολωμού, για την δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, για την επί 25ετία φυλάκιση του Οτσαλάν, με ελληνική δυστυχώς συνδρομή, για τον εποικισμό της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου, για την πόλη φάντασμα της Αμμοχώστου, ένα φριχτό παγκόσμιο φαινόμενο;
Γιατί καράβια πήγαιναν στην Γάζα και κανένα για την Αμμόχωστο, η Αμμόχωστος δεν είναι κατεχόμενη; Γιατί οι ΄Έλληνες του καραβιού για την Γάζα δεν έθεσαν τέτοιο θέμα, γιατί δεν τους συνέδραμε η ελλαδική και κυπριακή κυβέρνηση, γιατί δεν θέλησαν να διεθνοποιήσουν και να κάνουν παγκόσμια συνείδηση την τουρκική κατοχή στην Κύπρο;
΄Η δεν είναι κατεχόμενοι οι Κύπριοι ή διαφέρουν απ’ τους κατεχόμενους Παλαιστίνιους; Διαφέρουν, όντως: Οι Παλαιστίνιοι μάχονται και έχουν χιλιάδες θύματα, ενώ οι Κύπριοι δεν έχουν προβεί σε ένοπλη αντίδραση. Αλλά οι Κύπριοι είναι 600.000 χιλιάδες κι οι Παλαιστίνιοι εκατομμύρια. Οι Παλαιστίνιοι είναι τμήμα της Αραβικής εθνότητας που αριθμεί εκατοντάδες εκατομμύρια και οι Κύπριοι τμήμα της ελληνικής εθνότητας που αριθμεί 15.000.000 εν συνόλω, κι η μάνα Ελλάδα λέει ότι «κείται μακρυά» η Κύπρος και δεν μπορεί να την υπερασπίσει. Σήμερα αποδέχεται, όλος ο πολιτικός μας κόσμος, την διαίρεση του ελληνισμού που επιχειρεί πολύ έξυπνα η Τουρκία. Ειρήνη, ψευδής και προσωρινή στο Αιγαίο, με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη της Κύπρου, των 12 μιλίων και της ΑΟΖ μας. Επιπλέον, η Κύπρος είναι με την πλάτη στην θάλασσα, οι Παλαιστίνιοι είναι με την πλάτη στην ξηρά και σε σύμμαχα ομόφυλα κράτη, ενώ όταν ήταν με την πλάτη στην θάλασσα, στον Λίβανο, μόνο η Ελλάδα έστειλε καράβια, κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, και τους έσωσε απ’ τον όλεθρο.
Αυτά όλα όμως δεν αποτελούν κανένα απολύτως άλλοθι για την κραυγαλέα αφωνία των Κυπρίων καλλιτεχνών (ηθοποιών, τραγουδιστών, συνθετών, εικαστικών, σκηνοθετών κ.ά.) που δεν θυμίζουν παντού, σε όλους, με πείσμα και με πάθος, την κατεχόμενη ιδιαίτερη πατρίδα τους. Θα μπορούσαν να παραδειγματισθούν απ’ την Αρμενικής καταγωγής τηλεπερσόνα Κιμ Καρντάσιαν, που πάλεψε για την αναγνώριση της Αρμένικης Γενοκτονίας στης ΗΠΑ, ή τις Μπέλλα και Τζίτζι Χαντίντ, μανεκέν αμφότερες, που υπερασπίζονται με πάθος την μισή καταγωγή τους, την παλαιστινιακή.
Ή μήπως διαφέρει η Τουρκία απ’ το Ισραήλ και χαίρει αυτής της ιδιότυπης ασυλίας. Διαφέρει όντως. Αλλά η διαφορά διαφεύγει της αντιλήψεως όσων δείχνουν απάνθρωπη μονομέρεια στην ευαισθησία. Ποια είναι η διαφορά; Ότι το Ισραήλ δεν είναι εισβολέας, είναι στα ιστορικά εδάφη του, που όμως είναι και εδάφη των Παλαιστινίων και είναι και αυτοί αυτόχθονες, όπως οι Εβραίοι, κι αυτό καθιστά άλυτο το πρόβλημα (μαζί με την διοίκηση του χώρου όπου βρίσκεται το τζαμί Αλ Ακτσά -η ονομασία της επιχείρησης της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου-, το τείχος των δακρύων και βρισκόταν ο ναός του Σολομώντα.) Αντίθετα με το Ισραήλ, η Τουρκία είναι εισβολέας, δεν βρίσκεται στα ιστορική ή μη εδάφη της. Η Τουρκία δεν είναι γηγενής, δεν έχει σχέση με την Μεσόγειο, τον πολιτισμό και τις διενέξεις της, και αυτό είναι ορατό σε όλους.
Αυτή είναι η αβυσσαλέα διαφορά: οι Ισραηλινοί έχουν λόγο στην Παλαιστίνη, και γεράσαμε μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε, δεν είναι κατακτητές, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο κατακτητές, ενώ οι Τούρκοι δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο στην Μικρασία, είναι μόνο κατακτητές της και εξολοθρευτές αμάχων. Αν, λοιπόν, κάποιος εναντιώνεται μια φορά στην κατοχή του Ισραήλ, οφείλει να εναντιωθεί δέκα στους Τούρκους για την Κύπρο, το Κουρδιστάν, την Συρία, το Ιράκ, την Λιβύη, την Αρμενία. Αλλά σιωπούν. Γιατί; Και πώς λέγεται αυτό; Δειλία, υποκρισία, ανεντιμότητα; Διότι, η αιτιολογημένη αγανάκτηση για ενδεχόμενη στάση του Ισραήλ: «Να προκαλεί γέλιο η σκέψη ότι θα πας να κάνεις τις διακοπές στο εξοχικό σου που θα είναι κτισμένο πάνω σε πτώματα αμάχων, ακόμα και νηπίων», είναι ακριβώς αυτό που κάνουν Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι στην κατεχόμενη Κύπρο και δεν μιλάει κανείς επί 50 χρόνια. Σημαίες της Παλαιστίνης ανέμιζαν (ανέξοδη «αντίσταση» -σικ) στο Σύνταγμα την Πρωτοχρονιά, της Κύπρου καμμία, αν και φέτος κλείνουν 50 χρόνια κατοχής. Γιατί αν ανέμιζαν, τότε λαός και ηγεσία θα έπρεπε να δράσουν κατά της τουρκικής κατοχής -αλλά δεν θέλουν. Εδώ ανέχονται τον Ράμα και τους Σκοπιανούς (όχι ο λαός, η ηγεσία), στον Ερντογάν θα αντισταθούν;
«Να μην μείνουν ατιμώρητα τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ κατά αθώων Παλαιστινίων»λεονταρίζει με το γνωστό ανά τους αιώνες θράσος τους. Καλά κάνει. Εμείς, τα δικά του εγκλήματα στην Κύπρο κ.λπ., γιατί δεν τα καταγγέλλουμε, παρέχοντάς του οι ίδιοι ατιμωρησία; Ως πότε θα υποκύπτουμε όλοι στην πολεμική ρητορική του (αυτή είναι η στρατηγική του, μαζί με την πολεμική του βιομηχανία), γιατί δεν του απαντάμε ποτέ θέτοντας του όμως ερωτήσεις, μόνο ερωτήσεις, συνεχώς! Πχ: Τι προβλέπει για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής ο ΟΗΕ, τι προβλέπει το Δίκαιο Θαλάσσης για τα 12 μίλια και την ΑΟΖ, τι προβλέπει το Διεθνές δίκαιο για τον εποικισμό, για τον σφετερισμό κατεχόμενων περιουσιών, για την Αμμόχωστο κ.λπ. κ.λπ.; Αλλά γι’ αυτό σε ένα ειδικό άρθρο.
Και μια τελευταία ερώτηση: Μίλησαν ποτέ οι Παλαιστίνιοι για την κατοχή της Κύπρου, κι αν όχι, γιατί, -και τι σημαίνει αυτό; Ούτε μπόρεσα να βρω κάποια δήλωση του Αραφάτ. Η στάση των μουσουλμανικών χωρών το 1974 είναι ζήτημα που δεν μας έχει απασχολήσει όσο θα έπρεπε.
ΥΓ: Διαβάστε εδώ όλη την τουρκική στρεψοδικία, όπως την παρουσιάζει ο γνωστός Τουρκοκύπριος ευρωβουλευτής του Ακέλ, που στο άρθρο του δεν λέει τις λέξεις: εισβολή, κατοχή, προσφυγιά, υποδούλωση, αγνοούμενοι, εθνοκάθαρση, εποικισμός. ψηφίσματα του ΟΗΕ. Να τον χαίρεται το Ακέλ -όπως και όλη την ιστορική πορεία του κόμματος βέβαια, που τυγχάνει επιδοκιμασίας από τον κυπριακό λαό, καίτοι δεν πολέμησε για την απελευθέρωση της Κύπρου. Κόμμα και ξερό ψωμί!
*Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας. Η μυθιστορηματική του τριλογία: Εκτέλεση, Εκδίκηση, Καθαρμοί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Διευθύνει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη, στο Σύνταγμα
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
