Του Νικόλα Δημητριάδη
Η σημερινή επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Δένδια στη φρεγάτα Ύδρα, που περιπολεί στον κόλπο του Άντεν, ήταν άλλο ένα κεφάλαιο στη δραστήρια υπουργεία του νέου ΥΕΘΑ. Προκάλεσε, όμως, ταυτόχρονα και έναν προβληματισμό, για τη χρησιμότητά της και τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε.
Λίγες μέρες πριν, οι κυβερνητικές (;) διαρροές πληροφορούσαν τον κόσμο για τη… μυστική συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον Ζελένσκυ στην Οδησσό, ενώ η επίσκεψη αυτή ήταν ήδη εν εξελίξει. Και έτσι, ενώ οι διεθνείς επισκέψεις στην εμπόλεμη χώρα γίνονται κατά κανόνα γνωστές μετά την ολοκλήρωσή τους (για προφανείς σε όλους λόγους ασφαλείας), η «μακάρια» Ελλάδα θεώρησε ότι μπορεί να εντάσσει τα ζητήματα αυτά στο μενού του καθημερινού δημοσιογραφικού κουτσομπολιού, σαν να πρόκειται για κάποια εθιμοτυπική επίσκεψη στην ελληνική επαρχία. Υποθέσαμε ότι ο βαλλιστικός πύραυλος που έπεσε λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον Πρωθυπουργό, θα υπενθύμιζε στην κυβέρνηση τη σοβαρότητα της κατάστασης και την ανάγκη να υπάρξει μία στοιχειώδης μέριμνα για τα βασικά της ασφάλειας. Όμως, δεν πέρασε μία εβδομάδα και είδαμε τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να επιβαίνει σε ελικόπτερο μαζί με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ και τον Αρχηγό ΓΕΝ, για να επισκεφθούν φρεγάτα σε εμπόλεμη περιοχή! Ποιοι λόγοι, άραγε, επέβαλαν την ταυτόχρονη παρουσία σύσσωμης της ανώτατης ηγεσίας του στρατεύματος σε εχθρικό περιβάλλον; Η περίφημη «κουλτούρα ασφαλείας» είναι προφανώς και πάλι απούσα.
Έχοντας κατά νου και το περσινό τραγικό περιστατικό στη Λιβύη, που στοίχισε τη ζωή σε πέντε άτομα, είναι καιρός να υπάρξει μία στοιχειώδης σοβαρότητα στις διεθνείς αποστολές και επισκέψεις. Συνιστά ασφαλώς θετική εξέλιξη η απόφαση της κυβέρνησης να ακολουθήσει μία ενεργητική εξωτερική πολιτική, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα οφείλει να έχει παρουσία στα μέτωπα εθνικού συμφέροντος, είτε πρόκειται για τη Λιβύη, την Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή κ.λπ. Όμως η πολιτική αυτή δεν μπορεί να διεξάγεται με τους όρους της παλιάς μεταπολιτευτικής νιρβάνας. Μετά το φιάσκο της Λιβύης και την τραγωδία των Τεμπών, θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει η δέουσα σοβαρότητα στα ζητήματα ασφαλείας. Από φωτογραφίες καλά πάμε. Ας δούμε και τα υπόλοιπα.
Υ.Γ.: Εν τω μεταξύ, αν ο κ. Δένδιας επιθυμεί να βρίσκεται διαρκώς μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας, μπορεί να παράλληλα με τις ποικίλες επισκέψεις να ασχοληθεί και με τα υπόλοιπα ζητήματα του υπουργείου του. Το πάγωμα των εξοπλισμών συνεχίζεται πλέον για περισσότερο από έναν χρόνο, και εξοπλιστικά προγράμματα που ακυρώνονται (π.χ. κορβέτες, 4η FDI) ή ασκόπως χρονίζουν (π.χ. πύραυλοι Rampage και Spice για τα F-16) αντικαθίστανται από φιλόδοξες… διακηρύξεις προθέσεων, η υλοποίηση των οποίων χάνεται στις αρχές της… επόμενης δεκαετίας. Εννέα μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο νέος υπουργός δεν έχει υπογράψει ούτε ένα μείζον εξοπλιστικό πρόγραμμα. Λιγότερες φωτογραφίες, λοιπόν, και περισσότερες υπογραφές, κύριε υπουργέ!
2 ΣΧΟΛΙΑ
ακριβώς όπως τα λες φίλε Νικόλα! Πολιτικό σύστημα δεινοσαύρων εν συνόλω σε κατάσταση συβαριτισμού και εγκληματικής άγνοιας των ραγδαίων εξελίξεων και συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή μας… Ο Θεός να βάλει το χέρι Του μ’ αυτούς που έχουμε μπλέξει.
Πάρα πολύ σωστά τα εξοργιστικώς επιπόλαια που αναδεικνύει ο κ. Δημητριάδης. Ανήκουν όμως σε μια καλά ριζωμένη παράδοση στη “μενταλιτέ” της ελληνικής πολιτείας που αντανακλά βέβαια την ευρύτερη της κοινωνίας. Είμαστε άλλωστε ένα ειρηνόφιλο έθνος, αποκηρύσσουμε τη βία και τον πόλεμο, δεν εκδικούμαστε αλλά αναμορφώνουμε, μακριά τα όπλα απ’ τα βλαστάρια μας, οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και αυτό έλειπε τώρα να δρούμε όπως η μοσάντ ή η ΜΙΤ. Εμείς έχουμε δημοκρατία και ο ανεύθυνος λαός πρέπει να είναι καλά πληροφορημένος για να μπορεί να διαχειρίζεται πιο αποστασιοποιημένος την ανευθυνότητά του. Είμαστε πολιτισμένοι εμείς, δεν μας πάει ούτε το ισραηλινό στρατιωτικό μοντέλο ούτε η στρατοκρατία της Τουρκίας. Εμάς μας ενδιαφέρουν άλλα ουσιαστικά πράγματα όπως η κλιματική αλλαγή και το πανηγύρι των βάσεων για τα ΑΕΙ κάθε καλοκαίρι. Με λίγα λόγια, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου. Πάμε κι όπου βγει.