Συγγραφέας:
Ντιάμπ Αμπού Τζατζάχ
Από την πρώτη στιγμή ήταν σαφές ότι η επανάσταση δεν ήταν μόνο για το ψωμί, ήταν επίσης ενάντια στη δικτατορία και την διαφθορά. Όλες οι κοινωνικές ομάδες υποστήριξαν την επανάσταση. Οι φτωχοί, τα μεσοστρώματα, ακόμα και ανώτερα στρώματα της μεσαίας τάξης. Ειδικά η μεσαία τάξη έδειξε τη δύναμή της κατά τις τελευταίες μέρες στην Τυνησία. Πολλοί φίλοι, που ζουν εκεί και είναι φοιτητές ή έχουν καλοπληρωμένες δουλειές, βρίσκονταν στους δρόμους αντιμετωπίζοντας τις σφαίρες και τα δακρυγόνα. Η νεολαία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σ’ όλα αυτά και τα κινητά τηλέφωνα,–σε συνδυασμό με την πρόσβαση στο Facebook μέσα από ουδέτερους διακομιστές–, έπαιξαν τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της επανάστασης. Τα εργατικά συνδικάτα έπαιξαν το ρόλο του ρυθμιστή και του πολιτικού βαρόμετρου. Ήταν σαφές ότι όσο το εργατικό συνδικάτο (UGTT) επέμενε να κηρύττει απεργίες, η μάχη θα συνεχιζόταν, ότι αποτελούσε έναν οδοδείκτη για τους ανθρώπους, ώστε να παραμείνουν στους δρόμους. Βέβαια, δεν μπορούμε να πούμε ότι το συνδικάτο καθοδηγούσε την επανάσταση, αλλά σίγουρα τη συντόνιζε, ειδικότερα κατά τις δύο τελευταίες πιο κρίσιμες ημέρες.
Σε πολιτικό επίπεδο δεν υπήρχε κανένα κόμμα ή τάση που να έπαιζε κεντρικό ρόλο. Η παραδοσιακή αντιπολίτευση, που βρίσκεται κυρίως στην εξορία, προσπάθησε να συνεργαστεί και έφτασε ακόμα και να σκέφτεται τη συγκρότηση μιας εξόριστης κυβέρνησης. Αλλά η δυναμική της επανάστασης εξελίχθηκε πολύ γρήγορα για να αφήσει τέτοια σχέδια να υλοποιηθούν. Ο κόσμος δεν είχε κανέναν ηγέτη πέρα από τον εαυτό του. Αυτό ωστόσο έθεσε ένα θέμα για την επανάσταση, στο πως θα μπορούσε να οργανώσει την μετάβαση της εξουσίας Ποιος θα την αναλάβει. Υπήρχαν μόνο τρεις επιλογές: Μια εξόριστη κυβέρνηση, αλλά κάτι τέτοιο μπορούσε να υλοποιηθεί μόνον μακροπρόθεσμα. το στρατιωτικό πραξικόπημα, ή να αναλάβει κάποιος άλλος προερχόμενος από το καθεστώς. Τώρα φαίνεται πως οι δύο τελευταίες από τις τρεις επιλογές παραμένουν ανοιχτές. Ο πρωθυπουργός, Γκανούσι, είναι κομμάτι του καθεστώτος, αλλά είναι πολύ πιθανόν να παραμείνει στην εξουσία μόνον για μερικές μέρες ακόμα. Υπάρχουν επίσης φήμες που κυκλοφορούν στους κόλπους του στρατού αλλά και στην πολιτική σκηνή οι οποίες θέλουν τον στρατηγό Αμμάρ να αναλαμβάνει την οργάνωση εκλογών σε διάστημα 60 ημερών.
Όσο για πιθανές απόπειρες του καθεστώτος να επανέλθει, τούτο μπορεί να γίνει μέσω της δημιουργίας ενός κλίματος χάους στους δρόμους. Οι αναφορές στην έξαρση της βίας, τις λεηλασίες και εμπρησμούς πυκνώνουν αυτή τη στιγμή. Αλλά το κατά πόσο όλα αυτά μπορούν να καταλήξουν σ’ ένα αντεπαναστατικό ρεύμα είναι αμφίβολο. Τούτο γιατί ο κόσμος έχει κατανοήσει πλέον ότι αυτά τα φαινόμενα αποτελούν τη σκοτεινή πλευρά κάθε επανάστασης, και ότι δεν υπάρχει γέννα δίχως πόνο…
Όσο για τον αντίκτυπο στον Αραβικό Κόσμο και πέρα από αυτόν… είναι όντως τεράστιος. Κλονίζεται ο θρόνος όλων των Αράβων δικτατόρων. Ειδικότερα στις χώρες του Μαγκρέμπ (της Βόρειας Αφρικής, χωρίς την Αίγυπτο), αλλά και του Μασρέκ (Αίγυπτος, Συρία, Λίβανος, Ιορδανία) ο Μουμπάρακ πρέπει να μένει κυριολεκτικά άγρυπνος. Οι αραβικοί λαοί τώρα ξέρουν και είδαν τι μπορούν να κάνουν από μόνοι τους. Είδαν έναν αραβικό λαό να ανατρέπει τον σκληρότερο όλων των δικτατόρων σε λιγότερο από έναν μήνα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ενότητα και αποφασιστικότητα. Το παράδειγμα αυτό σίγουρα θα οδηγήσει στην αναζωπύρωση του επαναστατικού ονείρου μεταξύ των αραβικών καταπιεσμένων τάξεων (των μεσοστρωμάτων και των λαϊκών μαζών) και θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή για τη δημοκρατία. Επίσης, οι Αμερικάνοι και οι Σιωνιστές, αλλά και η Γαλλία βρίσκονται σε μεγάλη νευρικότητα αυτές τις μέρες, επειδή ο καλύτερος φίλος τους στην περιοχή ανατράπηκε… Και ο λαός της Τυνησίας είναι έτοιμος να προωθήσει τη δική του ατζέντα, με όλα τα αντι-ιμπεριαλιστικά και αντισιωνιστικά στοιχεία που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Μια ελεύθερη, δημοκρατική Τυνησία δεν θα είναι μόνο ένα μοντέλο δημοκρατίας για όλους τους Άραβες, αλλά κι ένα ασφαλές καταφύγιο για τις επαναστατικές δυνάμεις, μια χώρα που θα υποστηρίζει την αντίσταση στο Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η διεθνής συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορική ηγεμονία θα κερδίσει ένα ακόμα μέλος.
Τέλος, η Τυνησία είναι ένας όμορφος τόπος που διαθέτει έναν λαό με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, με κριτική σκέψη, που δεν διστάζει να εκφραστεί. Οι Τυνήσιοι ανήκουν και στο Μαγκρέμπ και το Μασρέκ ταυτόχρονα, είναι Άραβες και μιλούν όπως όλοι οι Άραβες, και μπορούν να συγκροτήσουν τον απελευθερωτικό πυρήνα του αραβικού κόσμου. Η Τυνησία μπορεί να παίξει το ρόλο που δεν επιθυμεί ή δεν μπορεί πλέον να παίξει η Αίγυπτος. Κατά την περίοδο της δημοκρατίας και της ελευθερίας, η Τυνησία θα πρέπει να εξαγάγει την επανάστασή της, αλλά πριν απ’ όλα, θα πρέπει να την ολοκληρώσει οικοδομώντας ένα σύστημα που να βασίζεται στην ελευθερία, την ισότητα, στο δικαίωμα στη διαφορετικότητα, και τα πολιτικά δικαιώματα. Ένα πραγματικό κράτος δικαίου που θα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Πιστεύω ότι ανάμεσα σε όλους τους Άραβες, οι Τυνήσιοι είναι οι πιο έτοιμοι για να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο. [ ]
Μετάφραση, Γιώργος Ρακκάς
* Ο Ντιάμπ Αμπού Τζατζάχ είναι ιδρυτικό μέλος και πρώην πρόεδρος της (νασερικής) Ευρωπαϊκής Αραβικής Λίγκας. Το άρθρο αυτό εμφανίστηκε στο προσωπικό του ιστολόγιο (http://www.aboujahjah.com) στις 14/01/2011.
