του Γιώργου Καραμπελιά
Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα τα πράγματα οδηγούνται σε έναν κυριολεκτικό τραγέλαφο, που αποκαλύπτει το πώς και γιατί η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε αυτή τη βαθύτατη και αδιέξοδη κρίση.
Η χώρα σ’ αυτές τις εκλογές «πλέει εις την μελανόλευκον», όπως έγραψε ο αξέχαστος Μίνως Αργυράκης, βουλιάζει σε μια πολύπλευρη κρίση, την τελική φάση της οποίας έχουν πυροδοτήσει οι πιο άθλιες ελίτ που έχει γνωρίσει στη μακρά ιστορία του ο ελληνισμός. Την ίδια στιγμή εξελίσσεται ένα απίστευτο θέατρο του παραλόγου, στο οποίος δυστυχώς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και ο ίδιος ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνισμός ζει τις δυσκολότερες στιγμές του μετά τον πόλεμο και την Κατοχή. Αντιμετωπίζει μια κρίση με διαστάσεις τρομακτικές. Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν συμπιέζεται γεωπολιτικά. Η Δύση, που υποχωρώντας στρατηγικά απέναντι στην αναδυόμενη άπω Ανατολή είναι διατεθειμένη να μας «κάψει», χρησιμοποιώντας μας σαν αναλώσιμη ύλη, όπως είχε κάνει και άλλοτε στο παρελθόν. Η ισλαμική Ανατολή, με αιχμή του δόρατος τη νεο-οθωμανική Τουρκία, αφού πέρασε οριστικά τον Βόσπορο το 1922, βρίσκεται τώρα στις πύλες της Αθήνας.
Η Γερμανία για να αντιμετωπίσει την Κίνα θέλει να μεταβάλει την περιοχή μας σε ζώνη ειδικευμένων μεταναστών που θα ταξιδέψουν προς το Βερολίνο, χαμηλού κόστους εργασίας, και αποθήκη ψυχών της ισλαμικής και αφρικανικής μετανάστευσης – εν τέλει σε condominium με τη νεο-οθωμανική Τουρκία, που επανέρχεται πλησίστια στα Βαλκάνια.
Όπως κάποτε ο Λίβανος αποτελούσε το σύνορο μεταξύ του αποικιοκρατικού δυτικού κόσμου με το Ισλάμ, στο εσωτερικό του Ισλάμ, έτσι και σήμερα, όταν οι συσχετισμοί δύναμης βρίσκονται σε διαδικασία ανατροπής, το ίδιο σύνορο τείνει να μετατεθεί δυτικότερα, δηλαδή στον ελληνικό κόσμο, την Ελλάδα, την Κύπρο, τα Βαλκάνια. Ο ελληνισμός απειλείται, –αν δεν βρίσκεται ήδη σε αυτή τη διαδικασία–, με λιβανοποίηση.
Γι’ αυτό και μια καθολική κρίση, – πολιτισμική, πνευματική, δημογραφική, παραγωγική, πολιτική. Και πριν απ’ όλα μια βαθύτατη κρίση του Έλληνα ανθρώπου,
Γι’ αυτό, και όταν η κρίση του ελλαδικού οικοδομήματος άρχισε από την οικονομική του αρματωσιά, από τον παρασιτισμό, την κλεπτοκρατία, το δανεισμό, επειδή το έθνος και η κοινωνία μας είχαν βυθιστεί στην παρακμή, δεν υπήρξε καμιά συνεκτική αντίδραση, ικανή να προσφέρει ένα όραμα, ένα σχέδιο εξόδου.
Είχαμε ως πρωθυπουργό τον δόλιο βλάκα, εκφυλισμένο απόγονο μιας κακόφημης δυναστείας, και αντίπαλό του έναν ανερμάτιστο κολεγιόπαιδα, – που είχε ήδη υπονομεύσει τις δυνατότητες μιας βαλκανικής πολιτικής το 1993, αποδεχόμενος τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ κατέστρεψε τις τελευταίες δυνατότητες μιας ρεαλιστικής αντίστασης στο Μνημόνιο τον Νοέμβριο του 2011.
Απέναντί τους οι «αντιμνημονιακοί». Ένα κόμμα από ρέπλικες του Μπρέζνιεφ, που διεκδικεί την… επιστροφή στο Στάλιν ενώ το ομογάλακτο εθνομηδενιστικό αδέλφι του ανακαλύπτει σήμερα ότι μπορεί να «κάνει στάση πληρωμών» και ταυτόχρονα εξυμνεί τον ευρωπαϊσμό. Πιο πέρα πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας, τηλε-ευεαγγελιστές που διατρέχουν όλη την επικράτεια, κηρύττοντας την επιστροφή του απολεσθέντος Παραδείσου, ιδρυτές κομμάτων και νούμερα, τέλος ναζιστικές συμμορίες του υποκόσμου που διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή. Όλοι αυτοί, τις τελευταίες μέρες, σε ένα κρεσέντο αλληλοκατηγοριών, χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, άθλιων πολιτικάντικων επιχειρημάτων, αναιμικών προεκλογικών συγκεντρώσεων, χωρίς καμιά σοβαρή συζήτηση για τα διακυβεύματα των εκλογών, για την ίδια τη μοίρα του ελληνισμού που τίθεται εν κινδύνω.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά κθκλοφορεί ανερμάτιστος, αλαλιασμένος από τα αντιφατικά μηνύματα, τσακισμένος από τις προπαγάνδες, ο ελληνικός λαός. Πρόβατο επί σφαγήν που το σαλαγάνε πράκτορες και πρακτορίσκοι, μπούληδες βορείων προαστίων, γηραλέοι μπουφώνοι και αετονύχηδες νεαροί. Ακόμα και όσοι έχουν συνείδηση της αθλιότητας και του χαμηλού επίπεδου του παιγνιδιού, και εμείς που συνειδητά επιλέξαμε να μείνουμε έξω από αυτό το μικρόψυχο και μειωτικό αλισβερίσι, για να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας, ξέρουμε πως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάποιες επιλογές την 6η Μαΐου, επιλογές που θα είναι οι λιγότερο επιζήμιες για τη χώρα. Και είναι αληθινά τόσο δύσκολο αυτό. Γιατί οι υπαρκτές εναλλακτικές λύσεις είναι δυστυχώς, φορτωμένες με αρνητικά. Μέχρι την τελευταία στιγμή που θα φτάσουμε στην κάλπη θα αναρωτιόμαστε ακόμα αν κάναμε τη σωστή επιλογή!
Δεν θέλω να επανέλθω στα ζητήματα που έθιξαν τα δύο κείμενα της «Κίνησης Πολιτών Άρδην», για τις εκλογές, τα διακυβεύματά τους και το τι ψηφίζουμε. Απλώς σήμερα, Πέμπτη 3 Μαΐου –αηδιασμένος από το άθλιο και αντιαισθητικό θέαμα των κομμάτων, που έχουν οδηγήσει στο απόγειο τις ύβρεις και τα μαχαιρώματα στις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο, με κραυγές για το «ποιος τα παίρνει» και από πού, από υστερικές τηλεπερσόνες, που βλέπουν μετά την άνοδό τους να ακολουθεί η αναπόφευκτη πτώση στο βάραθρο της ανυπαρξίας τους– νιώθω πως είναι ανάγκη για άλλη μια φορά να θυμηθούμε το «αγαπητέ θεατή, έξοδος».
«Φορώντας τα γάντια μας» θα ρίξουμε ένα ψηφοδέλτιο την Κυριακή. Όσοι όμως έχουν κουραστεί από τις κραυγές και τα ψευτοδιλήμματα, όσοι νιώθουν αηδιασμένοι ακόμα και από τις ίδιες τις αναγκαίες ίσως επιλογές τους, τις επόμενες μέρες, επιστρατεύοντας όσο κουράγιο και όση δύναμη μας έχει απομείνει, θα πρέπει να αρχίσουμε μια μακρά πορεία για την τιμή και την αξιοπρέπεια, όχι μόνο του έθνους μας, αλλά επιτέλους εμάς των ίδιων.
Υποχρεωθήκαμε όλοι μας να πέσουμε πολύ χαμηλά ασχολούμενοι με τους ολίγιστους «πρωταγωνιστές», στην πραγματικότητα κομπάρσους της πολιτικής σκηνής. Αυτά τα δύο χρόνια, συμμετέχοντας στο κίνημα της αντίστασης του λαού μας, διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πόση αλήθεια κρύβει η απόφανση πως «οι πολιτικοί σε οποιοδήποτε επίπεδο και να κινούνται, είναι βαθύτατα διεφθαρμένοι και στην καλύτερη περίπτωση αμετάκλητα φθαρμένοι». Και δυστυχώς δεν φταίει μόνο ο λυράρης αλλά και όσοι ανέχονται και χειροκροτούν τις ανυπόφορα κακόφωνες δοξαριές του.
Μιλήσαμε ήδη για την ανάγκη να μεταβληθεί το «αντιμνημονιακό κίνημα» σε κίνημα αντίστασης. Αυτό προϋποθέτει αδελφέ μου, μια επανάσταση, όχι μόνο ενάντια στους «από πάνω», αλλά ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μας. Και το διακύβευμα είναι ύψιστο. Είναι κυριολεκτικά η επιβίωση του ελληνισμού. Γι’ αυτό και δεν έχουμε δικαίωμα να κλείσουμε με ένα, finis Graeciae. Είμαστε υποχρεωμένοι να σηκωθούμε από το χώμα που μας έχουν ρίξει και να παλέψουμε. Όπως ταιριάζει σε εκείνους που πίσω τους έχουν τους προγόνους που ξέρουμε, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε απογόνους. Και την ιστορία τη γράφουν πάντα όσοι βαδίζουν… « ενάντιά» της.
3 Μαΐου 2012 Γιώργος Καραμπελιάς
Διαβάστε και τα υπόλοιπα κείμενα της Κίνησης Πολιτών Άρδην για τις εκλογές:
10 ΣΧΟΛΙΑ
Αποκρυσταλλώνονται πλέον στο Ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι, όσο κι αν τα ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε. πασχίζουν για το αντίθετο, οι καινοφανείς πολιτικοί όροι: μνημονικακά και αντιμνημονιακά κόμματα, χαρακτηρίζοντας την κεντρική επιλογή αυτών να στρατεύονται υπέρ του μνημονίου και των επιταγών της Ε.Ε. τα πρώτα και κατά αυτών τα δεύτερα.
Το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει απόλυτα για το τι ακριβώς επιδιώκουν τα μνημονιακά κόμματα που δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ την υποβάθμιση του Ελληνικού κράτους σε Γερμανική αποικία με ότι αυτό συνεπάγεται για τους πολίτες του και την ιστορία του!
Το ΠΑ.Σο.Κ. με το ΓΑΠ αρχικά μαζί με τον Καρατζαφέρη υπογράφουν το μνημόνιο 1, εν συνεχεία το ΠΑ.Σο.Κ. οριακά ψηφίζει το μεσοπρόθεσμο και τέλος ΠΑ.Σο.Κ. και Ν.Δ. κι ο κολαούζος ο Καρατζαφέρης από κοντά, φέρνουν τον Παπαδήμο και υπογράφουν το μνημόνιο 2 και τη δανειακή σύμβαση και προσαρτούν την ευνουχισμένη πλέον Ελληνική κρατική οντότητα, θυγατρική της Γερμανίας.
Το μέλλον που τα μνημονιακά κόμματα προδιαγράφουν είναι μέλλον αποικιοκρατημένης επαρχίας, όσο κι αν αυτά ευαγγελίζονται ανάπτυξη, σύντομη περίοδο ύφεσης, ασφάλεια με το ισχυρό ευρώ κ.τ.λ. Όπως σε όλες ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες αποικίες πρόκειται στην Ελλάδα να επικρατήσουν οι δύο τάξεις των πολλών πολύ φτωχών και των λίγων πολύ πλούσιων, αν η μνημονιακή πολιτική εδραιωθεί και τελεσφορήσει για τους εμπνευστές της.
Από την άλλη τώρα έχουν δίκιο αυτοί που επισημαίνουν πως τα αντιμνημονιακά κόμματα που εκφράζονται από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, το Σύριζα, το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή βρίσκονται ακόμα στο πρώτο στάδιο της άρνησης του μνημονίου αδυνατώντας να περάσουν σε αυτό της αντίθετης πρότασης.
Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι αρκετοί με σημαντικότερους αυτών τους εξής: 1ον η επί τρεις δεκαετίες απόλυτη νωθρότητα των νεοελλήνων και η νέο-πλουτίστικη αντίληψη περί πολιτικής σχεδόν του συνόλου του πολιτικού φάσματος η οποία κατέστησε τους πολιτικούς μας ουσιαστικά άκαπνους από πολιτική μάχη περιοριζόμενους σε πάγιες θεατρινίστικες πολιτικές συμπεριφορές.
2ον η κομματική – ιδεολογική αγκύλωση κυρίως των κομμάτων της αριστεράς που αν και αντιλαμβάνονται πως η πατρίδα πλέον διατρέχει σοβαρό κίνδυνο υποδούλωσης εντούτοις οφείλουν να φυλάγονται εντός κομματικών συμπεριφορών και αναφορών. 3ον τα μνημονιακά κόμματα έχουν το πλεονέκτημα ο πολιτικός αυτός πόλεμος να διαδραματίζεται με οικονομικούς όρους, όρους που μπερδεύουν, εκφοβίζουν τον Ελληνικό λαό και δίνουν τη δυνατότητα στους ημιμαθείς να φαντάζουν σπουδαίοι.
Σε αυτήν την αδιαμόρφωτη πολιτική κατάσταση βρίσκονται σήμερα, τρεις μέρες πριν τις εκλογές τα κόμματα που τουλάχιστον λένε ότι υπερασπίζονται την εθνική μας ανεξαρτησία (στη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη κανείς εχέφρων δε δίνει σημασία καθότι έχει περισυλλέξει τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη, τους θιγμένους αλλά αμετανόητους πασόκους, δηλώνει αντιμνημονιακό κόμμα μα σταθερά Ευρωπαϊκά προσανατολισμένο).
Υπό κανονικές συνθήκες θα λέγαμε ότι θα χρειαστεί να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι μέχρι να υπάρξει συμπαγής πολιτική αντιμνημονιακή πρόταση που να διεκδικήσει την ψήφο της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Η πολυτέλεια του χρόνου όμως όχι μόνο δεν υπάρχει, δεν υπάρχει καν ο χρόνος να σκεφτόμαστε το χρόνο.
Ο λαός ο ίδιος μας καταδεικνύει πως δεν υπάρχει πολιτικός χρόνος και έχει ήδη λύσει τα «λυκόσκυλα» να υπερασπιστεί το βιός του. Τα λυκόσκυλα στις ήσυχες περιόδους της ζωής μας είναι μάλλον ενοχλητικά καθότι επικίνδυνα, τα φυλάμε μακριά γιατί αυτά ξέρουν μόνο να δαγκώνουν και σπάνια να γαβγίζουν. Τα εκτρέφουμε όμως αν και τα φυλάμε μακριά μας γιατί ποτέ δεν ξέρεις, σκεφτόμαστε, μπορεί κάποτε να χρειαστούν. Τα πολιτικά λυκόσκυλα φυσικά και δεν είναι άλλα απ’ τους πάντα ξυρισμένους τύπους της Χρυσής Αυγής, που άμα τους πειράξεις την πατρίδα δεν ξέρουν από σις και σας και να το κουβεντιάσουμε, ξέρουν μόνο να δαγκώνουν… Και ναι μεν ένα στοχευμένο δάγκωμα ίσως να μας ικανοποιήσει όλους μας, πολλά και άστοχα όμως θα μας εκθέσουν όλους μας.
Δικαιολογημένα κάποιοι μιλούν για την ανάγκη προγραμματικών συγκλήσεων των αντιμνημονιακών δυνάμεων; Χρειάζεται κάτι πιο δυνατό να μας ενώσει ενόψει του εθνικού κινδύνου, γρήγορα και αποτελεσματικά.
Πόσο χρόνο είχε ο Μεταξάς να πει το ΟΧΙ; Συγκάλεσε πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς αναλυτές; Συσκέφτηκε επί προγραμμάτων και προοπτικών; Ζύγισε με τη λογική τα πράγματα;
Οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο πόσο χρόνο είχαν να εκτιμήσουν την περίσταση; Μήπως προβληματίστηκαν να προβούν με τους Τούρκους σε κάποια διαπραγμάτευση; Υπέβαλλαν τη στάση τους σε προγραμματική σύγκλιση;
Πριν την επανάσταση του 1821 ποια προγραμματική σύγκλιση προηγήθηκε; Ποια «πολιτική» πλατφόρμα κάλυψε τους ηρώους μας;
«Ελευθερία ή Θάνατος», απορρίψαν μια ζωή με σκυμμένο το κεφάλι και επέλεξαν θάνατο. Τί τους ένωσε; «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία».
«εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» αν κοιτάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος την ιστορία μας.
Μη σπεύσουν οι «ετοιμόλογοι» να διαμηνύσουν πως άλλοι είναι σήμερα οι καιροί. Ίδιο είναι από καταβολής κόσμου το διακύβευμα, οι ηρωικές αποφάσεις έχουν πάντα κόστος, και ‘κεινοι ζωές είχαν, παιδιά, γυναίκες, σπίτια και φίλους, δεν τα έβαλαν όμως πάνω απ’ τα ιδανικά τους.
Στην αυλή που ζούσαμε, παίζαμε, γελούσαμε και συχνά πυκνά τσακωνόμασταν, μύρισε ξένου ανάσα. Και ‘μεις τι λέμε τώρα; Προγραμματικά να συγκλίνουμε και μετά να αντιδράσουμε; Να μάθουμε οικονομικά πρώτα και μετά να τους αντιμετωπίσουμε;
Να μονιάσουμε, ναι να μονιάσουμε. Να μονιάσουμε γι αυτά που μας ενώνουνε. Για τον ίδιο Χριστό που σ’ Αυτόν οι γιαγιάδες όλων μας προσεύχονταν. Για την ίδια γλώσσα που μιλάμε. Για τους ίδιους προγόνους μας. Για την πατρίδα μας.
Κι άμα ξαναπετάξουμε το Γερμανό στη θάλασσα, μωρέ τότε, ξαναρχίζουμε να βριζόμαστε…
Οι αναφορές σου στην πατρίδα και τα λοιπά συνώνυμα, ταυτόσημα, ομόφωνα, παράγωγα κι άλλες γραμματικές και γλωσσικές ιδιότητες που χρησιμοποιείς είναι πολύ περισσότερες από το νόημα του κειμένου σου. Συνήθως, τόση πατρίδα χρησιμοποιούν αυτοί που δεν έχουν να πουν κάτι άλλο. Συγγνώμη κιόλας αλλά είναι ντροπή (ό,τι κι αν είσαι, δεξιός, αριστερός, κεντρώος, απολίτικος, τίποτα, όλα μαζί) να κάθεσαι και ν’ αναφέρεσαι στη Χρυσή Αυγή σαν αντιμνημονιακό κόμμα ή ό,τι στα σκατά (αυτο)παρουσιάζεται. Είναι τουλάχιστον ντροπή, αν όχι καταισχύνη, σ’ έναν χώρο άμεσης δημοκρατίας, κοινωνικής χειραφέτησης κι εθνικής ανεξαρτησίας να τσουβαλιάζονται οι φασίστες, νεοναζί, γόνοι ταγματασφαλιτών με το λοιπό αντιμνημονιακό (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό πλέον) κίνημα. Σε πρώτη φάση αυτό. Σε δεύτερη φάση, να ξανατονίσω κάτι άλλο άσχετο επί της παρούσης: δεν είπε ο Μεταξάς κανένα όχι. Ο ελληνικός λαός, ναι. Τρίτον, η σύμπραξη των αντιμνημονιακών απλά θολώνει τα νερά. Ναι, σε πρώτη φάση ο κόσμος θα πρέπει να πει όχι. Μετά τι; Περνούσαμε καλύτερα την εποχή προ-μνημονίου; Περνούσαμε καλύτερα επί Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη κλπ.; Θέλουμε τι; Ένα όχι, λοιπόν, δε φτάνει! Και τι θα γίνει με το χρέος; Τι θα γίνει με την ΕΕ; Με το ευρώ; Με τα κοινωνικά, πολιτιστικά, εθνικά, ιδεολογικά, πολιτικά κι οικονομικά ζητήματα του τόπου; Όχι θα λέμε απλά; Σαν τους παπαγάλους; Επιπλέον, ποια θα είναι η κοινή σύγκλιση του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς λ.χ. που ζητά άμεση δημοκρατία των πολιτών με την λαϊκή/εθνικιστική δεξιά που ζητά τουλάχιστον κοινοβουλευτική/αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην καλύτερη; Τέλος, λες να μονιάσουμε και μετά να βριστούμε. Δεν αρκεί, φίλε. Τέλος πια τα ψέματα! Σε κάθε κρίση, μονιάζαμε. Λαός και Κολωνάκι! Και τι καταλάβαμε; Ψοφούμε της πείνας, δουλεύουμε σα σκυλιά, δεν έχουμε παιδεία, δεν έχουμε υγεία, δεν έχουμε ασφάλεια, δεν έχουμε υπερηφάνεια, δεν έχουμε συνείδηση, δεν έχουμε προοπτική πολλές φορές, δεν έχουμε δημοκρατία, δεν έχουμε δικαιώματα, δεν έχουμε κυριαρχία κι ανεξαρτησία, δεν έχουμε, χίλια δυο “δεν”! Αφεντικά και δούλοι, σκατά γινήκαμε ούλοι, λέει ο σοφός λαός, αγαπητέ Ιεροκλή. Όχι, λοιπόν. Δε θα μονιάσουμε ζητιάνοι και λεφτάδες ενάντια στον αόριστο… Γερμανό. Γιατί ο εργοδότης μου είναι Έλληνας αλλά δε φαίνεται να βάζει μυαλό. Και δουλεύω ανασφάλιστος, απόφοιτης ΑΕΙ για τρεις κι εξήντα. Ο λαός, ή έστω μια κρίσιμη μάζα του, ναι, θα μονιάσει. Αλλά οι έχοντες με τους μη έχοντες, ποτέ. Αυτό το σύστημα, το παγκόσμιο (κι όχι μόνο ελληνικό), το οικονομικό-κοινωνικό-ιδεολογικό (κι όχι μόνο πολιτικό) που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην ελεύθερη αγορά, στην ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων κλπ. θα το βοηθήσουμε να πεθάνει και μαζί τους κάθε λογής θιασώτες του που κρύβονται πίσω από το βάρος πολλών λέξεων και βεβηλώνουν έναν ιστορικό χώρο. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, κάποια πράγματα πριν προβούμε σε δηλώσεις κορυφής που σφύζουν από πατρίδα αλλά στερούνται νοήματος.
Σαν υπηρεσιακό λαγωνικό που είσαι τρολάρεις με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων:
Το κείμενο αναφέρει: «ναζιστικές συμμορίες του υποκόσμου που διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή». Και ‘συ γράφεις «είναι ντροπή να θεωρεί ο συγγραφέας τη Χρυσή Αυγή ως αντιμνημονιακό κόμμα». Άλλ’ αντ’ άλλων, εκ του πονηρού.
Δεύτερον, καταλογίζεις στον συγγραφέα, αυτά που υποστηρίζουν οι δύο προηγούμενες ανακοινώσεις της Κίνησης Πολιτών Άρδην, άρα άτοπη η κριτική…
Τρίτον, καλή η δήθεν ταξικά ευαίσθητη πρόζα αλλά δεν πιάνει. Όταν παραμένει στο φλού, μπορεί να την υιοθετήσει και ο Κόκκαλης -βενζίνη πληρώνει;Βγαίνουμε από μια εποχή, που η αναφορά στην φλού ταξικότητα ήταν φό μπιζού όλων όσων επί της ουσίας ασκούσαν ταξική κυριαρχία στα πλαίσια της κοινωνίας μας…
Αγαπητέ Σκαντζόχειρε, μην εξανίστασαι. Δεν αναφερόμουν στο κείμενο του Καραμπελιά. Η κριτική έγινε στον επονομαζόμενο Ιεροκλή, τον ανωτέρω σχολιαστή δηλαδή, ο οποίος προφανώς και δεν αναφέρει κάτι για νεοναζιστική συμμορία του υπόκοσμου αλλά κάτι για… “αντιμνημονιακό κόμμα που δεν έχει αναπτύξει ακόμα πιο ουσιαστικές θέσεις”. Μάλλον, λοιπόν, αυτό είναι το πονηρό της υπόθεσης κι όχι το… δικό μου τρολλάρισμα!
Επίσης, εάν η κριτική ήταν πάνω στο κείμενο του Καραμπελιά είναι λογικό κι επόμενο ότι δε θα χρησιμοποιούσε θέσεις που ο ίδιος ο Καραμπελιάς έχει εκφράσει. Η κριτική ήταν απάντηση στο σχόλιο του παραπάνω. Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν ένα υπηρεσιακό λαγωνικό να μην οσμίζεται την παλαιού τύπου εθνικοφροσύνη όπως οσμίζεται τον παλαιοκομμουνισμό (έχει έντονη μυρωδιά ξύλινης γλώσσας).
Στα σοβαρά τώρα κι επειδή η ερώτησή σου ήταν σε σοβαρά πλαίσια, τονίζω ότι η κριτική δεν ήταν πάνω στο κείμενο Καραμπελιά αλλά στο σχόλιο του Ιεροκλή. Είτε κάποιος μας προέρχεται από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά, είτε από το κέντρο, γνωρίζει τι θα πει (νεο)ναζιστική λαίλαπα και δεν είναι λογικό να την εκθειάζει έστω κι ελάχιστα με τον όρο “αντιμνημονιακή”. Δηλαδή αν οι μηδενιστές κάθε είδους οπαδοί του Νετσάγιεφ δηλώσουν αντιμνημονιακοί και κατέβουν στις εκλογές με πρόταγμα στάχτη και μπούλμπερη για την αλλαγή του κόσμου, θα πρέπει να παρουσιαστούν;
Η Χρυσή Αυγή είναι ακόμα ένα κόμμα που φέρει εγκληματική ιδεολογία, εκτός αν κατά τη γνώμη σου ο κομμουνισμός ή ο φιλελευθερισμός δεν είναι εγκληματικές ιδεολογίες. Αντιμνημονιακό ρεύμα σαφώς και έχει γι αυτό εκτοξεύονται τα ποσοστά της στις δημοσκοπήσεις απ’ το 0,5% στο 5%. Και ναι στις εκλογές δικαίωμα παρουσίασης έχουν όλοι οι εγκληματίες, αλλιώς να διορίσουμε δικαστές να κρίνουν ποιοι έχουν δικαίωμα να πολιτεύονται, ψήνεσαι;
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι εγκληματική ιδεολογία. Είναι απλά άδικη. Ο κομμουνισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι κατάσταση. Αν εννοείς τον σοσιαλισμό, έτσι όπως εφαρμόστηκε κι εφαρμόζεται ακόμα δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο αλλά προφανώς δε συγκρίνεται με το κοινωνικό χάος του νεοφιελελευθερισμού ή τις γενοκτονίες του χιτλερισμού. Σαφέστατη η διάκριση.
Αγαπητό υπηρεσιακό (το … λαγωνικό) αμφισβητείται, δεν είναι έγκλημα αυτό που κάνει ο φιλελευθερισμός να πίνει τον ιδρώτα των εργατών αλλά και να καθιστά την ίδια τους τη ζωή σε ζωή μειωμένης αξίας (πόσες ζωές εργατών με ευκολία κάθε μέρα χάνονται), μόνο και μόνο για να πλουτίζει το μεγάλο κεφάλαιο; Σύντροφε μπερδεμένα μας τα λες… Όσο για τα εγκλήματα του κομουνισμού – σοσιαλισμού είναι περισσότερα απ’ του ναζισμού ( κι αυτές ανθρώπινες ζωές ήταν, όχι επειδή τις αφαίρεσαν ομοϊδεάτες να τις μειώνουμε…)
Anyway σε χαιρετώ και σένα και να σαι πάντα καλά.
Υ.Γ. Προς κάθε καλοπροαίρετο πολιτικό – ιστορικό αναλυτή της σελίδας.
Το ΕΑΜ πράγματι είχε διεισδύσει στο σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, καθότι είχε κάνει γενναία και ηρωική αντίσταση, αλλά δεν την εξέφραζε, γι αυτό και έχασε. Και δεν την εξέφραζε γιατί η Ελληνική κοινωνία ήταν Χριστιανική ενώ το ΕΑΜ άθεο (εδώ θα βρείτε πολλά να πείτε αλλά κάθε καλοπροαίρετος θα το παραδεχτεί πως το ΕΑΜ σαν πολιτική πρόταση, για λόγους κυρίαρχων καταβολών του, ήταν άθεο).
Την αθεΐα του πλήρωσε ( και αυτό και η πατρίδα) γιατί η αθεΐα του του έδωσε κομμουνιστική ταυτότητα και έδωσε το δικαίωμα στους Άγγλους να επέμβουν καθότι παραβιαζόταν η συμφωνία της Γιάλτας. Αν το ΕΑΜ ήταν Χριστιανικό θα είχε τη δύναμη να ισχυριστεί την εθνική ανεξαρτησία χωρίς να δώσει την εντύπωση (δικαιολογημένα ή άδικα είναι άλλο) πως κλείνει το μάτι στα ήδη διαμορφωμένα αλλά και υπό διαμόρφωση κομμουνιστικά καθεστώτα. Ο Καραμπελιάς είναι ίσως ο πρώτος αριστερός διανοούμενος που κάνει την «επανάσταση» και αρθρώνει εντός της αριστεράς πατριωτικό λόγο. Είναι μεγάλο βήμα αλλά χρειάζεται ένα ακόμα μεγαλύτερο, η άρση της αθεΐας απ’ την αριστερά. Μα θα μου πεις τότε δε θα ‘ναι αριστερά. Αυτό είναι το πρόβλημα…
http://www.youtube.com/watch?v=0YJUsKExXes
Κάτω από τις οπλές
Σήμερα την νύχτα είχε πάλι σφαγή. Από νωρίς το απόγευμα άρχισαν να φτάνουν με το μικρό κοπάδι τους οι πρώτοι ζωέμποροι, ξαγρυπνισμένοι κι αξούριστοι, όλο βιασύνη
να τελειώνουν μιάν ώρα αρχύτερα. Πίσω απ´αυτούς οι χοντρέμποροι στις πολιτείες περίμεναν ανυπόμονοι να παραλαβουν τα σφαχτά· και πίσω απ´αυτούς, οι στυφοί τραπεζίτες έτριβαν τα χέρια τους. Το χυμένο αίμα, όπως γίνεται πάντα, θα μετατρεπόταν γρήγορα σε ζεστό χρήμα.
Μάντρωναν τα ζωντανά στη μεγάλη αυλή, μπροστά στο σφαγείο και μερικά τα δένανε στα γύρω δένδρα. Από κει έρχονταν οι μεκελάρηδες, τα έπαιρναν ένα ένα και τα περνούσαν από το μαχαίρι. Τα έβλεπα τα έρημα, ως την στερνή τους ώρα, που μασουλούσαν αμέριμνα το χορτάρι τους, κι όταν ερχόταν η σειρά τους ακολουθούσαν ανυποψίαστα, υπακούοντας από συνήθεια τον ανθρώπο – μόνο μέσα στ´ανθρώπινο κοπάδι είναι και κάποιοι που, γνωρίζοντας, βαδίζουν καταπάνω στο κοφτερό λεπίδι.
Είδα έτσι τον μεγάλο ταύρο να γονατίζει ζαλισμένος από το πρώτο χτύπημα με το σίδερο. Μετά, μιά μαχαιριά στον αυχένα τον έριξε· έπλεψε μέσα στο αίμα του και έσβησε με μερικούς σπασμούς κι ανοιχτά τα απορρημένα μάτια του.
Αργά την νύχτα δεν υπήρχε ζωή πιά· τα σφαχτά κράμονταν όλα από τα μεγάλα τσιγκέλια, γδαρμένα κουφάρια, στραγγισμένα ολόασπρα. Τα χαράματα θα έφθαναν μεγάλα ψυγεία να τα φορτώσουν. Τι θα γινόταν χωρίς την κατάψυξη τα χρηστά ήθη, οι υψηλές αξίες μας, η τιμή της πατρίδας; Οι μύτες μας θα έσπαγαν από την ανυπόφορη μπόχα…
…Μιά φορά είδα έναν μισότυφλο που πετάχτηκε από τα σφαγεία πιτσιλισμένος αίματα, πήδηξε σε μιά βάρκα όμοια φέρετρο και, ίδιος ο Χάροντας, πέρασε στην άλλη όχθη.
Γιάννης Ατζακάς
Αν είναι που σε έκαναν σαν και τα μούτρα τους
Καλύτερα σφαχτάρι…
Κύριε Καραμπελιά συγχαρητήρια για το συνεχή, δύσκολο αγώνα σας. Η εσωτερική επανάσταση που σωστά λέτε ότι χρειαζόμαστε για να σωθούμε προϋποθέτει να θυμηθούμε πού αποδίδαμε τιμές κάποτε και πού σήμερα. Ελληνισμός και αποθέωση της ύλης ποτέ δε συνυπήρξαν. Τις τελευταίες δεκαετίες άλλαξαν τα πράγματα και το αποτέλεσμα είναι να κινδυνεύει ο ελληνισμός με ιστορική εξαφάνιση. Άμα δεν ξέρεις την ταυτότητά σου σε περιμένει μόνο η λήθη…