Αρχική » Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ

από admin

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει urbi et orbi ότι αποτελεί το «νέο» στην πολιτική ζωή του τόπου, και επομένως οι πολίτες θα πρέπει να τον εμπιστευτούν για να απαντήσει στο «παλιό», που εκπροσωπεί ο «δικομματισμός». Και επειδή όντως οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο το «παλιό», επειδή το ΚΚΕ εμφανίζεται γερασμένο και ταυτισμένο με την ακινησία και τα γηρατειά, επειδή οι απόπειρες των «αγανακτισμένων» να δημιουργήσουν κάτι το αληθινά καινούργιο (Σπίθα, ΕΠΑΜ, κ.λπ.) απέτυχαν, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως το «νέο», που θα κατορθώσει να εκφράσει την «αλλαγή» και την έξοδο από τις πολιτικές του μνημονίου. Είναι όμως κάτι «νέο» ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό το ερώτημα θα πρέπει και μπορεί να αντιμετωπιστεί από πολλές πλευρές. Και από καμία δεν διαπιστώνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει το νέο. Αντίθετα, από όλες τις πλευρές αντιπροσωπεύει το παλιό.

Ιδεολογικά, οι περισσότερες συνιστώσες του, εκτός από ελάχιστες πασοκογενείς –ΔΗΚΚΙ, Νέοι Σοσιαλιστές, κ.λπ. που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση του σχήματος– παραμένουν αγκιστρωμένες στα τριτοδιεθνιστικά σχήματα της μονοδιάστατης προσκόλλησης στην πάλη των τάξεων, υποτιμώντας δραματικά τόσο την εθνική διάσταση των αντιθέσεων, όσο και την οικολογική ή την ανθρωπολογική. Όλα τα τελευταία χρόνια, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός και οι ιδεολογίες του μπήκαν σε μια αξεπέραστη κρίση, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεναν προσκολλημένες στα παλιά ιδεολογικά σχήματα, χωρίς να πραγματοποιούν ούτε ένα βήμα μπροστά, στο θεωρητικό πεδίο. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα αναρίθμητα κείμενά τους στα έντυπά τους και το διαδίκτυο. Η ιδεολογία αυτού του «νέου σχήματος» μένει αγκιστρωμένη στα σχήματα του… δέκατου ένατου αιώνα.

Όμως, εκτός από την ιδεολογική αγκύλωση, το σχήμα μυρίζει ναφθαλίνη και πολιτικά. Οι άνθρωποί του προέρχονται από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτ. και τον αριστερισμό. Το ΚΚΕ έχει ζωή ενενήντα χρόνων, το ΚΚΕ εσωτ. ιδρύθηκε το 1968 και οι περισσότερες αριστερίστικες οργανώσεις στην αμέσως προδικτατορική περίοδο, στη χούντα, ή αμέσως μετά. Ιδιαίτερα οι δύο βασικές του συνιστώσες, οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ (Αλαβάνος, Δραγασάκης, Λαφαζάνης κ.ά.) ή από το ΚΚΕ εσωτ. (Βούτσης, Μπαλάφας, Παπαδημούλης κ.ά.) υπήρξαν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στελέχη του πολιτικού συστήματος, επαγγελματίες πολιτικοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές και ορισμένοι χρημάτισαν ακόμα και υπουργοί, όπως ο Δραγασάκης, έστω και για λίγο, στην κυβέρνηση Ζολώτα. Αρκετοί από αυτούς μπήκαν ως επαγγελματίες στην πολιτική πριν από τριανταπέντε χρόνια και συνεχίζουν απτόητοι μέχρι σήμερα.

Περισσότερη σημασία όμως έχει το ότι η πολιτική και ιδεολογική τους διαδρομή παραμένει ταυτισμένη με τη μεταπολίτευση. Διακηρύσσουν διαρκώς πως οι «άλλοι», οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, είχαν την εξουσία ενώ οι ίδιοι παραμένουν αμόλυντοι από τις σειρήνες της εξουσίας. Ωστόσο, ο δικομματισμός δεν αποτελεί το κύριο στοιχείο της μεταπολίτευσης. Το βασικό χαρακτηριστικό της μεταπολίτευσης υπήρξε η παρασιτική ενσωμάτωση της χώρας –ή μάλλον η ολοκλήρωσή της– στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα και η υποχώρηση του ελληνικού έθνους-κράτους έναντι τόσο των υπερεθνικών οργανισμών, όσο και έναντι του αναδυόμενου τουρκικού νεο-οθωμανικού ηγεμονισμού. Η ελληνική κοινωνία μετασχηματίστηκε σε βάθος προς την κατεύθυνση της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και πνευματικής αλλοτρίωσης. Η Ελλάδα μεταβλήθηκε από χώρα ισχυρής δημογραφίας σε μία χώρα υπογεννητικότητας, από χώρα «παραγωγής» μεταναστών σε χώρα μαζικής υποδοχής, από χώρα σκληρά εργαζομένων, κατ’ εξοχήν στον αγροτικό και δευτερογενή τομέα, σε χώρα γκαρσονιών, δημοσίων υπαλλήλων, πορτιέρηδων σε μπαρ, όπου τις παραγωγικές εργασίες εκτελούν όλο και περισσότερο οι οιονεί είλωτες, μετανάστες εργάτες. Στο πολιτισμικό και το πνευματικό πεδίο, οι αξίες του πατριωτισμού, της εθνικής ιδιοπροσωπίας, της σύνθεσης του εγχώριου με το διεθνές, αντικαταστάθηκαν από τον κοσμοπολιτισμό, την λοιδορία των εθνικών συμβόλων και των αγωνιστικών εθνικοαπελευθερωτικών παραδόσεων, την άρνηση της άμυνας της χώρας και την εξύμνηση του ξένου, του δυτικού, του εισαγόμενου.

Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χώρος του –στον οποίο ανήκει ιδεολογικά και η ΔΗΜΑΡ, που εξάλλου ήταν μέχρι πριν δύο χρόνια συνιστώσα του– όχι απλώς συμμετείχαν στη μεταπολίτευση αλλά αποτέλεσαν τον ιδεολογικό πυρήνα της. Η ιδεολογία της «ανανεωτικής» και ευρωλάγνας αριστεράς αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολίτευσης. Στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τα πανεπιστήμια, στα σχολειά, στην τηλεόραση, τις εκδόσεις και στα περισσότερα think tanks των μηχανισμών αναπαραγωγής του συστήματος, ακόμα και στις γενικές γραμματείες των υπουργείων, η μεταπολιτευτική αριστερά κατέκτησε την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία. Μια ηγεμονία τόσο καθολική ώστε έδινε τον τόνο και στους εκφραστές του ίδιου του δικομματισμού, τον οποίο εξάλλου «έτρεφε» διαρκώς με ιδέες και έμψυχο υλικό. Έτσι, σταδιακώς, με συνεχείς ενέσεις εκσυγχρονιστικής αριστερής ιδεολογίας, οι «βλάχοι» πατριώτες του ΠΑΣΟΚ –με τη συνεπικουρία του χρήματος, που έρρεε αφειδώς– μεταβλήθηκαν σε μοντέρνους «εκσυγχρονιστές» αντιπατριώτες. Οι κυριότεροι ιδεολόγοι του εκσυγχρονισμού, από τον Τσουκαλά έως τον Μουζέλη και τον Λιάκο εδώ έχουν την ιδεολογική τους αφετηρία. Που αλλού είχαν θητεύσει οι Φραγκουδάκη, Δραγώνα, Ρεπούση; Και οι έμψυχες προσφορές στο κομματικό προσωπικό δεν ήταν λίγες. Ο Πάγκαλος, ο Χριστοδουλάκης, ο Μόσιαλος, ο Λοβέρδος, ο Ρουμελιώτης και αναρίθμητοι άλλοι θα καταλήξουν στο ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι από την Αριστερά. Αν κανείς μετρήσει και κατατάξει κομματικά όλους όσους υπέγραφαν κατά του Χριστόδουλου, εναντίον του Μιλόσεβιτς ή υπέρ του σχεδίου Ανάν, θα συναντήσει όλη την αφρόκρεμα του πασοκικού και αριστερού εκσυγχρονισμού (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ).

Και αυτό που συμβαίνει σήμερα, όταν οι πολιτικοί εκφραστές της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ κατ’ εξοχήν και η εκπασοκισμένη και γερασμένη Νέα Δημοκρατία, μπαίνουν σε βαθύτατη κρίση, τότε αναλαμβάνει το κόμμα των ιδεολογικών φορέων της μεταπολίτευσης να εκφράσει το σύστημα. Ένα κόμμα διανοουμένων και μεσοστρωμάτων των ιδεολογικών μηχανισμών εκτινάσσεται αίφνης σε ρόλο πολιτικού πρωταγωνιστή, μια και οι κομματικοί ξενιστές του πνέουν τα λοίσθια! Και ένας αυξανόμενος αριθμός από τους πρώην Πασόκους, –Κατσέλη, Μητρόπουλος, Κοτσακάς, Ραυτόπουλος, κ.λπ.– σπεύδουν να ξεπλυθούν σε αυτή τη δήθεν νέα κολυμβήθρα.

Γι’ αυτό εξ άλλου ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει τη φύση της κρίσης που περνάει η χώρα, ως κρίση του παρασιτικού εκσυγχρονισμού και κατά συνέπεια ολόκληρης της μεταπολίτευσης, και την εμφανίζει απλώς ως κρίση του «δικομματισμού», με τον ίδιο να διεκδικεί την κληρονομιά της νεκρής πλέον μεταπολίτευσης.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το εάν ένα κόμμα-ιδεολογικός μηχανισμός μπορεί να μεταβληθεί απότομα σε κόμμα διαχειριστή της εξουσίας. Η άποψή μου είναι πως όχι, διότι ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα απαιτούσε χρόνο και βαθύτατες αλλαγές και, επομένως, το πιθανότερο είναι πως ο ρόλος του θα είναι μάλλον μοιραίος. Εξάλλου έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Όταν κλείνει μια ιστορική εποχή, αναδεικνύονται στο προσκήνιο, έστω φευγαλέα, οι βαθύτερες προϋποθέσεις της. Ας αναλογιστούμε τι σήμανε αυτό σε παλαιότερες φάσεις της ιστορίας μας.

Όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει και κάτι νέο…, τον νεαρό αρχηγό του. Ωστόσο, ακόμα και καλές προθέσεις να έχει, όπως πολλοί φίλοι υποστηρίζουν, είναι σε θέση να μεταβάλει έναν ισχυρό ιδεολογικό μηχανισμό, βαθύτερη έκφραση της μεταπολίτευσης; Απίθανο, για να μην πω, παντελώς αδύνατο. Οπότε το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αποτελεί τον ζωντανό και νεαρό Ντόριαν Γκρέυ, πίσω από τον οποίο κρύβεται η γερασμένη Αριστερά της μεταπολίτευσης. Και το προσωπείο αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, θα δώσει τη θέση του στο πραγματικό πρόσωπο. Με τραγικές συνέπειες για τον ίδιο και κυρίως για τη χώρα.

4 Ιουνίου 2012

27 ΣΧΟΛΙΑ

anonymous 4 Ιουνίου 2012 - 19:16

Το άρθρο επιχειρεί να κάνει μια ανάλυση με την οποία συμφωνώ. Όμως πέραν των ιδεολογικών που αναφέρει πρέπει να τονιστεί ότι αυτή τη στιγμή οι μηχανισμοί του βαθέως ΠΑΣΟΚ μεταφέρονται στο Σύριζα. Ακροθιγώς το αναφέρει και το άρθρο όταν λέει ότι πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ προέρχονταν από την Αριστερά. Τώρα επιστρέφουν πίσω. Αυτοί οι άνθρωποι που είχαν καταλάβει όλα τα πόστα στην κοινωνία και τη διέλυσαν δε μπορεί να είναι κάτι νέο. Είναι οι ίδιοι με άλλο μανδύα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μανώλης 4 Ιουνίου 2012 - 21:48

Μία απάντηση στην ανωτέρω ανάλυση, βρίσκεται από εμένα στο http://www.democracycrisis.com της Τρίτης 5/6/2012. Ελπίζω ο ιστότοπός σας να είναι ανοιχτός στην κριτική. Ευχαριστώ!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 4 Ιουνίου 2012 - 23:28

Ποιο ‘Όχι’ θα πει ο Σύριζα και σε ποιους; Το κόμμα που όλως τυχαίως τα βάζει με τους ‘κακούς’ Δυτικοευρωπαίους αλλά για τους Αμερικανούς κερδοσκόπους που θησαύρισαν με τα κόλπα του γιωργάκη δε λέει απολύτως τίποτα; που δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχουν στον πλανήτη εθνικές κοινωνίες που έχουν τα δικά τους κράτη και έχουν δικαίωμα, νομικό και ηθικό, να ελέγχουν την επικράτειά τους και να διατηρούν τον πολιισμό τους; Που θα το ‘ρισκάρει’ με την Τουρκία (η οποία επεκτείνεται συνεχώς γεωγραφικά εις βάρος των Ελλήνων και εξοπλίζεται μαζικά), καταπολεμάει λυσσαλέα τη θρησκεία του λαού (κατά τα άλλα είναι λαϊκό), πιστεύει ότι καθένας δικαιούται να εισβάλει στην Ελλάδα και να απολαμβάνει πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων; Για ποιους Ελ και μεταμοντέρνες ιστορίες γράφεις; Είναι μεταμοντέρνος ο Καραμπελιάς, ο Κοντογιώργης, ο Βακαλόπουλους, ο Μεταλληνός ή ο Χολέβας; Τι ακριβώς είναι τα ‘παλιά σχήματα ιστοριογραφίας’; Δέχεσαι ότι η ιστορία αναζητάει την αλήθεια και δεν είναι άθροισμα απόψεων ή όχι; Η μετακίνηση ψηφοφόρων του πασοκ στο σύριζα είναι παραμύθι που εξυπηρετεί σκοπιμότητες; και τότε πώς φούσκωσαν τα ποσοστά του και πού πήγαν οι ψηφοφόροι του πασοκ αφού δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις; Ποιο ‘σκοπό’ εξυπηρέτησε η ‘δουλειά’ που παρήγαγε τόσα χρόνια ο σύριζα, για την οποία δε δέχεσαι τον όρο εθνομηδενιστική; σε ποιο ‘κενό’ αναπτύχθηκε; είναι κενό η λαϊκή παράδοση, ο μη υλιστικός τρόπος σκέψης που διαφοροποιεί τους Έλληνες από τους άλλους λαούς από την Αρχαιότητα, η διδασκαλία και η εμπειρία αιώνων της Ορθοδοξίας, το έργο των Ελλήνων λογοτεχνών, φιλοσόφων και ιστορικών, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα παρά τον πόλεμο που δέχονται από τα μμε και την παντελή έλλειψη υποστήριξης από το κράτος (το οποίο προωθεί μόνο τους οπαδούς του ιστορικού υλισμού); πώς εξισώνεις τις πρακτικότατες ιδέες του Καραμπελιά περί ανάγκης αναζήτησης νέων συμμαχιών με τις ανιστορικές προφητείες του σοσιαλισμού; γιατί δεν μπορεί κάποιος σήμερα να έχει παλιά ιδεώδη; δεν είναι διαχρονικές οι ανθρώπινες αξίες και δεν είναι ακόμη πιο αναγκαίες σε συνθήκες κρίσης; δεν είναι η αριστερά βασικός παράγοντας αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας αφού επιτίθεται συνεχώς στα στοιχεία που συνθέτουν τη εθνική της ταυτότητα (ιστορική μνήμη, εκκλησία, συλλογικές εκδηλώσεις-αν και προφανώς δεν αναγνωρίζεις την ύπαρξη ή τη σημασία τους); για εσένα έφταιξαν μόνο οι αστοί; σε ποιο νομικό-πολιτικό πλαίσιο κινήθηκαν αυτοί και ποιος διαμορφώνει και ελέγχει αυτό το πλαίσιο; δε φταίνε τα κόμματα για το ότι το πολίτευμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό; τις ιδέες ότι το παν είναι η παραγωγή και η κατανάλωση κι ότι οι συλλογικές παραστάσεις των ανθρώπων είναι μια ψευδαίσθηση, ιδέες που ευνοούν σαφώς τον ατομισμό κι οδηγούν έτσι στη διαστρέβλωση της πολιτικής, δεν τις καλλιεργεί συστηματικά η αριστερά; γιατί ο ‘λαϊκός’ σύριζα δε θέτει ζήτημα πολιτεύματος ώστε η κοινωνία να ελέγχει τους πολιτικούς και να περιοριστεί η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος; μήπως γιατί σύμφωνα με τη διδασκαλία της οι κοινωνίες είναι δημιούργημα του νεωτερικού κράτους άρα δεν μπορούν να αυτοκυβερνηθούν επειδή δεν είναι ώριμες; γιατί μόνο οι σοφοί που κατέχουν την αλήθεια για τον κόσμο, οι οπαδοί του ιστορικού υλισμού, μπορούν να οδηγήσουν τις αδαείς μάζες προς την ευημερία; για αυτό άλλωστε δεν ισχύει για την αριστερά ότι οι ηγέτες νομιμοποιούνται να επεμβαίνουν ριζικά στον τρόπο ζωής των κοινωνιών και να τον αλλάζουν κατά βούληση, αφού αυτοί ξέρουν καλύτερα το καλό μας; γιατί δεν μπορεί να επικρίνει κάποιος τα κακώς κείμενα άμα είναι ‘μέσα στο ίδιο κλίμα’ (ό,τι κι αν υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό-πάλι θολώνεις τα νερά); τι σχέση έχει το αν αυτά που λέει κάποιος είναι σωστά, δηλαδή το αν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, με το πού ζει ή τι έχει κάνει; πάλι επιχειρείς να περάσεις την ιδέα ότι όλα είναι σχετικά (εκτός από ένα πράγμα, που δεν είναι άλλο από τη θέση που προωθείς). το ίδιο κάνεις και στα υστερόγραφά σου, όπου ανακατεύεις την κατάσταση της Ελλάδας με τα προβλήματα άλλων χωρών (ενώ το περιεχόμενο των προβλημάτων, οι συνθήκες και τα αίτια είναι πολύ διαφορετικά) και υπονοείς πάλι ότι όποιος υπερασπίζεται το έθνος είναι κατά πάσα πιθανότητα υποκριτής (για αυτό άλλωστε πιο πάνω ανακατάτεψες Καραμπελιά με εθνικιστικά γκρουπούσκουλα-είναι μάλιστα ενδιαφέρον ότι δεν αναγνωρίζεις πρόβλημα εθνομηδενισμού αλλά μόνο εθνικισμού, κάτι που αποτελεί πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας). όσο για τον Καραμπελιά, δε θεωρεί ότι ο παρασιτισμός ξεκίνησε στη μεταπολίτευση αλλά ότι τότε εντάθηκε και γενικεύτηκε σε πρωτόγνωρη έκταση. αμφισβητείς τα πάντα χωρίς τεκμηρίωση, ανακατεύεις μεταξύ τους ανόμοια πράγματα και δεν ξεκαθαρίζεις τίποτα, με ομολογουμένως έντεχνο τρόπο, που μου θυμίζει γράψιμο τύπου Αλιβιζάτου. ουσιαστικά απλά λές ότι όλα όσα γράφει ο Καραμπελιάς είναι σχετικά (χωρίς να μπορείς να τα διαψεύσεις ενώ εκείνος έχει προσφέρει τόνους υλικού τεκμηρίωσης για όσα γράφει εδώ και χρόνια) αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα: όσοι ψηφίζουν σύριζα δικαιολογημένα περιμένουν να σώσει την οικονομία και τον κόσμο από την εξαθλίωση.
ο σύριζα είναι προοπτική εξόδου από την καταστροφή όσο και το πασοκ ήταν δύναμη εκσυγχρονισμού της χώρας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 8 Ιουνίου 2012 - 02:51

διόρθωση: μήπως γιατί σύμφωνα με τη διδασκαλία του ιστορικού υλισμού (πυρήνα της αριστερής ιδεολογίας) οι κοινωνίες είναι δημιούργημα του νεωτερικού κράτους άρα δεν είναι ώριμες για να αυτοκυβερνηθούν;

προσθήκη:
όπως έχω ξαναγράψει, οι βασικές συνιστώσες της στρατηγικής του πανελλήνιου-σοσιαλιστικού-κινήματος ήταν σοσιαλιστικές:
1-εθνομηδενισμός, μαζική επίθεση στα στοιχεία της εθνικής ταυτότητας μέσω της εξάπλωσης του υλισμού και του μεταμοντερνισμού
2-ανυπαρξία ελεύθερου ανταγωνισμού, επιχειρηματική δραστηριότητα εξαρτημένη από το κράτος
3-κοινωνική εξομοίωση ως κοινωνική δικαιοσύνη, (βλ. ισοπέδωση διαφορών στους μισθούς)
4- αποσύνδεση της αμοιβής από τα ατομικά προσόντα και τον ατομικό κόπο (βλ. ‘3’ καθώς και απουσία ελέγχων)
5-δημιουργία ομάδας προνομιούχων διανοούμενων με σκοπό τη διαμόρφωση συγκεκριμένου τρόπου σκέψης στα πανεπιστήμια και τα μμε (βλ. κυριαρχία της διδασκαλίας του ιστορικού υλισμού στις σχολές)
6-αντιμετώπιση του λαού ως μάζας αδαών ανίκανων να αυτοκυβερνηθούν

Επειδή ακριβώς ουδέποτε υπήρξε ανόθευτος ανταγωνισμός στη μεταπολίτευση είναι λάθος να μιλάμε για νεοφιλελευθερισμό (το αναφέρω επειδή ακούγεται πολύ συχνά). Για τον ίδιο λόγο είναι λάθος να μιλάμε για νεοφιλελευθερισμό επειδή το κράτος υποστηρίζει τις τράπεζες. Βασική ιδέα του φιλελευθερισμού είναι η μη παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία της οικονομίας. Η βοήθεια προς τις τράπεζες είναι αποτέλεσμα της υπεροχής των αγορών έναντι των κοινωνιών, που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο αν τα πολιτεύματα παγκόσμια γίνουν αντιπροσωπευτικά.

Και μερικά λόγια για τον παρασιτισμό ως καθολικό τρόπο ζωής στη μεταπολίτευση. Προφανώς ο κ. Καραμπελιάς δεν το σχολιάζει εδώ γιατί έχει γράψει πολλές σελίδες περί αυτού. Ενδεικτικά αναφέρω:
Έλληνες τεμπέληδες που ζούσαν εις βάρος των εργαζόμενων Ελλήνων υπάρχουν από το 19ο αιώνα. Επίσης, ο παρασιτισμός ως διανοητική κατάσταση, ως ανικανότητα παραγωγής των δικών μας ιδεών και πρότασης των δικών μας λύσεων για τα προβλήματά μας, σε συνδυασμό με μαζική αντιγραφή δυτικών ιδεών και πρακτικών, υπάρχει έντονος από το 19ο αιώνα. Φάγωμα των χρημάτων της Δύσης από ντόπιους ‘πονηρούς’ υπάρχει τουλάχιστον από το σχέδιο Μάρσαλ.
Όμως μόνο στη μεταπολίτευση τέτοιου είδους φαινόμενα εξαπλώθηκαν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μόνο στη μεταπολίτευση ο Ελλαδίτης πίστεψε ότι η ζωή είναι ‘ό,τι φας κι ό,τι πιεις’, η σκληρή δουλειά και η τήρηση των κανόνων είναι για τα κορόιδα, οι ξύπνιοι γίνονται πλούσιοι εδώ και τώρα. Έθεσε σκοπό της ζωής του τη μέγιστη κατανάλωση, την επίδειξη, το να ακολουθεί πιστά τις μόδες. Τότε ξεφύτρωσαν οι εκπομπές life style, τα περιοδικά nitro, clik, κ.λ.π., τότε έμαθε ότι πρέπει να τρώει και να διασκεδάζει μόνο στα in στέκια, να πηγαίνει σε συγκεκριμένα νησιά, να φοράει ορισμένες φίρμες, να αλλάζει κινητό κάθε χρόνο. Mόνο στη μεταπολίτευση ο Ελλαδίτης διδάχτηκε ότι η εθνική συνείδηση είναι για τους εθνικιστές, ότι δεν ανήκει στην ίδια ομάδα με τους γύρω του αλλά τον ξεγέλασαν να νομίζει ότι ανήκει (κι επομένως δεν έχει κανένα λόγο να συμπάσχει μαζί τους), ότι το μόνο που μετράει είναι η ‘τάξη’ του, δηλαδή το εισόδημα και μόνο για χάρη του εισοδήματος αξίζει να αγωνιστεί. Στη μεταπολίτευση γέμισε η Ελλάδα βίλες, πισίνες, σκάφη, τζιπ και γερμανικές κούρσες, τα μπουζούκια έγιναν main stream και ξεχείλιζαν από κόσμο, το να κυκλοφορείς στο κάμπριο με την πλατινέ ξανθιά δίπλα σου έγινε σημάδι αδιαμσφισβήτητης επιτυχίας για τον άντρα. Τότε κάποιοι άνθρωποι που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους έγιναν πλούσιοι μέσα σε ελάχιστα χρόνια, μεταμορφώθηκαν ως δια μαγείας σε μεγαλοεκδότες, μεγαλοδημοσιογράφους, μεγαλοεργολάβους, οι οποίοι έγιναν ένα σύστημα με την κομματοκρατία. Στη μεταπολίτευση απαξιώθηκε πλήρως η χειρωνακτική εργασία και ο Έλληνας εγκατέλειψε την καλλιέργεια της γης και την οικοδομή. Τότε έκλεισαν πολλές βιομηχανίες της χώρας και ο δανεισμός έγινε τρόπος ζωής, πρώτα για το κράτος και τελικά και για τους πολίτες.
Το πασοκ πραγματοποίησε μια γιγάντια κοινωνική επανάσταση, προσέφερε σε όποιον ήταν διατεθειμένος να του πουλήσει την ψήφο του τον επίγειο παράδεισο, ο οποίος χρηματοδοτούνταν με εξωτερικό δανεισμό. Τώρα αυτό τελείωσε και έτσι το πασοκ κατέρρευσε. Κάποιοι όμως δε θέλουν να τελειώσει το όνειρο. Επιπλέον οι Αμερικανοί χρειάζονται νέα τσιράκια αφού ο γιωργάκης εξάντλησε τη χρησιμότητά του.
Όσο για εκείνους που νομίζουν ειλικρινά ότι ο σύριζα μπορεί να τους σώσει, τους παραπέμπω στο προηγούμενο σχόλιο μου, ας το διαβάσουν προσεκτικά σε συνδυασμό με το κείμενο στο οποίο απαντάει.
Και κάτι ακόμη, όχι τυχαία κανένα κόμμα δεν αναφέρεται ούτε στο πώς θα υπάρξει επιτέλους ισονομία στην Ελλάδα ούτε στο πώς θα ανασυγκροτηθούν η γεωργία, η βιομηχανία, πώς θα σωθεί η παιδεία, πώς θα αντιμετωπιστεί ο τουρκικός επεκτατισμός. Αν κάποιοι παρόλα αυτά περιμένουν σωτηρία από αυτά τα κόμματα, τι να πω, όνειρα γλυκά.
Αν κάποιοι αδιαφορούν για τις θέσεις του σύριζα για τα εθνικά θέματα γιατί έχουν οικονομικά προβλήματα, τότε:
α- είτε είναι συμφεροντολόγοι που νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους
β- είτε δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν κάτι βασικό, που έχει εξηγήσει εδώ ο Καραμπελιάς από παλιά:
οικονομική ανάπτυξη μιας κοινωνίας χωρίς εθνική ανεξαρτησία και γεωπολιτική ισχύ δεν μπορεί να υπάρξει λογικά και δεν έχει ποτέ υπάρξει ιστορικά. Γιατί, είτε η αριστερά θέλει να το δει είτε όχι, ο ανταγωνισμός παγκόσμια γίνεται μεταξύ εθνικών κρατών.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 10 Ιουνίου 2012 - 02:57

Mια και λόγω περιορισμένου χρόνου το αρχικό μου κείμενο δεν ήταν χωρισμένο σε ενότητες, το παραθέτω ξανά, αριθμημένο και με ελάχιστες αλλαγές. Παρακαλώ όσους το διαβάσουν να διαβάσουν πρώτα το κείμενο στο οποίο απαντώ και το οποίο περιέχει βασικές θέσεις των υποστηρικτών του σύριζα. Ευχαριστώ.

1-Ποιο ‘Όχι’ θα πει ο Σύριζα και σε ποιους; Το κόμμα που όλως τυχαίως τα βάζει με τους ‘κακούς’ Δυτικοευρωπαίους αλλά για τους Αμερικανούς κερδοσκόπους που θησαύρισαν με τα κόλπα του γιωργάκη δε λέει απολύτως τίποτα; Που δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχουν στον πλανήτη εθνικές κοινωνίες που έχουν τα δικά τους κράτη και έχουν δικαίωμα, νομικό και ηθικό, να ελέγχουν την επικράτειά τους και να διατηρούν τον πολιτισμό τους; Που θα το ‘ρισκάρει’ με την Τουρκία (η οποία επεκτείνεται συνεχώς γεωγραφικά εις βάρος των Ελλήνων και εξοπλίζεται μαζικά), καταπολεμάει λυσσαλέα τη θρησκεία του λαού (κατά τα άλλα είναι λαϊκό), πιστεύει ότι καθένας δικαιούται να εισβάλει στην Ελλάδα και να απολαμβάνει πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (βλ. υποστήριξη προς τη λαθρομετανάστευση);
2- Για ποιους Ελ και μεταμοντέρνες ιστορίες γράφεις; Είναι μεταμοντέρνος ο Καραμπελιάς, ο Κοντογιώργης, ο Βακαλόπουλος, ο Μεταλληνός, ο Γιανναράς, ο Ζιάκας, ο Ήφαιστος, ο Ζουράρις ή ο Χολέβας;
3- Τι ακριβώς είναι τα ‘παλιά σχήματα ιστοριογραφίας’; Δέχεσαι ότι η ιστορία αναζητάει την αλήθεια και δεν είναι άθροισμα απόψεων ή όχι; Προφανώς όχι, ο τρόπος σκέψης σου είναι χαρακτηριστικό δείγμα μεταμοντερνισμού.
4- Η υποστηριζόμενη από κάποιους μετακίνηση ψηφοφόρων και μηχανισμών του πασοκ στο σύριζα είναι παραμύθι που εξυπηρετεί σκοπιμότητες; Και τότε πώς φούσκωσαν τα ποσοστά του και πού πήγαν οι ψηφοφόροι του πασοκ αφού δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις;
5- Ποιο ‘σκοπό’ εξυπηρέτησε η ‘δουλειά’ που παρήγαγε τόσα χρόνια οι διανοούμενοι του σύριζα, για την οποία δε δέχεσαι τον όρο εθνομηδενιστική;
6- Σε ποιο ‘κενό’ αναπτύχθηκε η δουλειά αυτή; Είναι κενό η λαϊκή παράδοση, ο μη υλιστικός τρόπος σκέψης που διαφοροποιεί τους Έλληνες από τους άλλους λαούς από την Αρχαιότητα, η διδασκαλία και η εμπειρία αιώνων της Ορθοδοξίας, το έργο των Ελλήνων λογοτεχνών, φιλοσόφων και ιστορικών, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα παρά τον πόλεμο που δέχονται από τα μμε και την παντελή έλλειψη υποστήριξης από το κράτος (το οποίο προωθεί μόνο τους οπαδούς του ιστορικού υλισμού);
7- πώς εξισώνεις τις πρακτικότατες ιδέες του Καραμπελιά περί ανάγκης αναζήτησης νέων συμμαχιών με τις ανιστορικές προφητείες του σοσιαλισμού;
8- γιατί δεν μπορεί κάποιος σήμερα να έχει τα ιδεώδη παλιότερων Ελλήνων; Δεν είναι διαχρονικές οι ανθρώπινες αξίες και δεν είναι ακόμη πιο αναγκαίες σε συνθήκες κρίσης;
9- Γενικά, δεν είναι η αριστερά βασικός παράγοντας αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας αφού επιτίθεται συνεχώς στα στοιχεία που συνθέτουν τη εθνική της ταυτότητα (ιστορική μνήμη, εκκλησία, συλλογικές εκδηλώσεις); Δεν είναι ο σύριζα αριστερό κόμμα; Τις ιδέες ότι το παν είναι η παραγωγή και η κατανάλωση κι ότι οι συλλογικές παραστάσεις των ανθρώπων είναι μια ψευδαίσθηση,οι οποίες ευνοούν τον ατομισμό και συνακόλουθα τη διαστρέβλωση της πολιτικής, δεν τις καλλιεργεί συστηματικά η αριστερά;
10- για εσένα έφταιξαν μόνο οι αστοί για το χάλι της μεταπολίτευσης; Σε ποιο νομικό-πολιτικό πλαίσιο κινήθηκαν αυτοί και ποιος διαμορφώνει και ελέγχει αυτό το πλαίσιο; Δε φταίνε τα κόμματα για το ότι το πολίτευμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό;
11- γιατί ο ‘λαϊκός’ σύριζα δε θέτει ζήτημα πολιτεύματος ώστε η κοινωνία να ελέγχει τους πολιτικούς και να περιοριστεί η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος; Μήπως γιατί σύμφωνα με τη διδασκαλία του ιστορικού υλισμού (πυρήνα του σοσιαλισμού) οι κοινωνίες είναι δημιούργημα του νεωτερικού κράτους άρα δεν μπορούν να αυτοκυβερνηθούν επειδή δεν είναι ώριμες;
12- γιατί δεν μπορεί να επικρίνει κάποιος τα κακώς κείμενα άμα είναι ‘μέσα στο ίδιο κλίμα’; Τι σχέση έχει το αν αυτά που λέει κάποιος είναι σωστά, δηλαδή το αν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, με το πού ζει ή τι έχει κάνει;
13- Γιατί συγχέεις στο υστερόγραφο την κατάσταση της Ελλάδας με τα προβλήματα άλλων χωρών ενώ το περιεχόμενο των προβλημάτων, οι συνθήκες και τα αίτια είναι πολύ διαφορετικά;
14- γιατί υπονοείς στο υστερόγραφο ότι όποιος υπερασπίζεται το έθνος είναι κατά πάσα πιθανότητα υποκριτής; Για αυτό άλλωστε πιο πάνω ανακατάτεψες Καραμπελιά με εθνικιστικά γκρουπούσκουλα-είναι μάλιστα ενδιαφέρον ότι δεν αναγνωρίζεις πρόβλημα εθνομηδενισμού αλλά μόνο εθνικισμού, κάτι που αποτελεί πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας.
15- ο Καραμπελιάς δε θεωρεί ότι ο παρασιτισμός ξεκίνησε στη μεταπολίτευση αλλά ότι τότε εντάθηκε και γενικεύτηκε σε πρωτόγνωρη έκταση.

Γενικά αμφισβητείς τα πάντα χωρίς τεκμηρίωση, ανακατεύεις μεταξύ τους ανόμοια πράγματα και δεν ξεκαθαρίζεις τίποτα, με ομολογουμένως έντεχνο τρόπο, που μου θυμίζει γράψιμο τύπου Αλιβιζάτου. Ουσιαστικά απλά λές ότι όλα όσα γράφει ο Καραμπελιάς είναι σχετικά (χωρίς να μπορείς να τα διαψεύσεις ενώ εκείνος έχει προσφέρει τόνους υλικού τεκμηρίωσης για όσα γράφει εδώ και χρόνια) αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα: όσοι ψηφίζουν σύριζα δικαιολογημένα περιμένουν να σώσει την οικονομία και τον κόσμο από την εξαθλίωση.

Ο σύριζα είναι προοπτική εξόδου από την καταστροφή όσο και το πασοκ ήταν δύναμη εκσυγχρονισμού της χώρας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Χριστίνα 5 Ιουνίου 2012 - 17:30

Κλασική συνταγή του γνωστού αχταρμά και ατάκες κατάλληλες μόνο για τηλεπαράθυρα. “Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παλιός αλλά παλιός είναι και ο Καραμπελιάς”. “Επαγγελματοποιημένα” τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, “επαγγελματοποιημένη” και η κριτική του Καραμπελιά. Και μια και το μόνο καινούργιο είναι ο Τζήμερος και Η Χρυσή Αυγή, δεν μας μένει παρά να στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ!!
Από την άλλη, με τη μέθοδο των ίσων αποστάσεων, εξομοιώνουμε τον εθνομηδενισμό της πλειοψηφίας των μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα ψάχνουμε τον …”όγκο δουλειάς” τους) με την αντίπαλη άποψη, βαφτίζοντας και τις δύο αφοριστικά “μεταμοντέρνες”. Κλείνουμε όμως και το μάτι στον παγκοσμιοποιητικό εθνομηδενισμό, με χαρακτηρισμούς (“εθνικιστικά γκρουπούσκουλα”, “συνομωσιολόγοι”, “παλαιά σχήματα ιστοριογραφίας”, “γραφικότητες τύπου Ελ”) που φαινομενικά μεν δεν τους υιοθετείς αλλά τους αφήνεις να… πλανώνται. Την ουσία όμως, δηλαδή το ζήτημα της παρασιτικής φύσης της ελληνικής κοινωνίας, το προσπερνάς με διάφορους εξυπνακισμούς του τύπου ότι η παρασιτική ενσωμάτωση ανάγεται στον Β’ Π.Π. Εγώ σου λέω ότι ο παρασιτισμός ανάγεται στην Τουρκοκρατία, αλλά, ΣΗΜΕΡΑ, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει αν έχεις να προτείνεις ένα νέο παράδειγμα για την ελληνική κοινωνία, πέρα από τον παρασιτικό καταναλωτισμό, ή αν θέλεις να νεκραναστήσεις το ΠΑΣΟΚ του “λεφτά υπάρχουν” (χρησιμεύοντας και σαν πλυντήριο για όλα τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ). Όσο για το επιχείρημα ότι τα πράγματα επείγουν και τίθεται θέμα επιβίωσης, η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές μόνο την επιβίωση δεν μας εξασφαλίζει. Όταν σημαίνον στέλεχός τους υποστηρίζει ότι θα μειώσουν τις αμυντικές δαπάνες και, αν υπάρξει πρόβλημα με την Τουρκία, δεν πειράζει, θα το ρισκάρουν, καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της ανευθυνότητας και του τυχοδιωκτισμού τους. Οι άνθρωποι δίνουν τα ρέστα τους για την εξουσία!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
jfk 5 Ιουνίου 2012 - 00:38

@Δημήτρης: Ωραία όσα λες για τα εθνικά! Τι να κάνουμε όμως, τι να ψηφίσουμε για να ανακόψουμε τη λαίλαπα στα κοινωνικά. Η ΝΔ είναι εντελώς αδιάφορη και αν πεθάνουμε όλοι από την πείνα. Δεν έχει την παραμικρή κοινωνική ευαισθησία. Στρέφοντας τα βέλη αποκλειστικά στο σύριζα κινδυνεύουμε να βρεθούμε με μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που θα προχωρήσει σε πραγματικό ολοκαύτωμα στον κοινωνικό τομέα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ombalkan 5 Ιουνίου 2012 - 00:40

Με παρόμοια σκέψη, δες τε κι αυτό το εικαστικό:
http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/05/blog-post_9470.html

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νίκος Κόμπλας 5 Ιουνίου 2012 - 00:45

Παρά τις ισχυρές διαφωνίες με πάρα πολλά από τα συμπεράσματα και τις δεικτικές επικρίσεις του Μανώλη Βαρδή στον Καραμπελιά και τις θέσεις του (που ως πέρυσι έλκυαν τον Βαρδή ισχυρότατα) θεωρώ τις κριτικές θέσεις του καλοδεχούμενες, αν και θα πρέπει να κριθούν πλήρως στις διαστρεβλώσεις και τα λάθη τους.. Μία απορία έχω στο Βαρδή. Τι συνέβη πέρυσι την άνοιξη, και σε χάσαμε ξαφνικά ως συμμέτοχο στο διάλογο του εναλλακτικού οικοπατριωτικοκοινωνικοδημοκρατικού χώρου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mανώλης 5 Ιουνίου 2012 - 08:22

Προς Ν. Κόμπλια:
Καλημέρα! Δεν είμαι ο εξάδελφος μου. Είμαι ο Μανώλης Βαρδής του Γεωργίου, και όχι του Ιωάννη. Οπότε μάλλον λάθος κάνεις. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις Καραμπελιά είναι ελκυστικές. Γι’ αυτό και τις σχολιάζω. Γι’ αυτό και τον φιλοξενούμε συχνάκις στην ιστοσελίδα μας.
Προς Δημήτρη:
Φίλε Δημήτρη, η υστερία γενικά δεν βοηθά. Το “κατεβατό” σου είναι επιεικώς ασυνάρτητο. Δεν θα σχολιάσω τίποτα περισσότερο. Και ξέρεις κάτι, μην είσαι “βασιλικότερος του βασιλέως”. Ο οπαδισμός βλάπτει την πολιτική υγεία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 8 Ιουνίου 2012 - 01:47

Η επιχειρηματολογία σου με αποστόμωσε. Το ‘κατεβατό’ μου ευτυχώς θα το κρίνουν και άλλοι εκτός από εσένα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
RIGAKIS 5 Ιουνίου 2012 - 10:28

Πηγή http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2613.aspx
H πολιτική ηγεσία της Ευρωζώνης, καθώς επίσης η Γερμανία, παίζουν στην κυριολεξία με τη φωτιά – ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία εκβιάζεται και ενδεχομένως θα κάνει τελικά το μεγάλο λάθος να επιλέξει ξανά μία κυβέρνηση, στα πλαίσια του προηγουμένου δικομματισμού. Ένας λαός όμως ο οποίος τρομοκρατείται και ψηφίζει με μίσος αυτούς που αντιπαθεί, σιχαίνεται και δεν μπορεί να τιμωρήσει, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε αιματηρές εξεγέρσεις και σε επαναστάσεις άνευ προηγουμένου – ένα ενδεχόμενο που θα οδηγούσε πολύ σύντομα στη διάλυση της Ευρωζώνης, για την οποία οι αγορές ήδη προετοιμάζονται (επιταχύνοντας ή/και προκαλώντας το μοιραίο).

Με την Ελλάδα λοιπόν να κινδυνεύει να «εξελιχθεί» άδικα σε ένα «αποτυχημένο κράτος» (failed state – σε μία χώρα δηλαδή, η κυβέρνηση της οποίας αδυνατεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια, την ευημερία και τη δικαιοσύνη σε όλους τους Πολίτες της) και με την ευθύνη να μην αποδίδεται σε κανέναν, τα αποτελέσματα για την Ευρώπη δεν θα είναι αμελητέα – γεγονός που οφείλει να προβληματίσει ακόμη και αυτά τα πολιτικά κόμματα, οι ηγέτες των οποίων οδηγούνται ερήμην τους στην εξουσία, με στόχο να καλυφθούν τα εγκλήματα των περισσότερων προκατόχων τους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ανεμοζάλης 5 Ιουνίου 2012 - 16:25

Συμφωνώ απόλυτα! Ερώτημα: Τί πράττουμε στις εκλογές; Δεν το συζητώ για ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, δεν εμπιστεύομαι τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πλησιάζω σε ΔΗΜΑΡ, τί μένει; Ο Τζήμερος; Προς Θεού!!! Άρα Ανεξάρτητοι Έλληνες; Ίσως, στην προοπτική κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να είναι καλό να απαιτείται η σύμπραξη Καμμένου, φαντάζομαι ότι έτσι δεν θα μπορούν να περάσουν νόμους για μεταναστευτικό και Τουρκία! Τί να πω; Αδιέξοδο!!!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mιχ.Στυλιανού 5 Ιουνίου 2012 - 19:04

΄Εχω μεγάλη εκτίμηση για τη πνευματική συγκρότηση και ακεραιότητα, τη διαύγεια, την κρίση, την αγωνιστικότητα και την υψηλή εθνική προσφορά του Γιώργου Καραμπελιά, χαρακτηριστικά που εκρήγνυνται ως αστραπή και φωτίζουν τή μνήμη και τον λογισμό
στην εκτίναξη του άλματος.
Αλλά δυο ερωτήματά καλούν απεγνωσμένα σε απάντηση:
-΄Εχουμε ΤΩΡΑ έναν άλλο, καλύτερο και μακροπρόθεσμα, μοχλό ανατροπής;
– Δεν είναι παραίτηση στην ήττα και στον θάνατο η απαισιόδοξη εκδοχή ότι οι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν ούτε με τον χρόνο,ούτε από τις περιστάσεις ούτε στην κρίσιμη αναμέτρηση με τη φύση τους και την ιστορία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mιχ.Στυλιανού 5 Ιουνίου 2012 - 19:25

΄Εχω απεριόριστη εκτίμηση στην πνευματική συγκρότηση, την οξυδέρκεια, την αναλυτική ικανότητα και την εξαιρετική εθνική προσφορά σε εχθρική εποχή του Γιώργου Καραμπελια- χαρακτηριστικά που εκρήγνυνται στο άρθρο του σάν αστραπή τη στιγμή εκκίνησης για το άλμα, αιφνιδιάζοντας τη μνήμη και τον διαλογισμό.
Αλλά δυο ερωτήματα καλούν απεγνωσμένα σε απάντηση ενώπιον της αλλης βεβαιότητας του αφανισμού:
— Υπάρχει ΤΩΡΑ άλλος -και μακροπρόθεσμα καλύτερος- μοχλός ανατροπής;
— Δεν είναι παραίτηση στην αδράνεια και στον θάνατο
η απαισιόδοξη εκδοχή ότι οι άνθρωποι δέν μεγαλώνουν
σε οποιεσδήποτε συνθήκες;
Μια απάντηση νομίζω επιβάλλεται.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μανώλης 5 Ιουνίου 2012 - 22:41

Προς Χριστίνα:
Tα περί “αχταρμά” και “εξυπνακισμών τηλεπαραθύρων” δεν τα σχολιάζω. Ο καθένας έχει την κατανόησή του.
Πάμε παρακάτω. Ο “εθνομηδενισμός” αν αφορά, αφορά κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το αρνήθηκα. Ο “όγκος της δουλειάς τους” υπάρχει. Τί να κάνουμε; Τώρα αν έχει ύποπτες προϋποθέσεις και προδιαγραφές ή αν υπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς, ούτε αυτό το αποκλείω. Ας φροντίσουν οι “αντίπαλοι” αυτών να ρίξουν και λίγο το Εγώ τους και να εκμεταλλευτούν μελέτες, εργασίες και διάθεση νέων επιστημόνων και ερευνητών (μιλώ εξ ιδίων-ας μου συγχωρεθεί). Αλλιώς δεν υπάρχει αληθινή πνευματική σύγκρουση.
Τα περί ισότητας στον μεταμοντερνισμό, έχουν να κάνουν με τη βιοτή και την καθημερινή πράξη. Και για να είμαι δίκαιος, αμέσως το “απάλυνα” κάνοντας λόγο για ευρύτερες κοινωνικές τάσεις μίας εποχής. Πως να το κάνουμε, ούτε οι ζωές όλων μας ούτε οι συμπεριφορές μας μπορούν να στηρίξουν τον πατριωτισμό της ιδεολογίας ή του μυαλού μας. Η κρίση λοιπόν είναι όντως ανθρωπολογική, Χριστίνα, όπως θα έλεγε και ο Γ. Καραμπελιάς (αλλά δεν το επεξηγεί).
Τα ορθά περί παρασιτισμού δεν τα έβαλα εγώ πρώτος στην κουβέντα. Ο Γ. Καραμπελιάς τα έθεσε. Εγώ απλά τα επεξέτεινα. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ “μαξιμαλίζει” το γνωρίζω. Μόνο που το θέμα μας πρέπει να είναι κάποτε και η αυτοκριτική. Δεν κάνει κακό. Τον ίδιο εγωϊστικό μαξιμαλισμό μπορείς να τον δεις από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και την πιο αναρχική γκρούπα. Κατ’ εμέ λοιπόν το πρόβλημα αφορά-αναγκαστικά- και στον φίλο Γιώργο. Εν μέρει; Ναι. Όχι τόσο πολύ; Ναι. Αλλά τον αφορά.
Ξέρεις κάτι, η ροπή προς την εξουσία δεν είναι κάτι κακό. Γι’ αυτό υπάρχουν οι πολιτικές ομάδες. Γι’ αυτό θυσιάζονται άνθρωποι. Μη σε σοκάρει. Το θέμα είναι πως διαχειρίζεται κανείς αυτή τη βούληση. Μέσω συμμαχιών και μετώπων ή μέσω αναδίπλωσης και της άνεσης του έξωθεν αλαθήτου της ερμηνείας του;
Ευχαριστώ !

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νίκος Κόμπλας 6 Ιουνίου 2012 - 10:08

Οι κύριες αντιρρήσεις μου προς το Μ.Βαρδή (του Γεωργίου.:
(Αλήθεια, με τον κρητικό “αναρχοπάτέρᨔ έχετε επίσης συγγένεια, ή εδώ έχουμε μόνο συνωνυμία”:)

1)Το οικολογικό και εναλλακτικό κίνημα, που κατέληξε στην ομοσπονδία οικολογικών και εναλλακτικών οργανώσεων που ονομάστηκε Οικολόγοι Εναλλακτικοί είχε ισχυρή παρουσία στο τέλος της δεκαετία του 80, στην προηγούμενη περίοδο “κλεισίματος της μεταπολίτευσης¨” που ξεπεράστηκε από το σύστημα, μέσα από το φτηνό εργατικό δυναμικό των μεταναστών που έρεαν από το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό μπλοκ που κατέρρευσε, και μέσα από τα φαντεζί οράματα του ¨”ευρωπαΙκού εκσυγχρονισμού” που επικυρώθηκαν με το Σύμφωνο του Μααστριχτ, την είσοδο στο ευρώ, και την Ολυμπιάδα του 04, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Υπήρχε, τότε, πραγματικό οικολογικό κίνημα με συνέχεια, που αλώθηκε με ευρωπαϊκά προγράμματα και επιχειρήσεις “προστασίας περιβάλλοντος”. Τα πρόσφατα κινήματα Κερατέας και Χαλκιδικής, είναι εύστοχα παραδείγματα συνέχισης σε ένα επίπεδο. Σε άλλο επίπεδο, υπάρχουν εκατοντάδες εθελοντές, που τρέχουν στα βουνά και στα λαγκάδια, δεντροφυτεύοντας, φωτογραφίζοντας, και καταγράφοντας είδη και οικοσυστήματα που κινδυνεύουν, που συνεχίζουν εδώ και τρεις δεκαετίες “να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται”, και εκατοντάδες νέοι αγρότες, που επιδιώκουν, πάνω από το κέρδος, ένα φυσικότερο τρόπο ζωής, με προϊόντα καθαρά και τίμια ανταλλαγή ή πώληση.

2)Το να χαρακτηρίζεις την πολιτική κριτική του Καραμπελιά ως “επαγγελματοποιημένη” είναι πραγματικά “ύβρις”, τη στιγμή που ο άνθρωπος βάζει, δεκαετίες τώρα, μαζί με μία μικρή υποστηρικτική ομάδα συντρόφων, λεφτά από την τσέπη, για να μπορεί να συντηρείται αυτή η ανάλυση, κρίση, και πρόταση, όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά από εκατοντάδες ανθρώπους που έχουν εκφραστεί μέσα από περιοδικά, εφημερίδες, εκδηλώσεις και βιβλία.

3)”«φρέσκες» δομές, πρόσωπα και ιδέες” ;;; Έλα τώρα. Ξαναζεσταμένα από τα ΜΜΕ..μμμ…ντάξει;

4)Σκοπός είναι να ξεπεράσουμε τον παρασιτισμό. Όχι να τον δικαιολογήσουμε ιστορικά, ούτε να δώσουμε άλλοθι για τη μεταμόρφωσή του.

Κατά τα άλλα,, βρίσκω ενδιαφέροντα στοιχεία στην ανάλυσή σου (Μανώλη), βασικά ως εξήγηση στους πραγματικούς και ψυχολογικούς παράγοντες, που κάνει τόσο κόσμο να στρέφεται, έστω και σαν λύσυ απελπισίας, στο Σύριζα.
Κι εμένα με ελκύει, κάθε τρίτη μέρα, η διέξοδος του Τσίπρα, μόνο που τις άλλες δύο βρίζω το Συρζέϊκο. Μιλάμε για σχιζοφρένεια που βιώνω, όπως φαντάζομαι μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Εξαρτάται ποια μέρα θα μου φέξει την ήμερα της κάλπης.

Τώρα μια αντίρρηση για το κείμενο του Καραμπελιά. Τα συμμερίζομαι όλα, πλην του τίτλου και της τελευαταίας παραγράφου, της προσομοίωσης του Τσίπρα με τον “Ντόρια Γκρέη”.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα
http://www.greekbooks.gr/books/logotehnia/to-portreto-tu-ntorian-grei-1.product#productdescription

“Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του ηδονοθήρα Ντόριαν ο οποίος, συνεπαρμένος από το εξαιρετικά όμορφο πορτρέτο που του φιλοτεχνεί ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγουορντ, πουλάει την ψυχή του με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και το αιώνιο κάλλος. Υπό την επιρροή του φίλου του, του λόρδου Χένρι Γουότον, ο Ντόριαν θα παραδοθεί σε έναν ακόλαστο τρόπο ζωής τον οποίο κρατά κρυφό από την υψηλή κοινωνία στα μάτια της οποίας παραμένει ένας τζέντλεμαν. Το πορτρέτο, σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, φέρει τα σημάδια της φθοράς του. Οι υπαινιγμοί για τις ακατανόμαστες αμαρτίες στις οποίες επιδίδεται ο ήρωας προκάλεσαν σκάνδαλο όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο το 1891 – το βιβλίο χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο στη δίκη του Όσκαρ Ουάιλντ το 1895….Σήμερα, αν και έχουν μεσολαβήσει περισσότερα από εκατό χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, η φαουστική ιστορία ηθικού ξεπεσμού του Όσκαρ Ουάιλντ εξακολουθεί να γοητεύει.”

Δεν μου δίνεται η εντύπωση ότι ο Τσίπρας αποτελεί ούτε περίπτωση “ηδονοθήρα”, ούτε ως πρόσωπο που κινδυνεύει να περάσει από την “αθωότητα” στην ακολασία. Ο Τσίπρας αντιπροσωπεύει τη νέα γενιά των καθ΄αυτό “Συριζέων”, που ανατράφηκε στις καταλήψεις σχολείων, στα αντιαυταρχικά και αντιπαγκοσμιποιητικά κινήματα, που οδήγησαν σε όσμωση τους ρομαντικούς αριστερούς στο δρόμο, από την εποχή της αντίρρησης της ισοπέδωσης των Βαλκανίων, την αντίρρηση στην αμερικάνικη κυριαρχία τόσο επί Κλίντον, όσο και επί Μπους, και από το Σηάτλ, το Πόρτο Αλέγκρε, τη Γένοβα, στη Θεσσαλονίκη, και τη Φλορεντία. Αποτελούσε τον εκφραστή της πλειοψηφίας της Νεολαίας του Συνασπισμού, που σε αντίθεση με την ηγεσία του, ήταν πραγματικός συμμέτοχος ενός κινήματος όπου συμμετείχαμε και εμείς. Βέβαια ήταν της αντίληψης της “Παγκοσμιοποίησης και Ευρωπαιοποίησης” της αντίστασης,, παρά της άποψης της αντίσταση μέσω της ιδιοπροσωπίας, που εκφράζαμε εμείς και κάποιοι “τριτοκοσμικοί”

Ο Τσίπρας εκφράζει κάτι που πιστεύει πραγματικά.

Τώρα αν αυτό που πιστεύει μας οδηγήσει, αντί στο Καθαρτήριο στην Κόλαση, αυτό δεν θα είναι γιατί μοιάζει με τον Ντόριαν Γκρέη, αλλά γιατί (αν συμβεί κάτι τέτοιο) θα μοιάζει περισσότερο με τον…Αντίχρηστο (έρχεται και το “Μαγιάτικο” τέλος του κόσμου φέτος το Δεκέμβρη)
Βοήθειά μας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mανώλης 6 Ιουνίου 2012 - 11:58

Απάντηση:
1. Κρητική καταγωγή έχω, δεν είμαι αναρχοπατέρας, μόνο πατέρας…
2. Ο οικολογικός ακτιβισμός είναι γνωστός και αποδεκτός. Εαν εσύ, τώρα, εξάγεις από τις περιγραφές που κάνεις συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα, ενιαία θεώρηση και προχωρημένη οικολογική ανάλυση, συγχαρητήρια. Εμένα δεν μου λένε κάτι το ιδιαίτερο…
3. Το (3) δεν το κατανοώ…τί θες να πεις…
4. Για τον “παρασιτισμό” να το επαναλάβω και πάλι: τίθεται από ολοένα και περισσότερους και μάλιστα χρονολογικά οριοθετημένος στην Μεταπολίτευση, με σκοπό να χτυπηθεί η Αριστερά. Συμφωνώ εάν ο “παρασιτισμός” θεωρηθεί εν συνόλω. Το πως ξεπερνιέται έχει να κάνει με προσωπικές και κοινωνικές αποφάσεις. Πάντως δεν ξεπερνιέται με τις Σπίθες, τις Πλατείες, τα Άρδην κ.α. Τα οποία-ειρήσθω εν παρόδω-αγάπησα και αγαπώ. Τί να κάνουμε ρε παιδιά. Αναρωτηθείτε είστε ίδιοι με τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας στον τρόπο που βιώνεται τα προβλήματα, στον τρόπο να κάνετε υπομονή, στον τρόπο να πιστεύετε σε κάτι, στον τρόπο να θυσιάζεστε…Απλά πράγματα! Και μαζί με σας και εγώ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mανώλης 6 Ιουνίου 2012 - 12:03

Συμπληρωματικό:
Όταν μιλώ για “επαγγελματοποιημένη κριτική” Καραμπελιά δεν εννοώ να βγάζει λεφτά. Δεν μ’ απασχολεί αυτό και είμαι σίγουρος ότι δεν βγάζει. Εννοώ το ότι η επαναλαμβανόμενη κριτική απ’ έξω σε κάποια πράγματα-όσο καλή και αν είναι-, αν δεν οδηγεί σε συμμαχίες και ευρύτερα μέτωπα, καταντά ‘επαγγελματική”. Και σαν συμμαχίες δεν εννοώ τώρα Παπαθεμελήδες και άλλα τέτοια όμορφα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιώργος Ρακκάς 6 Ιουνίου 2012 - 14:33

Μανώλη,

Τα πράγματα είναι πολύ πιο συγκεκριμένα απ’ ό,τι τα προβάλεις.

Σε σχέση με τον εθνομηδενισμό, αυτός για παράδειγμα έχει ενεργό ρόλο στην προγραμματική τοποθέτηση της ‘αριστερής διακυβέρνησης’. Επηρρεάζει καθοριστικά τον τρόπο με τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ προσδιορίζει το πρόβλημα και προτάσσει λύσεις απέναντί του.

Δεν έχει κανείς παρά να συγκρίνει την τελευταία αρθρογραφία του Αντώνη Λιάκου σε σχέση με το ζήτημα, από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και μετά, με τις κεντρικές τοποθετήσεις του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Θα δεί ότι κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος: Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο γεγονός ότι αμφότεροι παραγνωρίζουν τις ελληνικές ιδιαιτερότητες της κρίσης, αποσιωπούν την παρασιτική πραγματικότητα της χώρας, και ανάγουν το πρόβλημα εν τέλει σε μια πανευρωπαϊκή πολιτική σύγκρουση μεταξύ της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης, και των προοδευτικών δυνάμεων. Στο τέλος της απάντησης έχω σχετική παραπομπή.

Ύστερα, σε σχέση με το παλαιό πασόκ. Το πράγμα φωνάζει από μόνο του. Υπάρχει μαζική προσχώρηση των στρωμάτων που στήριζαν ΠΑΣΟΚ προς το ρεύμα της αριστερής διακυβέρνησης, για ένα και μόνο λόγο: Θέλουν να γίνει τζέρτζελο. Αυτό το κατανοέι κανείς, με μια βόλτα στο πλησιέστερο καφενείο…

Αυτά

Για τον Αντώνη Λιάκο δες: ksefoto.net μια βιαστική, και ίσως άτσαλη ανάλυση των απόψεών του, στην ανάρτηση ‘ο θείος αντώνης ξέρει’.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μανώλης 6 Ιουνίου 2012 - 20:49

Αυτοί λοιπόν “παραγνωρίζουν τις ελληνικές ιδιαιτερότητες της κρίσης” και “αποσιωπούν την παρασιτική πραγματικότητα”. Εσείς σε ανάλογο βαθμό ρέπετε (ελπίζω να μην φθάσετε) στην παραγνώριση της διεθνούς πραγματικότητας της κρίσης. Η αλήθεια έχει και τα δύο. Πατάει σε δύο ποδάρια.
Για το “παλαιό ΠΑΣΟΚ” τί να πω; Έχω απαντήσει. Δεν θα επιχειρηματολογήσω περαιτέρω. Προσέξτε όμως μήπως έχετε διολισθήσει σε μία λογική ιδιάζοντος “περιθωρίου”: ό,τι πάει να διαμορφώσει ρεύμα, μέτωπο, τάση φοβίζει την “ιδιαιτερότητά” μας…
Ευχαριστώ!

Γ. Ρακ. 7 Ιουνίου 2012 - 02:30

Πώς ακριβώς παραγνωρίζουμε την διεθνή διάσταση της κρίσης, όταν λέμε ότι η κρίση μπήκε στην τελευταία της φάσης, καθώς η νέα γερμανική αρχιτεκτονική της Ευρώπης δεν έχει χώρο για την παρασιτική σχέση που διαμορφώθηκε ιστορικά μεταξύ Ελλάδας και Δύσης;

Πώς παραγνωρίζουμε την διεθνή διάσταση της κρίσης, όταν λέμε ότι η αποκαθήλωση της δυτικής οικονομικής πρωτοκαθεδρίας από την Ανατολική Ασία είναι το βαθύτερο αίτιο της νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης που λαμβάνει χώρα εντός της ΕΕ.

Μου φαίνεται ότι δεν έχεις παρακολουθήσει μιαν ολόκληρη συζήτηση, που φιλοξενούμε στις σελίδες του περιοδικού, και στην οποία συμμετείχαν στοχαστές του μεγέθους ενός Τζ. Αρίγκι ή ενός Πέρυ Άντερσον…

Ηλιας Γεωργαλης 6 Ιουνίου 2012 - 12:19

Συμφωνώ με τα πιο πολλά απ΄το κείμενο. Πράγματι αυτή είναι η μεταπολιτευτική ελληνική αριστερά.
Η αντίρρησή μου είναι πως σε μια περίοδο συντέλειας στην κοινωνία, τις ψυχές και τις συνειδήσεις, πως μπορεί να μένει στατικός ένας στελεχιακός μηχανισμός όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που ξαφνικά πρέπει- με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- να διαχειριστεί κοινωνικά ρεύματα, πολίτες που τον ψηφίζουν ή αποκτούν σχέση μ΄άυτόν, για χίλιους δύο λόγους; Άς δούμε τι αλλάζει κι εκεί ή τι συγκρούεται.
Αυτό που γίνεται απ’ τον κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι προσέγγιση είναι « άλωση». Που μάλιστα πέρα απ’ τις συγκρούσεις στο εσωτερικό του οδεύει σε μετωπική σύγκρουση κοινωνίας- κομματικού μηχανισμού. Νομίζω τους όρους αυτής της σύγκρουσης θα πρέπει να προετοιμάσουμε κι αυτό θα άξιζε περαιτέρω ανάλυσης.
Πέστε πως μασάω, πέστε πως είναι ψυχολογικού τύπου η προσέγγιση μου, αηδιάζω πάντως μ΄αυτές τις στεγνωμένες ψυχές των τάχαμου πατριωτών του antinews και του Χολέβα, που υπερθεματίζουνε σε πατριωτική ρητορεία και κάνουνε γαργάρα το μνημόνιο με επιχειρήματα του ‘50.
Οδηγούμαστε όντως σε λατινοαμερικανοποίηση, μ΄ένα λαό που ψάχνει κατευθύνσεις κι ηγεσίες . Άς τον αγαπήσουμε κι ας τον παρακολουθήσουμε. Αυτό είναι προϋπόθεση παρέμβασης.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mανώλης 6 Ιουνίου 2012 - 14:27

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Την “αλωση” του ΣΥΡΙΖΑ από τον κόσμο, φοβούνται κάποιοι. Τί μου θυμίζει να δεις; Μήπως ΕΑΜ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μάκης Ανδρονόπουλος 6 Ιουνίου 2012 - 17:03

1. Συμφωνώ με τις περισσότερες διαπιστώσεις του Γιώργου Καραμπελιά, αλλά διαφωνώ με τον Αλέξη Τσίπρα ως Ντόριαν Γκρέι. Συμφωνώ με τον «παρασιτικό εκσυγχρονισμό» και την «γερασμένη» πια αριστερά της μεταπολίτευσης που διαπιστώνει, αλλά ο Τσίπρας σκότωσε τον μπαμπά του (Αλαβάνο) που σημαίνει ότι δεν θα διστάσει να το ξανακάνει όποτε εμφανιστούν μπαμπάδες στον δρόμο του. Συνεπώς δεν έχει καμία σχέση με τον Ντόριαν. Υποθέτω ότι στη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα θα κατέβει αισθητά ο μέσος όρος ηλικίας του υπουργικού συμβουλίου. Άλλωστε, ότι επιπλέον πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιουνίου θα είναι νεανικοί ψήφοι από την αποχή και όχι μόνο… που σημαίνει …καινούργιο.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ της 7ης Μαΐου δεν έχει καμία σχέση με ότι υπήρχε πριν από την ημερομηνία αυτή. Η μετεξέλιξη ήταν ακαριαία και το βάθος της θα το δούμε στις 18/6. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι σε εξέλιξη, άρα είναι καινούργιο.
3. Ένα κόμμα-ιδεολογικός μηχανισμός μπορεί να μεταβληθεί απότομα σε κόμμα διαχειριστή της εξουσίας, όταν το απαιτούν οι ιστορικές συνθήκες, όπως συμβαίνει τώρα. Έτσι, συμβαίνει στην ιστορία. Βεβαίως, άλλο αλλαγή (απαλλαγή) κι άλλο μετασχηματισμός. Ο μετασχηματισμός γίνεται στις μικρές ηλικίες που σημαίνει ότι το στοίχημα για την γενιά του Τσίπρα είναι ανοιχτό. Κι αυτή η πρόκληση είναι …καινούργιο.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκρύπτει τη φύση της κρίσης, αντίθετα το πρόγραμμά του αποτελεί απάντηση και στα συμπτώματα και τουλάχιστον, μια πρώτη ουσιαστική απάντηση στα δομικά της χαρακτηριστικά.
5. Συμπέρασμα: αισθάνομαι πως ο Καραμπελιάς βγάζει την πίκρα της γενιάς του, που όταν είχε την ευκαιρία να αλλάξει τον κόσμο πήγε για ψώνια, όπως είπε κάποτε ένας original ρόκερ. Με φόβισαν λίγο τα περί «μοιραίου ρόλου», αλλά ελπίζω πως είναι σχήμα λόγου και όχι κάποια προχώρηση στη μεταφυσική. Πάντως, για τους άνω των 50 ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελεί και μια πύλη προς τη σωτηρία της …ψυχής.

ΥΓ: Νομίζω ότι έχει τη σημασία του να πω ότι την ύπαρξη του άρθρου μου επεσήμανε δεξιός φίλος μου που τη διάβασε στο antinews. Φαίνεται ότι το άρθρο τους εξυπηηρετούσε…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ - ΠΑΤΡΑ 9 Ιουνίου 2012 - 23:07

σε λιγο θα πειτε πως ο καραμπελιας ειναι λαγος της ΝΔ.

μα τι λεω,το ειπατε ηδη…

για αυτο λοιπον ψηφιστε τον ΣΥΡΙΖΑ και καθιστε μετα να δειτε τη θα γινει.εχει να πεσει πολυ γελιο.καλο ειναι αυτο διοτι χρειαζομαστε γεματες της μπαταριες ωστε να αντεξουμε το κλαμα που θα πεσει μετα.
ε,ρε γλεντια…

κυριοι,ενα κομμα του 4,5 τοις εκατο δεν μπορει απο την μια στιγμη στην αλλη να κυβερνησει,ποσο μαλλον εαν δεν εμφορειται απο πατριωτισμο.αυτο ειναι που χρειαζεται τωρα η ΕΛΛΑΔΑ.ή μηπως ενοχλει αυτη η λεξη;
μηπως να γραψω η ΧΩΡΑ;

μετα τους προδοτες,εγκαθετους τον δυτικων ΠΑΣΟΚΑΤΖΙΔΕς και ΝΔιτες, θα ανεβουν στην καρεκλα οι διεθνιστες του ΣΥΡΙΖΑ;;;

ωραια να βαλουμε και τον ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟ υπουργο παιδειας ,οχι φυσικα εθνικης παιδειας,σκετο παιδειας.

ΚΥΡΙΟΙ για να μετεξελιχθει ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτειται ΧΡΟΝΟΣ.
το πιανετε;
εκτος και αν ο τσιπρας ειναι ο νεος μεσσιας…
χλωμο.

δωστε του λοπον χρονο ωστε να μεταλαχθει προς τον σωστο δρομο.

ειδαλως εαν τωρα ανεβει στην εξουσια θα καει η ελπιδα για μελλοντικη διασωση της χωρας μεσω μετεξελιξης του ΣΥΡΙΖΑ…

ΧΡΟΝΟΣ κυριοι .να η λεξη κλειδι.

αντε και καλη ψηφο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μάκης Ανδρονόπουλος 10 Ιουνίου 2012 - 21:33

Αθανάσιε, η ιστορία δεν περιμένει, γίνεται.
Αν είναι να περιμένουμε κι άλλο, να ψηφίσουμε το γνωστό μεσσιανικό κόμμα. Άλλωστε, ο κόσμος δεν είναι ποτέ έτοιμος για κάτι, ούτε καν οι ηγεσίες. Δευτέρα παρουσία δεν έχει. Ας δαγκώσουμε το μήλο, τώρα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ