του Γιώργου Καραμπελιά
Την τελευταία περίοδο, επαναλαμβάνουμε διαρκώς πως δεν αντιμετωπίζουμε απλώς το δίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» αλλά την κρίση ενός οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, η οποία προσέλαβε τη μορφή του Μνημονίου. Επομένως, το ζήτημα για τις αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι να προχωρήσουν πέρα από το επιφαινόμενο και να μπουν στις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τις δυνατότητες ανάταξής της. Πολλοί αναγνώστες, ιδιαίτερα οι πλέον πρόσφατοι και οι λιγότερο εξοικειωμένοι με τις απόψεις μας, ή δεν κατανοούν την άποψή μας ή, ακόμα περισσότερο, θεωρούν ότι έτσι υπεκφεύγουμε ή ακόμα ότι δίνουμε συγχωροχάρτι στις μνημονιακές δυνάμεις. Γι’ αυτό λοιπόν απαιτούνται ορισμένες επιπρόσθετες αναγκαίες διευκρινίσεις.
Τι άραγε ήταν το μνημόνιο;
Πριν από τις εκλογές του 2009, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού είχε αφήσει για χρόνια αθεράπευτες τις πληγές μιας παρασιτικής οικονομίας, που εκδηλώθηκαν, μετά το 2008, με εκτίναξη του ελλείμματος και του χρέους, κάλεσε τους Έλληνες να αποδεχτούν την κρίση και να περάσουν σε μια εποχή λιτότητας, χωρίς όμως να προσφέρει και ένα διαφορετικό όραμα εξόδου από την κρίση.
Απέναντί του, το δημαγωγικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, εκφραστής των παρασιτικών στρωμάτων, των νταβατζήδων των «έργων» και των ΜΜΕ, διαβουκολώντας με ψεύτικες υποσχέσεις τις λαϊκές τάξεις, κατέκτησε για μια τελευταία και μοιραία φορά την εξουσία, με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που είχε επεξεργαστεί η φοβερή «οικονομική» του σύμβουλος, Λούκα Κατσέλη!
Επειδή όμως, «λεφτά» δεν υπήρχαν, και ήταν αδύνατο να ανακρούσει πρύμναν, δεδομένης της κοινωνικής και εκλογικής του βάσης, ως δόλιος συνωμότης, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο προκειμένου να επιβάλει τη λιτότητα στον ελληνικό λαό. Αυτό είχε ως προϋπόθεση να αποκοπεί η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές –εξ ου και οι καταγγελίες της χώρας από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της για μήνες ολόκληρους και η άρνηση δανεισμού με χαμηλό επιτόκιο– ούτως ώστε η επιβολή των μέτρων να εμφανιστεί ως πίεση από τα πάνω και τους κρατικούς πλέον δανειστές μας, σε συμφωνία με το ΔΝΤ. Όλα αυτά πλέον είναι πολύ γνωστά. Και όμως, μέχρι σήμερα, δεν έχουν αναλυθεί με ευκρίνεια παρά μόνο από το Άρδην. Έτσι το μνημόνιο υπήρξε η συνωμοτικά οργανωμένη επιτάχυνση της κρίσης από εκείνα τα παρασιτικά στρώματα σε πανικό, που ήταν αδύνατο να αναγνωρίσουν την ίδια την πραγματικότητα του παρασιτισμού τους.
Όμως, όπως έχουμε τονίσει, το δόλιο φερέφωνο ήταν ταυτόχρονα και βλάξ. Διότι, όντας συνδεδεμένος με το αμερικανικό σχέδιο και το ΔΝΤ του Στρως Καν, δεν αντελήφθη πως το σύνολο της Ευρώπης αντιμετώπιζε μια συστημική κρίση και πως η Γερμανία είχε διαφορετική στρατηγική από εκείνη του Ομπάμα και του Στρως Καν. Η Γερμανία, όντας πλέον η μόνη πλεονασματική δύναμη στην Ευρώπη και έχοντας εκτιναχθεί στη θέση του δεύτερου παγκόσμιου εξαγωγέα μετά την Κίνα, είναι η μόνη που είχε ήδη κατανοήσει και είχε προσαρμοστεί στη διαπίστωση πως η Δύση δεν μπορεί να επιβιώσει στον ανταγωνισμό με την Κίνα και τις αναδυόμενες χώρες παρά μόνο εάν μεταβάλει το κοινωνικό μοντέλο που είχε κυριαρχήσει στη Δύση τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να ολοκληρώσει τη θατσερική και ρηγκανική αντεπανάσταση. Για να το κάνουμε πιο λιανά. Η Δύση, έχοντας απολέσει το πλεονέκτημα της «μητρόπολης», μια και το οικονομικό επίκεντρο του κόσμου μετατοπίζεται εκτός Δύσεως, και έχοντας ταυτόχρονα οικοδομήσει την επίπλαστη ευημερία της πάνω στη χρηματοτραπεζιτική ηγεμονία της, δεν έχει πια τη δυνατότητα να συντηρεί ΚΑΙ τα κέρδη των ελίτ ΚΑΙ το κοινωνικό κράτος, όπως έκανε ορισμένες δεκαετίες πριν. Είναι υποχρεωμένη να επεκτείνει τη λογική της λιτότητας και της «προσαρμογής», ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί με σχετική επιτυχία τις αναδυόμενες χώρες. Γι’ αυτό εξ άλλου και η παρούσα οικονομική κρίση –για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία– δεν αφορά στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, σχεδόν αποκλειστικά, στη Δύση. Η Κίνα, παρ’ ότι επηρεάζεται στις εξαγωγές της, συνεχίζει να έχει ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 8% τον χρόνο, ενώ, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, ακόμα και η Αφρική εμφανίζει σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Η γερμανική στρατηγική
Η Γερμανία, έχοντας διατηρήσει μια βιομηχανική βάση σε μια Δύση που οδηγούνταν στην αποβιομηχάνιση και θέλοντας με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ανταγωνιστική της δυνατότητα έναντι των αναδυομένων χωρών, επέβαλε, αρχικώς στο εσωτερικό της, από το 2000 και μετά, μία πολιτική λιτότητας και σχετικής αποδόμησης του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Βέβαια, επειδή αυτή η στρατηγική οδηγούσε σε μείωση ή στασιμότητα της εσωτερικής ζήτησης, για τη βιομηχανική της παραγωγή, την αντικατέστησε μ’ ένα εξωστρεφές εξαγωγικό μοντέλο και εκτίναξε τις εξαγωγές της προς τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Γι’ αυτό, για ορισμένα χρόνια, συναινούσε σε ένα διπλό σύστημα, στο εσωτερικό της ευρωζώνης, ώστε οι λοιπές χώρες, και ιδιαίτερα οι νότιες, να δανείζονται για να μπορούν να αγοράσουν τα γερμανικά προϊόντα. Όμως, η κρίση του 2007-2008 και η ταυτόχρονη ανάπτυξη νέων ταχύτατα επεκτεινόμενων αγορών για τα γερμανικά προϊόντα, ιδιαίτερα στη Μ. Ανατολή, τη Ρωσία και την Άπω Ανατολή, μετέβαλε τα δεδομένα. Στο εξής, η Γερμανία θα έπρεπε να καλύψει τα αυξανόμενα ελλείμματα και τις δανειοδοτικές ανάγκες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ώστε να συνεχιστεί το ίδιο μοντέλο. Έτσι, όμως, ό,τι κέρδιζε από τη μία πλευρά, θα έπρεπε να το πληρώνει από την άλλη. Γι’ αυτό η Γερμανία υιοθετεί πλέον ανοικτά μια πολιτική επιβολής ενός δυαδικού μοντέλου για την Ευρώπη: Ένα μέρος των ευρωπαϊκών χωρών, και κατ’ εξοχήν η «γερμανική» Ευρώπη, να παραμείνει στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα και την ευρωζώνη και ένα άλλο κομμάτι, που τείνει να μεταβληθεί σε βάρος για τη Γερμανία, να εκδιωχθεί ή να αποδεχτεί μια πολιτική κοινωνικής καταστροφής τέτοια που θα την μετέβαλλε σε ζώνη χαμηλού κόστους εργασίας και εξαγωγής ειδικευμένων εργατικών χεριών προς τη Γερμανία. Εξάλλου, έτσι συμβαίνει ήδη με άλλες χώρες της Ε.Ε., όπως οι Βαλτικές χώρες, η Βουλγαρία, η Ρουμανία κ.λπ. Η Γερμανία ανακάλυψε ξαφνικά (βλέπε δηλώσεις του Κολ, του Σμιτ κ.ά) πως η Ελλάδα μπήκε με απάτη στη ζώνη του ευρώ, αντί να παραδεχτεί πως, εκείνη την εποχή, αποτελούσε μία επεκτεινόμενη αγορά για τη Γερμανία και γι’ αυτό καλοδεχούμενη.
Η στρατηγική των Αμερικανών και του Στρως Καν ήρθε να σκοντάψει, με ενδιάμεσο τον δόλιο βλάκα, σε αυτή τη νέα γερμανική στρατηγική, η οποία δεν προτάσσει τη σωτηρία της «παλιάς Δύσης» με επίκεντρο τη στρατηγική Ομπάμα, αλλά υιοθετεί μια τευτονική στρατηγική «εκκαθάρισης των ξερών κλαδιών». Και αν οι Έλληνες θα μπορούσαν να αντέξουν μια τέτοια δρακόντεια πολιτική, έχει καλώς. Αν όχι, που είναι και το πιθανότερο, τότε θα οδηγούνταν αναπόφευκτα και στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Κατά συνέπεια, η προσφυγή στο ΔΝΤ που είχε συνομολογήσει συνωμοτικά ο ΓΑΠ με τον Στρως Καν μεταβλήθηκε σε πιάσιμο στο δόκανο της Μέρκελ. Το μνημόνιο επιτάχυνε, και εντόπισε στην Ελλάδα, μια κρίση που ούτως ή άλλως ήταν υπαρκτή και μετέβαλε τους Έλληνες στα πειραματόζωα της γερμανικής Ευρώπης.
Κεϋνσιανή πολιτική ή ανατροπή του παγκοσμιοποιητικού μοντέλου;
Το γεγονός ότι αυτή την ανάλυση, την οποία διακηρύττουμε και επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους, την αγνοούν συστηματικά σχεδόν όλες οι αντιμνημονιακές γραφίδες, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αντιμνημονιακών» θέλει να μας πείσει πως αρκεί η εξάλειψη του μνημονίου για να περάσουμε σε μια πολιτική κεϋνσιανής επέκτασης! Αγνοούν έτσι πως η διαφοροποίηση μεταξύ του Ολάντ και του Ομπάμα, από τη μια, και της Μέρκελ από την άλλη, δεν βρίσκεται στο εάν ή όχι πρέπει να παρθούν μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας», αλλά αφορούν μόνο στην ταχύτητα, την τραχύτητα και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να παρθούν αυτά τα μέτρα και επομένως στο ποιος θα διατηρήσει την ηγεμονία στο εσωτερικό της Δύσης. Ο Ολάντ, ο Ομπάμα και οι «αναπτυξιακοί» θεωρούν πως αυτή η μετάβαση προς ένα μοντέλο ανταγωνιστικό προς εκείνο της Κίνας και των αναδυόμενων χωρών θα πρέπει να γίνει ηπιότερα, σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, και με μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση. Επιπλέον, δεν θέλουν να γίνει με την ταχύτητα και την τραχύτητα των Γερμανών, διότι αυτό θα παγίωνε την ήδη κατακτηθείσα γερμανική ηγεμονία. Η Γαλλία και η Αμερική θέλουν χρόνο για να επαναβιομηχανοποιήσουν τις οικονομίες τους και να προσαρμοστούν στην νέα παγκόσμια πραγματικότητα, πράγμα που η Γερμανία το έχει ήδη κάνει. Γι’ αυτό και, ενώ υποχρεωτικά συμμαχούμε με αυτές τις δυνάμεις απέναντι στη Μέρκελ, διότι κι εμείς δεν επιθυμούμε σήμερα μια καταστροφική επιτάχυνση, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για τη δυνατότητα μιας νέας περιόδου κεϋνσιανής πολιτικής στη Δύση.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι πως ο Παπανδρέου και η συμμορία του επιτάχυναν και επιδείνωσαν την ΥΠΑΡΚΤΗ κρίση του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου, προκαλώντας μια εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή με τη βιαιότητα και την ταχύτητα της επιβολής των μέτρων που επέβαλε η γερμανική στρατηγική. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως το ελληνικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο ήταν πλέον αδύνατο να διασωθεί και πως θα οδηγούνταν σε μια αναπόφευκτη κρίση. Όταν, λοιπόν, οι περισσότεροι αντιμνημονιακοί υποστηρίζουν μια λογική επιστροφής στη προ μνημονίου κατάσταση, όχι μόνο αρνούνται την παγκόσμια και ελληνική πραγματικότητα, αλλά, κυρίως, αρνούνται να δουν πως μια συνεπής «αντιμνημονιακή» πολιτική απαιτεί την επαναστατική ανατροπή ενός ολόκληρου μοντέλου. Είναι αντιμνημονιακοί διότι δεν τολμούν να είναι… επαναστάτες.
Ας το διευκρινίσουμε. Για να μπορέσει η Ελλάδα, αλλά και οι περισσότεροι λαοί της Δύσης, να διατηρήσουν ένα επίπεδο ευημερίας ανάλογο με αυτό που διέθεταν στο παρελθόν, θα πρέπει να ανατραπεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Θα πρέπει να μειωθεί η παραγωγή άχρηστων ή επιζήμιων προϊόντων και να υπάρξει μια διαφορετική, οικολογικού χαρακτήρα, παραγωγική δομή, με την οποία θα δοθεί προτεραιότητα στην τοπική ανάπτυξη, τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, το πολυκαλλιεργητικό μοντέλο, την επιστροφή στην επαρχία, την αποκέντρωση, την αποεμπορευματοποίηση πολλών δραστηριοτήτων και εργασιών. Ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε ένα υψηλότερο επίπεδο ευημερίας ακόμα και με χαμηλότερο ύψος εθνικού εισοδήματος. Θα μας έβγαζε δηλαδή έξω από τον θανάσιμο, για τη φύση και τους ανθρώπους, κύκλο της αέναης οικονομικής επέκτασης. Ένα τέτοιο μοντέλο, που αποτελεί την ελπίδα του 21ου αιώνα, προϋποθέτει την επανατοπικοποίηση της σκέψης και της παραγωγής, την άρνηση της παγκοσμιοποίησης και, κατά συνέπεια, μια νέα δομή και μια νέα αντίληψη τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον κόσμο. Μια τέτοια αλλαγή, που αναδύεται σταδιακά ως το αίτημα και η διεκδίκηση των αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων, για την Ελλάδα, αποτελεί ταυτόχρονα και όρο εθνικής επιβίωσης. Χωρίς «επιστροφή» στον εαυτό μας, στην ιστορία, στην παράδοση, την εγχώρια παραγωγή, οι Έλληνες δεν έχουν καμία τύχη. Γι’ αυτό εξάλλου επιμένουμε πως η επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος μοντέλου αποτελεί ταυτόχρονα και προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης.
Από την αντιμνημονιακή ρητορεία σε ένα κίνημα ανατροπής
Γιατί λοιπόν δεν επιλέγουμε μια άμεση επιτάχυνση της κρίσης, με έξοδο από το ευρώ και άμεση επιστροφή στην αυτόκεντρη ανάπτυξη, μια και υποστηρίζουμε ένα τέτοιο μοντέλο;
Για δύο λόγους: Όπως προσπαθούμε να εξηγήσουμε εδώ και πάνω από δύο χρόνια, η άμεση μετάβαση σε ένα τέτοιο πρότυπο με όρους καταστροφής, όχι μόνο του υπαρκτού μοντέλου αλλά της ίδιας της κοινωνίας, δεν θα προκαλέσει μόνο ανώφελο πόνο σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα, αλλά και κινδυνεύει να πυροδοτήσει τους κινδύνους που διαγράφουν οι γεωπολιτικές δουλείες της χώρας. Δηλαδή, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιταχύνουμε με δική μας ευθύνη τη διαδικασία της απόσπασής μας από την πρότερη κατάσταση, χωρίς να είναι έτοιμος ο λαός για τα νέα βήματα που απαιτούνται, γιατί μπορεί να προκαλέσουμε πολύ μεγαλύτερες καταστροφές! Κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που το μνημόνιο επιδείνωσε την αναπόφευκτη κρίση του ελληνικού συστήματος, κινδυνεύουμε να επιταχύνουμε μια κατάρρευση, που, επειδή θα χρεωθεί στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεν θα οδηγήσει σε μια επαναστατική δημοκρατική μετατροπή του συστήματος αλλά, πιθανότατα, σε μια αυταρχική και φασίζουσα διέξοδο.
Έτσι έχει συμβεί σε όλες τις χώρες και όλες τις εποχές. Η στρατηγική της επιτάχυνσης, η στρατηγική της έντασης, χωρίς να απορρέει από την υιοθέτηση, από την πλειοψηφία του λαού, ενός νέου προτάγματος, οδηγεί, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, στα αντίστροφα αποτελέσματα και την ανάδειξη αυταρχικών και αντιλαϊκών λύσεων. Αρκεί να μελετήσουμε ποιοί ακολουθούν τη στρατηγική της έντασης και της επιτάχυνσης της κρίσης στη σημερινή Ελλάδα. Είναι δύο δυνάμεις κυρίως: το «κόμμα της δραχμής», δηλαδή όλοι εκείνοι οι επιχειρηματίες και οι διακινητές του μαύρου χρήματος, που υπολογίζουν να κερδίσουν από την ολοκλήρωση της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, και οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής. Και υπολογίζουν στη σύγχυση, την απελπισία, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τους χρήσιμους ηλίθιους, που δεν λείπουν ποτέ, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.
Γι’ αυτό και επιμένουμε –σχεδόν μονότονα και κάποτε κουραστικά– πως η συνέχεια του κινήματός μας δεν μπορεί να εξαντλείται σε μια κοντόφθαλμη αντιμνημονιακή ρητορεία, αλλά πρέπει να στοχεύει σε μια καθολική ανατροπή του μοντέλου. Και όποιος στοχεύει σε μια τέτοια ανατροπή και είναι αληθινά ριζικός, δηλαδή πηγαίνει στη ρίζα των πραγμάτων, δεν μπορεί να αρκείται στη μικρομεσαία επιφανειακότητα μιας απλής αγανάκτησης. Είναι πλέον καιρός να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε μια επαναστατική πρόταση εξόδου από την κρίση, με όλο το πάθος αλλά και τη σοβαρότητα που αρμόζει σε μας που έχουμε συναίσθηση πως δεν είμαστε υπόλογοι μόνο απέναντι στους συμπολίτες μας, αλλά και απέναντι στις μακρές γενιές του ιστορικού μας βάθους, υπόλογοι στις γενιές που θα έρθουν. Πάντως, είναι σίγουρο πως το ζήτημα της ανατροπής του σάπιου μεταπολιτευτικού καθεστώτος έχει τεθεί και το αντιμνημονιακό κίνημα πρέπει να πραγματοποιήσει το επόμενο μεγάλο βήμα.
21 ΣΧΟΛΙΑ
επειδή υπήρξε ενα τεχνικό πρόβλημα με το κείμενο (φαινόταν μόνο η φωτογραφια από ενα σημείο και μετά) το ξανανεβάσαμε, αλλά τα σχόλια που υπήρξαν χαθηκαν. Ζηταμε συγγνώμη από τους φιλους και αν μπορούν να τα ξαναγράψουν.
Περιοδικό Άρδην
τὶ ὄμορφα ποὺ τὰ λέτε! μόνο ποὺ στὴν ἱστορική σας ἀναδρομὴ δὲν εἴδαμε πουθενὰ τὸ ὄνομα τοῦ κυρίου Σαμαρᾶ. προφανῶς δὲν ἔχει παίξει κανέναν ρόλο στὸ ὠραῖο ἔργο ποὺ μᾶς παρουσιάσατε.
τὶ νὰ κάνουμε, ἔχει κι ὁ ἐλιτίστικος πατριωτισμὸς τὴν πελατεία του…
Η μοναδική παρατήρηση την οποία θα μπορούσα να κάνω στο καίριο όσο και εύστοχο αυτό κείμενο είναι ότι θα βοηθούσε τα μάλα αν είχε αναρτηθεί στις 13 Μαίου, αμέσως μετά το “Μεγάλη νίκη του αντιμνημονιακού κινήματος” (12/5/12) ως συμπλήρωση και επέκτασή του. Θα έβαζε τα σωστά όρια στον αναγκαίο προβληματισμό της περιόδου και δεν θα χανόταν το διακύβευμα σε άστοχες και ανεπίκαιρες επισημάνσεις (προσωπική εκτίμηση) κάποιων. Με αυτό ως δεδομένο προφανώς και υπάρχει κάλυψη από τη στρατηγική, ας μου επιτραπούν όμως κάποιες ενστάσεις στο ζήτημα της τακτικής.
Οι οποίες;
Έλεγα λοιπόν πριν κρεμάσει το σύστημα ότι μερικές από τις σκέψεις εδώ, ειδικά η κριτική στην αέναη επέκταση και η περισσότερη ευημερία με μικρότερο εισόδημα μου θύμισαν τον Tim Jackson σ’ αυτό το σύνδεσμο στα αγγλικά για όποιον ενδιαφέρεται!
http://www.sd-commission.org.uk/publications.php?id=914
Προς Σκαντζόχοιρο:
Μιας και προτεραιότητα είναι η παραγωγική διαδικασία, θα σου αναφέρω τις ενστάσεις μου Γιώργο μόλις διεκπεραιώσω τις εργασιακές υποχρεώσεις μου.
Μπράβο πολυ ωραία η ανάλυση σας!
Συμφωνώ ότι η καπιταλιστική Δύση καλοβλέπει το αυταρχικό και αποτελεσματικό παραγωγικό μοντέλο της Κίνας το οποίο άλλωστε ταιριάζει και με το μοντέλο διεύθυνσης των επιχειρήσεων τους.
Η καπιταλιστική Δύση πλέον θέλει να αποδεσμευτεί από τα βαρίδια του φιλελεύθερου προτάγματος που καθιέρωσε έστω και τυπικά τις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.
Ωστόσο βραχυπρόθεσμα για την εφαρμογή ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου στην Ελλάδα πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να απαλλαγούμε πρώτα από το μνημόνιο με στρατηγικό στόχο που θα περιλαμβάνει πλευρές ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης.
Αγαπητέ κ. Καραμπελιά, ενώ συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την στρατηγική σας οπτική και πρόταση:
“να υπάρξει μια διαφορετική, οικολογικού χαρακτήρα, παραγωγική δομή, με την οποία θα δοθεί προτεραιότητα στην τοπική ανάπτυξη, τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, το πολυκαλλιεργητικό μοντέλο, την επιστροφή στην επαρχία, την αποκέντρωση, την αποεμπορευματοποίηση πολλών δραστηριοτήτων και εργασιών. Ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε ένα υψηλότερο επίπεδο ευημερίας ακόμα και με χαμηλότερο ύψος εθνικού εισοδήματος”
με όλο τον σεβασμό, διαβλέπω στην ανάλυση σας ένα “κενό” και ένα μεγάλο “λάθος”, που έχει την ρίζα του σε αυτό ακριβώς το κενό.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απώλεια του πλεονεκτήματος της “μητρόπολης”. Είναι κυρίως η παντελής αδυναμία προσαρμογής της στο νέο αναδυόμενο “μεταβιομηχανικό” μοντέλο, μοντέλο το οποίο στα πλαίσια της υφιστάμενης “βιομηχανικής” μαζικότητας και υπερσυγκέντρωσης, ακόμη και αν λειτουργούσε θα προκαλούσε την “εργασιακή απενεργοποίηση” βλέπε ανεργία, των 3/4 τουλάχιστον του σημερινού “εργασιακού” δυναμικού. Με άλλα λόγια, το νέο αυτό “παραγωγικό” μοντέλο, η θα λειτουργήσει στα πλαίσια μιας αδιανόητης βαρβαρότητας και αυταρχισμού, υπέρ ελαχιστότατων στρωμάτων του πληθυσμού, κάτω από μια ασύλληπτου μεγέθους καταστολή των υπολοίπων, η προϋποθέτει μια ριζική αλλαγή των αξιακών προτύπων των δυτικών κοινωνιών, με ριζικό άνοιγμα σε ζωντανούς αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, στηριγμένους σε μια απόλυτη αποκέντρωση και αποσυγκέντρωση του υφιστάμενου συστήματος συγκρότησης τους.
Επειδή οι δυτικές κοινωνίες είναι συγκροτημένες, επί τη βάση ενός “μηχανιστικού”-βιομηχανικού-“υπερσυγκεντρωτικού” καθεστώτος, κτισμένου και εμπεδωμένου συστηματικά για πάνω από 500 χρόνια, με μια “αντιπροσωπευτική” – “εικονική” κατ επίφαση δημοκρατία, ουσιαστική έκφραση αυτού του κατά βάθος απόλυτα σχηματικού και “καρτουνίστικου”, “τυπικού”, μαζικού, πυραμιδοειδούς, αφηρημένου, “αντανακλαστικού”, και επί της ουσίας ανελεύθερου καθεστώτος, η μεταλλαγή τους αυτή, είναι τρομακτικά δύσκολη. Έχει πρακτικά εμπόδια τόσο στον βαθύ πυρήνα του ανθρώπινου “κατοικείν”, ( π.χ. τις ίδιες τις βιομηχανικές μεγαλουπόλεις, όπου η σκληρή διαστρωμάτωση -γκεττοποίηση αποτελεί τον κύριο και κρίσιμο συστατικό όρο της υπόστασης τους, που εμποδίζει και αναστέλλει την κάθε διάθεση μεταλλαγής), όσο και ακόμη χειρότερα, στην ίδια την “φαντασιακή” υπόσταση των κοινωνιών. Στον ίδιο τον τρόπο δηλαδή που αντιλαμβάνονται, τόσο σαν άτομα όσο και σαν συλλογικότητες, τη θέση και την εικόνα τους στον κόσμο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός του ότι οι αναδυόμενες οικονομίες λειτουργούν στα πλαίσια ενός σκληρά αυταρχικού καθεστώτος, βλέπε Κίνα αλλά γιατί όχι και Ρωσία. Το όποιο μικρό εναλλακτικό μοντέλο, βλέπε Τσάβες-Βενεζουέλα επιβιώνει μόνο στα πλαίσια πολύ προωθημένων συμμετοχικών, αποκεντρωτικών, άμεσο-δημοκρατικων και αναδιανεμητικών θεσμών.
Να γίνω πιο συγκεκριμένος. Προβάλετε την “πολιτική” σας επιθυμία, την πολιτική σας βούληση για αυτό το άλλο μοντέλο, αποσιωπώντας η αγνοώντας την με αύξουσα γεωμετρική πρόοδο τάχιστη αλλαγή της “παραγωγικής” συνθήκης, σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι παντελώς λάθος να μιλάτε για “επαναβιομηχανοποίηση” της Δύσης. Η “βιομηχανία” είναι είδος σε παντελή απαξία σε διεθνές επίπεδο. Παρ εκτός και θέλετε να μιλήσετε για κάτι άλλο, και απλά χρησιμοποιείται έναν όρο τόσο ιστορικά όσο και ουσιαστικά λάθος, μια και ανήκει ανεπίστρεπτα σε άλλη ιστορική εποχή, εποχή οριστικά τελειωμένη.
Η Γερμανία δεν έχει διατηρήσει καμία “βιομηχανική” βάση, έχει διατηρήσει απλά μια “διαχειριστική” βάση. Ολόκληρη η “βιομηχανία” της είναι “υπερπόντια” και καθόλου “τοπική”. Ακόμη και ο σχεδιασμός της είναι υπερπόντιος μέσω βάσεων δεδομένων διαχυμένων σε όλο τον κόσμο. Το μόνο “τοπικό” “γερμανικό” είναι ο “σκληρός πυρήνας” διαχείρισης αυτής της κατά βάθος διαχυμένης παγκόσμιας γνώσης. Το περισσότερο που κάνει η ίδια η γερμανική “βιομηχανία”sic, είναι να μοντάρει-συναρμολογεί πράγματα που παράγονται αλλού, και αυτό πάλι, όχι πάντα. Πρόκειται για έναν πολύ καλά οργανωμένο σύγχρονο παγκόσμιο “μαυραγορίτη” και νταβατζή.
Για να γίνω λίγο σαφέστερος, η αιχμή του δόρατος στην όποια διαδικασία μεταποίησης σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, παντελώς αλλού. Η νανοτεχνολογία, η βιοτεχνολογία, η ρομποτική και η εφαρμογή τους στην “τρισδιάστατη εκτύπωση”, έχουν αλλάξει με δραματικό τρόπο την κατασκευαστική διαδικασία, με τρόπο που υπερβαίνει μέσα σε λίγα χρόνια κατά πολλούς αιώνες την όποια βιομηχανική επανάσταση. Ενημερωθείτε για τα FAB LAB του ΜΙΤ. Ενημερωθείτε για το πώς κατασκευάζει ο αμερικανικός στρατός τα ανταλλακτικά του, επί τόπου, με μικρά τσιπάκια και μικρούς φορητούς 3d printers “τσέπης”. Οι διαβολεμένες αυτές μηχανές τσέπης, αποτελούνται από έναν “φορητό” πυρήνα “μητέρα” που φτιάχνει εκατοντάδες “υπομηχανές” μιας χρήσης, ανάλογα με την ανάγκη και την περίσταση, για εναλλακτικές απολύτως μοναδικές και συγκεκριμένες εφαρμογές, χρησιμοποιώντας, σαν πρώτη υλη, σύγχρονα “μεταλλαγμένα” υλικά, προϊόντα εργαστηρίου, και όχι της φύσης. Ολόκληρη η “κατασκευαστική” ιστορία της ανθρωπότητας στηρίχτηκε στο “cutting” και τη “χύτευση” φυσικών πρώτων υλών. Το ήδη ορατό εδώ και τώρα μέλλον, στηρίζεται στη μοριακή φυσική και την “εκ του μηδενός γένεση”. Ο νεαρός κατασκευαστής της καμπάνας στον Αντρέι Ρουμπλιόφ του Ταρκόφσκι έψαχνε στη φύση μες στην βροχή για την πρώτη του υλη, κυλιόταν στο χώμα, αναζητούσε κινητοποιώντας όλες τις αισθήσεις του. Η “ύβρις” του ανθρώπου του σήμερα και του αύριο, γεννά την υλη του εκ του “μηδενός”, στα μυαλά των ερευνητών και τα εργαστήρια, χρησιμοποιώντας την διάχυτη και ελεύθερη μέσω του διαδικτύου, σε διεθνές επίπεδο, διαθέσιμη γνώση. Αυτή η νέα ανεπίστρεπτη πραγματικότητα, αν στοιχειωδώς εφαρμοστεί σε ευρύτερη κλίμακα, τινάζει στον αέρα ολόκληρο το προηγούμενο βιομηχανικό μοντέλο συμπαρασύροντας όλη την κουλτούρα και όλα τα ιδεολογήματα που στηρίζονται σ αυτό.
Είναι θέμα τεράστιο που δεν αναπτύσσεται σε λίγες γραμμές. Ένα πάντως σας διαβεβαιώνω είναι απολύτως σίγουρο, και αν λίγο με ανοιχτό μυαλό και διάθεση εντρυφήσετε, δεν θα διαφωνήσετε στο τέλος μαζί μου.
Καμία Γερμανία δεν είναι καθόλου μπροστά, έξω από το γεγονός του ότι υπήρξε τα τελευταία χρόνια ο “μαυραγορίτης” και ο “νταβατζής”, μέσα σε ένα μοντέλο σε πλήρη κρίση. Από αυτή την άποψη της χώρας που έστυψε την Ευρώπη και μάζεψε το χρήμα, είναι πράγματι μπροστά. Από άποψη όμως χώρας που έχει την δυνατότητα “προσαρμογής” σε ένα παντελώς νέο “παραγωγικό” διεθνές περιβάλλον έχει άγρια μεσάνυχτα. Γι αυτό και ψάχνει το “κινέζικο” μοντέλο μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Είναι τόσο υπερκαθορισμένη, σαν κοινωνία, σαν παραγωγική μηχανή και κυρίως σαν νοοτροπία, από ένα απολύτως νεκρό βιομηχανικό μοντέλο, που είναι παντελώς ανίκανη να δει την οποιαδήποτε αυριανή μέρα. Το ίδιο και η υπόλοιπη Ευρώπη. Αν το ψάξετε θα διαπιστώσετε πως σήμερα στην Ευρώπη οι μεγαλύτερες επιδοτήσεις των προγραμμάτων αφορούν στο “clouding”, στην ανάπτυξη προϊόντων μέσω διαχυμένων υπερτοπικά σύννεφων, εμπειρίας, γνώσης αλλά και κατασκευής. Αν αυτό δεν υπερβαίνει την βιομηχανία, τότε τι την υπερβαίνει. Οι άνθρωποι βλέπουν το πρόβλημα όντας παράλληλα παντελώς δυσκοίλιοι στο να το επιλύσουν. Πρέπει να αλλάξουν εντελώς τα αξιακά τους πρότυπα, πρέπει να απαλλαγούν από την νοοτροπία του μαζικού και της μηχανής με τα οποία γαλουχηθήκαν για αιώνες. Αυτό είναι και το άλλο βαθύτερο και “ανυπέρβλητο” πρόσωπο της κρίσης. Η παντελής αδυναμία προσαρμογής της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, σε μια νέα παραγωγική συνθήκη, με άμεσο κίνδυνο να βγει άμεσα παντελώς εκτός “νυμφώνος”. Και εδώ ο “εκσυγχρονιστής” Ολάντ, δεν αποκλείω να είναι πλέον “επικίνδυνος”, μια και κάτω από μια, ιστορικά ανυπόστατη, “νέο Κεϋνσιανή” ψευτοκοινωνική λογική, μασκαρεύει και αποκρύβει το πρόβλημα, που μια Μέρκελ ανήκοντας στο ήδη ξεπερασμένο και φθίνον ιστορικά μοντέλο, όντας σαφέστερη, είναι επί της ουσίας σαν λιγότερο “απόκρυφη”, και λιγότερο “επικίνδυνη”.
Εδώ η χώρα μας, αν μια στάλα “διαυγάσουμε” το κύριο πρόβλημα, είναι και μην γελάσετε, σε απολύτως πλεονεκτική θέση. Μόνη προϋπόθεση μια ηγεσία που θα μπορέσει να χαράξει με καθαρό τρόπο μια νέα στρατηγική κατεύθυνση, επ ωφελεία πρώτα και πάνω απ όλα, του ίδιου του τόπου, συμβατή με την πραγματικότητα του μέλλοντος, στις επιστήμες και την κατασκευή. Συμφωνώ φυσικά απόλυτα για το ότι μια τέτοια ηγεσία θα έπρεπε να υπερβαίνει “αριστερά” και “δεξιά” σχήματα, χωρίς όμως να αποσιωπά την προϋπόθεση μιας απολύτως αναγκαίας διαδικασίας ανακατανομής πλούτου. Η Ελλάδα διαθέτει πλούσιο επιστημονικό δυναμικό, ικανή εμπλοκή για το μέγεθος της με την ψηφιακή κατασκευή, πολιτισμικό βάθος, παράδοση κοινοτισμού και δημοκρατίας. Η νέα αναδυομένη ψηφιακή συνθήκη έχει, δυνητικά, φιλικότερο πεδίο ανάπτυξης σε μια χώρα που η βιομηχανική επανάσταση δεν έγινε ποτέ, σε μια χώρα που η αγροτική παράδοση είναι ακόμη ζωντανή, σε μια χώρα που η βίαιη αστικοποίηση δεν ολοκληρώθηκε ποτε. Είναι η κατ εξοχήν φιλική συνθήκη για το ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον μας, είναι η κατ εξοχήν ιστορική μας ευκαιρία, για μια άλλη απολύτως πλεονεκτική θέση στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Είμαστε από τους ελάχιστους τόπους στον κόσμο, όπου είναι εφικτό να επιχειρηθεί το απολύτως “συναμφότερον”, δηλαδή η επί της ουσίας σύνθεση του “ψηφιακού” με την “μαστορική”, δηλαδή την ζωντανή μας παράδοση. Η Ελλάδα σήμερα θα μπορούσε να γίνει το ζωντανό, εφαρμοσμένο και παγκόσμιας αξίας εναλλακτικό παράδειγμα – κύτταρο ριζικής ανασυγκρότησης, με όρους παρόντος και μέλλοντος, στηριγμένο σε μια νέα οριζόντια συνθήκη συγκρότησης της κοινωνίας, συνθήκη αληθινής δημοκρατίας που θα πατά γερά, τόσο στο διεθνές ψηφιακό, όσο και στην ζώσα πλούσια σε ιστορικό βάθος, ανθρώπινη και φυσική τοπική μας πραγματικότητα.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σας για το ότι:
Ένα τέτοιο μοντέλο, που αποτελεί την ελπίδα του 21ου αιώνα, προϋποθέτει την επανατοπικοποίηση της σκέψης και της παραγωγής, την άρνηση της παγκοσμιοποίησης και, κατά συνέπεια, μια νέα δομή και μια νέα αντίληψη τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον κόσμο. Μια τέτοια αλλαγή, που αναδύεται σταδιακά ως το αίτημα και η διεκδίκηση των αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων, για την Ελλάδα, αποτελεί ταυτόχρονα και όρο εθνικής επιβίωσης. Χωρίς «επιστροφή» στον εαυτό μας, στην ιστορία, στην παράδοση, την εγχώρια παραγωγή, οι Έλληνες δεν έχουν καμία τύχη. Γι’ αυτό εξάλλου επιμένουμε πως η επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος μοντέλου αποτελεί ταυτόχρονα και προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης.
υπό τον όρο όμως της συνείδησης και συναίσθησης της βαθύτερης αλήθειας της σημερινής “παραγωγικής”, όπου θα προτιμούσα τον όρο “κατασκευαστικής” συγκυρίας, μια και ο ίδιος ο Όρος “παραγωγή” αφορά κυρίως, στην ουσία του προηγούμενου, του “βιομηχανικού” μοντέλου.
Αυτό στα ματιά μου είναι το κύριο διακύβευμα για τη χώρα μας σήμερα. Προφανώς και το “αντιμνημόνιο” δεν αρκεί. Το ίδιο όμως προφανώς η κατάργηση ενός άθλιου, “διεστραμμένου” και νεκρόφιλου μνημονίου, αποτελεί την ελάχιστη και αναγκαία προϋπόθεση “απεμπλοκής” μας από ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, δρόμο κατ εξοχήν προδοτικό και καταστροφικό της πατρίδας μας. Με αυτή την έννοια, προσεγγίσεις περί “κομμάτων της δραχμής”, είναι πολύ λίγες και καταστρέφουν την όποια σωστή, πέρα από την ανάλυση, στόχευση της σκέψης σας. Αυτά ακόμη και αν υπάρχουν είναι πολύ λίγα, πολύ αδύναμα και πολύ μικρά για να σταθούν στ αλήθεια εμπόδιο στη σημερινή συγκυρία. Πέρα από την όποια λοιπόν αντιμνημονιακή ρητορεία, έχω την απελπισμένη αισιοδοξία να πιστεύω, πως εξ αντικειμένου ο ελληνικός λαός είναι πολύ ωριμότερος και “ετοιμοπόλεμος”, από ότι πιθανά η “διανόηση” του πιστεύει. Δεν εθελοτυφλώ φυσικά στο γεγονός του ότι, φαινομενικά τουλάχιστον, απουσιάζει μια επί της ουσίας “πολιτική” έκφραση αυτής της ωριμότητας. Δεν μπορώ όμως να φαντασθώ πως μια επί της ουσίας “ακροδεξιά”, μνημονική συνθήκη θα συνεισφέρει σε αυτή την πολιτική συγκρότηση, καλύτερα από ότι -με όλα τα της τα προβλήματα, κουσούρια και ανεπάρκειες- μια αντίστοιχη “αριστερή” “αντιμνημονιακή”. Πόσο μάλλον όταν το ζήτημα σήμερα δεν είναι απλά αντίσταση και επιβίωση αλλά αντίθετα, δυνατότητα κατάθεσης εδώ και τώρα συγκεκριμένης συνθετικής εργασίας σε μια κατεύθυνση καθαρής και αποσαφηνισμένης εναλλακτικής ανασυγκρότησης της χώρας. Οι ατζέντηδες και οι ντίλερς της “δεξιάς”, με την όποια απύθμενη μικρότητα και ιδιοτέλεια τους, είναι πρακτικά πολύ πιο επικίνδυνοι, αυτοί και τα “προϊόντα τους” sic, από τους όποιους υποστηρικτές ενός “βαθέως” πασοκικού κράτους, που άλλαξαν πρόσφατα στρατόπεδο, και η συγκυρία εξ αντικειμένου, δεν διαθέτει για να τους προσφέρει, την παραμικρή πραγματική ευκαιρία.
Προς κ Πικρο
Προφανως σας διαφευγουν εκφρασεις για τον κ Σαμαρα οπως ο ολιγιστος,αποτυχημενος γιαπης κλπ,
Προφανως δε σας διαφευγει κι η αναλυση μας για την εγλκηματικη πολιτικη του σταση στηριξης της κυβερνησης Παπαδημου αντι εκλογων τον Νοεμβριο.
Ο πατριωτισμος μας ειναι δημοκρατικος ,ριζοσπαστικος και λαικος.Τα περι ελιτισμου αφηστε τα-μικρη η χωρα μας-γνωριζομαστε…
ΠΕΡΙ “ΤΑΚΤΙΚΗΣ”
ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΝΟΜΟΤΑΓΟΥΣ
Όπως είναι μάλλον ήδη γνωστό, οι ενστάσεις μου αφορούν στη στάση που θα πρέπει να τηρηθεί την τρέχουσα περίοδο.
Και εξηγούμαι:
Η τακτική πρέπει να εξυπηρετεί την επίτευξη των στρατηγικών στόχων , κυρίως όμως να ανιχνεύει όσο και να εδράζεται στη πραγματικότητα. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με την επισήμανση του κειμένου: «Με βάση αυτή την ανάλυση της συγκυρίας, υποστηρίζουμε πως οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που τα δύο προηγούμενα χρόνια εξέφρασαν το αγωνιστικό αίσθημα του ελληνικού λαού, και ενώ η πολιτική του μνημονίου έχει καταδικαστεί, θα έπρεπε να αναλάβουν την ηγεσία ενός εθνικού μετώπου εξόδου από την κρίση και να καταστούν αυτές η ηγεμονική δύναμη αυτού του μετώπου.» Όμως είναι άλλο πράγμα η σωστή όσο και πρωτοποριακή ανάλυση και πρόταση και τελείως διαφορετικό πράγμα το τι μπορεί να υλοποιηθεί με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες. Καμιά φορά η πραγματικότητα μας ξεπερνά και είναι αυτή η οποία δίνει τη λύση. Αρκεί να θυμηθούμε ότι μπορεί ο Κάρολος να προέβλεπε το ξέσπασμα της επανάστασης στη βιομηχανική Αγγλία, αυτή όμως εμφανίστηκε πολλά χιλιόμετρα ανατολικότερα, στη Μόσχα. Ως εκ τούτου το επόμενο ερώτημα είναι το κατά πόσο το πολιτικό μας σύστημα (και όχι μεμονωμένα ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι έτοιμο και ικανό να κάνει τις αναγκαίες υπερβάσεις.
Η ανάπτυξη, εντός του πολιτικού συστήματος, των αντιπαραθέσεων και του διπολισμού, η ακραία έκφραση των οποίων είναι οι εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, συναντώνται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης χωρίς να αποτελούν προνομιακό χώρο καμίας εθνότητας ή κράτους. Θυμίζω ότι η αντιπαράθεση (ο μικρός εμφύλιος) ανάμεσα στη πάνω και την κάτω Πλατεία λάβαινε χώρα με ευθύνη και των δύο πλευρών. Επομένως μπορεί να βιώνουμε μία αντίστοιχη κατάσταση στη χώρα μας δεν πιστεύω όμως ότι για αυτό ευθύνεται μονομερώς η άλφα ή η βήτα πολιτική δύναμη. Εκτός του ότι είναι κάτι το οποίο «αυτονοήτως» συμβαίνει σε μια προσπάθεια κατάκτησης της εξουσίας, εδώ, ακόμα χειρότερα, υπάρχει και η έλλειψη της κουλτούρας των συνεργασιών ή μάλλον καλύτερα τα τραύματα από προηγούμενες συνεργασίες (βλέπε Ενιαίος Συνασπισμός 1989, κυβέρνηση Μητσοτάκη 1990-93). Δικαιολογείται κάτω από τις παρούσες συνθήκες; Προφανώς και όχι. Καθόσον θυμάμαι όμως ούτε η Ν. Δ. προσπάθησε να το ξεπεράσει. Άρα δεν θα συμφωνήσω με τη λογική η οποία επιρρίπτει τις αποκλειστικές ευθύνες στο ΣΥΡΙΖΑ όπως φαίνεται και από το απόσπασμα: «Η εμμονή των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια λογική όχι εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα αλλά κομματικού-διχαστικού». Ούτε είμαι σίγουρος ότι μπορεί να λειτουργήσει αυτοματοποιημένα το παρακάτω απόσπασμα: «Τότε, προτάσσεις μια εμφυλιοπολεμική, διχαστική λογική, αγνοείς τους εθνικούς κινδύνους και, κατά συνέπεια, επιτρέπεις, με μια παράδοξη αναστροφή, στις μνημονιακές δυνάμεις να ηγηθούν σε αυτό το πατριωτικό κίνημα!».
Το τι εστί ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και τις εκλογές του 2009 είναι γνωστό σε όλους. Όμως τα τελευταία δυο χρόνια ένας προσεκτικός παρατηρητής θα έβλεπε ξεκάθαρα σταδιακές, αλλά προς μια ουσιαστική κατεύθυνση, μετακινήσεις του συγκεκριμένου χώρου. Προφανώς και ισχύουν όσα γράφει ο ΓΚ για τον εθνομηδενιστικό σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ ακριβώς όμως έγκειται η δικιά μου διαφορετική εκτίμηση. Ο Τσίπρας και η ολιγομελής ομάδα που τον ακολουθεί, με το εκλογικό αποτέλεσμα στις αποσκευές του, δεν μπορεί παρά να συγκρουστεί το επόμενο χρονικό διάστημα με τον πυρήνα αυτό, και προσωπικά εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρος προς τα πού θα γύρει η ζυγαριά. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ένα γνωστό σε όλους μας παράδειγμα. Το μακρινό 1940 το ΚΚΕ ήταν ένα κόμμα του 3-4%, με ένα εμφανώς πιο εθνομηδενιστικό πρόγραμμα (βλέπε Μακεδονία), ένα κόμμα το οποίο θα μπορούσε κάποιος καθ΄ υπερβολή να χαρακτηρίσει «εθελόδουλο» λόγω των στενών σχέσεων που είχε με τα εκτός χώρας διεθνή κέντρα. Όμως κάποιους μήνες αργότερα τα πάντα είχαν αλλάξει. Η ίδια η διεθνής συγκυρία με το ξέσπασμα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ανακάτεψε τα χαρτιά στις διεθνείς όσο και εγχώριες σχέσεις και συνεργασίες. Ένα μεγάλο μέρος του λαού, η συντριπτική πλειοψηφία του, στήριξε και εντάχθηκε στις δομές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ μετατοπίζοντας το ιδεολογικό βάρος σε καθεαυτό πατριωτικές απόψεις και κυρίως υπήρχε η ηγεσία η οποία μπορούσε να αντιληφθεί τα προηγούμενα (παρά τις όποιες αντιθέσεις και τρικλοποδιές έβαζαν οι πολιτικοί επίτροποι στον Άρη Βελουχιώτη) και έκανε τις αναγκαίες υπερβάσεις.
Ας έρθουμε όμως στις μέρες μας. Πιστεύω ότι οι τρείς παραπάνω προϋποθέσεις υπάρχουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στη συγκυρία που διανύουμε. Η ρευστότητα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό είναι χαρακτηριστική, με αποτέλεσμα τη δυνατότητα άρθρωσης σχέσεων, συμμαχιών και μετακινήσεων που το προηγούμενο χρονικό διάστημα ήταν αδιανόητες. Ήδη ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας (και ένα τμήμα του παρασιτικού ΠΑΣΟΚ ασφαλώς) έχει εξ εφόδου έρθει σε επαφή με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Η όσμωση αυτή έχει επιφέρει τη μετατόπιση του βάρους από την εθνομηδενιστική περιοχή σε πιο πατριωτικές απόψεις, πράγμα το οποίο συνεχίζει ακόμη και τώρα να γίνεται. Τέλος η ολιγομελής ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας και οι συν αυτώ) σε αντιπαράθεση με τον εθνομηδενιστικό πυρήνα, δείχνει να αντιλαμβάνεται προς τα που φυσάει ο καιρός. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στο πρόγραμμά του για συνεργασίες με Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Λατινική Αμερική, μιλάει ξεκάθαρα για ΑΟΖ (τη στιγμή που πριν ένα χρόνο κάποιοι συριζαίοι έβγαζαν σπυράκια και μόνο στο άκουσμά της) ή ακόμη αναφέρει, επίσης ξεκάθαρα, ότι η Τουρκία επιδιώκει να παίξει ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής μας ανεξαρτησίας (βλέπε το πρόσφατο εκλογικό πρόγραμμά του), πράγμα που ξεπερνάει την παλαιότερη θέση για «τα προβλήματα ανάμεσα στους δύο λαούς που δημιουργούν οι ιμπεριαλιστές». Μεταμορφώθηκε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς και όχι, μάλιστα έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Δεν είναι όμως και ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου. Προτιμώ τη διατύπωση από άλλο πρόσφατο κείμενο του ΓΚ : «Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει μια πορεία από την παρασιτική ριζοσπαστικοποίηση σε μια αυθεντική λαϊκή ριζοσπαστικότητα και ο χειρότερος σύμβουλος για κάτι τέτοιο θα ήταν η μεταβολή του μέσα σε δύο μήνες από ένα κόμμα ευρωπαϊστικής διαμαρτυρίας σε κόμμα που αναλαμβάνει να διαχειριστεί την μεγαλύτερη κρίση της μεταπολεμικής Ελλάδας» δίνοντας το βάρος στο πρώτο μέρος της πρότασης ώστε να καθορίσω τη στάση μου.
Για να το κλείνω επειδή μάλλον προέκυψε μεγάλη η τοποθέτησή μου, προσωπικά δεν μπορώ να ψηφίσω ΚΚΕ τη στιγμή που οι ίδιες του οι οργανώσεις (βλέπε Βύρωνας) διαλύονται. Ούτε μπορώ να στηρίξω τους Ανεξάρτητους Έλληνες οι οποίοι στο οικονομικό και κοινωνικό τους πρόγραμμα βρίσκονται σε μια νεοφιλελεύθερη τροχιά (υπέρ του Καλλικράτη, κατά του άρθρου 16, υπέρ της κατάργησης του ασύλου, υπέρ των ΣΔΙΤ κ.λ.π.).
Προτιμώ σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκομαι έστω σε θέση παρατηρητή, έστω λίγο εγγύτερα ή λίγο μακρύτερα αλλά όμως στην ίδια όχθη και όχι στην απέναντι σε αντιπαράθεση και πόλεμο, κρατώντας ανοικτό τον, έστω περιορισμένο και καχύποπτο, δίαυλο επικοινωνίας.
Έτσι κι αλλιώς η επόμενη μέρα των εκλογών επιφυλάσσει καινούριες θέσεις και τοποθετήσεις για όλους μας.
Κατ’ αρχάς το ‘απολογία ενός νομοταγούς’ με το οποίο αρχίζεις τη συζήτηση αδικεί πάρα πολύ την ιστοσελίδα και το χώρο μας. Καθ όλη την διάρκεια αυτής της εντελώς άγονης προεκλογικής περιόδου μετά την 6η Μαΐου, ο χώρος μας και η σελίδα αυτή αποτέλεσε πραγματικά μια όαση, σοβαρού διαλόγου και προβληματισμού, ενώ όλοι οι άλλοι γύρω εξαντλούνταν σε επιχειρήματα του τύπου ‘ο τάδε τα παίρνει’, ‘ο δείνα προωθεί κρυφές ατζέντες’.
Ακόμα και τις διαφωνίες που έχουμε μεταξύ μας, τις συζητήσαμε δημόσια ‘δίχως φόβο και πάθος’, και πραγματικά θέλω να μου δείξεις σε ποιόν άλλον χώρο γίνεται αυτό. Θα είχανε θάψει, Κώστα, τις διαφωνίες στα ‘τάρταρα’ των εσωτερικών διαδικασιών. Συνεπώς, ‘καρφιά’ του τύπου ‘απολογία νομοταγούς’ το μόνο που καταφέρνουν είναι να χάσκουν παράταιρα, σε μια διαδικασία που υπήρξε δημόσια και υποδειγματική ως προς την δημοκρατικότητα και το επίπεδο που κινήθηκε.
Εν πάσει περιπτώσει, το αντιπαρέρχομαι και προχωράω στην ουσία.
Όσο το πράγμα αφορούσε στη συγκρότηση μιας δυναμικής, αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης που θα θέσει τις κόκκινες γραμμές και θα ανασχέσει την επέλαση του μνημονίου (όπως έγινε στις 6 Μαΐου) ο χώρος μας δεν είχε κανένα πρόβλημα να προκρίνει μια λογική του στύλ ‘κατά το δοκούν αντιμνημονιακή ψήφος βάσει συνείδησης και ιδιαίτερης πολιτικής ταυτότητας του καθενός’, εξαιρώντας προφανώς τους ναζί της Χ.Α.
Σήμερα, όμως που μια δύναμη πάει να βγεί κυβέρνηση το πράγμα αλλάζει. Γιατί δεν υπόσχεται μόνο να ανακόψει τον δρόμο των άλλων, υπόσχεται η ίδια να διαχειριστεί τις τύχες μας.
Συνεπώς, είναι εντελώς διαφορετική η αντιμετώπιση, και εδώ θα πρέπει να κριθούν συγκεκριμένα το πρόγραμμα, οι στρατηγικές και η φυσιογνωμία ενός εγχειρήματος. Γιατί μιλάμε για τις ζωές μας, μιλάμε για το μέλλον μας.
Ως προς αυτό, αυτά που έχει να κομίσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ φτωχά. Έχουν αναλυθεί διεξοδικά οι τρομακτικές αντιφάσεις σε στρατηγική, σε τακτική, σε πρόγραμμα, το οργανωτικό επίπεδο, στις ταξικές συμμαχίες. Όλα αυτά που με δεκάδες κείμενα έχουν αναλυθεί διεξοδικά, καθιστούν αρκετά επικίνδυνο το εγχείρημα της ‘αριστερής διακυβέρνησης’.
Επικίνδυνο, γιατί η οικονομική του στρατηγική είναι μια φούσκα που αν σκάσει θα μας φέρει σε χειρότερη κατάσταση, και θα ολοκληρώσει με έναν παράδοξο τρόπο το έργο των μνημονιακών, δηλαδή την ολοκληρωτική κατάρρευση της χώρας.
Επικίνδυνη επειδή δεν διαθέτει καμία εθνική στρατηγική, και καμία αντίληψη εξωτερικής πολιτικής. Είναι εντελώς τραγικό για μια δύναμη που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τον τόπο, να ξεκινά το πρόγραμμα για την εξωτερική πολιτική με το τι γίνεται στη Γάζα, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, να ξεπετάει τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή σε μία παράγραφο, και με ένα δύο συνθήματα να καθορίζει ολόκληρο τον άξονα που θα πορευτεί η χώρα διεθνώς! Είναι για γέλια, και αν πάει να κυβερνήσει έτσι θα είναι για κλάμματα! Οι χώρες έχουν και εξωτερική πολιτική, όχι μόνο εσωτερική, και δυστυχώς στον ΣΥΡΙΖΑ με αυτά που γράφουν φαίνεται πως δεν το έχουν καταλάβει αυτό.
Ποιά είναι η άμεση συνέπεια αυτού του πράγματος; Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να προσθέσει και άλλα μνημόνια στο μνημόνιο που έχουμε στην οικονομία. Μνημόνια στα εθνικά θέματα. Για παράδειγμα, πόσο αυτοκτονική είναι μια θέση για την Τουρκία, που όντως αναδεικνύεται σε περιφερειακή υπερδύναμη, τύπου ‘μορατόριουμ στους εξοπλισμούς’; Ξέρεις κάναν Κάστρο ή κάναν Τσάβες να λέει ότι θα κάνουμε ‘μορατόριουμ’ με τις ΗΠΑ ή έστω με την Κολομβία;
Μια σοβαρή δύναμη πρέπει να διαθέτει πρόγραμμα για την ανάσχεση της απειλής και όχι να χαζολογεί σε επίπεδο φοιτητικού αμφιθεάτρου.
Τέλος, είναι εντελώς επικίνδυνη στο μεταναστευτικό, καθώς με αυτά που υπόσχεται να κάνει, ουσιαστικά το μόνο που εγγυάται είναι να επιτείνει την κατάρρευση του εθνικού και κοινωνικού ιστού της χώρας, που προκάλεσαν οι εγκληματικές επιλογές των αρχουσών τάξεων. Τι θα καταφέρει έτσι; Ένα μεγάλο μηδέν, την επίτση του προβλήματος, και την ανάδειξη της Χρυσής ΑΥγής σε… κύρια αντιπολιτευτική δύναμη στη χώρα!
Γιατί στα μεταναστευτικά ο σύριζας ‘πετάει αετό’. Δες ένα παράδειγμα: Ο Τσίπρας στον ΧΑτζινικολάου δήλωσε, πώς απλά θα δώσει ταξιδιωτικά έγγραφα στους μετανάστες για να φύγουν από τη χώρα. Όταν όλοι του απάντησαν ότι με κάτι τέτοιο θα μας πετάξουν έξω από τη Σέγκεν, ξέρεις τι απάντησε ο Τσίπρας; Ότι και την Δανία την πέταξαν και δεν έπαθε τίποτα! Κι αλλη ‘Δανία του Νότου’ μας προέκυψε! Καταλαβαίνεις ότι αν κυβερνήσουν τέτοιες αντιλήψεις θα καταστρέψουν τη χώρα.
ΜΕτά από όλα αυτά, μου κάνει εντύπωση πώς, ενώ πολύ σωστά βλέπεις τις αδυναμίες του ΚΑμμένου ως προς την οικονομική του πρόταση (που και πάλι, δεν πρόκειται να κυβερνήσει) δεν μπορείς να δείς αυτές τις θανάσιμες αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Θανάσιμες αδυναμίες, που υπονομεύουν την ίδια την αντιμνημονιακή βούληση του ελληνικού λαού, γιατί περιορίζουν σημαντικά το ποσοστό του, και ακόμα και αν βγεί πρώτος δεν θα έχει εκείνο το ρεύμα που θα του επέτρεπε να διαπραγματευτεί σκληρά την επόμενη μέρα.
Δηλαδή, είναι τραγικό ότι δεν βλέπεις ότι επί της ουσίας σήμερα το 85% της ελληνικη΄ς κοινωνίας είναι αντιμνημονιακό, και με το προφίλ και την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ μάχεται να πάρει το 35%, κάνοντας μάγκες τον Σαμαρά και την Χρυσή Αυγή. Είναι, δηλαδή, εντελώς αυτοκτονικός ο τρόπος που πολιτεύεται –αυτό νομίζω απαντάει στη λογική του μη χείρον βέλτιστον που προκρίνεις. Διότι καταφανώς, είναι πρόκειται για τη χειρότερη των περιπτώσεων -άλλη συζήτηση τώρα το γιατί αναδείχθηκε στον κυριότερο εκφραστή.
Αν υπήρχε μια άλλη δύναμη, που να μην κουβαλάει πολλές αμαρτίες της μεταπολίτευσης (και κυρίως στο ότι συμμετείχε στην άσκηση της εξουσίας μονοπολώντας στους ιδεολογικούς μηχανισμούς της εξουσίας), να μην έθετε ως προαπαιτούμενο τις αγκυλώσεις του χθές (π.χ. ‘αριστερή διακυβέρνηση’) και να προχωρούσε σε ριζοσπαστική, δημοκρατική πατριωτική αντιστασιακή συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου, θα τους είχε πάρει ολονών τα σώβρακα και τώρα θα μιλούσαμε ακόμα και στους ξένους εκβιαστές μας από άλλη θέση.
Προτιμήσαμε όμως, να παραμείνουμε σε μια παραλλαγή της πεπατημένης, σ’ ένα ΠΑΣΟΚ με κόκκινους κόκκους. Κι έτσι βρισκόμαστε ενώπιον μιας ισορροπίας του τρόμου, τώρα, που δεν θα μας βγάλει σε καλό.
Τέλος, στο κάτω-κάτω της γραφής, όσο κι αν είμαστε απέναντί στον ΣΥΡΙΖΑ, που είμαστε, διότι αντιπροσωπεύει μια αυτοκτονική επιλογή για το κίνημα αντίστασης του λαού (τα έχουμε πεί αυτά μην τα λέμε και τα λέμε συνέχεια), η κριτική που κάνουμε είναι κριτική δημιουργική και όχι κριτική καμμένης γής. Βοηθάει δηλαδή τις δυνάμεις που είναι εντός του και που έχουν προοπτική υγιούς μετασχηματισμού.
Εξάλλου, νομίζω ότι η άποψή μας είναι πολυ ιδιαίτερη και συγκεκριμένη, για να γίνεται ουρά του ενός ή του άλλου. Συνεπώς, το να την καταθέτουμε στο 100%, νομίζω ότι έτσι μόνο γίνεται δημιουργικός ο ρόλος μας, παρά να καθόμαστε να στρογγυλεύουμε τις γωνίες, όπως κάνουν πολλοί άλλοι χώροι, απλά για να πηδήσουν στο άλογο που σε αυτήν την στροφή του αγώνα τρέχει καλύτερα…
Γιώργο το Απολογία νομοταγούς ουδόλως απευθύνεται στην ιστοσελίδα και στο χώρο του Άρδην ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι είναι και δικός μου χώρος. Ήταν μία νύξη σε κάποιους οι οποίοι φέρονται βασιλικώτεροι του Βασιλέως. Προς επίρρωση αναφέρω ότι μόλις γύρισα από την αφισοκόλληση της αφίσας για τη ΧΑ (μαζί με το Γιάννη Ξ. και το Γιώργο Σ.). Παρόλα αυτά ζητώ συγγνώμη αν αδίκησα κάποιους
Επι της ουσίας : προφανώς και γνωρίζω αυτά τα οποία αναφέρεις, τα οποία ισχύουν και μάλιστα θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα τόσα. Πιστεύω όμως ότι είναι σημαντικό από ποιά γωνία (ή όχθη) τα βλέπεις. Δεν γνωρίζω αν είναι σκόπιμο να τοποθετηθώ περαιτέρω.
Ίδωμεν ! Καλό απόγευμα σε όλους/ες
Καλή η ανάλυση. Έχουμε όμως άμεσα πρακτικά θέματα γιατί τα ρεύματα έχουν διαμορφωθεί. Τακτική ψήφος στη ΝΔ ή τακτική ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ; Απαντάμε ξεκάθαρα, χωρίς φόβους πως θα θεωρηθούμε κάτι αντίθετο από αυτό που είμαστε.
Προσωπικά, έχω καταλήξει στην τακτική ψήφο στη ΝΔ, λόγω γεωπολιτικών ζητημάτων. Όχι πως θα πάρει τη σάρισσα ο Σαμαράς, αλλά υπάρχουν καλύτερες (όχι καλές, καλύτερες) προοπτικές με βάση τους συσχετισμούς στην Ευρώπη. Εξάλλου σε αυτήν την περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει πολύ δυναμική αντιπολίτευση και θα βοηθήσει στο να έχει δικαιολογία η κυβέρνηση, ώστε να ζητήσει καλύτερες συνθήκες. Μεσοπρόθεσμα και αφού έχει πήξει λίγο το μυαλό της Αριστεράς, μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά.
Πραγματικά η στήριξη της ΝΔ (+ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ) για γεωπολιτικούς λόγους είναι φοβερά περίεργη… Ωστε το μνημόνιο (+ Μέρκελ+ ξένη εποπτεία+ξεπούλημα όλων των δημόσιων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας+ εκποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων+εξαθλίωση των Ελλήνων) είναι το μεγάλο γεωπολιτικό ατού!!! Η πολιτική δυναμη που στηρίζει ανοιχτά την ξένη κατοχή της χώρας εκφράζει και τον πιο ισχυρό πατριωτισμό (sic) .Τι άλλο θα ακούσουμε; ;
Αν το διακύβευμα των εκλογών αυτών ήταν μόνο το μνημόνιο και η οικονομική κατοχή θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ για να ταρακουνηθούν λίγο τα νερά, μιας και τα όρια της ΝΔ είναι ολοφάνερα.
Αν ήταν μόνο η (επερχόμενη) κρίση με την Τουρκία θα ψήφιζα Σαμαρά θεωρώντας τον πασιφισμό του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρετικά επικίνδυνο.
Αν ήταν μόνο το μεταναστευτικό δεν θα ψήφιζα κανέναν από τους δύο γιατί θεωρώ εξίσου ατελέσφορη τόσο την πολύ-πολιτισμική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και την «πολυ-εργοδοτική» της ΝΔ
Πόσο μάλλον που όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως προβάλλουν ως τα ερωτηματικά στα οποία πρέπει να απαντήσει η νέα διακυβέρνηση.
Δεν μιλάω φυσικά για κοινωνική δικαιοσύνη ή λαϊκή εξουσία, αυτά οικοδομούνται στους δρόμους και τους κοινωνικούς χώρους κι όχι με εκθετικές απογειώσεις εκλογικών ποσοστών.
Στα μαθηματικά λένε πως ένα σύστημα εξισώσεων δεν επιδέχεται λύσης όταν οι άγνωστοι είναι περισσότεροι από τον αριθμό των εξισώσεων. Επομένως, ψήφο διαμαρτυρίας.
Y.Γ. Μήπως ότι κι αν βγάλει η κάλπη αυριανός πρωθυπουργός θα είναι ο Κουβέλης κι όλος ο διάλογος είναι επί ματαίω;
@ Θανάσης Τζιούμπας
Αγαπητέ Θανάση,
έχω παρακολουθήσει τους αγώνες σου ( και με την αποστολή στη Γάζα) και σε εκτιμώ ιδιαίτερα. Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να μπαίνει οιαδήποτε “γεωπολιτική” σκοπιμότητα πάνω από το λαό; (προς αποφυγή παρεξήγησης δεν αναφέρομαι φυσικά σε σένα).Πάνω από τον πεινασμένο, τον φτωχό που θα βρεθεί αύριο στο δρόμο; αυτό εξαλλου δεν είναι και το υπέρτατο μέτρο κάθε πολιτισμού; γι΄αυτό θεωρώ πως με οποιοδήποτε τρόπο η στήριξη της (άγρια νεοφιλεύθερης) ΝΔ είναι το λιγότερο εγκληματική.
@JFK
Eλα ρε μεγάλε. Με έβγαλες από το αδιέξοδο. Θα ψηφίσω ΝΔ σαν άγρια νεοφιλελεύθερο κόμμα. Και έψαχνα ο μαλάκας με μανία να βρω αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια μου. Νάσαι καλά αδερφέ………
“Από τον πεινασμένο, τον φτωχό που θα βρεθεί αύριο στο δρόμο”; Σαν να λέμε τα κοπάδια της απόγνωσης που προέκυψαν από την μικρασιατική καταστροφή ά από την επέλαση του Αττίλα; Όλα αυτά, αγαπητέ jfk δεν θα τα αποκαλούσα απλά “γεωπολιτική σκοπιμότητα”. Υπάρχουν στιγμές που μια εξωτερικά προερχόμενη απειλή προκαλεί υπερβάσεις των αντιπαραθέσεων. Το 1940 είναι τέτοιο παράδειγμα που αποτυπώνει καθαρά το γράμμα από τη φυλακή του Ν. Ζαχαριάδη. Και μιλάμε για το καθεστώς Μεταξά!
@ Θανάσης Τζιούμπας
Δε διαφωνώ. Μια γεωπολιτική καταστροφή προκαλεί και ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα. Αλλά δεν ισχύει και το αντίστροφο; Ότι ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε γεωπολιτική συντριβή;
Γι΄αυτό βέβαια το ιδανικό θα ήταν ένας πολιτικός χώρος που θα μεριμνά και για τα δύο ταυτόχρονα. Κάτι το οποίο ακόμη δυστυχώς μας λείπει.
Το κείμενο του Γιώργου πολύ καλό. Το σχολιο του Ρακά για τον Συριζα εύστοχο. Ετσι είναι. Ο Σιαμάντης χωρίς να διαφωνει με τα παραπάνω στηριξε ΣΥΡΙΖΑ και πιθανότατα είχε δίκιο.. Αυτά γίνονται γιατι δεν τολμάμε να κάνουμε το γνωστο αναγκαίο βήμα. Η αλήθεια είναι ότι δώσαμε τη μάχη κατω από ξενη σημαία. Αν πας στη μάχη υπο τον Κολοκοτρώνη έχεις ΔΕρβενάκια. Αν πας υπό τον Μαυροκορδάτο και τους φιλελληνες έχεις Πέτα!
http://www.youtube.com/watch?v=LQHAJHpB8S4&feature=player_embedded
Ο Κουβελης παντως δεν συνεργαζεται το δηλωνει ρητα…