Η αστοχία της προεκλογικής τακτικής και στρατηγικής
του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη (φ. 86) που κυκλοφορεί
Το βράδυ των εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας χαιρέτισε τη θεαματική άνοδο του σχήματός του και μίλησε για μια ακμαία και ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, που θα γίνει σκιά της μνημονιακής κυβέρνησης. Το σχήμα είναι γνωστό, και έχει συζητηθεί επανειλημμένα: Κατά τα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ του ’77, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει χρόνο ώστε να μετασχηματιστεί, από κόμμα διαμαρτυρίας, σε κόμμα εξουσίας, και η καλύτερη «θερμοκοιτίδα» για μια τέτοια επώδυνη γέννα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.
Είναι όμως τόσο εύκολα τα πράγματα ή χρειάζονται βαθύτερες τομές; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του να ολοκληρώσει έναν τέτοιο μετασχηματισμό, επειδή είναι απλά ζήτημα χρόνου και ωρίμανσης μιας δυναμικής που ήδη έχει εκφραστεί, όπως θα ήθελαν να συμβαίνει τα στελέχη της Κουμουνδούρου; Έτσι θα ήταν αν δεν είχε προηγηθεί… η αποτυχία του σχεδίου περί «αριστερής διακυβέρνησης» και «εφόδου προς την εξουσία».
Και τούτο, διότι η αποτυχία αυτής της στρατηγικής δείχνει και τα όρια της παρούσας δυναμικής, που μπορεί να διαμορφώσει ο ιδεολογικο-πολιτικός χώρος που εκφράζεται αυτή τη στιγμή μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και προδικάζει ότι, ο οποίος μετασχηματισμός, προς την κατεύθυνση που διακήρυξε ανοιχτά ο επικεφαλής του, προϋποθέτει ριζική τομή με το παρελθόν του χώρου και μετασχηματισμό των θεμελιωδών χαρακτηριστικών του.
Όντως, στις εκλογές της 6ης Μαΐου εκφράστηκε μια ανατροπή. Ο ελληνικός λαός κατήγγειλε με την ψήφο του τις πολιτικές και τις λογικές του μνημονίου. Τη δυναμική αυτή ανέλαβε να τη διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να την κεφαλαιοποιήσει σε ρεύμα διακυβέρνησης κατά τη δεύτερη προεκλογική περίοδο. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίστηκε ο ίδιος και σ’ αυτό το επίπεδο μάλλον απέτυχε.
Πως έγινε αυτό; Είναι κοινός τόπος, ότι η δυναμική που ανέπτυσσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τις τελευταίες μέρες πριν την 6η Μαΐου είχε λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Οι αναλυτές εκτιμούν ότι, εάν οι εκλογές γινόταν λίγες μέρες αργότερα, σίγουρα θα έβγαινε πρώτος. Το επιβεβαιώνει και η ανάλυση της Public Issue: Μέχρι την εβδομάδα 25-30/05, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγούνταν κατά πολύ της ΝΔ, με μια διαφορά 6 μονάδων (31,5%-25,5%). Ωστόσο, τούτο υπήρξε το ζενίθ της δυναμικής του, κι έπειτα ξεκίνησε η πτώση: Μέσα σε δέκα μέρες, η ΝΔ κατάφερε να καλύψει τη διαφορά, και έτσι, κατά την περίοδο 11-14/06, κατάφερε να ισοβαθμήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 28%. Τη διαφορά των τριών μονάδων την πήρε η Νέα Δημοκρατία μόλις τις τρεις τελευταίες μέρες, σύμφωνα πάντα με το βαρόμετρο της Public Issue. Η καμπύλη επιβεβαιώνεται και από τις άλλες δημοσκοπήσεις, αν και μεταθέτουν μερικές μέρες πιο πριν την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και τη μεταβολή των συσχετισμών.
Τι συνέβη όμως και εξαντλήθηκε τόσο γρήγορα η δυναμική που ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο; Τα αίτια είναι πολλά, και έχουν αναλυθεί συστηματικά μέσα από τα άρθρα του Γ.Κ. και τις τοποθετήσεις της Κίνησης Πολιτών Άρδην. Πρώτον, η έμφαση στην «αριστερή διακυβέρνηση» έτεινε να δημιουργήσει μια ψευδοδιαίρεση στο εσωτερικό του αντιμνημονιακού στρατοπέδου. Δεύτερον, η δημοσιοποίηση του προγράμματος κατέδειξε τόσο το ανεπαρκέστατο περιεχόμενο αυτής της «αριστερής διακυβέρνησης», όσο και τα αδιέξοδα μιας τοποθέτησης που ήταν αντιμνημονιακή, αλλά, στα άλλα σημαντικά ζητήματα (μεταναστευτικό, εθνικά θέματα), αναπαρήγε την πεπατημένη του μεταπολιτευτικού κατεστημένου. Τρίτον, η αιφνίδια μεταβολή της ατζέντας από το μνημόνιο σε άλλες εξ ίσου σημαντικές πτυχές του ελληνικού αδιεξόδου, μέσα από αποτρόπαια γεγονότα (περιστατικά αυτοδικίας), ή μέσα από την στρατηγική της έντασης και βίας της Χρυσής Αυγής, αποκάλυψε την θεμελιακή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει αυτά τα φαινόμενα, παρουσιάζοντας μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Αυτή η αδυναμία, εξάλλου, ήταν που εξανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ να επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου διγλωσσία κατά τις δύο τελευταίες βδομάδες του προεκλογικού αγώνα (π.χ. επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη ΓΑΔΑ κ.λπ.).
Το αποτέλεσμα της κοινής επίδρασης όλων αυτών των παραγόντων ήταν να υπονομευτεί η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ από τον φόβο μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας για το μέλλον. Ήδη αυτό είχε διαφανεί από την κοινωνική και τη μορφωτική ανατομία των ψήφων που έλαβε η ΝΔ κατά την 6η Μαΐου: Η ΝΔ είχε βγει πρώτη στους αγρότες (29,5%), τους συνταξιούχους (32,7%) και στις νοικοκυρές (24,7%), στους απόφοιτους δημοτικού (30,3%) και στους απόφοιτους γυμνασίου ή λυκείου (17,2%) [Έθνος, 13.5.12]. Αυτή η τάση ενισχύθηκε κατά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπου η ΝΔ πήρε 34% στους αγρότες, 37% στις νοικοκυρές και 43% στους συνταξιούχους [Metron Analysis], επικρατώντας μάλιστα σε όλες τις ακριτικές περιοχές. Πρόκειται για κατηγορίες ανθρώπων που είναι πιο ευάλωτοι στην ανασφάλεια και φοβούνται περισσότερο μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία. Αυτές οι κατηγορίες, σε συνδυασμό με τον αστισμό που τρόμαξε για την απώλεια της περιουσίας του, δημιούργησε τη δυναμική που έδωσε τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία.
Απέναντι σ’ αυτά τα κατ’ εξοχήν ευάλωτα έναντι της ανασφάλειας στρώματα, η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη κοντόφθαλμη. Διότι, προφανώς, γι’ αυτούς δεν αρκούν τα ευφυολογήματα περί μπλόφας ή μόνον οι παροτρύνσεις να αντισταθούμε στους εκβιασμούς. Εξάλλου, γρήγορα, μπροστά στην υπόθεση με τα φάρμακα και τον ΕΟΠΠΥ, το γεγονός δηλαδή ότι στο τέλος το κράτος έβαλε χοντρό χέρι στα διαθέσιμα που φύλαγε και εγγυούνταν τις καταθέσεις, προκειμένου να πληρώσει τους φαρμακοποιούς, αποδείχθηκε ότι το φάσμα μιας γενικής κατάρρευσης κάθε άλλο παρά μακρινό ήταν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι αντιπροσωπεύει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση καταγράφεται σε όλα τα στοιχεία των κρυφών δημοσκοπήσεων,. Πρώτον, έγινε φανερό ότι η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων και ιδιαίτερα του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ, των ΑΝΕΞ. ΕΛ. και της ΝΔ μειωνόταν συστηματικά από την 1η Ιουνίου και μετά (βλ. Public Issue). Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο, είναι ότι ενώ στις 6 του Μάη ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο προνομιακός αποδέκτης ψήφων που ήρθαν από το ΠΑΣΟΚ, στις 17 Ιουνίου το κόμμα της Ιπποκράτους είχε ισάριθμες διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ (11,9% βάσει της VPR-C). Εξάλλου, είναι κοινός τόπος ότι η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε κατά κύριο λόγο από την αριστερά και την άλωση του εκλογικού κοινού του ΚΚΕ (33%, VPRC).
Επίσης, έχει πολύ μεγάλη σημασία να δούμε τι απάντησαν αυθόρμητα οι πολίτες, όταν ρωτήθηκαν για ποιο λόγο ψήφισαν το κόμμα που επέλεξαν: Ένα 18% στήριξε Νέα Δημοκρατία απλά και μόνο για να μη φύγουμε από το ευρώ, ενώ από την άλλη, το 35% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι στήριξε ΣΥΡΙΖΑ γιατί αποτελεί «κάτι νέο», και όχι για το πρόγραμμά του (αυτό πήρε 10% στην αντίστοιχη ερώτηση), ή την αντιμνημονιακή του τοποθέτηση (9%), αλλά ούτε και για να βγούμε από το αδιέξοδο (5%).
Κάπως έτσι φτάσαμε, μέσα σ’ ένα πολιτικό κλίμα όπου το …75% των ψηφοφόρων απαιτούν αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και αντιτίθενται στις πολιτικές του, ο ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρνει να συγκεντρώσει μόνο 26,6%. Κι αυτό, σ’ ένα κλίμα καθολικού αντιγερμανισμού, μίσους για τους εκπροσώπους του συστήματος, και μόλις ένα χρόνο μετά το κίνημα των αγανακτισμένων, όπου δύο περίπου εκατομμύρια Έλληνες διαδήλωσαν στις πλατείες όλης της Ελλάδας για την ανατροπή του σάπιου κατεστημένου και την απελευθέρωση της χώρας. Δηλαδή, μέσα σ’ ένα απολύτως ευνοϊκό κλίμα για μια ειρηνική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και την ανάδυση ενός νέου πολιτικού πόλου, στον δρόμο που προδιέγραψαν τα δυόμισι χρόνια της αντίστασης του ελληνικού λαού στη νέα κατοχή.
Εδώ είναι που εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή ακριβώς δεν διαθέτει σαφή ιδεολογία και συγκεκριμένη προγραμματική πρόταση, δεν μπορεί να κάνει αυτό που έκανε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1970: Δηλαδή, να σαρώσει τους παλιούς διαχωρισμούς (στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ του Κέντρου και της Αριστεράς) και να εξασφαλίσει την ηγεμονία πάνω σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα, συγκροτώντας έτσι ένα συμπαγές κοινωνικό μπλοκ που θα του επιτρέψει να κατακτήσει την εξουσία.
Τούτο το επιτυγχάνουν πραγματικές ιδεολογικές και πολιτικές τομές. Το πέτυχαν σε επίπεδο κοινωνικών συνειδήσεων οι αγανακτισμένοι, που ήταν φορείς ενός αυθεντικού αντιστασιακού προτάγματος, ενός δημοκρατικού, πατριωτικού ριζοσπαστισμού. Βάσει αυτού συγκρότησαν κοινωνικές αναφορές που διαπερνούσαν οριζόντια τους προ πολλού εξαντλημένους πολιτικούς χώρους της μεταπολίτευσης. Το ίδιο δεν μπορούσε να επαναληφθεί με τίποτα από αυτό το περίεργο υβρίδιο που επιστράτευσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να πολιτευτεί στο μεσοδιάστημα της 6ης Μαΐου-17ης Ιουνίου: Ένα «ομπαμικό» ιδίωμα περί «ελπίδας», με εργαλειακή, μαρκετίστικη χρήση του «νέου» και του «άφθαρτου», συνδυασμένου με την αλά Μένιος Κουτσόγιωργας προβολή εκβιαστικών διλημμάτων του τύπου «ΣΥΡΙΖΑ ή υποδούλωση».
Όπως είδαμε, όμως, αυτά τα υλικά κατασκεύασαν μια πόλωση εν πολλοίς τεχνητή, πράγμα που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν μπόρεσε καν να συσπειρώσει τον κόσμο που αντιτίθεται στα μέτρα και στη λογική του μνημονίου.
Η επόμενη ημέρα: Το στοίχημα των ριζικών τομών
Εδώ κρύβεται και το μυστικό της εξάντλησης της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ, και της παράδοσης της σκυτάλης στην ΝΔ, η οποία κέρδισε σχεδόν στο φώτο-φίνις. Γιατί είναι σαφές ότι οι ίδιες οι αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσαν στο παρά πέντε την Νέα Δημοκρατία, και όχι βέβαια οι αθλιότητες του Μιχελάκη ή η ανυπαρξία οποιουδήποτε πραγματικού οράματος ή μεσοπρόθεσμου σχεδίου που την χαρακτήριζαν.
Τι έδειξαν όλα αυτά; Ότι αυτή τη στιγμή, και παρά το 26,6%, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, με το υφιστάμενο ιδεολογικό οπλοστάσιο και πολιτικό προσωπικό, να συνεχίσει στην ανοδική του πορεία. Αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί με τον Λιάκο, που επιθυμεί να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ στα μονοπάτια ενός εξτρεμιστικού… Σημιτισμού, με τα εθνομηδενιστικά κουραφέξαλα του Μηλιού και της ΔΕΑ, τον κοσμοπολιτισμό των ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ της Αυγής, ή ακόμα με το ανυπόφορα μεγαλοαστικό και κοσμοπολίτικο στιλ βορείων προαστίων της Ρένας Δούρου ή του Σκουρλέτη.
Όλοι αυτοί, σπλάχνο από τα σπλάχνα της Κουμουνδούρου, ζωντανό της κομμάτι, αποτέλεσαν πολύ «κακές παρέες» γι’ αυτό που ήθελε να εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και εξαιτίας τους έμεινε… μετεξεταστέος στις μεγάλες εξετάσεις που αντιπροσώπευαν οι εκλογές του Ιουνίου.
Προς το παρόν όμως, ένα είναι σίγουρο: Ότι, αντίθετα με όσα ισχυρίζονται τα στελέχη του, στις εξετάσεις, του Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε… μετεξεταστέος, έστω και μετ’ επαίνων.
Εδώ έγκειται και η μεγαλύτερη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ του 1977. Το ΠΑΣΟΚ, τότε, χρησιμοποίησε τον χρόνο που του έδωσε η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να «διορθώσει» οργανωτικά το εσωτερικό του και να προετοιμάσει το έδαφος για την κατάληψη της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, αν θέλει όντως να εκφράσει το δυνάμει πλειοψηφικό, πατριωτικό δημοκρατικό ριζοσπαστικό κίνημα των πλατειών, θα πρέπει να… ανοίξει. Δηλαδή, να εμπλακεί σε μια δημιουργική ώσμωση με δυνάμεις έξω από αυτόν, που προέρχονται ακόμα και από την λαϊκή δεξιά, και που τον τελευταίο καιρό μεταμορφώθηκαν μέσα από τις περιπέτειες της χώρας μας.
Αυτός είναι ο δρόμος που θα μπορούσε να εγγυηθεί έναν βαθύ και υγιή μετασχηματισμό, ο οποίος θα έδινε μια ακόμα ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, και στο κάτω-κάτω της γραφής, τα πράγματα ποτέ δεν εξελίσσονται ευθύγραμμα. Δηλαδή, δεν είναι απαραίτητο ότι, επειδή βγήκε σε αυτές τις εκλογές δεύτερος, θα είναι αυτός σώνει και καλά που θα εκφράσει τον έντονο πόθο του ελληνικού λαού για αλλαγή.
7 ΣΧΟΛΙΑ
Η “ψήφος για να μη βγούμε από το ευρώ” των νοικοκυρών και των αγροτών δεν ήταν ψήφος συνείδησης αλλά βολέματος και φόβος να μη χαθεί αυτό που δεν έχουν. Λες και τώρα βαδίζουμε σε δρόμους σταθερούς. Τόσο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ είναι καθαρά λαϊκιστικά. Ευδαιμονία από αύριο μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ δεν υφίσταται, όπως δεν υφίσταται καμία θέληση γι “αναδιαπραγμάτευση” των μνημονίων και κοινωνικές πολιτικές από τους άλλους. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι μέχρις ότου αλλάξει ριζικά μυαλά η ευρωλαγνεία. Το πρόβλημα των κυβερνώντων σχηματισμών είναι ότι πρόκειται για νεοφιλελεύθερα καθάρματα. Όσο για τις προοπτικές της αριστερής διακυβέρνησης, δεν ακούγεται αρνητικό, εφόσον η Αριστερά πίεζε γι απλή αναλογική και κατέβαινε μ’ έναν ενιαίο σχηματισμό πάνω σε τέσσερα-πέντε βασικά αιτήματα. Η ιδιοτέλεια, ο ραγιαδισμός κι η μικροαστίλα του Έλληνα δεν είναι άλλοθι. Τι θα πει “μας διαιρεί η αριστερή διακυβέρνηση”; Τι θα πει “όλοι μαζί”; Εμείς κι ο Βαρδινογιάννης; Ο ζητιάνος κι ο Κόκκαλης; Λοιπόν, η αριστεροφοβία κι αυτοί οι οποίοι προέτασσαν αυτό το επιχείρημα τις προηγούμενες ημέρες είναι αυτοί οι οποίοι μας πέταξαν στο λάκο για μήνες ακόμη, ίσως και χρόνια. Οι αμόρφωτοι κι οι βολεμένοι.
Ωραία λογική που την έχεις, να τη χαίρεσαι.
Όταν δεν μπορείς να συγκροτήσεις πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία για να κυβερνήσες, δεν σου φταίει ο άλλος, ο άλλος τη δουλειά του κάνει, κι εσύ τη δικιά σου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε, όχι γιατί ήταν αντιμνημονιακός ή γιατί διαφωνούσε ο κόσμος με τα βασικά ζητήματα που έβαζε, αλλά λόγω του τυχοδιωκτισμού του εγχειρήματος.
Είναι εντελώς εσφαλμένη η λογική, να τα βάζεις με τα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας, επειδή δεν ακολούθησαν τον επαναστατικό σου βερμπαλισμό.
Προδίδει ακριβώς αυτό, ότι το πρόταγμά σου είναι στον αέρα και πάντα φταίνει οι άλλοι.
Αγαπητέ, δεν είμαι κι ούτε ήμουν ποτέ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Μπορώ να σου πω ότι έχω περάσει κατά καιρούς από τη Λαϊκή Δεξιά μέχρι την Αριστερά στο σύνολό της. Είμαι και κάποιας ηλικίας και μπορώ να πω -και κατηγόρησέ με για εγωκεντρισμό- ότι μπορώ να κρίνω πώς και τι ψηφίζουν οι συμπολίτες μας. Η επαρχία, λοιπόν, της Βόρειας Ελλάδας δεν ψήφισε ΝΔ γιατί φοβόταν την έξοδο από το ευρώ. Θα υπάρξει τώρα έξοδος από το ευρώ και μάλιστα ατάκτως ή όχι; Εγώ σου λέω ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξει και χωρίς να τη φέρει κάποια αριστερή διακυβέρνηση όπως έλεγε ο Τσίπρας. Ούτε φυσικά η Πελοπόννησος ψήφισε με βάση τους φόβους για την έξοδο από το ευρώ. Ψήφισε καθαρά και μόνο αριστεροφοβικά. Συσπειρώθηκα στον μόνο εναπομείναντα “καθαρό” δεξιό χώρο. Και μη μου πεις για την Πάτρα!
Θες να μου πεις δηλαδή ότι ο κόσμος ψήφισε ΝΔ επειδή ήταν ξεκάθαροι, καθαροί, σταράτοι κι ειλικρινείς; Γιατί εδώ θα πάψω ν’ αμφισβητώ -και να καταδικάζω γιατί θίγομαι άμεσα απ’ τις επιλογές του- την πλέμπα και θ’ αρχίσω ν’ αμφισβητώ τη δική σου λογική ή μάλλον του κου Ρακκά.
Όταν τα παιδιά μας μεταναστεύουν, τα μαγαζιά μας κλείνουν, τα σχολεία δεν έχουν βιβλία, τα πανεπιστήμια δεν έχουν καθηγητές, δουλειές δεν υπάρχουν, παιδιά λιποθυμούν, άνθρωποι αυτοκτονούν, οι άνεργοι φτάνουν τα δυο εκατομμύρια, οι άστεγοι έχουν κατακλύσει τα αστικά κέντρα και τώρα γεμίζουν και την επαρχία, το 68% του ελληνικού λαού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, έχεις παραδώσει εθνική κυριαρχία, οι απολύσεις βροχή, η εγκληματικότητα στο φουλ, τα σκάνδαλα δίνουν και παίρνουν κι εκλέγεις τον… Σαμαρά, ε, για όνομα του Ιησού Χριστού και της Δέσποινας Μαρίας!
Τα επιχειρήματα που αντέτασσαν είναι: 1) θα μας βγάλει από το ευρώ, 2) θα μας βγάλει από την εε, 3) αριστερά; καλύτερα δεξιά κι ασφάλεια… Εδώ δε μιλάμε για ανάλυση του Γιώργη του Καραμπελιά. Εδώ μιλάμε για πανίβλακες. Είμαι σίγουρος ότι ούτε ο συγγραφέας αλλά ούτε κι ο ίδιος ο Καραμπελιάς πιστεύει ότι ο κόσμος επέλεξε με βάση την ανάλυση που ο ίδιος έχει κάνει. Μια στατιστική δοκιμή θα σε πείσει…
Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Τούτος ο λαός επέλεξε την αυτοκτονία. Όπως την επέλεξαν οι αδελφοί Κύπριοι με την εκλογή του Χριστόφια. Τα αποτελέσματα να τα. Κι από ‘δω κι από ‘κει.
Το κρίμα είναι όλοι όσοι ευχόμεθα να ζήσουμε μια άλλη ζωή. Ανεξάρτητα από το τι είμαστε. Αυτοί που στήριξαν τον Καμένο, αυτοί που στήριξαν τον Τσίπρα, αυτοί που στήριξαν την Παπαρήγα. Θα πεθάνουμε εξαιτίας ενός λαού κότας;
Πώς η κρίση στη Νότιο Αμερική στρέφει τον κόσμο στ’ αριστερά και στην Ελλάδα τον κάνει ακόμα πιο συντηρητικό; Ή ο δικός μας λαός είναι γενετικά κατώτερος άρα θα πρέπει ν’ ασπαστούμε ρατσιστικές θεωρίες περί φυλής ή θα πρέπει να δεχτούμε τη δεύτερη επιλογή: αποτελείται, όπως κάθε κοινωνία, από 95% βλάκες τόσο αριστερά όσο και δεξιά, οι οποίοι έχουν συμφέρον αλλά ταυτόχρονα δεν το καταλαβαίνουν κιόλας.
Τι να περιμένει κανείς από ένα έθνος μικροαστών άλλωστε;
Καλά θα ταν φίλε να μπορούσαν να διορθωθούν τα πράγματα απλώς και μόνο ψηφίζοντας κατά του μνημονίου. Δυστυχώς είμαστε μπλεγμένοι και δεν ξεμπλέκουμε έτσι εύκολα. Αυτός που θα κυβερνήσει αν είναι να μας βγάλει από το απόλυτο αδιέξοδο σε μια προοπτική πενταετίας πρέπει να κάνει δυσάρεστες πολιτικές για τον λαό. π.χ. πρέπει να πει ξεκάθαρα στους αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες, μικρέμπορους, ασχολούμενους με τον τουρισμό και τη διασκέδαση ή με τον τραπεζικό κλάδο (και εν γένει σε μεγάλο μέρος του τριτογενή τομέα) ότι δεν πρόκειται να επιβιώσουν αν ένα μεγάλο μέρος από αυτούς δεν γίνουν αγρότες. Πρέπει επίσης να πει στους δημοσίους υπαλλήλους ότι ένα ποσοστό >60% θα πρέπει να μετατεθεί εκεί όπου υπάρχει ανάγκη και να αφήσουν τα γραφεία όπου μαζεύτηκαν όλοι με βύσμα κάθονται και παρασιτούν. Πρέπει να αυξήσει την στρατιωτική θητεία στα 2 χρόνια άμεσα και να επιβάλλει 1 βδομάδα θητεία / έτος στους άρρενες 18-50 ετών.
Όταν δεις τον λαό να υποστηρίζει αιτήματα τέτοιου τύπου, τότε να αρχίσεις να αναθαρρείς. Αλλά δυδτυχώς νομίζω πως θα χρειαστεί να περάσουμε περίοδο πραγματικής πείνας του στυλ 41-42 και επλίζω να αποφύγουμε μια τεράστια εθνική καταστροφή από την Τουρκία.
Εξαφανιζόμαστε σαν έθνος και εσύ μου λες για ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια ποιες είναι οι θέσεις του για τον παρασιτισμό, την Τουρκία, το μεταναστευτικό και το δημογραφικό που είναι τα σημαντικότερα μας προβλήματα;
Φίλε μου, δεν υποστηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε σε κανένα σχόλιο τάχθηκα υπέρ του όπως μπορείς να δεις. Και δεν είπα ποτέ, ούτε και πρόκειται να πω μέχρι να δω αλλαγή, ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια κι οι θέσεις του είναι πιο σωστές.
Με αυτόν που τα βάζω και νομίζω είναι εμφανές είναι με τους Έλληνες που αφ’ ενός μεν δεν είναι σε θέση -για να μην ιδρώσει το κωλαράκι τους- να βρεθούν στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στους χώρους ψυχαγωγίας, οπουδήποτε και να δημιουργήσουν ένα κίνημα, αφ’ ετέρου δε μας έφεραν ακόμα μία χούντα οριακής μειοψηφίας σε ποσοστά κι οριακής πλειοψηφίας σε βουλευτές για να μας κυβερνήσει για ακόμα μερικούς μήνες(???), χρόνια(???)…
Τέλος, να σου πω ότι τα ζητήματα στην Ελλάδα είναι δύο ειδών: εθνικό και κοινωνικό (ή αλλιώς ταξικό) και δεν υπάρχει κάποιο που να υπερισχύει του άλλου, κατ’ εμέ. Όταν δεν έχεις να φας, δε θα κάτσεις να λύσεις το Κυπριακό, έτσι είναι τα πράγματα από την ανθρώπινη ψυχολογία. Ε, φαίνεται πως οι “πατριώτες” Έλληνες νοιάζονται περισσότερο για το όνομα των Σκοπίων παρά για το πώς θα φάνε οι συμπατριώτες τους.
Λοιπόν, καλημέρα! Το μεγαλύτερο μέρος της ανάρτησης με βρίσκει σύμφωνο. Μόνο που μερικές φορές οι σωστές διαπιστώσεις δεν οδηγούν αναγκαστικά και σε σωστά συμπεράσματα. Το να εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για τον φόβο και την ανασφάλεια αγροτών, συνταξιούχων και νοικοκυρών είναι άδικο και ευθεία αντιφατικό με το συμπέρασμα του άρθρου ότι έλειψαν απ’ αυτόν οι ριζικές και πατριωτικές τομές. Δηλαδή τότε ΔΕΝ θα φοβόντουσαν τα ψοφο- δεή κοινωνικά στρώματα; Από την άλλη, και άλλοτε, έχω επισημάνει στην ομάδα σας την βασική όσο και έμμεση υποβάθμιση της “μετα-μοντέρνας” κοινωνιο- ψυχολογίας του σύγχρονου ατόμου. Θέλω να πω, ούτε οι “πλατείες” είχαν ή διεκδίκησαν να έχουν ένα “συμπαγές” όραμα ( α λα ’77- αλήθεια πόσο συμπαγές ήταν και αυτό τότε;), ούτε ο μέσος ψηφοφόρος έχει ή θέλει να έχει ταυτοτική ιδεολογική ή πατριωτική προσήλωση. Τα κοινωνικά παζλ είναι μία πραγματικότητα, δυστυχώς ή ευτυχώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη βάση αυτή ό,τι μπορούσε να κάνει, έκανε. Είναι σαφές ότι πρέπει να ωριμάσει, να περιμαζευτούν διάφοροι βερμπαλισμοί του και πολλά άλλα (τα οποία και θίγετε..). ‘Ομως άλλο το ένα και άλλο το άλλο!
Νομίζω ότι η κριτική που ασκείται στο άρθρο στον Σύριζα χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη ευγένεια και λεπτότητα , είτε λόγω του χαρακτήρα του αρθρογράφου , είτε γιατί αυτός επιθυμεί ματαίως να δημιουργήσει διαδικασίες ένταξης και των δικών του απόψεών του στις πολιτικές διεργασίες που επίσης ματαίως ελπίζει οτι θα υπάρξουν στο εσωτερικό αυτού του κόμματος . Κατά την δική μου άποψη η στρατηγική που ο χώρος αυτός έχει επιλέξει είναι εξ αρχής λανθασμένη και η αποτυχία της απόλυτα φυσιολογική και αναμενόμενη. Οι διάφοροι φόβοι και φοβίες του πληθυσμού που είναι γεγονότα πραγματικά δεν μπορούν να αποτελέσουν την κύρια αιτιολόγηση του γιατί ο μαθητής έμεινε μετεξεταστέος , η κύρια αιτία ήταν ότι αυτός διεμόρφωσε και άσκησε μία φύσει και θέσει μετεξεταστέα στρατηγική .
1. Το αίτημα του πολυάνθρωπου αντιστασιακού ριζοσπαστικού κινήματος των πλατειών και των εκατοντάδων μικρής και μεσαίας μαζικότητας κινημάτων που το συνόδευσαν ήταν η συγκρότηση ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού μετώπου με πατριωτικά , ενδεχομένως αμεσοδημοκρατικά και γενικώτερα αναγεννητικά της χώρας χαρακτηριστικά . Το εμπνεύσεως Σύριζα πρόταγμα για ”κυβέρνηση της αριστεράς” και ιδίως με τα χαρακτηριστικά που το κόμμα αυτό προσέδιδε σε αυτήν την Κυβέρνηση , όντας απόλυτα αναντίστοιχο με τις πολαπλά διακηρυγμένες προθέσεις του αντιστασιακού-πατριωτικού Κινήματος το πολυδιέσπασε , το απογοήτευσε και σύντομα του αφαίρεσε την δυναμική του , αφού αυθαίρετα του κατάργησε , όπως αντίστοιχα και το κ.κ.ε. έπρατε , την από αυτό επιλεγμένη στρατηγική .
2 . Οι αντιφατικές πολιτικές προεκλογικές θέσεις των κεντρικών πολιτικών στελεχών του Σύριζα για την διαχείρηση των μνημονίων ανάμεσα στις οποίες και αυτές για επαναδιαπραγμάτευση , διόρθωση , βελτίωση των δυσμενών του όρων κ.λ.π. αποτέλεσαν επιλογή του πασοκικής προελεύσεως επικοινωνιακού του επιτελείου και άποσκοπούσαν στην αύξηση της εκλογικής του απήχησης σε συντηρητικότερα τμήματα του εκλογικού σώματος . Η τυχοδιωκτική αυτή εκλογική τακτική είχε όμως τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα , αφού άμβλυνε τις διαχωριστικές γραμμές με τα ασκούντα ανάλογη εκλογική τακτική κόμματα των μνημονίων και συνέβαλε τα μέγιστα στην διατήρηση η και στην αποκατάσταση της εκλογικής τους σχέσης με αρκετούς από τους αποστασιοποιημένους ψηφοφόρους τους .
3 . Κορυφαίας σημασίας λάθος εκλογικής τακτικής απετέλεσε και το σύνθημα των τελευταίων ημερών ” Σύριζα η Μνημόνιο” εις επήκοον του οποίου διάφοροι μετριοπαθέστεροι πολίτες Κεντρώας κυρίως εκλογικής προελεύσεως , με σαφώς μέχρι την ώρα των εκλογών αντιμνημονιακή στάση , ακούστηκαν κραυγάζοντες ” γνώρισα τον Σύριζα και αγάπησα το Μνημόνιο ” λίγο προτού κατευθυνόμενοι στην κάλπη ψηφίσουν για πρώτη φορά στην ζωή τους Νέα Δημοκρατία .
Οι διεργασίες που συντελούνται και θα συνεχίζονται στον Σύριζα φαίνονται να βρίσκονται σε αντιστοιχία και συνέχεια με την μέχρι σήμερα στρατηγική του , εκπορευόμενες από τα ίδια κέντρα και πρόσωπα . Αυτό που επιδιώκεται είναι η πολυσυλλεκτικότητα μέσα από την ασάφεια και την εκπεμπόμενη αντιφατικότητα των πολιτικών του θέσεων , η οποία βέβαια θα εξυπηρετεί και την δυνατότητα για αυθαίρετες και ανεξελεγκτες πολιτικές επιλογές στην περίπτωση που το Κόμμα αυτό κληθεί να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες .
Επιχειρείται στην ουσία ένα κακέκτυπο επανάληψης ανόδου στην διακυβέρνηση της χώρας τύπου ΠΑ.ΣΟ.Κ του ‘ 81 χωρίς να έχουν οι απολίτικοι εμπνευστές αυτού του εγχειρήματος την δυνατότητα να αξιολογήσουν και να αφομοιώσουν σε αυτό τις κρατούσες σήμερα διεθνείς και εσωτερικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες , γιαυτό το εγχείρημα αυτό ακόμα και με αυτά τα φτωχά και άθλια χαρακτηριστικά του είναι εξ’ αρχής αποτυχημένο .
Είναι φανερό ότι ουτού του είδους οι επιλογές και η συνακόλουθα κυοφορούμενη πολιτική ενός νέου τύπου Κυβερνητισμού , καμμία δεν μπορούν να έχουν , ούτε μπορούν να αποκτήσουν , σχέση με την έστω και ελλιπώς διαμορφωμένη πολιτική φιλοσοφία του αντιστασιακού και πατριωτικού με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο κινήματος των πλατειών που πρέπει χωρίς αυταπάτες τύπου ”Σύριζα και λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις ” να αναζητήσει το ταχύτερο δυνατόν τον δικό του αυτόνομο λόγο και τις δικές του στρατηγικές συμμαχίες και επιλογές .