Ἐξ ὄνυχος τόν Πάγκαλο

413

του Χρίστου Δάλκου

Τό βιβλίο τοῦ κ. Πάγκαλου πού τεκμηριώνει τήν ἄποψή του ὅτι «μαζί τά φάγαμε» οὔτε τό διάβασα οὔτε θά τό διαβάσω. Ὄχι γιατί γενικά διαφωνῶ μέ τίς ἐπισημάνσεις του -ὡρισμένες, ἀπ᾿ ὅσο μπορῶ νά κρίνω, εἶναι ὀρθές-, ὅσο γιατί δέν θέλω νά πέσω θῦμα μιᾶς εὔκολα διαπιστούμενης ἀπάτης.

Καί δέν ἀναφέρομαι στό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου, ἀλλά στό «καταστατικό» δεδομένο τῆς τιμῆς του: 3, 99 εὐρώ. Μοῦ κάνει ἐντύπωση πῶς ἕνας εὐφυής πολιτικός, ὁ ὁποῖος εἶναι σέ θέση νά ἀποκαλύπτῃ πίσω ἀπό τήν φαινομενικά ἀθώα πρακτική τῆς μή ἔκδοσης ταμειακῶν ἀποδείξεων τό γεγονός τῆς κλοπῆς τοῦ δημοσίου πλούτου, δέν εἶναι σέ θέση νά διακρίνῃ πίσω ἀπό τήν κοστολόγηση ἑνός προϊόντος μέ 3, 99 εὐρώ τήν πρόθεση ἐξαπάτησης τοῦ ἀγοραστῆ.

Ἡ πρακτική εἶναι γνωστή καί ἀκολουθεῖται κατά κόρον στίς λαϊκές ἀγορές: Ἐάν τό μάτι ἔλθῃ ἀντιμέτωπο μέ μιά τιμή π.χ. 1,99 καί ὄχι 2,00 εὐρώ, ξεγελιέται καί, παρ᾿ ὅλο πού ἡ λογική λέει πώς οὐσιαστική διαφορά δέν ὑπάρχει, τό ἀπατηλό μήνυμα μεταφέρεται ὑπόγεια καί ἀσυνείδητα ἐπηρεάζοντας ἐν ἀγνοίᾳ του τόν ἀγοραστή.

Φυσικά ἡ πρακτική δέν εἶναι παράνομη ἀλλά δέν εἶναι καί ἠθική, μέ τήν ἔννοια ὅτι συνιστᾷ ἕνα εἶδος ἀπάτης. Ἄν ὅμως ἡ διαδικασία ἐξαπάτησης τοῦ κοινοῦ ξεκινᾷ ἤδη ἀπό τήν τιμή, μποροῦμε νά εἰκάσουμε ὅτι θά ἐπεκτείνεται καί σ᾿ ὅλα τά ὑπόλοιπα. Ἄλλωστε, αὐτό μπορεῖ νά τό συμπεράνῃ κανείς καί ἀπό τά λεγόμενα τοῦ κ. Πάγκαλου στίς συνεντεύξεις του, ὅπου πατῶντας πάνω σέ ὑπαρκτές –καί καταδικαστέες- δημοσιοϋπαλληλικές πρακτικές φθάνει στό σημεῖο νά προτείνῃ τήν ἄκρως ἐπικίνδυνη ἰδέα ἄρσης τῆς μονιμότητας τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων.

Ἄν μιλοῦσε γιά ἀποκατάσταση τῆς βάναυσα καταπατουμένης ἀξιοκρατίας στό δημόσιο, ἄν μιλοῦσε γιά ἀπόλυση τῶν παρανομούντων ὑπαλλήλων –πού κατά τά λεγόμενά του δέν εἶναι καί λίγοι-, ἄν μιλοῦσε γιά ἀναδιάρθρωση τῶν ὑπηρεσιῶν μέ ἀδιάβλητες διαδικασίες κ.λπ., κανείς ἐχέφρων καί δημοκρατικός πολίτης δέν θά εἶχε ἀντίρρηση.

Ἔχοντας ὅμως τήν πεῖρα τοῦ ἀναξιοκρατικοῦ ὀργίου στό ὁποῖο ἐπιδόθηκαν τά ποικίλης ἀποχρώσεως κομματόσκυλα ὅλα αὐτά τά χρόνια, εὔκολα μποροῦμε νά φαντασθοῦμε τί θά εἶχε συμβῆ στήν δημόσια διοίκηση, ἄν εἶχε ἐφαρμοσθῆ τό μέτρο τῆς ἄρσης τῆς μονιμότητας τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων: ὅποιος ἄξιος καί ἔντιμος ὑπάλληλος πού θά εἶχε τό θάρρος τῆς γνώμης του θά ἔχανε τό ψωμί του, καί ὁ θρίαμβος τῆς κομματικῆς ἀλητείας θά ἦταν πλήρης. Καί, βέβαια, τό δημόσιο θά στεροῦνταν τῶν ὑπηρεσιῶν ἀνθρώπων μέ εὐσυνειδησία καί ἀνεξαρτησία γνώμης –στῶν ὁποίων τήν ἀφανῆ δράση ὀφείλεται τό ὅτι οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες δέν ἔχουν ἀκόμη καταρρεύσει- καί θά πληθύνονταν οἱ στρατιές τῶν δούλων, τῶν ἀδιαμαρτύρητα ἐκτελούντων τίς ὀλέθριες διαταγές πολιτικῶν τύπου Πάγκαλου.

Ἀντί ὅμως ὁ κ. Πάγκαλος νά ἀπαιτῇ ἀξιοκρατία, εὐσυνειδησία, τήρηση τῶν νόμων, τσάκισμα τοῦ κομματισμοῦ, παραδειγματική τιμωρία τῶν παρανομησάντων στό παρελθόν κ.λπ., ζητάει ἄρση τῆς μονιμότητας τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, παίρνοντας περίπου ὡς δεδομένη τήν τιμιότητα των ἐκπροσώπων τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας. Εἶναι ὅμως; Ἡ μικρή λεπτομέρεια τῆς ἀπατηλῆς τιμολόγησης τοῦ βιβλίου του δείχνει πώς δέν εἶναι. Κοντολογίς: Ἐξ ὄνυχος τόν Πάγκαλο.

                                      Χρῖστος Δάλκος

                                      καθηγητής φιλόλογος

ΥΓ: Ἄν τιμολογήσῃ τό βιβλίο του 4, 00, ἔστω, εὐρώ, μπορεῖ καί νά τό πάρω. Ἀλλά 3,99, δέν θά τοῦ κάνω τή χάρη. Ἐδῶ δέν τήν κάνω στούς λαϊκατζῆδες, θά τήν κάνω στούς λαϊκιστές;