Αντίσταση ή Υποταγή -

Το Άρδην συμπλήρωσε 100 τεύχη και φέτος το καλοκαίρι θα προσπάθήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν του περιοδικού για να γνωρίσουν καλύτερα και οι νεώτεροι αναγνώστες την πορεία του χώρου μας. Καλή ανάγνωση.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ή ΥΠΟΤΑΓΗ

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 1

Όπως μπορεί κανείς να διαβάσει στο εισαγωγικό μας σημείωμα για τη φύση και τον χαρακτήρα του ΑΡΔΗΝ, επιθυμούμε να εκδώσουμε ένα περιοδικό εφ’ όλης της ύλης, που δεν θα είναι επικεντρωμένο σε μια θεματική. Όμως τα γεγονότα δεν θα μας αφήνουν να «αγιάσουμε». Την ημέρα της ανάγνωσης των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Σημίτη ήρθε η σκληρή πραγματικότητα να αποδείξει, που πράγματι βρίσκεται το επίκεντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Σημίτη, που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας μέσα σε κλίμα ευφορίας και «πάνδημης» χειροκροτητικής διάθεσης, αποδείχτηκε αντάξια των προγραμματικών της δηλώσεων και του σθένους των Ελλήνων ευρωπαϊστών. Μια ανίκανη κυβέρνηση που μας οδήγησε κιόλας στη μεγαλύτερη εθνική ήττα μετά την Κύπρο το 1974. Και αυτό το κατάφερε μόλις μέσα σε μια νύχτα. Η Ελλάδα άρχισε πλέον να βλέπει να διαγράφεται μια πορεία εθνικής συρρίκνωσης ακόμα και του ελλαδικού κράτους, τελευταίου υπολείμματος του ελληνισμού.

Και αυτή η πορεία ήταν ουσιαστικά προδιαγεγραμμένη από την ίδια την πολιτική που ακολουθούν όλες οι δυνάμεις των ελληνικών “ελίτ”, όλα τα μεταπολεμικά χρόνια. Είναι προδιαγεγραμμένη από την πολιτική που ακολουθούν τα κόμματα της μεταπολίτευσης έναντι της Τουρκίας. Είναι προδιαγεγραμμένη από την αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ έναντι του τουρκικού επεκτατισμού (Νταβός, υποστήριξη της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδοχή της τουρκικής απειλής για τα δώδεκα μίλια).

Η Τουρκία μεθοδικά στήνει τη διεκδίκηση του Αιγαίου και των νησιών. Και έχει όλα τα ατού στα χέρια της. Μπορεί να μας εκβιάζει με την απειλή ολοκλήρωσης της κατοχής στην Κύπρο, με τη μειονότητα στον Έβρο, με την απειλή εισβολής στα ελληνικά νησιά, που με την τεράστια διασπορά τους εύκολα μπορούν να αποτελέσουν τουρκική λεία. Κυρίως δε, μας εκβιάζει με την απειλή του πολέμου.

Τέλος, οι ίδιοι οι δυτικοί και ιδιαίτερα οι Αγγλοαμερικάνοι έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα στην περιοχή, που βρίσκονται σε συνεργεία και συντονισμό με εκείνα των Τούρκων. Και εκτός από τα κλασικά και γνωστά, Μέση Ανατολή και πετρέλαια, αναχαίτιση της Ρωσίας και του Ιράν, έλεγχος της Συρίας και του Ιράκ, παρέμβαση στα Βαλκάνια (βλέπε Βοσνία), έχει προστεθεί και το ζήτημα του πετρελαιαγωγού και γενικότερα της μεταφορά πετρελαίων από την Κεντρική Ασία προς τη Δύση. Κατά συνέπεια, πρέπει να αποκλειστεί ο «μονομερής» έλεγχος του Αιγαίου από τους Έλληνες.

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν δεν είναι απλώς αν θα αποδεχτούμε τις τουρκικές προκλήσεις. Το ερώτημα που ανακύπτει με ενάργεια είναι εάν η Ελλάδα θα αποδεχτεί τη μεταβολή της σε τουρκικό προτεκτοράτο. Και αυτό βρίσκεται πίσω από την τελευταία κρίση.

Εμείς είμαστε πεισμένοι ότι το μεγαλύτερο μέρος των αρχουσών τάξεων της Ελλάδας έχει αποδεχτεί έναν τέτοιο ρόλο. Γιατί διαφορετικά το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσουν θα ήταν υψηλό. Θα ήταν το τίμημα μιας ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Δηλαδή θα έπρεπε εν τέλει να αποδεχτούν την ανατροπή του ίδιου τους του εαυτού!

Έχουμε τονίσει πολλές φορές ότι δυστυχώς η ανατροπή της τετελεσμένης συρρίκνωσης του ελληνισμού απαιτεί μια κυριολεκτική επανάσταση. Χρειάζεται την ανάδειξη νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, νέων αναπτυξιακών και γεωπολιτικών κατευθύνσεων, απαιτεί την ανατροπή ενός σάπιου και άθλιου “κατεστημένου”.

Και λέμε δυστυχώς, γιατί οι απαιτήσεις είναι πάρα πολλές και οι υπαρκτές συνειδητές δυνάμεις πολύ λίγες. Και αυτό το δυστυχώς είναι ειλικρινές και όχι σχήμα λόγου. Πολύ θα θέλαμε η χώρα μας να είχε ξεπεράσει τα ζητήματα εθνικής ταυτότητας, εθνικής ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιότητας, ή τουλάχιστον αυτά να ετίθεντο με άλλους όρους. Και για πολλά χρόνια αναζητούμε κάποια διέξοδο που θα μας επιτρέπει να διασυνδέσουμε τα επίπεδα, χωρίς να περάσουμε από τα Καυδιανά δίκρανα των εθνικών θεμάτων. Όμως αυτό αποδεικνύεται μάταιο. Γιατί αν οι Έλληνες, ως ο πλέον φιλειρηνικός λαός της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, βρίσκονται από πολιτισμική άποψη πέραν της χρήσης βίας ως μέσου επίλυσης των διεθνών διαφορών, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους γείτονές μας, με τον περίγυρο μας. Και η κατοχή της Κύπρου, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, η μορφή που πήρε το Μακεδονικό, όλα αυτά βρίσκονται εδώ για να μας το υπενθυμίζουν. Ζούμε σε ένα γεωπολιτικό και ιστορικό χώρο του οποίου ο χάρτης ακόμα χαράζεται με αίμα και δάκρυα.

Κατά συνέπεια, όταν κριτικάρουμε τους ευρωπαϊστές, αυτό το κάνουμε από την οπτική της αναγνώρισης της πραγματικότητας και όχι από πολιτισμική καθυστέρηση, όπως φαντάζονται, ή θα ήθελαν να συμβαίνει, οι αντίπαλοί μας. Απορρίπτουμε την ταύτισή μας με τη Δυτική Ευρώπη γιατί αυτή, επειδή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, οδηγεί τόσο σε παράλυση όσο και σε καταστροφές.

Και βέβαια, εξ αντανακλάσεως και α αντίδραση, κινδυνεύει να οδηγήσει σε πραγματικά βάρβαρες εκδοχές εθνικισμού ακόμα και στην Ελλάδα. Πολιτισμική καθυστέρηση και αγραμματοσύνη προσάπτουμε εδώ και χρόνια στους ζηλωτές του δυτικο-ευρωπαϊσμού που σπεύδουν να μεταφέρουν ως ημιμαθείς εκείνα που δεν μεταφέρονται. Και το έχουμε αποδείξει στην πράξη, προσπαθώντας κάθε φορά να αναδείξουμε τις ελληνικές εκδοχές των κοινωνικών κινημάτων και όχι τον μιμητισμό, προσπαθώντας να οικοδομήσουμε μια σύγχρονη κοινωνική θεωρία και πρακτική γηγενή και γι’ αυτό παγκόσμια. Παγκόσμια γιατί έχει συγκεκριμένο έδαφος, όπως κάθε τι το αληθινό σε αυτόν τον κόσμο. Οι πιθηκίζοντες τον δυτικοευρωπαϊσμό δεν είναι ούτε δυτικοευρωπαίοι, ούτε εγχώριοι. Ζουν σε έναν ου τόπο που ορίζεται από τον ευρύχωρο χώρο του αεροπλάνου της γραμμής Αθήνα-Βρυξέλλες.

Κατά συνέπεια η επικέντρωση μας στα εθνικά βγαίνει από την ανάγκη και όχι από την επιθυμία. Η επιθυμία θα ήταν να ασχολιόμαστε με την ποίηση, την τέχνη, με φιλοσοφία, τη φύση, με νέες μορφές κοινωνικής συμβίωσης, εργασίας, με κοινόβια και tutti quanti. Όμως ανακαλύπτουμε καθημερινά πως η οικοδόμηση άλλων κοινωνικών σχέσεων, άλλων οικογενειακών προτύπων, η κατάκτηση της φιλοσοφίας απαιτούν, εδώ και τώρα, την οικοδόμηση ενός δικού μας εδάφους ανεξαρτησίας και πολιτισμικής παραγωγικότητας και αυτό το έδαφος απαιτεί την υπεράσπισή του. Διαφορετικά μόνον πιθηκισμοί θα παράγονται.

Η ιστορία μας έχει επιφορτίσει με το καθήκον να δημιουργήσουμε έναν πολιτισμό των συνόρων, έναν πολιτισμό με οικουμενικά και μεταβατικά χαρακτηριστικά. Από τη μια πλευρά να πραγματοποιήσουμε το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και της διατήρησης του εδάφους, και από την άλλη να δημιουργήσουμε σύγχρονες εκδοχές κινημάτων και πολιτισμού. Και αυτά τα δύο αιτήματα ή θα τα φέρουμε σε πέρας από κοινού, στη διαπλοκή τους, ή θα αποτύχουμε καθολικά. Η μεταβολή μας σε ευρωτουρκικό δορυφόρο θα σημάνει και την πολιτισμική μας έκπτωση και αποτυχία. Η φιλοσοφία μας είναι υποχρεωμένη να είναι οπλισμένη, δεν μπορεί παρά να έχει ως πρότυπο τον αρχαίο Αθηναίο πολίτη, φιλόσοφο, ποιητή και οπλίτη. Και δυστυχώς οι ελίτ της χώρας μας δεν αποτελούνται ούτε από φιλοσόφους ούτε από ποιητές ούτε από οπλίτες. Οι πλιατσικολόγοι και οι σουσούδες είναι οι κεντρικές της φιγούρες.

Πράγματι αυτό που ζητάμε από μια μικρή χώρα, αυτό που ζητάμε από τον εαυτό μας, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πόσο μάλλον που κρίση του ελληνισμού δεν περιορίζεται μόνο στις ελίτ, ή μάλλον έχει παραλύσει ακόμα και τις δυνάμεις που σε παλαιότερες ιστορικές στιγμές είχαν αναδειχτεί σε πρωτοπορείες των ίδιων των λαϊκών στρωμάτων. Χαρακτηριστική ήταν η στάση της πλειοψηφίας των επωνύμων του πάλαι ποτέ αριστερού χώρου στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια ης κρίσης, και ιδιαίτερα μερικές μέρες μετά την υποχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη. Επικέντρωσαν στο ψευτοδίλημμα πόλεμος ή ειρήνη και όχι στο αυθεντικό αντίσταση ή υποταγή, με αποτέλεσμα να παραπλανούν τους πολίτες και τον ίδιο τους τον εαυτό. Διότι βέβαια και πόλεμος, έστω περιορισμένος, έγινε τον οποίο έχασε η Ελλάδα (με την κατάληψη της βραχονησίδας από Τούρκους κομμάντο, την κατάρριψη του ελικοπτέρου και την απώλεια τριών Ελλήνων αξιωματικών) και η λογική της υποταγής οδηγεί μαθηματικά βέβαια σε πόλεμο. Γιατί είναι προφανές πως σε επόμενη πρόκληση στο Αιγαίο, η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα οδηγηθεί σε πόλεμο, εκούσα ή άκουσα. Ενώ αντίθετα η αντίσταση μπορεί να οδηγήσει -όπως και στην πρόσφατη κρίση- είτε σε πόλεμο, είτε πολύ πιθανά σε συγκράτηση της Τουρκίας η οποία διακυβεύει σε έναν πόλεμο περισσότερα πράγματα από ό,τι θα κερδίσει. Αλλά βέβαια η έκπτωση των παχυλά αμειβόμενων και κορδακιζόμενων ελληνικών ελίτ δεν περιορίστηκε μόνο στην αριστερά, ιδιαίτερα του κάποτε ανανεωτικού χώρου. Ο άθλιος Κωστάκος πρότεινε μάλιστα δικαστική δίωξη ενάντια στον δήμαρχο Καλύμνου, γιατί ύψωσε την ελληνική σημαία στα Ίμια.

Όσο για τους κυβερνήτες μας, δυστυχώς η συμπεριφορά και το ποιόν τους αποτελούν κοινό μυστικό. Ο Σημίτης απεδείχθη, πριν καλά-καλά αναλάβει, ο βαθμός μηδέν της πολιτικής γραφής επιχειρώντας όχι μόνον να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μιας απίστευτης ολιγωρίας και ερασιτεχνισμού, αλλά διαπράττοντας και το ανοσιούργημα των “ευχαριστιών” προς τους Αμερικάνους μετά από μια εθνική ταπείνωση στην οποία αυτοί όχι μόνο συνήργησαν αλλά και ίσως αποτέλεσαν τον σκηνοθέτη. Ο “χαρισματικός” Πάγκαλος απέδειξε το πραγματικό του διαμέτρημα, αντιστρόφως ανάλογο προς το σωματικό του, ένας “καπετάν-φασαρίας” των αθηναϊκών σαλονιών και των τηλεοπτικών προθαλάμων, ο οποίος κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε πραγματική κρίση τα “διπλώνει” χωρίς δεύτερη συζήτηση. Ο “εθνικός” Αρσένης που θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί αμέσως μετά το στρατιωτικό φιάσκο της Ίμια, προσπαθεί να τα φορτώσει όλα στον “χοντρό” και να διατηρήσει τη θεσούλα του. Όσο για τους “τιμημένους” αξιωματικούς, ούτε από αυτούς δεν έδειξε κάποιος την ευαισθησία να παραιτηθεί. Αυτά τα άτομα διαχειρίζονται τις τύχες μας και θα αντιμετωπίσουν την Τουρκία, τα υπόλοιπα εθνικά θέματα και τις πιέσεις που αντιμετωπίζουμε από παντού!

Δεν θα χρειαστεί λοιπόν να επαναλάβουμε τα αυτονόητα. Μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Και αυτόν λίγο-πολύ τον ξέρουμε όλοι. Μόνο που θα πρέπει να αποτινάξουμε τη δειλία, το βόλεμά μας, αυτήν τη βύθιση μέσα σε ένα τέλμα που μας περιβάλλει ύπουλα και μας σκοτώνει ταυτόχρονα. Τα υπόλοιπα είναι δημοκοπίες και κούφια λόγια. Ευτυχώς όμως που … υπάρχουν και οι Τούρκοι. Για να μας υπενθυμίζουν την αθλιότητά μας και να μας καλούν σε εγρήγορση. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έγραφε στον Κολοκοτρώνη όταν κατέβαινε ο Δράμαλης προς την Πελοπόννησο: “Σας στέλνω 30.000 Τούρκους για να μονοιάσετε”. Οι Έλληνες μπορούν ΙΣΩΣ να αποβάλουν τη βύθιση τους μετά από τέτοιες ήττες που θα προκαλέσουν εγρήγορση. Και αυτή τη φορά υπήρξαν και θετικά σημεία. Ο ελληνικός λαός δεν πανικοβλήθηκε, δεν έτρεξε στα σουπερμάρκετ. Χιλιάδες Δωδεκανήσιοι ζήτησαν να τους δοθούν όπλα. Και γενικευμένη ήταν η αγανάκτηση ενάντια στην κυβέρνηση παρά την προσπάθεια των συγκροτημάτων και των μεγάλων καναλιών να την αμβλύνουν. Είναι λοιπόν βέβαιο πως καμιά κυβέρνηση στο μέλλον δεν θα τολμήσει μια τόσο επαίσχυντη υποχώρηση, γιατί ο ελληνικός λαός, έστω και στο ελάχιστο, αφυπνίστηκε.

Πράγματι λοιπόν τελειώνει η μεταπολίτευση. Η μεταπολίτευση του ευδαιμονισμού και της εθνικής αφασίας. Σε πείσμα των άθλιων “ελίτ” αυτής της χώρας.

Υγιαίνετε αγαπητοί αναγνώστες μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ