Κύπρος: η Ελ­λά­δα που α­ντι­στέ­κε­ται

Πριν αρ­κε­τά χρό­νια , στα  τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του ’70, με­ρι­κοί μι­λού­σα­με για την πι­θα­νό­τη­τα «κυ­προ­ποί­η­σης» της  «μη­τρο­πο­λι­τι­κής» Ελ­λά­δας,  δη­λα­δή μιας ύ­που­λης, α­νε­παί­σθη­της (με την κα­βα­φι­κή έν­νοια), αλ­λά α­διαμ­φι­σβή­τη­της, ε­σω­τε­ρί­κευ­σης της υ­πο­τα­γής  έ­να­ντι  του α­να­δυό­με­νου τουρ­κι­κού ι­μπε­ρια­λι­σμού. Οι Κύ­πριοι  -ι­διαί­τε­ρα με­τά το πρα­ξι­κό­πη­μα και την τουρ­κι­κή ει­σβο­λή- έ­μοια­ζαν να έ­χουν α­πο­δε­χτεί τη μοί­ρα  της δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­σής τους έ­να­ντι του ει­σβο­λέ­α, και το μό­νο που α­πα­σχο­λού­σε την πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α ή­ταν η τα­χύ­τη­τα και ο βαθ­μός της υ­πο­τα­γής.  Και βέ­βαια σε αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α της ε­θε­λό­δου­λης υ­πο­τα­γής πρω­το­στα­τού­σε η κυ­πρια­κή α­ρι­στε­ρά, με ε­πι­κε­φα­λής το Α.Κ.Ε.Λ., ε­νώ η Ε­ΔΕΚ μό­λις που ψέλ­λι­ζε με­ρι­κές «α­ντι­στα­σια­κές» φρά­σεις. Την πο­ρεί­α της υ­πο­τα­γής της Κύ­πρου στον τουρ­κι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό την α­νι­χνεύ­α­με ό­χι μό­νο στην  πο­λι­τι­κή έ­να­ντι των ε­θνι­κών θε­μά­των, αλ­λά και στην ε­σω­τε­ρι­κή οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.  Οι­κο­νο­μί­α προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη προς τις υ­πη­ρε­σί­ες -ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση των βά­σε­ων και του­ρι­σμός- έλ­λει­ψη κοι­νω­νι­κών συ­γκρού­σε­ων και α­γώ­νων, α­που­σί­α α­ντι­στα­σια­κού κοι­νω­νι­κού υ­πο­κει­μέ­νου.
Στην μη­τρο­πο­λι­τι­κή Ελ­λά­δα, ε­κεί­νη την ε­πο­χή, η α­νί­χνευ­ση των δια­δι­κα­σιών της «κυ­προ­ποί­η­σης» έ­μοια­ζε σε πολ­λούς υ­περ­βο­λι­κή και δι­κή μας ι­δε­ο­λη­ψί­α. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κύ­ριος εκ­φρα­στής  της Α­ρι­στε­ράς ή­ταν ο «λαύ­ρος» υ­πε­ρα­σπι­στής της ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας, οι ε­σω­τε­ρι­κές κοι­νω­νι­κές συ­γκρού­σεις ή­ταν ε­ξαι­ρε­τι­κά έ­ντο­νες, η ερ­γα­τι­κή τά­ξη διε­δι­κη­τι­κή, η Ελ­λά­δα στο ζε­νίθ της «α­νε­ξαρ­τη­σί­ας» της έ­να­ντι του Ν.Α.Τ.Ο. και των Α­με­ρι­κα­νών, και η υ­πο­τα­γή στον τούρ­κι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό φά­ντα­ζε μια φα­ντα­σί­ω­ση ο­ρι­σμέ­νων φα­να­τι­κών ό­πως ε­μείς. Για­τί βέ­βαια η ελ­λα­δι­κή α­ρι­στε­ρά εί­χε πί­σω της μια πα­ρά­δο­ση α­ντί­στα­σης και α­γώ­νων σε α­ντί­θε­ση με την κυ­πρια­κή που εί­χε α­πε­μπο­λή­σει τον ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να.
Εί­κο­σι χρό­νια με­τά η «ι­δε­ο­λη­ψί­α» μας έ­χει γί­νει -δυ­στυ­χώς- πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Το ελ­λα­δι­κό κρά­τος εί­ναι ε­ξάρ­τη­μα της Δύ­σης και ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο υ­πο­ταγ­μέ­νο στις τουρ­κι­κές α­πει­λές και εκ­βια­σμούς. Η οι­κο­νο­μί­α έ­χει με­τα­βλη­θεί σε οι­κο­νο­μί­α πα­ρα­σί­του -του­ρι­σμός και ε­πι­δο­τή­σεις- η βιο­μη­χα­νί­α έ­χει κα­τα­στρα­φεί και οι κοι­νω­νι­κές α­ντι­πα­ρα­θέ­σεις έ­χουν εκ­φυ­λι­στεί, ε­νώ ο συν­δι­κα­λι­σμός έ­χει κυ­ριο­λε­κτι­κά α­πο­συ­ντε­θεί. Ό­σο για την ευ­ρύ­τε­ρη α­ρι­στε­ρά έ­χει με­τα­βλη­θεί σε κρα­τι­κο­δί­αι­το πα­ράρ­τη­μα του πα­ρα­σι­τι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού, έ­χο­ντας α­πο­λέ­σει τα­χύ­τα­τα κά­θε α­γω­νι­στι­κό και α­ντα­γω­νι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Η “κυ­προ­ποί­η­ση” εί­ναι πλέ­ον πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και ό­χι ι­δε­ο­λη­ψί­α των “φα­να­τι­κών”.
Ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή εί­ναι η ι­δε­ο­λο­γί­α του α­ρι­στε­ρού και α­κρο­α­ρι­στε­ρού χώ­ρου -που πα­θιά­ζε­ται για τους Ζα­πα­τί­στας, τις δια­δη­λώ­σεις στη Γαλ­λί­α και την υ­πε­ρά­σπι­ση των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των των… μου­σουλ­μά­νων της Βο­σνί­ας αλ­λά αρ­νεί­ται να κι­νη­το­ποι­η­θεί για την Κύ­προ, την Βό­ρεια Ή­πει­ρο, για το Κουρ­δι­στάν, δη­λα­δή για κά­θε τι που α­ντι­στρα­τεύ­ε­ται συ­γκε­κρι­μέ­να και ε­δώ και τώ­ρα τον δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό και τον τουρ­κι­κό φα­σι­σμό. Έ­χει με­τα­βλη­θεί πλή­ρως σε μια οι­κό­σι­τη α­ρι­στε­ρά υ­πη­ρε­σί­ας, ό­πως α­κρι­βώς το Α.Κ.Ε.Λ. και οι Κύ­πριοι τρο­τσκι­στές που πα­θιά­ζο­νται εξ ί­σου για τους …Ζα­πα­τί­στας και τους “τουρ­κο­κύ­πριους α­δελ­φούς”.
Ό­μως αν στο ελ­λα­δι­κό κρά­τος α­κο­λου­θεί­ται μια πο­ρεί­α κυ­προ­ποί­η­σης, στην Κύ­προ μοιά­ζει ως ε­άν να έ­χει αρ­χί­σει η α­ντί­στρο­φη μέ­τρη­ση. Η Κύ­προς που α­ντι­στέ­κε­ται έ­χει αρ­χί­σει τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια να ε­πι­βε­βαιώ­νε­ται με στα­θε­ρό­τη­τα και διάρ­κεια. Μια νέ­α γε­νιά με­γα­λώ­νει, με­τά το ό­νει­ρο της κα­τα­να­λω­τι­κής ε­πάρ­κειας και ευω­χί­ας, που ση­κώ­νει το λά­βα­ρο του α­γώ­να για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση. Και ή­δη αυ­τή η γε­νιά έ­χει τους ή­ρω­ές της δί­πλα στους Κα­ρα­ο­λή­δες και τους Αυ­ξε­ντί­ου, Σο­λω­μός και Ι­σα­άκ. Και ό­πως πά­ντα εί­ναι τα “παι­διά που τους έ­λε­γαν α­λή­τες”.
Κά­πο­τε οι “κα­λα­μα­ρά­δες” μπο­ρού­σαν να κοι­τά­ζουν με πε­ρι­φρό­νη­ση τους Κυ­πρί­ους α­δερ­φούς τους, και να βρί­σκουν στο συμ­βι­βα­σμό τους το άλ­λο­θι για την α­πρα­ξί­α τους έ­να­ντι της Κύ­πρου- ξε­χνώ­ντας πως η Κύ­προς έ­χει πράγ­μα­τι την α­νά­γκη της Ελ­λά­δας για να μπο­ρέ­σει να α­ντι­στα­θεί. Σή­με­ρα εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι να α­πο­κα­λύ­ψουν τον ψο­φο­δε­ή και α­ντι­δρα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα τους. Βα­φτί­ζουν τους νε­α­ρούς α­γω­νι­στές της ε­λευ­θε­ρί­ας “γα­λά­ζιους λύ­κους”, α­λή­τες, α­νε­γκέ­φα­λους μη­χα­νό­βιους, τα ί­δια που έ­λε­γαν σε κά­θε ε­ξέ­γερ­ση.
Ό­μως δεν μπο­ρούν να α­πο­κρύ­ψουν την α­λή­θεια που υ­ψώ­νε­ται πά­νω α­πό τον ι­στό της ση­μαί­ας του Σο­λω­μού, η Κύ­προς με­τα­βάλ­λε­ται στην Ελ­λά­δα που α­ντι­στέ­κε­ται.