ΖΩ­ΝΤΑΣ ΣΤΗ ΛΕΥ­ΚΩ­ΣΙΑ ΠΟ­ΛΙ­ΤΗΣ-Ο­ΠΛΙ­ΤΗΣ

Ζώ­ντας μο­νί­μως στη νό­τια με­ριά της δι­χο­το­μη­μέ­νης Λευ­κω­σί­ας, βρί­σκε­σαι στην ε­λεύ­θε­ρη αλ­λά διαρ­κώς α­πει­λού­με­νη πλευ­ρά της κυ­πρια­κής πρω­τεύ­ου­σας. Στα ε­δά­φη που δια­τη­ρεί υ­πό τον έ­λεγ­χό της η Κυ­πρια­κή Δη­μο­κρα­τί­α: ε­δα­φι­κά α­κρω­τη­ρια­σμέ­νη α­πό τον 23ε­τή Ατ­τί­λα. Στρα­τιω­τι­κά και πο­λι­τι­κά η­μι-ό­μη­ρη της Τουρ­κί­ας. Προς μό­νι­μο εκ­βια­σμό και της Α­θή­νας. Και προς μό­νι­μη ε­πί­δει­ξη, σε κά­θε τρί­το ό­τι η «Τουρ­κί­α μπο­ρεί»!
Ζώ­ντας μο­νί­μως στη Λευ­κω­σί­α γνω­ρί­ζεις ό­τι κά­θε μέ­ρα, για 23 συ­νε­χή χρό­νια μέ­χρι σή­με­ρα, το πα­ρόν και το μέλ­λον σου, της ζω­ής σου, των παι­διών σου, της οι­κο­γέ­νειας σου, της πο­λι­τεί­ας-πα­τρί­δας σου, α­πει­λεί­ται α­πό το 11ο Σώ­μα Στρα­τού της Τουρ­κί­ας στην κα­τε­χό­με­νη Κύ­προ, οι δύ­ο με­ραρ­χί­ες του ο­ποί­ου (28η και 39η) έ­χουν τις μο­νά­δες τους α­νε­πτυγ­μέ­νες, πλή­ρως ε­παν­δρω­μέ­νες και διαρ­κώς πα­νέ­τοι­μες σε διά­τα­ξη ε­πι­θε­τι­κών σχη­μα­τι­σμών, ε­να­ντί­ον σου.
ΖΩ­ΝΤΑΣ ΜΟ­ΝΙ­ΜΩΣ στη δι­χο­το­μη­μέ­νη Λευ­κω­σί­α, ως γη­γε­νής, αυ­τό­χθων Έλ­λην Κύ­πριος, βιώ­νεις μο­νί­μως και το κα­θο­ρι­στι­κό ε­ρώ­τη­μα
– Τι να κά­νου­με αν αύ­ριο, «με το πρώ­το φως», μας ε­πι­τε­θεί ο Ατ­τί­λας;
Έ­να ε­ρώ­τη­μα κα­θη­με­ρι­νό, τρια­κο­σί­ων ε­ξή­ντα πέ­ντε η­με­ρών ε­τη­σί­ως, ε­πί 23, μέ­χρι στιγ­μής, συ­να­πτά έ­τη.
Α­ΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΝΩ­ΡΙ­ΖΕΙΣ ό­τι ο α­ριθ­μός της Ε­θνι­κής Φρου­ράς, έ­να στρά­τευ­μα κλη­ρω­τών φα­ντά­ρων 18-20 χρό­νων, εί­ναι μι­κρό­τε­ρος α­πό το έ­να τρί­το του α­ριθ­μού των τουρ­κι­κών στρα­τευ­μά­των. Α­κούς και γνω­ρί­ζεις ό­τι εί­ναι α­νέ­φι­κτη η με­τα­φο­ρά ελ­λα­δι­κής Με­ραρ­χί­ας στην Κύ­προ. Οι ελ­λα­δί­τες κλη­ρω­τοί, λό­γω υ­πο­γεν­νη­τι­κό­τη­τας, δεν αρ­κούν για να κα­λύ­ψουν τις α­μυ­ντι­κές α­νά­γκες του ελ­λα­δι­κού χώ­ρου. Και η Χί­ος, Σά­μος, Λέ­σβος δεν κιν­δυ­νεύ­ει λι­γό­τε­ρο α­πό τη Λάρ­να­κα, τη Λε­με­σό, τη Πά­φο και τη Λευ­κω­σί­α. Α­κούς, βλέ­πεις στο χάρ­τη και γνω­ρί­ζεις ό­τι εί­ναι παι­χνι­δά­κι για την Τουρ­κί­α η με­τα­φο­ρά ε­νι­σχύ­σε­ων προς το 11ο Σ.Σ. στην Κύ­προ, ε­νώ εί­ναι ά­κρως ε­πι­σφα­λής η με­τα­φο­ρά ελ­λα­δι­κών ε­νι­σχύ­σε­ων προς την Ε­θνι­κή Φρου­ρά. Και:
-Τι κά­νου­με αν αύ­ριο με το πρώ­το φως, μας ε­πι­τε­θούν οι μο­νά­δες του τουρ­κι­κού Ατ­τί­λα, υ­πό την κά­λυ­ψη της τουρ­κι­κής πο­λε­μι­κής α­ε­ρο­πο­ρί­ας και με θα­λάσ­σιο α­πο­κλει­σμό του νη­σιού α­πό το πο­λε­μι­κό ναυ­τι­κό της Τουρ­κί­ας;
ΤΟ Ε­ΡΩ­ΤΗ­ΜΑ τί­θε­ται και σε προ­σω­πι­κό ε­πί­πε­δο. Και σε δεύ­τε­ρο ε­νι­κό:
– Ε­σύ τι θα κά­νεις; Πού θα πας και πως θα πο­λε­μή­σεις; Πού θα ε­μπι­στευ­θείς για να α­φή­σεις τα παι­δά­κια σου, τους γέ­ρους γο­νείς σου, τους ά­μα­χους της οι­κο­γέ­νειάς σου, για να τρέ­ξεις έ­νο­πλος και να κά­νεις τι;
ΑΛ­ΛΑ το ε­ρώ­τη­μα αυ­τό και ό­λα ό­σα συ­να­φή προ­ϋ­πο­τί­θε­νται ως τα πρώ­τι­στα κα­θή­κο­ντα της πο­λι­τεί­ας α­πέ­να­ντι στον ε­αυ­τό της, τον πλη­θυ­σμό και τον κά­θε πο­λί­τη της, θα έ­πρε­πε να αρ­χί­σουν να α­πα­ντώ­νται ε­μπρά­κτως, διαρ­κώς και α­δια­λεί­πτως α­πό νω­ρίς με­τά την ε­θνι­κή κα­τα­στρο­φή του 1974 μέ­χρι σή­με­ρα.
– Θα έ­πρε­πε για πα­ρά­δειγ­μα, ό­λος αυ­τός ο α­σέ­μνως ε­πι­δει­κνυό­με­νος οι­κο­δο­μι­κός πλού­τος των Κυ­πρί­ων, των μέ­χρι ε­ξε­ζη­τη­μέ­νης πο­λυ­τέ­λειας σπι­τιών, να εί­χε συ­νο­δευ­τεί, κατ’ α­κρι­βο­λο­γί­αν να εί­χε οι­κο­δο­μη­θεί ε­πά­νω σε λι­γό­τε­ρης έ­στω πο­λυ­τέ­λειας, με­γα­λύ­τε­ρης ό­μως α­σφά­λειας, υ­πό­γεια κα­τα­φύ­για αυ­το­προ­στα­σί­ας των α­μά­χων ε­νοί­κων.
– Κα­μιά ό­μως κυ­βέρ­νη­ση ή βου­λή, ε­πί 23 έ­τη, δεν νο­μο­θέ­τη­σε, ού­τε καν προ­έ­τρε­ψε τον πλη­θυ­σμό να ε­ξα­σφα­λί­ζει ε­παρ­κές κα­τα­φύ­γιο σε κά­θε νε­ο­α­να­γει­ρό­με­νη οι­κο­δο­μή, ι­διω­τι­κή ή δη­μό­σια. Ή έ­στω στα σχο­λεί­α, δη­μο­τι­κά, γυ­μνά­σια και λύ­κεια που βρί­σκο­νται  σε α­πό­στα­ση βο­λής πε­ρι­στρό­φου α­πό τα ε­παν­δρω­μέ­να πο­λυ­βο­λεί­α του τουρ­κι­κού στρα­τού στη Λευ­κω­σί­α.
– Θα έ­πρε­πε, για πα­ρά­δειγ­μα ε­πί­σης, ό­πως κά­θε νέ­ος, στα 18 του, μό­λις α­πο­φοι­τή­σει α­πό το λύ­κειο, κα­τα­τάσ­σε­ται στην Ε­θνι­κή Φρου­ρά για να υ­πη­ρε­τή­σει την υ­πο­χρε­ω­τι­κή, για τους άρ­ρε­νες, στρα­τιω­τι­κή θη­τεί­α των 26 μη­νών, έ­τσι και κά­θε νέ­α να έ­χει την ί­δια α­κρι­βώς στρα­τιω­τι­κή υ­πο­χρέ­ω­ση. Οι θε­τι­κές συ­νέ­πειες, για την πο­λι­τεί­α, για την κοι­νω­νί­α και για τους πο­λί­τες, άν­δρες και γυ­ναί­κες, α­πό την κα­θιέ­ρω­ση της «θη­τεί­ας θη­λέ­ων» θα ή­ταν πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό τον α­πλό και μη ευ­κα­τα­φρό­νη­το δι­πλα­σια­σμό των κλη­ρω­τών της Ε­θνι­κής Φρου­ράς.
– Παρ’ ό­τι ό­λοι γνω­ρί­ζουν ό­τι εί­ναι α­να­γκαί­ο, κα­μιά κυ­βέρ­νη­ση δεν προ­χώ­ρη­σε στην κα­θιέ­ρω­σή του.
– Θα έ­πρε­πε, ε­πι­πλέ­ον, κά­θε πο­λί­της, με­τά α­πό τη θη­τεί­α του να εί­χε έ­να σα­φώς κα­θο­ρι­σμέ­νο ρό­λο και α­πο­στο­λή για την πε­ρί­πτω­ση της έ­κτα­κτης πο­λε­μι­κής α­νά­γκης, α­νά­λο­γα με τις ι­κα­νό­τη­τες, την η­λι­κί­α, την ει­δι­κό­τη­τα, το χώ­ρο δια­μο­νής, την οι­κο­γε­νεια­κή κα­τά­στα­ση, με­ρι­κές φο­ρές και το ε­πάγ­γελ­μα. Άλ­λοι στις ά­με­σης έ­νο­πλης ε­πι­στρά­τευ­σης ε­φε­δρεί­ες των στρα­τιω­τι­κών μο­νά­δων, άλ­λοι στην το­πι­κή πο­λι­τι­κή ά­μυ­να, άλ­λοι στις ου­σιώ­δεις υ­πη­ρε­σί­ες, δη­μό­σιες και μη. Ό­που θα έ­πρε­πε τα­κτι­κά και συ­στη­μα­τι­κά να α­σκού­νται, βελ­τιώ­νο­ντας και α­πλο­ποιώ­ντας στην πρά­ξη το πρέ­πον συ­νο­λι­κό σύ­στη­μα αυ­τό­μα­της γε­νι­κής ε­πι­στρά­τευ­σης ό­χι μό­νο των μά­χι­μων πο­λι­τών-ο­πλι­τών, αλ­λά του συ­νό­λου της κοι­νω­νί­ας και της πο­λι­τεί­ας σε κά­θε πό­λη, σε κά­θε χω­ριό, σε κά­θε γει­το­νιά και δρό­μο. Παλ­λα­ϊ­κή στρά­τευ­ση με την κυ­ριο­λε­κτι­κή έν­νοια και πε­ριε­χό­με­νο του ό­ρου.
– Και ό­μως, το 1997,  με­λε­τούν α­κό­μα πως θα φτιά­ξουν ό,τι οι κυ­βερ­νώ­ντες εν­νο­ούν ως πο­λι­τι­κή ά­μυ­να.
– Θα έ­πρε­πε, για πα­ρά­δειγ­μα, η Κύ­προς να εί­χε ή­δη α­πό χρό­νια πο­λε­μι­κή α­ε­ρο­πο­ρί­α και ναυ­τι­κό και κά­θε σύγ­χρο­νης τε­χνο­λο­γί­ας α­να­γκαί­ο ο­πλι­κό σύ­στη­μα και θα έ­πρε­πε να εί­χε προ­σα­να­το­λί­σει α­πό νω­ρίς την οι­κο­νο­μί­α και την α­νά­πτυ­ξη και την παι­δεί­α και τον ε­παγ­γελ­μα­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και την α­ξιο­κρα­τί­α και τη δη­μό­σια υ­πη­ρε­σί­α και το «κυ­νή­γι» τα­λα­ντού­χων και ε­γκε­φά­λων και τους θε­σμούς και τις ε­πι­βρα­βευ­μέ­νες α­ξί­ες και την κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή και την α­να­νέ­ω­ση του πλη­θυ­σμού, για τη συ­γκρό­τη­ση μιας εύ­ρω­στης δυ­να­μι­κής κοι­νω­νί­ας και ε­νός κρά­τους με α­ξιό­πι­στα και διευ­ρυ­νό­με­να ε­ρεί­σμα­τα ι­σχύ­ος και α­πο­θέ­μα­τα ι­σχύ­ος, που τη­ρου­μέ­νων των α­να­λο­γιών να α­πο­τε­λεί ζη­λευ­τό πα­ρά­δειγ­μα α­κό­μα και για το Ισ­ρα­ήλ και, πά­ντως, να εί­ναι μο­ντέ­λο το­πι­κής α­μυ­ντι­κής ε­πάρ­κειας, ά­ξιο να α­ντι­γρα­φεί, πρω­τί­στως, α­πό την Ελ­λά­δα.
ΘΑ ΜΠΟ­ΡΟΥ­ΣΕ στο διά­στη­μα των 23 ε­τών, 1974-1997 η Κύ­προς (τα ε­λεύ­θε­ρα ε­δά­φη της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας), α­πό πλευ­ράς ε­φι­κτής και προ­σι­τής ι­σχύ­ος να εί­χε με­τα­τρα­πεί σε α­πει­λη­τι­κό «υ­πο­γά­στριο» για την Τουρ­κί­α και να προ­σφέ­ρει στην Ελ­λά­δα, ως ι­σχυ­ρό νο­τιό­τε­ρο ο­χυ­ρό του Ε­νιαί­ου Α­μυ­ντι­κού Χώ­ρου, ά­νε­ση α­νά­πτυ­ξης της α­μυ­ντι­κής ε­πάρ­κειας  των υ­πο­λοί­πων ο­χυ­ρών και βά­ση ά­σκη­σης α­πο­τε­λε­σμα­τι­κής ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής ως υ­πο­λο­γί­σι­μη δύ­να­μη της πε­ριο­χής.
ΔΕΝ ΤΟ Ε­ΚΑ­ΜΕ. Πα­ρα­δό­θη­κε μοι­ρο­λα­τρι­κά στην κα­τά­στα­ση του ητ­τη­μέ­νου που της προ­κά­λε­σε η ε­θνι­κή κα­τα­στρο­φή του 1974. Χω­ρίς, ό­μως, πο­τέ να πα­ρα­δε­χτεί την ήτ­τα της ως έ­να γε­γο­νός α­να­στρέ­ψι­μο. Ε­να­πέ­θε­σε ελ­πί­δες στην Α­θή­να. Χω­ρίς να δια­νο­η­θεί καν πως εί­χε δι­καί­ω­μα πιε­στι­κά να α­ξιώ­σει α­πό τους εν Α­θή­ναις κυ­βερ­νώ­ντες να ι­σχυ­ρο­ποιούν πραγ­μα­τι­κά την Ελ­λά­δα. Και πο­λι­τεύ­θη­κε με τη «νο­ο­τρο­πί­α του μι­σθο­συ­ντή­ρη­του» προ­σευ­χό­με­νη πως θα κερ­δί­σει κα­νέ­να λα­χεί­ο ή «ε­ξά­ρι στο Λότ­το» των ψευ­δαι­σθή­σε­ων της πε­ρί διε­θνών ορ­γα­νι­σμών Ο­Η­Ε και με­γά­λων δυ­νά­με­ων, ε­ξευ­με­νί­ζο­ντας και «κα­λο­κρα­τώ­ντας» τον κα­τα­κτη­τή και τη, συ­γκρο­τη­μέ­νη σε ψευ­δο­κρά­τος, κα­το­χι­κή α­πό­φυ­ση της Τουρ­κί­ας στην Κύ­προ, που φέ­ρει την πλα­στή ταυ­τό­τη­τα της «τουρ­κο­κυ­πρια­κής κοι­νό­τη­τας».
– Ό­ταν ε­ξέ­πνε­ε το 1974 η Κύ­προς πί­στευε ό­τι ε­ντός του 1975 το Κυ­πρια­κό θα ο­δη­γεί­το σε «α­μοι­βαί­α α­πο­δε­κτή συμ­βι­βα­στι­κή λύ­ση». Το ε­πό­με­νο έ­τος και σε κά­θε ε­πό­με­νο, έ­τρε­φε πε­ρί­που τις ί­διες ελ­πί­δες (αυ­τα­πά­τες): «Ε­ντός του έ­τους, ως το τέ­λος του χρό­νου ή το πο­λύ ως το ε­πό­με­νο έ­τος, θα ε­πι­λύ­ο­νταν το πρό­βλη­μα». Και α­φού, κά­θε φο­ρά ή­ταν…ε­πι­κεί­με­νη η λύ­ση, που να τρέ­χεις, να χο­λο­σκάς, να μπαί­νεις στα έ­ξο­δα και στους κό­πους για να φτιά­ξεις κα­τα­φύ­για προ­στα­σί­ας α­μά­χων και υ­πο­δο­μή α­μυ­ντι­κής ε­πάρ­κειας και άλ­λα τέ­τοια που θα εί­ναι – με την ε­πι­κεί­με­νη λύ­ση- ε­ντε­λώς ά­χρη­στα και α­χρεί­α­στα; Τη στιγ­μή μά­λι­στα που στο «πι και φι» φτιά­χνεις του­ρι­στι­κό πα­ρά­δει­σο α­πό την Α­γί­α Νά­πα ως την Πά­φο και προ­σελ­κύ­εις προς άρ­μεγ­μα υ­περ­τρι­πλά­σιους του το­πι­κού πλη­θυ­σμού του­ρί­στες και πε­τυ­χαί­νεις το Οι­κο­νο­μι­κό Θαύ­μα του… Γκαρ­σο­νιού Πο­λυ­τε­λεί­ας της πε­ριο­χής και σε ζη­λεύ­ουν οι γύ­ρω για τις ο­λο­καί­νουρ­γιες λι­μου­ζί­νες, τον κα­τα­να­λω­τι­σμό και τον ευ­δαι­μο­νι­σμό των κα­τοί­κων σου, υ­πη­ρε­τού­με­νων ε­σχά­τως και α­πό με­ραρ­χί­ες Φι­λιπ­πι­νέ­ζων και Σρι­λα­γκέ­ζων οι­κια­κών βο­η­θών, α­νει­δί­κευ­των χει­ρω­να­κτών κ.ο.κ.; Βέ­βαια, αν αίφ­νης ει­δι­κά εκ­παι­δευό­με­νες ο­μά­δες δια­φθο­ρέ­ων του 11ου Σ.Σ., ή οι κυ­κλο­φο­ρού­ντες α­νε­νό­χλη­τοι πρά­κτο­ρες της Τουρ­κι­κής ΜΙΤ, πυ­ρο­δο­τή­σουν με­ρι­κές βόμ­βες κα­τα­κα­λό­και­ρα, πά­ει κα­τά δια­ό­λου το Οι­κο­νο­μι­κό Θαύ­μα…ε­πι­σπευ­δο­μέ­νης και της ε­πί­λυ­σης του Κυ­πρια­κού.
ΠΑ­ΝΤΩΣ το Κυ­πρια­κό δεν έ­χει λυ­θεί παρ’ ό­λες τις προ­σπά­θειες 23 χρό­νων. Χά­θη­κε με­γά­λο μέ­ρος των 23 ε­τών α­να­ξιο­ποί­η­το ως προς την α­πό­κτη­ση της α­να­γκαί­ας ι­σχύ­ος.
Α­ΡΑ­ΓΕ αν αρ­χί­σου­με φέ­τος ό­σα έ­πρε­πε να αρ­χί­σουν το 1975, σε πό­σα χρό­νια θα α­πο­δώ­σει η ε­πέν­δυ­ση; Και τι έ­χεις άλ­λο «υ­λι­κό­τε­ρο» να ε­μπι­στεύ­ε­σαι πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό το αυ­τό­μα­το τυ­φέ­κιο που ε­σχά­τως ε­δέ­η­σε να σου ε­μπι­στευ­θεί η Πο­λι­τεί­α ως πο­λί­τη – ο­πλί­τη α­μέ­σου ε­πι­στρα­τεύ­σε­ως;